دانشجو و انتظار

[ｷﾑ尺刀ﾑ乙]

عصری که در آن روزگار می گذرانیم چه ویژگی هایی دارد؟ آیا انسان معاصر با روند فکری و تحول درونی و برونی پیش رویش با مردم صد، دویست، پانصد و یا هزار سال پیش تفاوت هایی دارد. آیا با تسریع در روند تکنولوژی، سرعت تفکر و تحول ما افزایش یافته است؟ انسان امروز که جمعیت قابل توجهی از آن تحصیل کرده هایی با مدارک دکتر، مهندس، محقق، پزشک، استاد، دانشجو و ... هستند، با توجه به گسترش علوم، پبشرفت تصاعدی تکنولوژی و توسعه شگفت انگیز اطلاعات – از زوایایی چون اخلاق، رفتار و مراودات اجتماعی تا چه اندازه با انسان دیروز تفاوت دارد و چند گام به جلو برداشته است؟ آیا تاکنون به صورت عمیق و ریشه ای از وجود انسانی منتظر موعود خودمان پرسیده ایم که منتظر چه جور موعودی و با چه خصوصیاتی هستیم؟ و سوال بزرگ تر آن که این موعود و این ناجی آخر الزمان می خواهد به بشری که عقل و علمش هر ساعت و هر دقیقه و هر ثانیه در حال انبساط و افزایش است چه بگوید؟ و او را از چه چیز نجات بدهد؟! چنان چه این اندیشه ی منتظر موعودمان را در فضایی باز و شناور تجزیه، تحلیل و بررسی کنیم به پاسخ هایی دقیق و در عین حال عمیقی دست می یابیم که سادگی و قابل لمس بودن شان ما را متحیر می کند و گاه از تحیر به این نتیجه ی غافل گیرانه خواهیم رسید که در حقیقت از زاویه ای، موعود، ناجی و سوشیانت آخر الزمان، خودمان هستیم به شرطی که ... در عصر تکنولوژی که برخی آن را به واسطه ی عجایب و شگفتی های نادری که علم خلق کرد، عصر حضور و روزگاری نوید دهنده ی ناجی می نامند، چیزی که آدمی آن را به فراموشی سپرده، خودش می باشد. خودش و محیط اطراف خودش، خودش و عملکردهای ریز روزمره اش، خودش و دقت در وجود خودش، خودش غیر از علم و اطلاعات و تکنولوژی اش. موعود دانشی فراتر و یا شاخه ای از رشته ی خودشناسی نوین است که در عصر تکنولوژی ظهور می کند و با نفوذ در اخلاق درونی بشر و رفتارهای روزمره و نیز افکار پایه ای انسان، آدمی را در الاکلنگ دانش متعادل می نماید. مقصود نگارنده در این مجال بحثی کلی و فلسفی نیست. مثال قابل لمس این مبحث این است که وقتی موعود پای در ظهور گذاشت، دست دانشجو را می گیرد و واحد درسی برای آن ها اضافه می کند به نام .. خود را دریابیم .. در این واحد درسی که در طول تحصیل و پس از آن و در تمام مسیر زندگی ادامه می یابد وی یاد می گیرد که در زمان عصبانیت، در برابر بحرانی ترین شرایط و در برابر شرورترین انسان ها، با الگو پذیری از مولای درویشان اندکی درنگ کند، بیاندیشد و آن گاه با هدف . نیاتی که تمام هستی و فراتر از آن خدای بلندمرتبه از او انتظار دارد، تصمیم بگیرد. یاد می گیرد تا به اخلاق و تکالیف زندگی اجتماعی پایبند باشد. همچنین چرایی و چگونگی رعایت قوانین و بسیاری از موارد دیگر را که هم اکنون برای ما چندان اهمیتی نداردا این جزییات فراموش نشده در عصر تکنولوژی که ناشی از هجوم اطلاعات می باشد توسط دانشجویان منتشر می شود و همه ی لایه های خالی زندگی آدمی را پر می کند. آری موعود و منجی رهایی بخش، راه کارهای زندگی مسالمت آمیز و هم زیستی بدون چالش را پیش پای بشر می گذارد. راه کارهایی عملی، قابل اجرا، سهل الفهم و به روز موعود، فضاهای پر نشده عقل ما در عصر تکنولوژی را پر می کند و تشنگان تفکرات و اندیشه های تازه و بدیع او، گروه جوانان و اندیشمندان جوان گر هستند. دانشجو در عصر ظهور دریایی از پرسش هایی است که در هیچ کتاب، نرم افزار و شبکه ی اینترنتی برای آن ها پاسخی نیست، پس وقتی کسی می آید که مثل هیچ کس نیست و حرف هایش نسخه هایی کامل و دقیق نرم افزاری است که هر کدام اقیانوسی از پاسخ های بشری را در خود جای داده اند، به سویش دست نیاز دراز می کند و برای فهمیدم آن چه او می گوید دقیق می شود و آن گاه توصیه های قابل لمس او را به کار می ببندد و با راه اندازی شبکه های ارتباطی و نرم افزاری، آن ها را برای سایرین بازگو می کند. دانشجو حتی پیش از ظهور اندیشه ی برتر هم می تواند چالش های موجود را بررسی کند و به جهانیان که در حال ساختن دهکده ی بزرگ جهانی هستند، هشدار دهد تا نقایص را در حد توان برطرف سازند و بدین طریق در مسیر اصلاح امور گام بردارند. ابراهیم باقری حمید آبادی