آشنایی با هلیکوپتر UH-1Y Venom, یگان تفنگداران دریایی آمریکا

[τοxικ]

بالگردها UH-1Y در حال حاضر با نرخ تولید نسبتا" پایین, در حال جایگزین شدن با نمونه های قدیمی و فرسوده UH-1N Twin Huey یگان تفنگداران دریایی ایالات متحده (USMC) میباشند که از سال 1970 میلادی در خدمت این نیرو قرار دارند. UH-1Y در ابتدا با اقتباس از نمونه UH-1N ساخته شد اما در سال 2005 میلادی, نیروی دریایی ایالات متحده آن را به عنوان یک بالگرد جدید تائید و نامگذاری نمود.

توسعه

در سال 1996 میلادی, یگان تفنگداران دریایی ایالات متحده (United States Marin Crops و یا همان USMC) با آغاز برنامه موسوم به H-1 در جهت بروز رسانی 100 فروند بالگرد UH-1N به UH-1Y و 180 فروند AH-1W به AH-1Z اقدام به عقد قرارداد با کمپانی هلیکوپتر سازی Bell نمود. برنامه H-1 چندین هدف شاخص را تحت پوشش قرار میداد که از جمله مهترین آنها میتوان به طراحی و تولید بالگرد چند منظوره جدید و دارای قابلیت های تهاجمی در کنار طراحی مشترک در جهت کاهش هزینه های تولید و نگهداری اشاره داشت. به عنوان مثال, بالگردهای UH-1Y و AH-1Z در بیش از 84% بخش های محوری همچون: ساختمان دم, موتورها, پروانه های اصلی, متعلقات سیستم انتقال قدرت, چیدمان تجهیزات الکتریکی و الکترونیکی, نرم افزارها, سامانه های کنترلی و ... با یکدیگر مشترک میباشند.

ساختار بدنه نمونه های Y بطور اختصاصی در جهت حمل و نقل هوایی تفنگداران دریایی ایالات متحده در عراق توسعه یافتند. Huey در جهت انجام ماموریت های بسیار متعدد از جمله: فرماندهی و کنترل عملیات (C2), پشتیبانی و اسکورت, شناسایی, نقل و انتقال نیروهای نظامی, حمل و نقل تجهیزات پزشکی و پشتیبانی نزدیک هوایی ساخته شده است. بطور معمول در جهت ایجاد گروه پشتیبان هوایی در USMC, از چیدمان 2 الی 4 فروند Huey در کنار 4 الی 8 فروند Cobra استفاده میشود. مسلسل نصب شده در دماغه Cobra به همراه تسلیحات نصب شده بر روی درب Huey, توانایی ایجاد میدان آتش با شعاع 240 درجه را دارا میباشند.

در طول سال های اخیر, بروز رسانی های انجام شده بر روی تجهیزات ارتباطی و الکترونیکی و همچنین تسلیحات مدرن نصب شده بر روی درب های جانبی, موجب افزایش وزن خالص UH-1N ها شده اند. این افزایش وزن موجب شد تا حداکثر سرعت مفید UH-1N ها به حدود 190 کیلومتر در ساعت کاهش یابد و همچنین تاثیرات منفی بر روی عملکرد برآ و چابکی هلیکوپتر نیز دیده شوند و لذا در بحث حمل سوخت و تسلیحات نیز محدودیت هایی به وجود آمد.

مدل Y در بحث تجهیزات ناوبری و الکترونیکی دچار بروز رسانی های متعدد گردیده است و کابین خلبان بصورت استاندارد و پایه دارای مانیتورهای چند منظوره و آرایش Glass Cockpit میباشد. همچنین این نمونه دارای ویژگی های امنیتی و ایمنی فراوان مییاشد و در کنار گونه های UH-1 در جهت رویت اهداف در شب, به حسگرهای فروسرخ و مدرن FLIR و یا همان Forward Looking Infrared مجهز گردیده اند. با اینحال بهترین تغییرات انجام گرفته بر روی این مدل, همانا ارتقا فدرت موتورها و افزایش مانور پذیری آن میباشد. پس از تعویض موتورها با نمونه های قدرتمندتر و همچنین تعویض پروانه های 2 تایی با نمونه های 4 تایی و ساخته شده از جنس کامپوزیت و مواد مرکب در مدل های Y, بالگرد Huey عملا" به جایگاه اصلی خود در جهت پشتیبانی هوایی دست یافت.

در ماه February سال 2008 میلادی, کمپانی Bell اقدام به تحویل 2 فروند بالگرد UH-1Y به یگان تفنگداران دریایی آمریکا نمود. تا انتهای ماه September سال 2009 میلادی, بالگردهای UH-1Y با حداکثر ظرفیت بر روی خطوط تولید Bell قرار داشتند و تا پایان همان سال, 21 فروند از این مدل به نیروی USMC تحویل داده شد. یگان تفنگداران دریایی ایالات متحده در نظر دارد مجموعا" 160 فروند بالگرد مدل Y را با نمونه های مدل N تعوض نماید. طبق پیش بینی های اولیه, این برنامه تا سال 2016 میلادی ادامه خواهد داشت.

طراحی

بالگرد UH-1Y در واقع نمونه تکامل یافته UH-1 میباشد. این نمونه دارای پروانه های 4 تایی و تماما" کامپوزیتی میباشد که به دلیل طراحی خاص خود, توانایی مقاومت در فبال برخورد اجسام و گلوله های خارجی تا قطر 23 میلیمتر را دارا میباشند. نمونه های مدل Y در مقایسه با انواع UH-1N دارای ویژگی هایی همچون: 125% افزایش توان حمل بار, 50% برد بیشتر و سرعت پیمایش بیشتر میباشند. UH-1Y دارای قدرت مانور دهی بسیار بالا و همچنین مقاوت پروازی فراوان میباشد. سامانه Target Sight System و یا همان TSS ساخت کمپانی Lockheed Martin همراه با نسل سوم حسگرهای FLIR بر روی بالگردهای UH-1Y نصب گردیده اند. سامانه TSS این توانایی را به بالگرد میدهد تا در شرایط آب و هوایی مختلف و همچنین در طول روز و شب, اهداف زمینی را رویت و به اطلاع خلبان برساند. این سامانه دارای حالت های نمایشی مختلف میباشد و جهت رهگیری اهداف میتواند از حسگرهای FLIR و یا از روش هدایت تلویزیونی بهره بگیرد. این سامانه بر روی بالگردهای AH-1Z Viper و هواپیماهای KC-130J Harvest HAWK نیز نصب گردیده است.

TSS

سابقه عملیات

بالگردهای UH-1Y و AH-1Z کلیه آزمایشات زمینی و پروازی خود را در اوایل سال 2006 میلادی به پایان رساندند. در طول 3 ماهه اول سال 2006 میلادی, UH-1Y جهت انجام آزمایشات عملیاتی به پایگاه NAS Patuxent River (مرکز اصلی انجام آزمایشات نیروی دریایی ایالات متحده و واقع در ایالت Maryland) منتقل گردید و در آن مکان آزمایشات مربوط به ارزیابی عملکرد و موسوم به OPEVAL (تلفیقی از عبارت Operational Evaluation) بر روی آن انجام گرفت. در ماه February سال 2008 میلادی, مرحله دوم و پایانی آزمایشات OPEVAL بر روی UH-1Y و AH-1Z آغاز گردید و با موفقیت به پایان رسید.

UH-1Y و AH-1Z

در تاریخ 8 August سال 2008 میلادی, یگان تفنگداران دریایی ایالات متحده آمریکا, بالگرد UH-1Y را به عنوان هلیکوپتر ویژه خود تائید نمود. سرانجام در ماه January سال 2009 میلادی, اولین اسکادران بالگردهای UH-1Y به عنوان نمونه عملیاتی در شاخه حمل و نقل هوایی نیروی دریایی ارتش آمریکا (Aviation Combat Element) به پایگاه سیزدهم نیروی دریای ایالات متحده تحویل گردیدند.

مشخصات

خدمه: 1 الی 2 خلبان 
ظرفیت: 3020 کیلوگرم
طول: 17.78 متر
قطر پروانه اصلی: 14.88 متر
ارتفاع: 4.5 متر
مساحت دیسک پروانه اصلی: 168.0 متر مربع
وزن خالص: 5.370 کیلوگرم
حداکثر وزن در هنگام برخاست: 8.390 کیلوگرم
موتورها: 2 عدد موتور T700-GE-401C ساخت General Electric همراه با تکنولوژی Turboshaft

کارایی

حداکثر سرعت قابل تحمل: 366 کیلومتر در ساعت
حداکثر سرعت مجاز: 304 کیلومتر در ساعت برای 30 دقیقه
سرعت پیمایش عادی: 250 الی 293 کیلومتر در ساعت (با توجه به نوع ماموریت)
شعاع عملیات نظامی: 241 کیلومتر در ساعت همراه با 990 کیلوگرم بار
مداومت پروازی: 3 ساعت و 30 دقیقه
سقف عملیاتی: 6100 متر
سرعت پیمایش عمودی: 12.8 متر بر ثانیه

تسلیحات

2 عدد جایگاه قرارگیری موشک های Hydra 70
2 عدد جایگاه قرارگیری مسلسل های 7.62 میلیمتری M240D و BMG-50 GAU-16/A و یا GAU-17/A