بازی آنلاین
آپلود عکس
20-11-2014، 17:53
(آخرین ویرایش در این ارسال: 21-08-2015، 20:52، توسط Son of anarchy.)
ساب دراکن MKII با دو شکل متفاوت مورد قضاوت قرار میگیرد. ظاهر این پرنده به شکلی است که یک عده به شدت شیفته اش میشود و در نظر عده ای دیگر یکی از زشتترین پرنده های ساخته شده تا کنون میباشد. هواپیمای بال دلتای ساب با طراحی خاصش که به نوعی منحصر به خودش میباشد در نیروی هوایی ارتش سوئد خدمت میکرد [هنوز چند فروند به شکل محدود در کشور سوئد و آمریکا عملیاتی هستند]. شکل بال دلتای این پرنده از یک نوع نبوغ برتر برای ترکیب دو دلتا خبر میدهد که میتواند توانایی بسیاری به پرنده ببخشد. نمونه این نوع از مهندسی و ترکیب دو دلتا و یا دو مخروط را در ثمره تلاش نوابغ صنایع موشکی کشورمان شاهد بوده ایم که البته ما پا را از دو مخروط هم فرا گذاشته و به طراحی سر جنگی سه مخروطی دست یافته ایم. در کل شکل مخروطی هواپیمای ساب دراکن نشان از نوعی مهندسی خاص دارد که به دنبال سرعت و قدرت مانور بالا میباشد.
پرنده ای که با سقف پرواز بیشتر از شصت هزار فوت یا به شکل دقیقتر هجده هزار و سیصد متر یکی از شاهکارهای مهندسی و صنعت هواپیمایی سوئد محسوب میشود. لازم است بگویم در یک نمایش هوایی که از این پرنده دیدم بسیار تحت تأثیر قرار گرفتم ـ به شکلی که چند بار فیلم را از اول نگاه کردم. سرعت و شتاب بسیار بالا و توانایی بینظیری داشت و پروازش به دل مینشست.
پیش از آنکه مطالب بیشتری را پیرامون ساب دراکن مرور کنیم بهتر است به شاخصه های کلی این پرنده اشاره شود.
نام: Saab MKII Draken
نوع: جنگنده
محصول: سوئد
پیمانکار: شرکت ساب
سرنشین= یک تن ـ خلبان
طول: 15 متر و 35 سانتیمتر = 50.361 فوت = 16.757 یارد = 604.331 اینچ
طول بالها= 9 متر و 42 سانتیمتر
ارتفاع= 3.89 متر
وزن خالی (غیر مسلح) = 8250 کیلوگرم
حداکثر وزن برخاستن=12270 کیلوگرم
سرعت= 2 ماخ در 11 کیلومتر (در طی 11 کیلومتر به سرعت 2 ماخ میرسد)
برد= 3250 کیلومتر = 1754.86 مایل دریایی = 2019.456 مایل
کاربران: سوئد ـ آمریکا
کاربران سابق: فنلاند ـ اتریش ـ دانمارک
تصویر کاپیکت این پرنده به سامانه های آنالوگ و دیجیتال دقت کنید این پرنده در حال آپگرید شدن است
مروری بر گذشته و چگونگی ساخت مرغابی سوئد
پس از جنگ جهانی دوم رشد پیچیدگی و بهبود عملکرد هواگردها چنان در شتاب بود که طرح های نوین طی چند سال منسوخ میشدند. آن روز ها اگر چه سوئد به منابعی که قدرت های بزرگ تر در اختیار داشتند دسترسی نداشت ولی باز هم توانایی رقابتی اثرگذار را داشت. (Draken Dragon 35 Saab)طراحی است از آن روزها. که شاید جسورانه ترین سطر از تاریخ صنعت هوایی سوئد پس از هزار و نهصد و چهل و نه باشد.
در سال هزار و نهصد و چهل و نه هیئت هوایی پادشاهی سوئد درخواستی با نام پروژه هزار و دویست را پیش کشید. به موجب این درخواست باید رهگیری برای خدمت در نیروی هوایی سوئد ساخته میشد که از Saab 29 Tunnan پیروی میکرد. این هواگرد باید دست کم یک و چهار دهم ماخ سرعت می داشت، نیرومند و مقاوم می بود، عملیاتش ارزان تمام میشد؛ نگهداریش آسان میبود و بدون استفاده از بخشهای ویژه ساخته شده در گذر گاه های عمومی عمل میکرد. سرانجام یک گروه مهندسی از ساب پس از بررسی گزینه هایی کارش را بر طرحی با بال مثلتی تمرکز داد. همچنان که کار پیش میرفت طرح مثلثی به طرحی دو مثلثی بدل شد، به شکلی که یک مثلث ضخیم درونی برای سوخت و عراده تدارک دیده شد و یک مثلث نازک بیرونی به منظور برا-ی اضافی برای پرواز در سرعت کم و باند کوتاه، همزمان با حفظ خصوصیات پسا-ی کم برای پرواز با سرعت زیاد در نظر گرفته شد.
تا آن هنگام هیچ کس هواگردی با بال دو مثلثی را پرواز نداده بود. پس از آزمایش هایی طرح بال ها پذیرفته شد و ساب دویست و ده با نام LillDraken Little Dragon معرفی شد. در آن زمان شکل این جنگنده بسیار بدیع می نمود به طوری که برخی از کارکنان Flygvapnet (نیروی هوایی سوئد) شوکه شدند، یکی از اعتراض های معمول این بود: این دیگر چه مصیبتی است؟ دستکم هر هواگرد باید دم داشته باشد، به خاطر خدا تمامش کنید.
ساب دویست و ده به مانند هرهواگرد خوب با بال مثلثی دم نداشت و تنها تیغه ای در آن بخش داشت. اگر چه مهندسین طرحی با یک دم کامل را نیز دنبال کردند ولی آزمایش های تونل باد نشان داد که پیکره دم دار ثبات لازم را ندارد. اولین پرواز LillDraken در بیست و یک ژانویه هزار و نهصد پنجاه و دو انجام شد. این هواگرد از موتور Armstrong Siddeley Adder turbojet با نیروی 3.92 kN 400 kgp / 880 lbf بهره می برد که البته این نیرو کافی نبود و نیز این هواگرد کوچک در هوای گرم اغلب در ساعات تاریک و خنک صبح پرواز داده میشد. به رغم این محدودیتها LillDraken تا پیش از اهدا به موزه نیروی هوایی حدودن هزار پرواز آزمایشی انجام داد.
در طرح اصلی ساب دویست و ده ، ورودی های موتور (مدخلها) روی دماغه جنگنده قرار داشت ولی جریان هوای کافی را تأمین نمیکرد. از این رو در بخش پیشین پیکره ساب دویست و ده تغییراتی دادند و سرانجام همه این بخش را تغییر دادند به طوری که دماغه درازتر شد و مدخلها کمی عقب رفتند. اولی ساب دویست و ده آ و دومی ساب دویست و ده بی نام گرفت.
در آگوست سال هزار و نهصد و پنجاه و سه دولت سوئد سه نمونه اولیه جنگنده های دراکن ساب سی و پنج را بر اساس طرح LillDraken سفارش داد. دو نمونه اولی به ترتیب پس از پشت سر نهادن حوادث و تعمیراتی در جریان پروازهای آزمایشی، یکی سر از موزه درآورد و دیگری نیز پنج سال پس از تحویل اولین دراکن به نیروی هوایی و در جریان یک تیر اندازی زمینی منهدم شد. سومی نیز پس از انجام پروازهای آزمایشی به مدرسه فنی رفت تا برای آزمون استرس و خستگی به کار رود.
سرانجام نخستین گونه دراکن به نام جِی سی و پنج آ برای تولید کامل تصویب شد. البته در آن هنگام ویژگیهای مورد نظر ترقی کرده بود؛ مثلن سرعت مورد انتظار به یک و هشت دهم ماخ رسیده بود. بر همین مبنا دو نمونه اولیه دیگر با ویژگی های جِی سی و پنج آ ساخته شد و هر دو در هزار و نهصد هشتاد و پنج به پرواز درآمدند. اولی برای موتور وارداتی Avon Mark 48A تنظیم شده بود که این موتور بعدن با معادل سوئدیش آر اِم شش بی که قرار بود موتوری برای جِی سی و پنج آ باشد جایگزین شد. دومی از همان آغاز موتور آر اِم شش بی را داشت. هر دو نمونه برای آزمون و برآورد نگهداری می شدند تا اینکه به همراه نمونه بعدی رهسپار موزه شدند.
در پی محکهای موفقیت آمیز نمونه های اولیه جِی سی و پنج آ، این طرح به مرحله تولید رسید و اولین فروند آن در مارس هزار و نهصد و شصت به نیروی هوایی سوئد Flygvapnet تحویل داده شد.
پس از جِی سی و پنج آ، میان سالهای پنجاه و پنج تا هفتادو دو سده میلادی گذشته پنج گونه متفاوت از دراکن برای نیروی هوایی سوئد تولید شد که دو گونه از آنها برای صادرات ارائه شده بود و تعداد کل گونه ها تولید شده حدودن به بیش از ششصد فروند رسید. دانمارک، فنلاند و اتریش مشتریان دراکن بودند.
همه دراکن ها رهگیر هستند به استثنای دراکن های دانمارکی که جنگنده های تهاجمی بودند. نخستین گونه های دراکن صرفن رهگیر هستند و گونه های بعدی توانایی محدود هوا به زمین نیز دارند. دراکنهای تهاجمی دانمارک سنگینترین گونۀ دراکن هستند.
آخرین گونه، سی و پنج جِی جِی بود که در اواخر دهه هشتاد قرن بیستم تولید شد. هر چند که در آن هنگام در سوئد، دراکن تقریبن به طور کامل به وسیله Saab 37 Viggen جایگزین شده بود. گونه سی و پنج جِی جِی تحت برنامه افزایش طول عمر (تمدید عمر) هم قرار گرفت چرا که جنگنده جدید Saab JAS 39 Gripen در مرحله توسعه و دچار تأخیر در تحویل بود. بر پایه این برنامۀ تمدید عمر قرار بود دراکن تا سالهای دهه نخست دو هزار به پرواز برای سوئد ادامه دهد ولی به خاطر کاهش تعداد و بالا بودن هزینه نگهداری، دراکن رفته رفته کنار گذاشته شد. دراکنهای سوئدی رسمن در دسامبر هزار و نهصد و نود و هشت بازنشسته شدند، البته شمار کمی از گونه های نظامی و غیر نظامی همچنان پرواز میکنند.
دراکنهای دانمارکی در هزار و نهصد و نود و سه بازنشسته شدند. دراکنهای فنلاندی که در دهه نود به روز شده بودند در سال دوهزار بازنشسته شدند. دراکنهای اتریش (آخرین مشتری) که از آخرین گونه بودند در سال دوهزار و پنج بازنشسته شدند. اتریشی ها نمونه نوسازی شده ای خریده بودند که به خاطر مجاز نبودن این کشور به استفاده از موشکهای هوا به هوا، تنها دو توپ موسوم به توپ داخلی یا درونگرد داشتند.
اکنون در ایالات متحده آمریکا، شش فروند دراکن که قبلن در دانمارک خدمت میکردند در مالکیت نهاد National Test Pilot School NTPS هستند که سه فروند از آنها عملیاتی و در پایگاه فضایی Mojave مستقر می باشند.
پرنده ای که با سقف پرواز بیشتر از شصت هزار فوت یا به شکل دقیقتر هجده هزار و سیصد متر یکی از شاهکارهای مهندسی و صنعت هواپیمایی سوئد محسوب میشود. لازم است بگویم در یک نمایش هوایی که از این پرنده دیدم بسیار تحت تأثیر قرار گرفتم ـ به شکلی که چند بار فیلم را از اول نگاه کردم. سرعت و شتاب بسیار بالا و توانایی بینظیری داشت و پروازش به دل مینشست.
پیش از آنکه مطالب بیشتری را پیرامون ساب دراکن مرور کنیم بهتر است به شاخصه های کلی این پرنده اشاره شود.
نام: Saab MKII Draken
نوع: جنگنده
محصول: سوئد
پیمانکار: شرکت ساب
سرنشین= یک تن ـ خلبان
طول: 15 متر و 35 سانتیمتر = 50.361 فوت = 16.757 یارد = 604.331 اینچ
طول بالها= 9 متر و 42 سانتیمتر
ارتفاع= 3.89 متر
وزن خالی (غیر مسلح) = 8250 کیلوگرم
حداکثر وزن برخاستن=12270 کیلوگرم
سرعت= 2 ماخ در 11 کیلومتر (در طی 11 کیلومتر به سرعت 2 ماخ میرسد)
برد= 3250 کیلومتر = 1754.86 مایل دریایی = 2019.456 مایل
کاربران: سوئد ـ آمریکا
کاربران سابق: فنلاند ـ اتریش ـ دانمارک
تصویر کاپیکت این پرنده به سامانه های آنالوگ و دیجیتال دقت کنید این پرنده در حال آپگرید شدن است
مروری بر گذشته و چگونگی ساخت مرغابی سوئد
پس از جنگ جهانی دوم رشد پیچیدگی و بهبود عملکرد هواگردها چنان در شتاب بود که طرح های نوین طی چند سال منسوخ میشدند. آن روز ها اگر چه سوئد به منابعی که قدرت های بزرگ تر در اختیار داشتند دسترسی نداشت ولی باز هم توانایی رقابتی اثرگذار را داشت. (Draken Dragon 35 Saab)طراحی است از آن روزها. که شاید جسورانه ترین سطر از تاریخ صنعت هوایی سوئد پس از هزار و نهصد و چهل و نه باشد.
در سال هزار و نهصد و چهل و نه هیئت هوایی پادشاهی سوئد درخواستی با نام پروژه هزار و دویست را پیش کشید. به موجب این درخواست باید رهگیری برای خدمت در نیروی هوایی سوئد ساخته میشد که از Saab 29 Tunnan پیروی میکرد. این هواگرد باید دست کم یک و چهار دهم ماخ سرعت می داشت، نیرومند و مقاوم می بود، عملیاتش ارزان تمام میشد؛ نگهداریش آسان میبود و بدون استفاده از بخشهای ویژه ساخته شده در گذر گاه های عمومی عمل میکرد. سرانجام یک گروه مهندسی از ساب پس از بررسی گزینه هایی کارش را بر طرحی با بال مثلتی تمرکز داد. همچنان که کار پیش میرفت طرح مثلثی به طرحی دو مثلثی بدل شد، به شکلی که یک مثلث ضخیم درونی برای سوخت و عراده تدارک دیده شد و یک مثلث نازک بیرونی به منظور برا-ی اضافی برای پرواز در سرعت کم و باند کوتاه، همزمان با حفظ خصوصیات پسا-ی کم برای پرواز با سرعت زیاد در نظر گرفته شد.
تا آن هنگام هیچ کس هواگردی با بال دو مثلثی را پرواز نداده بود. پس از آزمایش هایی طرح بال ها پذیرفته شد و ساب دویست و ده با نام LillDraken Little Dragon معرفی شد. در آن زمان شکل این جنگنده بسیار بدیع می نمود به طوری که برخی از کارکنان Flygvapnet (نیروی هوایی سوئد) شوکه شدند، یکی از اعتراض های معمول این بود: این دیگر چه مصیبتی است؟ دستکم هر هواگرد باید دم داشته باشد، به خاطر خدا تمامش کنید.
ساب دویست و ده به مانند هرهواگرد خوب با بال مثلثی دم نداشت و تنها تیغه ای در آن بخش داشت. اگر چه مهندسین طرحی با یک دم کامل را نیز دنبال کردند ولی آزمایش های تونل باد نشان داد که پیکره دم دار ثبات لازم را ندارد. اولین پرواز LillDraken در بیست و یک ژانویه هزار و نهصد پنجاه و دو انجام شد. این هواگرد از موتور Armstrong Siddeley Adder turbojet با نیروی 3.92 kN 400 kgp / 880 lbf بهره می برد که البته این نیرو کافی نبود و نیز این هواگرد کوچک در هوای گرم اغلب در ساعات تاریک و خنک صبح پرواز داده میشد. به رغم این محدودیتها LillDraken تا پیش از اهدا به موزه نیروی هوایی حدودن هزار پرواز آزمایشی انجام داد.
در طرح اصلی ساب دویست و ده ، ورودی های موتور (مدخلها) روی دماغه جنگنده قرار داشت ولی جریان هوای کافی را تأمین نمیکرد. از این رو در بخش پیشین پیکره ساب دویست و ده تغییراتی دادند و سرانجام همه این بخش را تغییر دادند به طوری که دماغه درازتر شد و مدخلها کمی عقب رفتند. اولی ساب دویست و ده آ و دومی ساب دویست و ده بی نام گرفت.
در آگوست سال هزار و نهصد و پنجاه و سه دولت سوئد سه نمونه اولیه جنگنده های دراکن ساب سی و پنج را بر اساس طرح LillDraken سفارش داد. دو نمونه اولی به ترتیب پس از پشت سر نهادن حوادث و تعمیراتی در جریان پروازهای آزمایشی، یکی سر از موزه درآورد و دیگری نیز پنج سال پس از تحویل اولین دراکن به نیروی هوایی و در جریان یک تیر اندازی زمینی منهدم شد. سومی نیز پس از انجام پروازهای آزمایشی به مدرسه فنی رفت تا برای آزمون استرس و خستگی به کار رود.
سرانجام نخستین گونه دراکن به نام جِی سی و پنج آ برای تولید کامل تصویب شد. البته در آن هنگام ویژگیهای مورد نظر ترقی کرده بود؛ مثلن سرعت مورد انتظار به یک و هشت دهم ماخ رسیده بود. بر همین مبنا دو نمونه اولیه دیگر با ویژگی های جِی سی و پنج آ ساخته شد و هر دو در هزار و نهصد هشتاد و پنج به پرواز درآمدند. اولی برای موتور وارداتی Avon Mark 48A تنظیم شده بود که این موتور بعدن با معادل سوئدیش آر اِم شش بی که قرار بود موتوری برای جِی سی و پنج آ باشد جایگزین شد. دومی از همان آغاز موتور آر اِم شش بی را داشت. هر دو نمونه برای آزمون و برآورد نگهداری می شدند تا اینکه به همراه نمونه بعدی رهسپار موزه شدند.
در پی محکهای موفقیت آمیز نمونه های اولیه جِی سی و پنج آ، این طرح به مرحله تولید رسید و اولین فروند آن در مارس هزار و نهصد و شصت به نیروی هوایی سوئد Flygvapnet تحویل داده شد.
پس از جِی سی و پنج آ، میان سالهای پنجاه و پنج تا هفتادو دو سده میلادی گذشته پنج گونه متفاوت از دراکن برای نیروی هوایی سوئد تولید شد که دو گونه از آنها برای صادرات ارائه شده بود و تعداد کل گونه ها تولید شده حدودن به بیش از ششصد فروند رسید. دانمارک، فنلاند و اتریش مشتریان دراکن بودند.
همه دراکن ها رهگیر هستند به استثنای دراکن های دانمارکی که جنگنده های تهاجمی بودند. نخستین گونه های دراکن صرفن رهگیر هستند و گونه های بعدی توانایی محدود هوا به زمین نیز دارند. دراکنهای تهاجمی دانمارک سنگینترین گونۀ دراکن هستند.
آخرین گونه، سی و پنج جِی جِی بود که در اواخر دهه هشتاد قرن بیستم تولید شد. هر چند که در آن هنگام در سوئد، دراکن تقریبن به طور کامل به وسیله Saab 37 Viggen جایگزین شده بود. گونه سی و پنج جِی جِی تحت برنامه افزایش طول عمر (تمدید عمر) هم قرار گرفت چرا که جنگنده جدید Saab JAS 39 Gripen در مرحله توسعه و دچار تأخیر در تحویل بود. بر پایه این برنامۀ تمدید عمر قرار بود دراکن تا سالهای دهه نخست دو هزار به پرواز برای سوئد ادامه دهد ولی به خاطر کاهش تعداد و بالا بودن هزینه نگهداری، دراکن رفته رفته کنار گذاشته شد. دراکنهای سوئدی رسمن در دسامبر هزار و نهصد و نود و هشت بازنشسته شدند، البته شمار کمی از گونه های نظامی و غیر نظامی همچنان پرواز میکنند.
دراکنهای دانمارکی در هزار و نهصد و نود و سه بازنشسته شدند. دراکنهای فنلاندی که در دهه نود به روز شده بودند در سال دوهزار بازنشسته شدند. دراکنهای اتریش (آخرین مشتری) که از آخرین گونه بودند در سال دوهزار و پنج بازنشسته شدند. اتریشی ها نمونه نوسازی شده ای خریده بودند که به خاطر مجاز نبودن این کشور به استفاده از موشکهای هوا به هوا، تنها دو توپ موسوم به توپ داخلی یا درونگرد داشتند.
اکنون در ایالات متحده آمریکا، شش فروند دراکن که قبلن در دانمارک خدمت میکردند در مالکیت نهاد National Test Pilot School NTPS هستند که سه فروند از آنها عملیاتی و در پایگاه فضایی Mojave مستقر می باشند.
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
