اي شهيد!شهد وصال

[ｷﾑ尺刀ﾑ乙]

دفترچه خاطراتت را که مرور مى کنم، رنگ و بوى تو تمام فضاى اتاق را پُر مى کند. آن را ورق که مى زنم، انگار سنگر به سنگر به دنبال تو مى دوم.

نمى دانى يک عمر با خاطرات تو زندگى کردن، چقدر سخت است! کاش آن روزها بر مى گشت!

روزهايى که سنگرهاى خاکى، معراج پرندگان از خاک بريده بود. روزهايى که کوچک و بزرگ، دست به دست هم داده بودند تا پرچم سرخ حسينى را بر بام آسمان برافرازند.

روزهايى که غروب نداشت.

روزهايى که آفتاب مشرقى اش، از نگاه بچه بسيجى ها طلوع مى کرد.

کاش همسنگر تو بودم؛ بودم و راز و نيازهاى شبانه ات را به تماشا مى نشستم و در زلال اشک هاى جارى ات، دستى بر اين دل غبار گرفته مى کشيدم!

آن روزها که مردانى کوچک، کارهاى بزرگ مى کردند؛ مردانى که زمين، با آنان به آسمان فخر مى فروخت، مردانى که پا در رکاب عشق داشتند و سر به آسمان حماسه مى ساييدند، مردانى که دريا در دل هايشان موج مى زد و آسمان در دست هايشان جاى مى گرفت؛ مردانى که نه کوه به استوارى شان مى رسيد و نه کوير به سادگى و يک رنگى نگاهشان.

آنان که بدر و اُحد را زنده کردند و کربلا را تفسيرى دوباره نوشتند.

* *

بگذار ديگر ننويسم!

آخر چگونه با اين واژه هاى تکرارى و بى مايه، به وصف تو بنشينم؟

چگونه کلمات را پشت سر هم رديف کنم و با اين قافيه هاى سبک، شعرى به بلنداى نگاه تو بسرايم؟!

قلم در دست هاي بسته من، حسّ نوشتن ندارد. دست و دل، يارى نمى کند.

اشک ها جارى مى شوند و امانم نمى دهند.

کاش برگردى و آن روزها را از زبان تو بنويسم؛ تا هزار پنجره به رويم بگشايى. تا از هزار دريچه سخن بگويى، تا از هزار وادى عشق عبورم دهى!

اينک منم؛ در راه مانده اى که اميدى به رسيدن ندارد.

پر و بال شکسته اى که در خود توان پرواز نمى بيند.

هجران کشيده اى که خواب وصل را هم نمى بيند.

بى پناهى که امانى نمى يابد.

مگر اين که دستى از غيب برآرى و اين دست هاى فرو افتاده را به يارى بگيرى، اى شهيد! اي هميشه جاري!

 

 

على خيرى