سبب دوستى و محبت على در دلها چيست؟

[~ERFAN~]

رمز محبت را هنوز كسى كشف نكرده است، يعنى نمى توان آن را فرموله كرد و گفت اگر چنين شد چنان مى شود و اگر چنان شد چنين مى شود، ولى البته رمزى دارد. چيزى در محبوب هست كه براى محب از نظر زيبايى خيره كننده است و او را به سوى خود مى كشد. جاذبه و محبت در درجات بالا«عشق »ناميده مى شود. على محبوب دلها و معشوق انسانهاست، چرا؟و در چه جهت؟ فوق العادگى على در چيست كه عشقها را بر انگيخته و دلها را به خود شيفته ساخته و رنگ حيات جاودانى گرفته است و براى هميشه زنده است؟چرا دلها همه خود را با او آشنا مى بينند و اصلاً او را مرده احساس نمى كنند بلكه زنده مى يابند؟
مسلماً ملاك دوستى او جسم او نيست، زيرا جسم او اكنون در بين ما نيست و ما آن را احساس نكرده ايم و باز محبت على از نوع قهرمان دوستى كه در همه ملتها وجود دارد، نيست. هم اشتباه است كه بگوييم محبت على از راه محبت فضيلتهاى اخلاقى و انسانى است و حب على حب انسانيت است. درست است على مظهر انسان كامل بود و درست است كه انسان نمونه هاى عالى انسانيت را دوست مى دارد اما اگر على همه اين فضايل انسانى را كه داشت، مى داشت: آن حكمت و آن علم، آن فداكاريها و از خود گذشتگى ها، آن تواضع و فروتنى، آن ادب، آن مهربانى و عطوفت، آن ضعيف[نوازى]، آن عدالت، آن آزادگى و آزاديخواهى، آن احترام به انسان، آن ايثار، آن شجاعت، آن مروت و مردانگى نسبت به دشمن و به قول مولوى:
در شجاعت شير ربانيستى در مروت خود كه داند كيستى؟
آن سخا و جود و كرم و... اگر على همه اينها را كه داشت، مى داشت اما رنگ الهى نمى داشت، مسلماً اين قدر كه امروز عاطفه انگيز و محبت خيز است نبود.
على از آن نظر محبوب است كه پيوند الهى دارد. دلهاى ما به طور ناخودآگاه در اعماق خويش با حق سر و سر و پيوستگى دارد و چون على را آيت بزرگ حق و مظهر صفات حق مى يابند به او عشق مى ورزند. در حقيقت پشتوانه عشق على پيوند جانها با حضرت حق است كه براى هميشه در فطرتها نهاده شده و چون فطرتها جاودانى است مهر على نيز جاودان است.
نقطه هاى روشن در وجود على بسيار است اما آنچه براى هميشه او را درخشنده و تابان قرار داده است ايمان و اخلاص اوست و آن است كه به او جذبه الهى داده است.
سوده همدانى، بانوى فداكار و دلباخته على، در مقابل معاويه بر على درود فرستاد و در وصفش گفت: «درود خداوند بر روانى باد كه او را خاك بر گرفت و عدل نيز با وى مدفون گشت. با حق پيمان بسته بود كه به جاى آن بدلى نگزيند، پس با حق و با ايمان مقرون گشته بود.»
صعصعة بن صوحان عبدى نيز يكى ديگر از دلباختگان على بود، از كسانى بود كه در آن دل شب در مراسم دفن على با عده معدودى شركت كرد. پس از آنكه حضرت را دفن كردند و بدنش را خاك پوشانيد، صعصعة يك دست خويش را بر قلبش نهاد و با دست ديگر خاك بر سر پاشيد و گفت:
«مرگ گوارايت باد! كه مولدت پاك بود و شكيبايى ات نيرومند و جهادت بزرگ. بر انديشه ات دست يافتى و تجارتت سودمند گشت.
بر آفريننده ات نازل گشتى و او تو را با خوشى پذيرفت و ملائكش به گردت در آمدند. در همسايگى پيغمبر جايگزين گشتى و خداوند تو را در قرب خويش جاى داد و به درجه برادرت مصطفى رسيدى و از كاسه لبريزش آشاميدى.
از خدا مى خواهيم كه از تو پيروى كنيم و به روشهايت عمل كنيم، دوستانت را دوست بداريم و دشمنانت را دشمن بداريم و در جرگه دوستانت محشور گرديم.»
دريافتى آنچه را ديگران در نيافتند و رسيدى به آنچه ديگران نرسيدند. در پيشگاه برادرت پيغمبر جهاد كردى و به دين خدا آن چنان كه شايسته بود قيام كردى تا سنتها را بر پا داشتى و آشوبها را اصلاح نمودى و اسلام و ايمان منظم گشت. بر تو باد بهترين درودها!
به وسيله تو پشت مؤمنان محكم شد و راهها روشن گشت و سنتها به پا ايستاد. احدى فضايل و سجاياى تو را در خود جمع نكرد. نداى پيغمبر را جواب گفتى. به اجابتش بر ديگران پيشى گرفتى. به يارى اش شتافتى و با جان خويش حفظش كردى. با شمشير ذوالفقار در مراحل ترس و وحشت حمله بردى و پشت ستمگران را شكستى. بنيانهاى شرك و پستى را درهم فرو ريختى و گمراهان را در خاك و خون كشيدى. پس گوارايت باد اى امير مؤمنان!
نزديكترين مردم بودى به پيغمبر. اول كسى بودى كه به اسلام گرويدى. از يقين لبريز و در دل محكم و از همه فداكارتر [بودى] و نصيبت از خير بيشتر بود. خداوند ما را از اجر مصيبتت محروم نكند و پس از تو ما را خوار نگرداند.
به خدا سوگند كه زندگى ات كليد خير بود و قفل شر، و مرگت كليد هر شرى است و قفل هر خيرى. اگر مردم از تو پذيرفته بودند، از آسمان و زمين نعمتها بر ايشان مى باريد اما آنان دنيا را بر آخرت برگزيدند.»
آرى، دنيا را برگزيدند و در مقابل عدل و عدم انعطاف على تاب نياوردند و عاقبت دست جمودها و ركودها از آستين مردى به در آمد و على را شهيد كرد.

[تنهای تنها ی تنها]

خوب بود ....سپاس....