شهید حاج مهدی طیاری

[✘ றДƬДᗡØЯЄ ✘]

حاج مهدی را شب جمعه در بهشت زهرا، قطعه شهدای شهرستان جیرفت به خاك سپردند. آن روز یكی از روزهای به یادماندنی شهرستان جیرفت و بخش عنبرآباد بود. حاجی را ابتدا مقابل خانه پدری در عنبر آباد تشییع كردند و سپس او را به جیرفت آوردند. تشییع جنازه با شكوهی برایش صورت دادند. مردم جیرفت و عنبر آباد در آن روز گرم تابستان، تابوت حاج مهدی را چون نگین در میان خود گرفته و عاشقانه به دور آن می‌گشتند.

نیروهای بسیجی گردان حاج مهدی، پا برهنه بر روی زمین داغ قدم بر می‌داشتند و بر سر و سینه ی خود می‌زدند. انگار عاشورای دیگری برپا شده بود و زهیر دیگری یا حبیب دیگری را از قتلگاه آورده بودند. غریب و آشنا به خیابان‌های جیرفت آمده بودند تا فرمانده محبوب خود را برای آخرین بار مشایعت كنند.

حاج مهدی آن چنان در دل مردم راه پیدا كرده بود كه همه احساس نزدیكی به او می‌كردند. همین موضوع باعث شده بود مردم در مقابل شهادت او، بی‌تاب شوند. حتی دست فروش‌ها هم گریه می‌كردند و به دنبال تابوت می‌دویدند و بر سر و روی خود چنگ می‌انداختند. مراسم تشییع حاج مهدی یكی از پرشكوه ترین مراسمی بود كه آن منطقه به خود دید.

چیزی از زمان دفن پیكر حاج مهدی نگذشته بود. روزی سر مزارش رفتم. دقیقا یادم نیست، سوم شهید بود یا هفتم او. كنار مزار، با خاطرات شهید با خود خلوت کرده بودم. در آن حال همسر یكی از شهدای جیرفت آرام كنارم نشست. او بعد از خواندن فاتحه شروع به گریه كرد. طوری گریه می‌كرد كه گویی حاجی برادرش است. آن زن بعد از كمی گریه، اشك هایش را با گوشه ی چادرش پاك كرد و گفت: تو برای شهید طیاری گریه نكن! بگذار من گریه كنم."

با تعجب گفتم: "مگر شما شهید طیاری را می‌شناسی؟

 " آهی كشید و گفت: "با آن كه شما همسر شهید طیاری[فرمانده دلاور گردان 419 لشگر 41 ثارالله] هستی، فكر می‌كنم، هنوز پی به شخصیت بزرگ او نبرده‌ای. شهید طیاری سرپرست بچه‌های من بود. او هر وقت از جبهه می‌آمد، مبلغی پول برای ما می‌آورد. او مرتب به بچه‌هایم سر می‌زد و حال و احوالشان را می‌پرسید."

از گفته‌های آن زن بسیار متأثر شدم. با شهادت حاج مهدی، عده‌ای از خانواده ی شهدا بار دیگر داغدار شدند و پدری دلسوز را از دست دادند.
راوی: همسر شهید حاج مهدی طیاری