×چِــرآ حـآلِ مَن بَد اَستـ؟!!×

[Nυмв]

از چشــم هام، آدم دلتنگـ مے بَرَند

با جرثقیـل از دل من سنگـ مے برند

فحشـے ست در دلــــم ڪــــہ شدیداً مؤدّب استـ

در من تناقضے ست ڪـہ هر روزش از شب استـ

خوابیدہ اند در بغلم بے علاقـہ هـآ

پرواز مـــے ڪنند مرا قورباغــــہ هـآ

از یاد مـــے برند مــــرا دیگـــــرے ڪنند

از دستمال ِ گریـہ ے من روسرے ڪنند

در ڪلّ شهر، خالـہ زنڪ ها نشستـہ اند

دربارہ ے زنـــے ڪـــــہ منــم داورے ڪنند

با آن سبیل! و خنجر ِ در آستینشان

در حقّ ما برادرے و خواهـرے ڪنند!!

چشم تو را ڪـہ اسم شبش آفتاب بود

با ابرهاے غمــــزدہ خاڪستــــرے ڪنند

ما قورباغـہ ایم و رها در تـہ ِ لجـن

بگذار تا خران چمن! نوڪرے ڪنند

ما درد مے ڪشیم ڪـہ جوجـہ فسیل ها!

در وصف عشق و زیر ڪمر شاعرے ڪنند

از سختمان گذشتـہ اگر سخت پوستیم!

بیچارہ دشمنان شما! ما ڪــہ دوستیم!!

از دعــــوے ِ برادرے ِ با سبیــل ها!

تا واردات خارجے ِ دستـہ بیل ها!!

از تخت هـــاے یڪ نفــرہ تا فشار قبر

خوابیدن از همیشگے ِ مستطیل ها

در جنگ بین باطل و باطل ڪــــہ باختم

دارد دفاع مے شود از چے وڪیل ها؟!

دیروز مثل سنگ شدم تا ڪـہ نشڪنم

امــروز مــــے برند مـــرا جــــرثقیل ها

چیزے ڪـہ نیست را بـہ خدایے ڪـہ نیستیمـ

اثبات مــــے ڪنند تمـــــــــام ِ دلیـــــــل ها

در حسرت ِ گذشتـہ ے بر باد رفتـہ اے

آیندہ ے ڪپے شدہ اے از فسیل ها!

ناموسم و رفیق و وطن فحش مے دهند

دارند بیت هـــام بـہ من فحش مے دهند

پروندہ اے رهـآ شدہ در بایگانے امـ

از لایـہ هاے متن بیا تا بخوانے امـ

باران نبود، امشب اگـــر گــونـــہ ام تر استـ

بر پشت من نـہ بار امانت، ڪـہ خنجر استـ!

از نام هـــا نپــــــرس، از این بازے ِ زبان!

قابیل هم عزیز من! اسمش برادر است

از ڪودڪیت، اڪثــــر ِ اوقات درد بود

تنها رفیق ِ آن دل ِ تنهات درد بود

شاعر شدے بـہ خاطر یڪ مشت گاو و خر

شاعر شدے ولـــــے ادبیـــــّات، درد بـود!

دارے من و جنـــــون مرا حیف مے ڪنے

دارے شعار مے دهم و ڪِـیف مے ڪنے

در شـهر ما پرندہ ے با پــــر نمے شود!

آنقدر بد شدہ ست ڪـہ بدتر نمے شود

اسمش هرآنچـہ باشد: یا دوست یا رفیق

جـــــز وقت ارث با تــــــــو برادر نمے شود

از «دستمال» اشڪے من استفادہ هاست!!

نابردہ رنـــــــج، گنــــــــج میسّر نمے شود!!

مے چسبم از خودم بـہ غم و شعر مے شومـ

از شعر گریـــــہ مے ڪنــــــم و شعر مے شومـ!

از ڪاج هام موقــــع چاقــــو زدن توام

بگذار شهر هرچـہ بگویند! من، توام!

افتادہ در ادامـہ ے هر گرگ، گلّـہ ها

محبوبیت، بـہ رابطـہ ام با مجلّـہ ها

تشڪیل نوظهورے ِ مشتے ستارہ ها

از دادن ِ تمامـــے ِ … در جشنوارہ ها

شب هاے حرف و .... بـہ سیگار متـّصل

و اشڪ هـــــاے شـــــعر، ڪنـــــار ِ در ِ هتـــــــل

دارم سؤال مــــے شوے از بـے جواب هـآ

بیهودہ حرف می/ زدہ در گوش خواب هـآ

تا گریـہ اے شوم بغل ِ هر عروسڪم

تا ڪز ڪنــم دوبارہ بـہ ڪنج ِ ڪتاب ها

از گریـہ هاے دختر ِ مے خآست یا نخوآست

در ابتداے قصّــــــہ ڪـــــــہ یڪ جور انتهاست!

تا صبــح عــر زدن وسط ِ دست هاے تو

بیدارے ام بزرگ تر از فڪر قرص هاست

از قصّـہ ے تو بعد ِ «یڪے ڪـہ نبود»ها

از آسمان محـــو شدہ پشت دودها

از قصّـــــہ ے دروغــــے ِ آدم بزرگ ها

تقسیم گوسفند جوان بین گرگ ها!

تسلیم باد/ رفتن ِ نامـوس ِ باغ ها

آواز دستـہ جمعے و شاد ِ ڪلاغ ها

یڪ جفت دست، دُور گلویم ڪـہ سست شد

افتادن ِ من از همــــــہ ے اتفــــــاق هـــا

جنگل بـہ خون نشست و درختان تبر شدند

و بار مـــے بــرنــــــد ڪماڪان الاغ هــــــــا!

در مے روم از اینهمـہ پوچے بـہ خانـہ ات

از خانـہ ام! بــــہ گوشـہ ے امن ِ اتاق ها

پاشیدن ِ لجـن بـہ جهان ِ مؤدّبت!

عصیانگرے قافیـہ در قورباغـہ ها!!

لعنت بـہ سادہ لوحے ات و آن دل ِ خرت!

بهتت زده! شڪستـہ در این شــهر باورت

بـہ دست دوست یا ڪـہ بـہ آغوش امن عشق

این بار اعتمـــاد ڪنــــــے خاڪ بـــــر سرت!!

خشڪیدہ چشم و گریـہ ے ابرم زیاد نیستـ

اے زندگــے بمیـــر! ڪـــــــہ صبرم زیاد نیستـ

از زنگ بـــے جواب ِ ڪسے در ڪیوسڪ ها

از زل زدن بـہ بے ڪسے بچّـہ سوسڪ ها!

از بحث روزنامــــہ ســــــر ِ ڪارمـــزدها

از بوے دست هاے تو در جیب دزدها

تزریق چشم هاے تو ڪنج ِ خرابـہ ها

از پاڪ ڪــــردن ِ همــــــہ با آفتابـہ ها

از چند تا معادلـــــہ و چند تا فلش

از یڪ پرے ڪـہ آمدہ از راـہ دودڪش

از انحراف من وسط ِ مستقیـــــم هـــــا!

از عشق جاودانـہ ے ما پشت سیم ها!!

از گریــــــہ ے تمـام شدہ بعد ِ چند روز

از بالشم ڪـہ بوے تو را مے دهد هنوز

از آدمے ڪـہ مثل تو از ماـہ آمدہ ست

از اینهمـہ بپرس:

چرا حال من بد است؟!!

از این شب برهنــــــہ چراغ مرا بگیر

از قرص هاے خستـہ سراغ مرا بگیر

دستــے بـــہ روزهـــاے خرابـــــم نمے برے

از چشم هاے توست ڪـہ خوابم نمے برے

دارد جهـــان، غرور مرا مَرد مے ڪند

سگ لرزہ هام زیر پتو درد مے ڪند

*

رد مے شود شب از بغل من، سیاهپوش

با گریـہ هستمت ڪـہ اگر نیستم بـہ هوش

پوشاندہ شب تمامے این شهر زشت را

خوابیدہ است داخل سوراخ، بچّـہ موش!

شب مے رسد… و تنها از، اینهمـہ سیاـہ

آوازهــــــاے رفتگرے مـــے رسد بـہ گوش