نقد و بررسی فصل نهم سریال 24، Live Another Day (روزی دیگر زنده بمان)

[First Star]

سازندگان : Robert Cochran, Joel Surnow

بازیگران : Kiefer Sutherland, Yvonne Strahovski, Tate Donovan

خلاصه داستان: پس از ۴ سال فرار از مقامات آمریکا و روسیه جک باور به لندن می رود تا از ترور رئیس جمهور جیمز هلر توسط مارگوت الحرازی جلوگیری کند. جک و کلویی اوبرایان، که حالا به یک گروه هکرِ مخالف دولت پیوسته، دوباره با هم متحد می شوند تا از اقدامات الحرازی جلوگیری کنند غافل از این که این تنها آغاز ماجرا است...

منتقد: Chancellor Agard (انترتینمنت ویکلی)

هشدار: خطر لوث شدنِ داستان

۲۴ یک برنامه تلویزیونیِ پر سر و صدا است. برای این که اولاً ساختار سریال بر محور تیک تاکِ یک ساعت است که ریتم سریال را حفظ می کند. این ساعت نه تنها به سریال نظم و ساختار می بخشد بلکه با هر صدای تیک به ما یادآور می شود که دنیای ۲۴ نامنظم و ناامن است و اگر جک به موقع موفق نشود چقدر به هرج و مرج کامل نزدیک می شود. علاوه بر این بیشتر اپیزودهای ۲۴ ( به خصوص اپیزود پایانی این فصل ) دارای موزیک متنی هستند که در تمامِ مدت زمانِ اپیزود همراه با صدای شلیک ها و انفجارها به گوش می رسد و در واقع به ندرت لحظه ای آرام در آن وجود دارد.
چون ۲۴ بسیار پر سر و صدا است وقتی زمان مرگ شخصیت های دوست داشتنی فرا می رسد ساعتِ بی صدا خیلی اهمیت پیدا می کند. ساعتِ بدون صدای[تیک تاک] کمک می کند تا در پیرنگ پرتعقیب و گریز سریال وقفه ای ایجاد شود و لحظه ای به مرگ اختصاص داده شود تا خود را به تماشاگر بنماید. این ساعت نشانگر یکی از معدود لحظاتی است که هیچ اتفاق دیگری در سریال نمی افتد و فقط سکوتِ مطلق حاکم است – چیزی که در ۲۴ کمتر دیده می شود.

همه این ها مقدمه ای است تا به چیزی که واقعا در پایان فوق العاده ی « ۲۴: روزی دیگر زنده بمان » به چشم می آمد برسیم: اهمیت صدا در این سریال. موسیقی متنِ آهنگسازِ سریال شان کلری نقش مهمی در ایجاد تنش ایفا می کند ، سهم عمده ای از بار احساسیِ[سریال] را به دوش می کشد و واکنش های احساسی کاراکترها را تاثیرگذارتر جلوه می دهد.



امشب ساعتِ بی صدای سریال پس از مرگ آدری رینز، معشوقه ی سابق جک ، خود نمایی می کرد . در پایان اپیزود قبلی یکی از افرادِ چنگ در خفا اسلحه ای را به سوی آدری نشانه رفته بود و چنگ به آدری گفته بود اگر از جایش تکان بخورد یا سعی کند با کسی تماس بگیرد به او شلیک خواهد کرد. در اپیزودِ امشب در حالی که جک ، بلچک و کلویی به دنبال چنگ هستند ، کیت به کمکِ آدری می شتابد. کیت و تیمش تک تیراندازِ چنگ را از میان بر می دارند و به نظر می رسد که خطری آدری را تهدید نمی کند اما در حالی که می خواهند آن مکان را ترک کنند یکی دیگر از افرادِ چنگ ناگهان سر می رسد و به سوی آن ها تیراندازی می کند و در حین درگیری مسلحانه گلوله ای به آدریِ بیچاره اصابت می کند.

تقریبا غیرممکن است که مرگی در ۲۴ به پای مرگِ تری ، همسر جک ، در فصل اول و مرگ دیوید پالمر در فصل پنجم برسد اما مرگِ آرام آدری در آغوش کیت، که مدام از او می خواهد نمیرد ،هم نسبتا قدرتمند است. اگرچه خیلی ها از این کاراکتر خوششان نمی آمد اما ناراحت نشدن از مرگش به خاطر موسیقی که از آن یاد شد و همچنین بازی عالی ریور کارِ خیلی سختی بود.


از این صحنه تلخ تر واکنش جک و رئیس جمهور هلر بود. مرگ آدری هر دو مرد را ، که محکم و قدرتمند محسوب می شوند، به زمین می زند. جک در میانه ی یورش به کشتیِ چنگ از مرگ آدری خبردار شد. پس از این که کیت خبر را به او می دهد، او به آرامی به روی زمین می نشیند و رنج جک در تمام اجزای صورت کیفر پدیدار می شود. در آن لحظه جک باور ناپدید می شود و ما نهایتا با مردی روبرو می شویم که به نظر می رسد دنیا شکستش داده است و می خواهد خودکشی کند ( جک هفت تیرش را بیرون می آورد) . تنها مرگ آدری جک را از پا در نمی آورد بلکه این حقیقت که جک تقریبا هر کسی را که به او نزدیک بوده از دست داده است.این لحظه ما را به یاد این می اندازد که به وجود آوردن ، نگاه داشتن و برگرداندن هرگونه ترتیبی معمولا قیمتی دارد. این صحنه ی استثنائی با موسیقی ای که احساسات جک را بازتاب می دهد بیشتر اوج می گیرد . موسیقی حس فقدان را همانند جک ملموس می کند اما همه این ها با شنیدن صدای افرادِ چنگ که به جک نزدیک می شوند عوض می شود: همچنان که موسیقی اوج می گیرد خشم در چهره او پدیدار می شود.


اتفاق بعدی خیلی یادآور فصل هشتم ۲۴ است که در آن جک کنترل اش را از دست می دهد و به کشت و کشتار دست می زند. این جا جک با اسلحه اش تمام افراد چنگ را از پا در می آورد و به طرف جایی که چنگ هست حرکت می کند. صحنه ی جدال دو نفره ی جک و چنگ استادانه طراحی شده است. بعد از دادن شواهد به چینی ها مبنی بر حمله چنگ به ناوِ آن ها جک با یک شمشیر سر چنگ را از بدنش جدا می کند . لحظه ای که باز هم یکی از معدود لحظات آرام این اپیزود را به دنبال دارد.( ولی واضح است که چنگ افتخارِ [نمایشِ] ساعتِ بی صدایِ سریال را کسب نمی کند.) اگرچه این سکانس بسیار به اعمال دیوانه وار جک در فصل هشتم شبیه بود ، هنوز هم تاثیرگذار است چرا که نویسندگان به خوبی آن را پی ریزی می کنند و زمانی که جک سر چنگ را قطع می کند [ حسِ مطلوبِ] لحظه قطعا به دست آمده است.



عکس العمل رئیس جمهور در برابر مرگ آدری متاثرکننده تر است. وقتی خبر را می شنود به حالت غش به زمین می افتد. هر چند تازه بعد از پرش زمانیِ ۱۲ ساعته این اپیزود است که می فهمیم مرگ آدری چقدر برایش غم انگیز بوده است. هلر در حال صحبت با نخست وزیر بیان می کند که به زودی نه تنها آدری و مرگش بلکه همه چیز را از یاد خواهد برد. این حرف ها باعث مقایسه ای بین جک و هلر می شود: کدام یک بدبخت ترند؟ مردی که همه خاطراتش ، چه خوب و چه بد، را از دست خواهد داد یا مردی که مجبور است با دردش بسازد ولی در کنار آن ، چند لحظه ی خوب هم برای یادآوری دارد؟ این طور به نظر می رسد که ۲۴ می گوید هر دو خوب است : غفلت اندکی سعادت برای هلر به همراه می آورد و جک دلخوشی رابطه اش با کلویی را خواهد داشت.



اگرچه رابطه ی جک و کلویی به ما یادآور می شود که دنیای ۲۴ چقدر تراژیک است ولی همچنین کمک می کند که سریال با پایانی امیدوارانه به سرانجام برسد. در آغازِ اپیزود کلویی باید جک را متقاعد کند که اجازه بدهد در دستگیری چنگ به او کمک کند و به او یادآوری می کند که در حقیقیت او تنها دوستی است که برای جک باقی مانده است. این نکته ای درست و غم انگیز است که جک تا زمانی که در پایانِ اپیزود خود را تحویل روس ها می دهد تا کلویی را نجات دهد قبول نمی کند. در لحظه ای که یادآور خداحافظی نهایی آن ها در سال ۲۰۱۰ است ، جک دوباره برای تمام کارهایی که کلویی در طی سال ها برایش انجام داده تشکر می کند. آگاهی از این که کلویی همیشه طرفِ او است به جک این اجازه را می دهد که با نوعی لبخند خود را به روس ها تحویل دهد.

روی هم رفته « ۲۴: روزی دیگر زنده بمان» ۱۲ اپیزود عالی داشت که به ما یادآور شد چرا در زمانِ شروع این سریال در سال ۲۰۰۱ عاشقش شدیم. هنوز صحبتی مبنی بر این که آیا سریال فصل دیگری خواهد داشت یا نه انجام نشده اما نویسندگان قطعا نشان داده اند که آماده ی برگرداندن جک باور به این دنیای مبارزه با تروریسم هستند.