زیارت = وصل شدن به دریا

[bOoOoOy]

از دل جنگل انبوه، مرا می خواند / کسی از آن طرف کوه مرا می خواند

زیارت بیعت است. وصل شدن به دریاست. زیارت الگویابی است. قهرمان جویی و آرمان خواهی است. در زیارت، آدم می تواند مفاهیم زیبای ذهنی را در عینیت ببیند. زیارت، ارتباط با امام و همراه و همنشین ایشان شدن است. زیارت یک هجرت و تحول است: فرار از بدی ها و روی آوردن به خوبی ها. زیارت خود را به آینه عرضه کردن و دیدن جمال خداست. بهترین نوع زیارت، زیارتی است که خود این الگوها، صاحبان ولایت مطلق الهی، به ما رسانده اند. دعا ها و زیارت هایی که از امامان(ع) به ما رسیده است، مجموعه ای از کلاس های درس محبت، ارتباط، خودسازی، معرفت و خداشناسی است. کلاس نیاز شناسی و درد شناسی و در عین حال کلاس درمان هم هست. زیارت نامه ها و دعاها آدم را به خدایش نزدیک می کند و اگر کمی دقت کنی با هر بار مراجعه شناخت را بیش تر و بیش تر می کند.



بین ما و آسمان پیوند بود...
نهایت کم لطفی است که هر از چند گاهی کتابچه دعایی را برداریم و از برای گرفتن نمره خوب و پیدا کردن شغل درست حسابی، خرید خانه، قبول شدن در یک رشته آبرومند و چه و چه با خودمان قراری بگذاریم و چند باری یکی از این دعاها و زیارت ها را بخوانیم. کم لطفی تر آن که زمان خواندن هیچ دقت و توجه و بررسی به متن و محتوای دعا و زیارت نداشته باشیم و از آن گذر کنیم تا بالاخره به تعداد دفعه هایی که با خودمان قرار گذاشته بودیم برسیم. با یک بررسی کلی در یک دعا و زیارت حساب کار دستت می آید دعا عظیم تر از این است تو با آن، این چیزها را بخواهی. ضرر را آن جایی می توانی بفهمی که بدانی از اقیانوس دعا و زیارت می توانستی چه آبی برداری ولی ندانستن ات تو را به لیوان نیمه پری راضی کرده بود.



دل هرجا که هست آدم همان جاست
زیارت نامه ها فقط مخصوص حرم ائمه(ع) نیست. دل اگر پیش امام باشد خود آدم هم پیش امام است. هرجا که باشی می توانی زیارت امام حسین(ع) را بخوانی. جسم ات این جاست ولی می توانی خودت را زیر قبه امام حسین ببینی و زیارت عاشورا را روبه روی ضریح شان بخوانی. چون آدمی فقط این جسم نیست. این بدن ابزار و وسیله کار است. مدتی با آن کار می کند و وقتی از کار افتاد آن را رها می کند، به جایی می رود که خدا برایش ساخته است. برای همین ارتباط با امام فقط با زیارت جسمانی نیست، امام از این جهت الگو است که هیچ تعلقی به اینجا ندارد.



زیارت عاشورا
زیارت عاشورا خصوصی خصوصی است؛ عمومی نیست. زیارت وارث عمومی است. آدم در زیارت عاشورا، حتی یک جا، دنیا را از خدا نمی خواهد. آخرین مرحله زیارت عاشورا فناست. بعد از آن که زائر سلام ها را می دهد و به سجده می افتد، در سجده چه می گوید: «الهم لک الحمد و...» می گوید: خدایا مرا حسینی کن، تا من هم در خطی باشم که یاران حسین(ع) در آن بودند. خط مردانگی، آزاد و بی تعلق به این دنیا زندگی کردن. خط بندگی و عشق خدا و خط از جان گذشتن. سراسر زیارت عاشورا سرود عشق است و در یک جای آن توجه به دنیا وجود ندارد.



فلسفه سلام های متعدد در یک زیارت
در زیارت امام حسین(ع)، زائر با سلام هایی که به امام می دهد، ضمن برقراری ارتباط عاطفی، اخلاقی، روحی و ملکوتی با امام حسین(ع) تجلی های امام را هم در این سلام ها مطرح می کند. یکی از خصوصیات زیارت نامه ها، معرفی جلوه های امامی است که به حضورش شتافته ایم، به آن بزرگوار پیوسته و با حضرتش تجدید بیعت کرده ایم. در غیر این صورت تکرار سلام در یک جلسه، مطلوب و متعارف نیست. ما در تمام زیارت نامه ها بدون استثناء سلام های متعددی را داریم. این نشان آن است که کسی که سیر نوری دارد، باید رکود نداشته باشد، پیوسته در حال حرکت و گذشتن از مراحل پایین به سوی مراحل و منازل بالا و بالا تر باشد. زیارت طی منازل است، یک نوع سلوک، عروج و پیمودن منازل یکی بعد از دیگری است. وقتی آدم به دریا پیوست به تناسب وسعت و ظرفیت از دریا بهره های جدید می گیرد.



السلام علیک یا اباعبدا...
اولین جمله ای که زائر خطاب به امام عرضه می کند، «السلام علیک یا اباعبد...» است. ابا عبدا... تنها کنیه امام نیست. امام حسین(ع) بندگی را در هستی احیا کرده است و جا دارد که ایشان را پدر بندگی خدا و همه بندگان خدا بنامیم. امام علیه السلام پدر بندگی، مناجات و خلوت با خدا، پدر نماز و روزه و بالاخره پدر قیام و جهاد فی سبیل ا... است و هر انقلاب در دنیا که هدف آن آزادی و آزادگی است، به امام حسین(ع) منتسب می شود.



السلام علیک یابن رسول ا...
از ویژگی های امام حسین(ع) که این فراز از زیارت عاشورا به آن اشاره دارد، این نکته است که امام حسین(ع) پسر پیامبر(ص) است. پسر خاتم انبیاء(ص) و اشرف خلایق است. امام تربیت شده پیامبر(ص) است. پیامبر تربیت امام حسین(ع) رامستقیما به عهده گرفتند. همه ما ماجرای سجده های طولانی پیامبر(ص) را به خاطر بازی های امام حسین(ع) و احترام زیادی که برای حسنین(ع) قائل می دانیم. در واقع پیامبر اکرم(ص) با این طرز رفتار، می خواستند این نکته را گوشزد کنند که امام حسین(ع) عینینت قرآن، و احترام او احترام قرآن است. امام حسین(ع) حقیقت قرآن و احترام او همسنگ احترام قرآن است، پیامبر نیز او را این گونه احترام می کند به گونه ای که او را بر نماز خود برتری می دهد. اسلام، قرآن، عبادت و ارزش های اسلامی را همین فرزند خلف پیامبر(ص) بود که احیاء کرد.



السلام علیک یابن امیرالمومنین
هر کدام از زیارت هایی که انسان در آن ها به محضر امام(ع) می رسد یک سیر نوری دارد. در زیارت در جا نمی زند. آدم در درجات و منازل مختلف با جلوه های مختلف امام حسین(ع) برخورد می کند. حقیقت امام حسین(ع) یک حقیقت بیش نیست، ولی جلوه ها و منزل ها مختلف است. یک جا انسان، امام حسین(ع) را کنار پیامبر(ص) می بیند: «السلام علیک یابن رسول ا...». رسالت جلوه مسیر و راه است. اما وقتی بخواهی از پیامبر(ص) بهره بگیری، باید به باطن، راه پیدا کنی. قدم بعد جلوه باطنی است. جلوه ولایت رسول در امیرالمومنین(ع) نمودار است. قبول کردن ولایت امام علی(ع)، قبول کردن رسالت پیامبر(ص) است. غیر از نبوت خاتمیه، هرچه پیامبر(ص) دارد، علی(ع) نیز دارد. با این تفاوت که علی(ع) باطن است.