اس ام اس تبریک تولد امام خمینی (ره)

[Ֆℋ£¥∂α]

 پیـــــــــــرى رسید و عهـــــــــد جـــوانى تباه شد


ایّام زنــــدگى، همــــــه صــرف گناه شد

بیــــــــــراهه رفتـــــه پشت به مقصد، همــى روم

عمــــرى دراز، صرف در این کـوره راه شد

 


در جـــــرگه عشــــــــّاق روم، بلکـــــــــه بیــابم

از گلشن دلــــــدار نسیمـــــى، رد پــــــــایـــى

این ما و منى جمله ز عقل است و عقال است

در خلوت مستان، نه منى هست و نه مایى




فارغ از هر دو جهــــــــــانم، به گل روى على

از خُم دوست جوانم، به خَم موى على

طى کنم عرصه ملک و ملکوت از پى دوست

یـــــــاد آرم به خرابات، چو ابروى على



 
گــــر تــــو آدم‏زاده هستى 'عَلّم اَلاَسما' چه شد؟

 

  'قابَ قَوْسینت' کجا رفته است؟ 'اَوْاَدْنى' چه شد؟

 

بـــــر فـــــــــراز دار، فـــــــــریاد 'اَنَا الحق' میزنى

 

مــــــدّعىِ حــــــــق طلب، اِنیّت و اِنّـــــا چه شد؟

 

صــــوفى صـــــافى اگر هستى، بکن این خرقـه را

 

دم زدن از خــــویشتن با بـــــوق و با کرنا چه شد؟

 

زهــــــد مفـــــــروش اى قلنـــــدر، آبروى خود مریز

 

 زاهـــــد   ار هستى تو، پس اقبال بر دنیا چه شد؟

 

این عبــــادتــها که ما کردیم، خوبش کاسبى‏است

 

دعــــــــــوى اخلاص با این خود پرستیها چه شد؟

 

مــــــرشد از دعوت به سوى خویشتن، بردار دست

 

 'لا الهت' را شنیدستم؛ ولــــــــى 'الاّ' چه شد؟

 

شــاعر بیمایه، بشکن خـــــامـــــه آلــــــــــــوده‏ات

 

 کـــــــــــم دل‏آزارى نما، پس از خدا پروا چه شد؟

 


    خلوت مستان

در حلقــــــه درویش، نــــــــدیدیـــــم صفـــــایى

 

در صــــومعــــــــــــــه، از او نشنیدیم ندایــــى

 

در مــــــدرسه، از دوست نخـــــــــواندیم کتابى

 

در مــــــــاذنه، از یار ندیدیــــــم صدایـــــــــى

 

در جمـــــع کتب، هیچ حجـــــــابى نـــــــدریدیم

 

در درس صحف، راه نبـــــردیــــــم به جــــایــى

 

در بتکـــــده، عمــــــــرى به بطـــالت گــذراندیم

 

در جمع حـــــریفــــــان نــــه دوایـى و نه دائى



     

کتاب عمر


وارستگــــان، به دوست پنـــــــــاهنده گشتـــــه‏اند

 

وابسته‏اى چو من به جهـان، بى پناه شد

 

خودخواهى است و خودسرى و خودپسندى است

 

حاصل ز عمرِ آنکه خــــودش، قبله‏گاه شد

 

دلــــــدادگان، کــــــه روى سفیدنـــــــــــد پیش یار

 

 رنج مـــــرا ندیده کـــــه رویــــم سیـاه شد

 

افســـــوس بـــــر گذشتــــــه، بر آینده صد فسوس

 

آن را کـــه بستــه در رسن مال و جاه شد

 

از نـــــــورْ رو به ظلمتــــــم؛ اى دوست، دست گیر

 

آن را کـــه رو سیه بــه سراشیب چاه شد

 


            

حُسن ختام

الا یا ایها الساقى! ز مـــى پُر ســــاز جامم را

 

  که از جـــانم فــــرو ریزد، هواى ننگ و نامم را

 

از آن مى ریز در جـــامم کــه جانم را فنا سازد

 

برون سازد ز هستى، هسته نیرنگ و دامم را

 

از آن مى ده که جانم را  ز قید خود رها سازد

 

به خود گیـــرد زمـــــامم را، فرو ریزد مقامم را

 

از آن مى ده کــه در خلوتگـــــه رندان بیحرمت

 

به هم کــوبد سجودم را، به هم ریزد قیامم را

 

نبـــــودى در حـــریمِ قدسِ گلــــرویان میخــانه

 

که از هـــر روزنـــى  آیم، گلى گیرد لجامم را

 

روم در جـــرگه پیران از خــــــود بى‏خبر، شاید

 

برون ســـازند از جــانم، به مى افکار خامم را

 

تـــو اى پیــــک سبکباران دریــــاى عدم، از من

 

به دریادارِ آن وادى، رســـان مدح و سلامم را

 

به ســـاغر ختم کردم این عدم اندر عدم نامه

 

به پیرِ صومعه بــــرگو: ببین حُسن ختــامم را

 

بسترم بر در میخانه فکن تا ساقى


ساغرى آرد و دردم همه درمان سازد