ادامه ی رمان زیبای عشق دردناک

[SOGOL.NM]

سلاااااااام حالا اومدم که ادامه رمان رو بزارم
...
باورم نمیشد هیچی رو از این صحنه درک نمیکردم سرم گیچ میرفتم
دستام رو مچ کردم و محکم فشارشون میدادم شهرام اومد پیشم
و محکم بغلم کرد و میخواست آرومم کنه ولی من چطور میتونستم آروم باشم
اونم داشت گریه میکرد نمیدونستیم چیکار کنیم
همه ی ما از این قضیه سردر نمیاوردیم
جنازه بابا رو آوردن صدای گریه های غمناک مادرم بلندتر شد
شهرام هم آروم گریه میکرد ولی صدای حق حقش به گوشم میرسید
شهرام برگه هایی که دکتر آورده بود رو و نمیدونم چی چی توش نوشته بود
امضاکرد و بعدش جنازه بابام رو بردن
بعد از چند دقیقه رفتیم خونه
من رفتم تو اتاقم هیچکس حوصله شام خوردن رو نداشت منم که قبلا زهرمار کرده بودم
وارد اتاقم که شدم در رو پشت سرم آروم بستم رفتم جلوی آیینه و
به خودم نگاه کوتاهی کردم و به گوش واره های آبی رنگ و نقره ای که یه آکوت بزرگ داشت خیره شدم
اشک تو چشام حلقه بست
این گوشواره هارو هم بابام بهم هدیه داده بود
گوشواره هارو از گوشم دراوردم و تو کشویی که از گوشواره هام نگهداری میکردم گذاشتم
بعدشم از صندلی بلند شدم و وارد حمام شدم
لباس هام رو بیرون آوردم هنوزم داشتم گریه میکردم
چند دقیقه همینجوری وایسادم وقتی یکم آروم شدم دوش رو روشن کردم
وقتی قطره های آب همه جای بدنم رو لمس میکردن آرومتر شدم
خیلی آب رو دوست داشتم جوری که یه نفر عاشق یه نفر دیگه شده باشه
با صدای در اتاقم که باز شد دوش آب رو بستم
ـ شهرناز.......کجایی؟؟؟
شهرام بود زود لباس های خوابم رو که همیشه تو هموم
میذاشتم و شبا بعد از حموم میپوشدم رو تنم کردم و از حموم خارج شدم
روی تخت نشسته بود و از دور تو آیینه به خودش با نفرت زیاادی نگاه میکرد
دستشم محکم مچ کرده بود رفتم کنارش نشستم و دستش رو گرفتم
با گرفتن دستش مچ دستشو آروم باز کرد و نگاه خودش رو از تو آیینه برداشت و زل زد به من
منم باکلی سوال تو دلم بهش نگاه میکردم
اونم این نگاه رو میفهمید مدتی نگذشت که گفت
ـ چیه؟؟چی میخوای بگی
منم زودی سوالم رو پرسیدم
+شهرام
ـجا..جانم
+این اتفاق چطوری افتاد آخه بابا چطوری اینجوری شد
یه نفس راحتی کشید و جریان رو واسم تعریف کرد
ـ سر میز شام بودیم همه بی سرو صدا داشتن شامشون رو میخوردن
منم که حوصلم سررفته بود توهم که اینجا نبودی یه چیزی بگی واسه همین
برای شکستن این سکوت طولانی گفتم
ـ اگه الان شهرناز اینجا میبود مطمعنم یه جوری نمیذاشت قرفه بزرگمون اینجوری
سکوت کنه منم ه میخوام یه راه حل شیطنتی پیدا کنم واسه شکستن این سوکوت
بعدشم با یه حالت بامزه ای فکر میکردم
شهنازم که روبروی من داشت زیر زیرکی بهم میخندید رو نگاه کردم و گفتم
ــ چیه زیزیگولو چرا زیر زیرکی داری هر هر گر گر میخندی؟؟
اونم زودی سرشو گرفت بالا و بهم گفت:اگه فقط یه بار دیگه فقط یه بار دیگه بهم بگی زیزیگولو بهت میگم تا به تا
ـخخخ
ــ کوفت....
ـکوفت و زهرموش
ــبابا بیخیال غلط کردیم


ادامه دارد.....
فردا بقیشو مینویسم
سپاس نشود فراموش

خداحافظ تا فردا