جامعه دینی چیست؟

[فلانی]

بسیار پیش می آید که بهنگام کنار هم چیدن داده های اجتماعی به یک تعارض نو بر می خوریم. تعارضی که هنوز ریشه آن را نیافته ایم. این قطار تعارض بر دو ریل جامعه و دین در حرکت است و با معیارهای ما هیچ وقت هم به مقصد نمی رسد!

تعریف ما از جامعه دینی چیست؟ جامعه ای که قوانین و شرایع دینی در آن پیاده می شود؟ جامعه ای که آرمان های دینمداری در آن زنده است؟ جامعه ای که روح دینی دارد و پایبندی در آن به مسائل دینی در سطح بالایی است؟ یا جامعه ای که سطح توقعات از قشر دینی، ارضاکننده توهم ها و معضلات مردم آن جامعه است؟

در حقیقت هیچ کدام از این سوال ها جواب صحیح نیست. زیرا هیچ یک در جایگاه مناسب تعریف واقع نشده است. جامعه دینی جامعه ای است که در آن حداقلی از دینداران عزیزند. اگر بخواهیم درصدی مثال بزنیم چیزی نزدیک به ۳۰٪ یک جامعه. آیا جامعه را تاکنون از این منظر بررسی کرده ایم؟! قطعا نه! چراکه در این صورت خیلی از نگاه های تیز و برنده ما نسبت به قضاوت هایمان درباره جامعه خنثی می شود و دیدگاه هایمان ناصحیح و مفرطانه تلقی می گردد. چراکه چشم های بسته و نیمه ی خالی بین ما که منطق را فدای احساسات مان کرده ایم، هرگز خود را این چنین باورپذیر نساخته است که به وضعیت مطلوب موجود رأی مثبت دهد و همیشه در پی آن است که هرگونه نقص و کم کاری را به منزله انحراف تا ماهیت اسلام جلوه دهد!

مشکل جایی نگران کننده می شود که این دیدگاه در مراحل بعد شیوع می یابد و بعضی، با اشاره به گسترش بدحجابی فاتحه استحکام غیوربانوان محجبه این مملکت را می خوانند. امروز رهبر معظم انقلاب را با حضرت امام راحل مقایسه می کنند و ادعا می کنند امام کجا بود و رهبر کنونی کجا؟ یا در حدی شایع تر می گویند چه ها قرار بود بشود و چه شد؟! برای چه آن همه خون و جوانی دادیم و امروز چه راحت فراموش شد! یا حتی بعضا ناراحتی از شرایط جامعه بالا می گیرد و در صدد ترک کشور بر می آیند!

ضرورت بحث اینجاست که برداشت های ناشیانه ما را به ناکجاآباد خواهد رساند. اینکه متهم می شویم به اینکه انقلاب به جایی نرسید و خبری از رشد فرهنگ انقلاب نشد، پاسخش ساده است و اثبات آن در نفی آن است! آیا حقیقتا ما رشد نکردیم؟؟ کدام موجود بی وجدانی می تواند ادعا کند که ما رشد نداشتیم؟ آیا این خودباوری به وجودآمده، حاصل از آرمان های انقلاب نیست؟ کشوری که زمانی فکر تولید آفتابه را نیز در سر نداشت و نسبت به هر پیشرفتی بی تفاوت و ناامید بود، امروز هواپیمای جاسوسی مهار می کند. هواپیمایی که تنها یک صفحه ۱۵ اینچ رمز عبور دارد و مانند ایمیل نیست که در مدت زمان اندکی قابلیت Hک داشته باشد. ما از رشد چه می خواهیم؟؟ آیا از همین رشد به خودباوری نرسیدیم؟ آیا نه این است که امروز ایمان و اعتقادات راسخ مان به دنیای بحران زده روی بی نیازی نشان می دهد؟؟

قرار نیست روزی به باورهای کهنه ولی اشتباه مان خط بطلان بکشیم و حقیقت جدید را جانشین باور نادرست کنیم؟؟ این سطح توقع کاذب باید از بین برود وگرنه همین معترضین نعوذ بالله در دولت حضرت صاحب الأمر علیه السلام نیز لب به انتقاد از عدم اجرای دین در جامعه آقا می گشایند و چه بسا برای یافتن جامعه دینی موعودشان به سپاه دجال ها درخواهند آمد!