نقاشی, گزارش تحلیلی زنده باد طراحی

[Navisa.]

مهدی شهسوار/ درباره نمایشگاه «آستیگماتیسم آسفالتِ روده». طراحی های «سِد متی»



بالاخره باید روزی برسد که باور داشته باشیم طراحی پایه ی هنرهای تجسمی است. اما ارزش طراحی تنها به دلیل پایه بودنش نیست. طراحی خودش یک ساختمان کامل است. ساختمانی که اثری کامل را می آفریند. تنها موسیقی پس زمینه نیست، تنها برای ورق زدن نیست. می شود آن را قاب کرد و به عنوانِ اثری مستقل نگاهش کرد.

در کار و زندگی مهدی فاطمی نسب طراحی همین نقش را دارد. طرح زدن برای او نه تنها یک فعایت هنری است، بلکه گفتگو با خودش است. از سال هشتاد و یک که او را دیدم، که روی زمین دانشگاه نشسته بود تا همین امروز، هر وقت که از حرف زدن خسته می شود طراحی می کند. در اتوبوس، کافی شاپ، ساعت های پِرت و پیکِ سربازی، وقتی دیگران مشغول صحبت کردن هستند، در تمام این اوقات دفتری که همیشه همراهش هست و مدادها و ماژیک ها و خودکارهایی که همیشه روی دفترهایش را خط خطی می کنند، همیشه بجای او حرف زده اند. پرکاری رمزِ موفقیتِ اوست. نه ذهن اش و نه دستش هیچ وقت از طرح زدن دست نکشیده اند و خشک نشده اند. ممکن است شما شبی را با او بگذرانید و کلی با او مکالمه داشته باشید. بروید تا چای بریزید یا به دستشویی بروید و وقتی برگردید می بینید که یک صفحه از دفترش را با یک کاراکتر یا یک طرح یا یک شکلِ عجیب و غریب پر شده است. یا اینکه کنارِ او در مترو یا اتوبوس نشسته اید و می بینید که دارد از همان طرح های عجیب و غریب می زند. و در کنارشان به زبانِ بین المللی فینگیلیش جمله هایی می نویسد که خواندنش برای شما سخت است. اینطور می شود که همه او را به عنوانِ یک طراح می شناسند. یک طراحِ پر کار. یک طراح که امسال تصمیم گرفت بالاخره طراحی هایش را به نمایش بگذارد. همان هایی که در دفترهایش کشیده و اصیل اند. همان ها را بالاخره بعنوانِ یک مجموعه ی کامل قبول کرد و قاب کرد و در گالری مهروآ به نمایش گذاشت.




طرح های سِد مِتی بیشتر خلقِ شخصیت هایی اند که بازتابِ نگاهِ او به دنیای دور و برش است. نگاهِ منتقدانه ای که در ضربه های قلمش و شکل دادن به فضاهایی که می سازد کاملا جاری است. اما کارهای او نه کاریکاتوراند نه کارتون و نه نقاشی و تصویر سازی. آن ها طراحی اند و بسیار به این فضا وفادارند. هرچند گذاشتنِ اسم برای شناسایی آن ها شاید کارِ خطایی باش. اما می توانم بگویم این حسی است که طرح های سِد متی به مخاطب هایش منتقل می کند. که آن ها مستقل از تصویرسازی و کاریکاتور اند. شاید علتش بخاطرِ نزدیکی شخصیتِ خالقشان به گرافیک باشد. سِد متی لیسانس گرافیک دارد و نوشته هایی که در کارهایش می آورد و یا تیترهایی که می نویسد، از دنیای گرافیک می آیند. بعضی هایشان حتی پوسترهای شخصی ای هستند با تیتر و متنِ ناخوانا و بسیار شخصی.



نمایشگاهِ سِد متی تا پایانِ اردیبهشت در گالری مهروا ادامه دارد و پیشنهاد می کنم برای برخورد با طراحی هایی ناب و خالصانه، حتمن برای دیدنِ آن ها به خیابانِ آبان بروید و چشم هایتان را دقیقه هایی به تفریح و گردشِ بصری ببرید.