جواب یکی از دستیاران بهاره رهنما به اهانت های داده شده نسبت به این بازیگر

[First Star]

ریم جلالیان، از دستیاران بهاره رهنما، در پی توهین های منتشرشده در فضای اجتماعی با انتشار نامه ای نسبت به این بازیگر تئاتر و سینما، از وی دفاع کرد.

با انتشار مطالب توهین آمیز درباره بهاره رهنما در شبکه های اجتماعی ،دستیار وی در نمایش «زنان عاشق شکسپیر» سکوت را شکست و در دفاع از این بازیگر اقدام به ارسال نامه ای کرد.

متن این نامه که به صورت اختصاصی در اختیار سرویس فرهنگی و هنری خبرگزاری برنا قرار گرفت، به شرح زیر است:

قلب نمی دانم چیست ؟؟!

به نام خداوند مهربان

من مریم جلالیان –دستیار بهاره رهنما در نمایش شکسپیر و زنان عاشق که همین دوماه پیش در تماشاخانه ایرانشهر سالن استاد سمندریان بر صحنه رفت با توجه به توهین هایی که در شبکه های اجتماعی در چند روز گذشته به بهاره رهنما ،کارگردانی که یکسال گذشته را با او گذراندم لازم دیدم که چند نکته را اول به خودم و بعد به جامعه خودم یاد آوری کنم .خطابم با شمائی است که به راحتی به انسانی فارغ از هر جایگاه اجتماعی توهین می کنید و فراموش می کنید که آدم ها از هم جدا نیستند این تصور شماست که فقط به بهاره رهنما توهین می کنید اما ما از هم جدا نبوده و نیستیم، منظورم از ما، انسان هایی است که در این هوا نفس می کشیم و تربیت شدیم که وقتی به حق دیگری تعرض می شود کنار هم بایستیم، اگر این تربیت این روزها کمرنگ شده دلیلش این نیست که فراموش شده، فقط کمرنگ شده ،کافی است که به خودمان فقط این حمایت از حق را یادآوری کنیم.

کسی که این روزها شما تیر توهینتان را به سمت او گرفته اید را بر خلافتان خیلی خوب می شناسم. قبل از اینکه کلمه ای در مورد شخصیت واقعی او بگویم باید برای شما که نمی توانم حتی هموطن خطابتان کنم، چون هموطن از نظر من کسی است که برای آرامش و حمایت از وطن و هموطن خود جان می دهد، اما شما آرامش و روح هموطنت را آنهم از جنس یک زن با قلم مردانه تان! نشانه گرفته اید نمی دانم چه خطابتان کنم شاید «غریبه» مناسبتان باشد.

«غریبه» تمام ساعت هایی که شما پشت رایانه تان نشسته بودید و جملاتی که از نظرتان جمله است ولی از نظر من هتاکی است می نوشتید با تمام وجودم آرزو می کردم که بهاره رهنما در مقابل تمام بی حرمتی هایتان سکوت کند، چون شما را هیچ وقت از جنس مردان، جوانمرد فکر، نمی دانم و روح بهاره رهنما را آنقدر بزرگ دیده بودم که با توجه به وجود تمام مشکلاتی كه برای کار کردن یک زن در عرصه هنر هست همیشه سکوت کرده و به زمان فرصت داده تا حقیقت را نمایان سازد.

اما حالا که شما به ظاهر موفق شدید که آنقدر روح او و خانواده اش را آزار بدهید که عکس العملش پاسخ به نوشته هایتان باشد که با توجه به شناختی که از ایشان دارم به دلیل توهین هایی بوده که به خانواده شان کرده اید باید مواردی را به شما و حتی خودم یادآوری کنم.

انسانی که شما این روزها خیلی راحت راجع به وی به ناروا صحبت می کنید، خیلی بیشتر از آن وقتی که صرف اهانت کردن به اوکرده اید را برای کمک به هموطنان خودگذارنده است و می گذراند آن زمان كه برای رهاشدن زندانیان در بند ساعت ها پشت در می ماند تا شاید بتواند كمكی باشد شما كجا بودی؟ نمی دانم شاید پشت رایانه تان در حال هتاكی به شخص دیگری بودید.کمک کردنی که شاید از نظر شما نمادین باشد اما به نظر من کاملا قلبی بوده است چون هیچ فردی بدون میل باطنی خود کاری را انجام نمی دهد آنهم در فضای همدلی. «غریبه » حالا می خواهم راجع به کلمه ای صحبت کنم كه بارها در نوشته هایتان به کار برده اید، کلمه «نمادین»، شما برای هموطنانت حتی به شکل نمادین چه کرده ای؟ شما حتی احترام همکارانت را نگه نداشته ای و نمی دانی که این روزها با نوشته هایتان باعث شدید که قشری زیر سوال بروند که شاید از اینکه شما همکارشانباشید این روزها حس خوبی نداشته باشند ،چون آنها برخلاف شما آن روزی که این شغل را انتخاب کردندبا خود عهد بستند که ناحق نگویند و از حق دفاع کنند ،عهدی که انگار روز اول اصلا با خود نبسته اید که اگر بسته بودید تمام روزها و ماه های گذشته ،وقتتان را صرف توهین به آدم های مختلف نمی کردید. تاکید می کنم آدم های مختلف به دلیل اینکه روزی که نوشته اول شما را خواندم ، بسیار تحقیق کردم که آیا مشکل شخصی شما با ایشان باعث نوشته تان شده است اما متوجه شدم که نه ! با همه گویا مشکل دارید،تنها عناوین آدم هاست که تغییر می کند.

این را نیز با نگاهی کوتاه به صفحه مجازی تان می توان دریافت.

چند خط بالاتر گفتم آرزو می کردم که بهاره رهنما جواب نوشته شما را ندهد چون نمی خواستم به آرزویتان برسید که دیده شوید! هر چند که الان هم معتقدم به تیرگی دیده شدید هرچند که همین تیره دیدن شدن هم برایتان به اندازه کافی جذاب بوده که ادامه دادید ولی نمی دانید که در تیرگی گم می شوید .

اشکال از شما نیست این در ساختار تفکرتان نبوده که سفید باشید و انسان .

و اما جمله دیگری را هم از نوشته خودتان وام می گیرم «نان به نرخ روز خور»

سوالم این است که اگر دراین مملکت زندگی کرده اید و از همان نانی خورده اید که خانم رهنما خورده و از آبی نوشیده اید که او نوشیده چه فرقی با هم دارید جز اینکه هر دو انسان هستیدو شرط اول انسانیت احترام به هم نوع است که فکر می کنم این هم در ساختار تفکری شما نبوده و نیست .همان طور كه احترام به اعتقادات انسان ها نیز در مرامتان نیست نمی دانم از نظر شما اینكه فردی معتقد به ائمه باشد چه ایرادی دارد البته تظاهر كردن ایراد دارد اما اگر اینطور هم فكر كرده اید باز هم از عدم شناخت درست شما نسبت به ایشان بوده است چون سال هاست كه اینگونه هستند. بیان عقاید و مخالفت با افراد بدون بی احترامی ایرادی ندارد اما متاسفم كه این خصومت شخصی باعث توهین به خانواده ایشان نیز شده است. " غریبه " قبل از اینكه چیزی در مورد من نیز بگوئی لازم است بگویم كه این نوشته را به دلیل اینكه كنار ایشان هستم ننوشته ام چون این روزها به هر دلیلی كنار هم نبوده و نیستیم و نخواهیم بود به این دلیل نوشتم كه انسان بوده و هستم و آن زمانی كه شما در اشتباهات خود بودی من اشك هایش برای هم نوعانش می دیدم و الان هم لازم دیدم به عنوان یك هم وطن در كمال منطق و عقل گرائی و بدون هیچ گونه احساس گرائی ای واقعیت را نسبت به یك انسان منعكس سازم و این نوشته برشت را به خودم ، شما و دیگر هموطنانم گوشزد می كنم :

اول به سراغ یهودی ها رفتند، من یهودی نبودم، اعتراضی نکردم، پس از آن به لهستانی حمله کردند، من لهستانی نبودم و اعتراضی نکردم. آنگاه به لیبرال ها فشار آوردند، چون من لیبرال نبودم، اعتراضی نکردم، سپس نوبت کمونیست ها شد، من کمونیست نبودم و اعتراضی نکردم. سرانجام به سراغ من آمدند، من هر چه فریاد کردم دیگر کسی نمانده بود که اعتراضی کند.

و این وصف حال کسانی است که در برابر ظلم هایی که به همنوعانشان می شود، بی تفاوت هستند به خیال آنکه هرگز به آنها آسیبی نخواهد رسید، غافل از اینکه دیر یا زود با تنگ شدن این حلقه، نوبت ایشان هم خواهد شد.

و دوستانه به شما كه از یاد برده ای یادآوری می كنم كه آن چیزی كه در لحظه شكسته شدن دل انسانی از قلب و روح و چشمش می گذرد برای ویرانی یك عمر زندگی كافیست و ای كاش فراموش نكنیم كه از گندمزار ما تنها مشتی خاك می ماند برای بادها.....

و نوشته ام را با این جمله از نادر ابراهیمی به پایان می رسانم :

اینكه قلب چیست بماند فقط این را می دانم قلب وسعتی دارد به اندازه حضور خدا ...