کتاب بخوانیم! -سرگذشت ندیمه- و -مالون می میرد-

[Medusa]

ممنونم برای این پست خوب. ♡

ولی من فکر کنم اگه یه حکومتی چیزی میدادن دست این منتقد، چیزی بهتر از گیلیاد از توش در نمیومد. خودش یه پا فرد واترفورده ناکس. XD

1. دومین دلیل این است که پروژه‌ی سیاسی و جاه طلبانه اتوود که ملغمه‌ای است از واقعیت‌هایی مانند شوروی و چین، به دلیل تمایلات فمینیستی نویسنده و محوریت قرار دادن یک شخصیت زن موفق نمیشود پیوند مناسبی میان کلیت داستان (دولت و سیاست حاکم) با سبک زندگی روزمره‌ی شخصیت اصلی خود برقرار کند و بعضا سرگردان و دوپاره است. به عبارتی داستانی سیاسی که قرار است مخاطب را به اعماق یک استبداد مذهبی وارد کند در سطح مسائلی مانند ظلم به زنان و سانتی‌مانتالیسم باقی می‌ماند و از یک اثر اجتماعی و مدنی فراتر نمی‌رود.

اتفاقا چین و شوروی نه. خود اتوود توی یک مصاحبه گفته که زنان کدوم دو تا کشور رو در نظر داشته و از انقلاب کدوم کشور ایده گرفته برای این کتاب و چین یا شوروی رو نمیدونم این از کجا آورده حقیقتا. (:

ظلم به زنان "سانتی مانتالیسم" در نظر گرفته شده؟ اینکه چه چیزی بر زنان و زندگی و احساساتشون میگذره، سانتی مانتال نیست! اتفاقا خیلی وقتا نگاه به ساختار سیاسی باید از پایین به بالا باشه. 
زن ها توی این کتاب شاید دستشون از قدرت کوتاه باشه ولی زندگی ملال آورشون می‌تونه به اندازه‌ تحلیل‌های تئوریک سیاسی، موضع گیلیاد رو نشون بده و مخاطب رو به اعماق یک حکومت مستبد ببره. همون چیزی که ما توی کتابایی مثل "کمونیسم رفت ما ماندیم و حتی خندیدیم." یا "جنگ چهره ی زنانه ندارد." هم میبینیم.

و البته که سرگذشت ندیمه فقط به زنان نپرداخته، ما نشونه های ظلم به همه ی گروه های جامعه رو میبینیم. میبینیم که مردها هم به جرم عشق ورزیدن دستگیر و شکنجه میشن. میبینیم که یک جامعه ی مستبد حتی به بنیان گذاران خودشم رحم نمیکنه و برای همه مخربه نه فقط یه قشر خاص.

از طرفی نویسنده بر اساس علایقش خواسته است همه‌ی ذهنیات خود درباره یک حکومت مستبد، تمامیت‌خواه و در عین حال مذهبی را در قالب یک فرقه به تصویر کشد، اما این کار تا حدودی دم دستی و کلیشه‌ای صورت گرفته است.

میفهمم. خیلیا ممکنه فکر کنن که نه بابا این دیگه زیادی سیاه نماییه! اینهمه بدبختی هم که دیگه امکان نداره، این دیگه خیلی شورشو درآورده و ..

ولی واقعیت اینه که وقتی "قدرت" وجود داشته باشه، همه ی این اتفاقات ممکنن و با استفاده از زور و قدرت، هر ایدئولوژی ای قابل اجرا شدنه! حتی احمقانه ترین و بیرحمانه ترین. 

و واقعا کاش اون منتقدی که این رو نوشته میومد و میگفت کجای این کتاب دقیقا کلیشه ای و دم دستیه! کدوم یکی از توصیفا؟ کدوم یکی از دیالوگا؟ به کدوم شخصیت به شکل کلیشه پرداخت شده دقیقا؟ به نظر من پره از خلاقیت و لحظات بکر. و کاملا تعریف تازه ای از امور سیاسی و استبداد رو ارائه میده که با پیش فرضای ما متفاوته.