تفسیر مبسوط آفرینش

[bOoOoOy]

زمان سریع می گذرد و ما مسافران این سفر پرتلاطم هستیم. تاریخ چه بی شمار به خاطرات خویش افزوده و چند نفر دیده است، اما همه را در خویش نهفته و گاه گاهی نمونه های برجسته خویش را برای عبرت آموزی، پندگیری و اندیشه سازی در دسترس مردمان قرار داده و این درست نقطه ای است که عد ه ای را به قضاوت وا می دارد و عده ای را به تفکر. اینجا قله ای است که هرگاه نگاه می کنیم نو و بدیع است و هرچه بخواهیم در آن یافت می شود. روی دیگر تاریخ همان درنده بی رحمی است که بسیاری از نام ها و نشانه ها را در خویش فرو برده و خط فراموشی بر آنها کشیده، چه دقیقه ها و ساعت ها که ثبت نشده و همچنان در پرده ای از ابهام است.

با همه این اوصاف، تاریخ زیباست و عبرت آ موز.

از سال ۶۱ هجری زمان زیادی می گذرد در این میان بسیاری زاده شدند و بسیاری به خاک پیوستند.سلاطین بسیاری به تخت نشستند و شاهان فراوان از این مقام خلع شدند. جنگ های فراوان به وقوع پیوست. چرخ زمان گشت و گشت، آمدند و رفتند، بزرگان، مشایخ، دانشمندان، اندیشمندان و ...

اما هنوز از سال ۶۱ هجری باعنوان پیروزی خون بر شمشیر یاد می کنیم. زمان را ورق بزنیم و تاریخ را بازخوانی کنیم، شاید گرد و غباری که بر دلهایمان نشسته زدوده شود.

وقتی حسین بن علی(ع) مناسک را ناتمام گذاشت و از مکه بیرون زد، هیچ کس فکر نمی کرد حج او به خون کامل شود. هیچ کس فکر نمی کرد او می رود تا حج ابراهیمی را تفسیری دوباره بخشد. حرکت او سرآغاز شکوفایی نهال اسلام و ایدئولوژی شیعه بود. از این ماجرا به سادگی نمی توان عبور کرد. تا به کربلا رسید چندین منزل بود و هر منزل حکایتی ماندگار و در این میان یارانی که تا رسیدن به وعده الهی گلچین می شدند، چه بسا عده ای نماندند و عده ای رفتند و بازگشتند، عده ای نیز اهل این کاروان شدند.

کربلا سرآغاز زندگی جاودانه بود و چشمه زلال و جاری برای آیندگان، کربلا نه یک دیار ساده که دیار عاشقی و دلدادگی بود. کربلا تعریف تازه ای بود برای زیستن اما عاشورا نه یک روز بلکه تفسیر مبسوط آفرینش بود و تبیین عروج انسان از این سیاره درد و رنج که اوج قله اش صبر نام گرفت.

روزی که حر سلام امام(ع) را پاسخ گفت نمی دانست با یک نگاه ساده شیفته می شود، شاید هم هنوز از معجزه عشق خبر نداشت، اما به راستی “حر” شد. پرواز کرد و بال را فهمید، لبخند خدا را دید و طواف شوق را محرم شد. گوش کن که چگونه پاسخ لبیک او گوش زمان را پرکرده و چگونه در بیان آزادی، قصیده بلند خویش را سروده است. گوش کن این نوایی است شورانگیز پس کی ما آزاد می شویم؟ تاکی در این قفس روزمرگی زندانی باشیم؟ این سوال را چند بار از خودمان پرسیده ایم؟ گاهی اوقات خیال می کنیم آزادیم اما چشمان مان آن قدر سو ندارد که میله های زندان پیش رو را ببینیم.

نگارش کتاب سرخ شهادت به دست حسین(ع) آن هم در یک روز، عالمی را ساخته و دنیایی را مبهوت کرده است. بر هر حرف این کتاب می توان هزاران کتاب تفسیر نوشت اما چه کسی می تواند معنای آن را درک کند و کدام باور گنجایش چنین حقیقت عظیمی را دارد. یک روز و این همه درس! الله اکبر

همه او را می شناسند، او محدود به اسلام نیست، اما ... ادیان و مذاهب فراوان در باب او سخن گفته اند و در باور او کوشیده اند اما هرکس به اندازه کفی آب از اقیانوس برگرفته، همین و بس.

نمی توان همه را گفت، نمی توان! فقط به این سوال ساده می رسیم؛ کربلای تو کجاست؟

عاشورای تو کدام روز است؟ شک نکن هرکس باشی و در هر کجا، از کربلا عبور می کنی، آنگاه باید انتخاب کنی، می خواهی آزاد شوی یا در قفس بمانی.

فکر کن چقدر سخت است مانند “حر” شدن، پشت کردن به لشکر انبوه باطل و پیوستن به یاران عشق.چشم وا کن تا نور را ببینی، تا از سیاهچال نفس بیرون بزنی، پرچم سرخ حسین(ع) هنوز برافراشته است، هنوز صدای “هل من ناصر ...” بلند است و هنوز کسی تو را می خواند.شیدایی، سهم آنانی است که در فصل عبور، لبیک بگویند و میثاق نامه را امضا کنند.تو کجای صفحه تاریخ ایستاده ای؟