نقد و بررسی فیلم Horrible Bosses 2

[First Star]

کارگردان : Sean Anders

نویسندگان : Sean Anders, John Morris

بازیگران : Jason Bateman, Jason Sudeikis, Charlie Day

هزینه تولید: نامشخص

محصول کشور: ایالات متحده آمریکا

کمپانی توزیع کننده: Warner Bros. Pictures

خلاصه داستان : دیل، کرت و نیک تصمیم می گیرند کسب و کار خود را شروع کنند، اما همه چیز طبق برنامه ریزی پیش نمی رود و یک سرمایه گذار زیرک کار آنها را خراب می کند و بعد از این ماجرا این سه نفر تصمیم می گیرند تا با ربودن پسر سرمایه گذار و دریافت باج دوباره کسب و کار خود را راه اندازی کنند …

«رؤسای وحشتناک ۲/ Horrible Bosses 2» (با تاکيد بر صفت «وحشتناک») عنوان به جایی برای اين دنباله ناخوشايند و غيرضروری است. اين اثر بی مزه و الکی طولانی در نقطه مقابل سلف خود،یعنی فيلم نامرغوب اما دوست داشتنی «رؤسای وحشتناک/ Horrible Bosses » قرار دارد. «رؤسای وحشتناک» ماجرای تلاش‌های سه کارمند دوست داشتنی برای انتقام گرفتن از کارفرماهايشان بود. گرچه نسخه دوم اين فيلم از همان بازيگران و اسامی شخصيت‌های فيلم اول بهره گرفته است، اما در قسمت دوم ديگری خبری از کارگردانی سِت گوردون و نويسندگی مايکل مارکوويتز، جان فرانسيس دالی و جان ام گولداستاين نيست.

البته، گفته می‌شود که کمدی، ژانری سليقه ای است، بنابراين ممکن است برخی بيننده‌ها اين فيلم را يک کلاسيک مدرن از شوخی و نشاط تصور کنند. اما اگر از من می‌پرسيد، می‌گويم که حتی يک بار در طول ۱۰۸ دقيقه اکران «رؤسای وحشتناک ۲» روی پرده سينما نخنديدم- حتی قسمت‌های کات شده، که در پايان فيلم، نمايش داده می‌شوند نيز نمی‌توانند جلب توجه کنند. شوخ طبعی فيلم در حد جوک‌هایی است، که پسربچه های ده ساله در دستشویی های مدرسه برای يکديگر تعريف می‌کنند. در حالی که امکان جذاب شدن فيلم با کمدی کثيف و جوانانه وجود داشت، اما «رؤسای وحشتناک ۲» هرگز از پيله اثری سخيف، پيش پا افتاده و قابل پيش بينی رها نمی‌شود. وقتی قسمت خنده دار جوکی را از قبل می‌دانی ديگر آن جوک خنده دار نيست، اما اين اتفاق چندين بار در فيلم رخ می‌دهد و حس شوخ طبعی ضعيف کارگردان، شون اندرس، را برايمان رو می‌کند.

اگر [از نظر شما] شوخی‌های بی مزه به اندازه کافی بد نيستند، پس اين يکی را بشنويد که دو تا از سه شخصيت اصلی فيلم، کرت بوکمن (با بازی جيسون سوديکیش) و ديل آرباس (با بازی چارلی دی)، از دو آدم بی استعداد دوست داشتنی در قسمت قبل به دو احمق اعصاب خرد کن در اين قسمت تبديل شده‌اند. اگرچه سوديکيش تلاش می‌کند تا کمتر آزار دهنده باشد، اما دِی سعی می‌کند تا گوی رقابت اعصاب خرد کنی را از زک گاليفياناکيس (در خماری ۳/The Hangover 3) بربايد. تنها جيسون بيتمن، که اين بار نيز در نقش نيک هندريکس دون پايه ظاهر شده، از گذار از «رؤسای وحشتناک» به «رؤسای وحشتناک ۲» تغيير کمی کرده است. بازگشت شخصيت‌های بلندپايه فيلم (منظور کارفرماها) مانند جنيفر آنيستون و کوين اسپيسی، که نقش‌های خود را با گرايشات س*ک*سی برجسته و ديالوگ‌های تند تکرار می‌کنند، در ميان بهترين چيزهایی هستند که «رؤسای وحشتناک ۲» ارائه می‌کند، اما متأسفانه مدت زمان حضور آن‌ها (به خصوص اسپيسی) روي پرده فوق‌العاده اندک است. جيمی فاکس نيز در نقش مردی، که اسمش (در تيتراژ فيلم مقابل اسم او "ام اف جونز" نوشته‌اند) را نمی‌توان در روزنامه های خانوادگی چاپ کرد، برگشته است و صفات عجيب و غريبش برای بار دوم ديدن لذت کمتری دارند. از ميان تازه واردها، تنها بازی پرجنب و جوش کريس پاين، در نقش رکس پرانرژی، ارزش گفتن دارد.

«رؤسای وحشتناک ۲» با صحنه ای شروع می‌شود که در آن بازيگران اصلی فيلم اول خود را براي معرفي اختراع جديد خود به نام Shower Buddy به بازار آماده می‌کنند. اين وسيله، که ظاهراً يک شامپوريز زيبا است، نظر يک کمپانی تهيه کاتالوگ برای محصولات تجاری، با مديريت رکس (پاين) و پدرش (با بازی کريستف والتز)، را جلب می‌کند. آن‌ها اول ۱۰۰۰۰۰ محصول سفارش می‌دهند ولی بعد دبه می‌کنند و نيک، کورت و ديل را در ورطه ورشکستگی قرار می‌دهند. برای فرار از اين مخمصه اين سه تصميم می‌گيرند که رکس را .... که معلوم می‌شود يک قربانی از خداخواسته است، بدزدند.

هنگام تماشای فيلم برای لحظاتی فکر کردم که «رؤسای وحشتناک ۲» در حال ورود به قلمرو «خون‌بهای رئيس سرخ/ The Ransom of Red Chief» است. اما صد افسوس که اين‌گونه نيست- مهارت اوهنری درباره پيچش‌های هوشمندانه نويسندگی قابل مقايسه با اندرس و جان موريس نيست. در مقطعی، فيلم با ترسيم دو حالت از اين که چگونه يک سناريوی خون‌بهایی را می‌توان نمايش داد جذابيت‌های بالقوه ای نشان می‌دهد: در يکی همه چيز طبق نقشه پيش می‌رود و در ديگری پای قانون مورفی[sup][۱][/sup] در ميان می‌آيد. اما متأسفانه به نظر، اين سناريو روی کاغذ بهتر از روی پرده است. مانند اکثر دقايق «رؤسای وحشتناک ۲»، اين ترفند نيز جواب نداده است.

همچون اکثر دنباله های فيلم‌های کمدی، حکمت ساخت «رؤسای وحشتناک ۲» اين است که فيلم اول فروش خوبی کرده است. بر اساس يک قانون نانوشته، اين فيلم‌ها اغلب ضعيف و فاقد جذابيت هستند. خلاقيتی که توانسته بود به «رؤسای وحشتناک» اجازه دهد تا با خشونت و پرده دری بيننده را بخنداند، اينجا خشک شده است و بوقلمونی ديگر برای عيد شکرگذاری تنها چيزی است که اين فيلم ارائه می‌دهد.