ناپلئونِ امپراطور و جنگ

[tyjtfhdhr]

فرادید| چند ماه از جنگ با بریتانیا می‌گذشت، که پلیس شبکه‌ای از جاسوسان بریتانیا را که قرار بود نقشه‌ای را با همکاری مخالفین فرانسوی ساکن بریتانیا اجرا کنند، کشف کرد. براساس این نقشه قراز بود، کنتِ آرتویی که یکی از برادران لویی شانزدهم بود را جایگزین ناپلئون کند. در حال و هوای جنگ، و در راستای جلوگیری از بازگشت اشرافیان سابق به قدرت، سنای فرانسه در هیجدهم می 1804، تصویب کرد که کنسول اول بدل به ناپلئون اول، "امپراطور فرانسویان" شود. 

 
به گزارش فرادید؛ مراسم تاجگذاری ناپلئون، در روز دوم دسامبر در کلیسای نوتردام در پاریس برگزار د. پاپ پایوس هفتم برای شرکت در مراسم به پاریس رفت، و انتظار می‌رفت که طبق سنت رایج تاج را بر سر ناپلئون بگذارد. اما ناپلئون که علاقه‌ای به پذیرش پاپ به عنوان مقامی ورای خود نداشت، در آخرین لحظه تاج را از دست پاپ گرفت، و خود آن را به سر گذاشت. 
 

تاجگذاری ناپلئون در دوم دسامبر 1804

در سال 1804، ناپلئون اتحاد اسپانیا را علیه بریتانیا به دست آورد. بریتانیا که از مناسبات و همکاری اسپانیا با فرانسه ناراضی بود، صبرش لبریز شد و دستور داد تا اسکادرانی دریایی هجومی را علیه اسپانیا صورت داد، و بریتانیایی‌ها موفق شدن سه کشتی اسپانیایی را که گنج‌های کشف شده از آمریکای جنوبی را به سوی اسپانیا می‌بردند، ضبط کنند. در ماه دسامبر، اسپانیا نیز وارد جنگ با بریتانیا شد، و ناپلئون مشتاق بود تا نیروی دریایی اسپانیا به کمک نیروی دریایی فرانسه بیاید. 
 
در ماه مارس، شاهنشاهی ایتالیا تاسیس شد تا بدل به یکی از حکومت‌های اقماری ناپلئون شود. در ماه می، ناپلئون تاجگذاری شاهنشاه میلان را انجام داد. در ماه ژوئن، فرانسه سرزمینی را که جمهوری جنوا نام داشت را ضمیمۀ خاک خود کرد. در آن سال، روسیه که بلندپروازی‌های توسعه‌طلبانۀ خود در اروپا را در معرض خطر می‌دید، با بریتانیا متحد شد. سپس اتریش در ماه جولای و پس از آن سوئد نیز به این اتحاد پیوستند. ایالات آلمانیِ باواریا، ورتمبرگ و بادن نیز رسماً اتحاد خود با فرانسه را اعلام کردند. 
 
ناپلئون که همچنان خیال حمله به انگلیس (جزیره) را در سر می‌پروراند، در بازدید از کانال مانش که آنسوی دیگرش انگلستان واقع شده، گفت که اگر بتواند کانال مانش را تصرف کند، می‌تواند کل دنیا را تصرف کند. او در ماه جولای، به ناوگان فرانسه دستور داد تا همراستا با ساحل اقیانوس اطلس به سمت ورودی کانال مانش پیش بروند، هر تعداد که می‌توانند، کشتی‌هایی اسپانیایی را نیز با خود همراه کنند. در هیجدهم آگوست، ناوگان فرانسه به بندر اسپانیایی کادیز، که در ساحل اقیانوس اطلس قرار دارد، رسید. یک ناوگان بریتانیایی ناوگان فرانسه را زیر نظر گرفته بود و در دماغۀ جبل‌الطارق انتظار آن را می‌کشید. ناپلئون به کشتی‌های فرانسوی و اسپانیایی و نود هزار نیرو دستور داد تا از کادیز خارج شده، وارد نبرد با بریتانیایی‌ها شوند. قلع و قمع نیروی دریایی بریتانیا، می‌توانست به او در اجرای نقشه‌اش برای حمله به انگلیس مفید باشد، و به قول خودش این نبرد به "شش قرن تحقیر و توهین" پایان می‌داد. 
 
کاپیتان‌های کشتی‌های اسپانیایی از دستور گرفتن از یک آدمیرال فرانسوی ناخشنود بودند. نیروهایی که در این کشتی‌ها گماشته شده بودند را اکثراً سربازان و گدایانی تشکیل می‌دادند که از زاغه‌های کادیز جمع‌آوری شده بودند، و از این رو کسانی مسئول شلیک توپهای کشتی شده بودند که به عمرشان تجربۀ شلیک از یک کشتی‌ در حال حرکت را نداشتند. پیش از آنکه کشتی‌های اسپانیایی به کشتی‌های انگلیسی برساند، بسیاری از افراد کشتی دچار مریضی شده بودند و روحیه‌شان پایین بود. وضع در کشتی‌های فرانسوی نیز خیلی بهتر از این نبود. کشتی‌های فرانسوی به خوبی نگهداری نشده بودند، و از لحظه مهمات و تجهیزات در مذیقه قرار داشتند. همچنین با کمبود نیرو و آموزش نیز مواجه بودند. ناوگان ناپلئون، مجموعاً متشکل از 33 کشتی، 18 کشتی فرانسوی و 15 کشتی اسپانیایی بود، و در طرف مقابل ناوگان کشتی‌های جنگی بریتانیا شامل 27 کشتی می‌شد. اما از طرفی، افراد بریتانیایی تجربۀ بیشتری داشتند و افزون بر آن ناوگان بریتانیا تحت امر آدمیرالی زبده و زیرک به نام هوراتیو ویسکونت نلسون قرار داشت که نامش موجب وحشت افراد نیروی دریایی ناپلئون می‌شد. ناوگان نلسون رسماً ناوگان ناپلئون را نابود کرد. در مقابل حتی یکی از 27 کشتی ناوگان بریتانیا غرق یا به غنیمت گرفته نشد. بیست‌وسه کشتی از ناوگان فرانسه و اسپانیا شکست خورده و خسارت دیده از نبرد گریختند. بریتانیایی‌ها 449 کشته، از جمله نلسون، و 1241 زخمی دادند. اینکه چه تعداد فرانسوی و اسپانیایی جان خود را از دست دادند، مشخص نیست، اما فرانسوی‌ها این نبرد را یک پیروزی توصیف کردند و به مرگ نلسون می‌بالیدند. 
 
با وجود تبلیغات فرانسوی‌ها، رسیدن خبر نبرد جبل‌الطارق باعث سقوط بازار سهام فرانسه شد، و بدین ترتیب ناپلئون تصمیم گرفت تا حمله به انگلیس را به تعویق بیاندازد. 
 
در انگلیس، رسیدن خبر پیروزی در جبل‌الطارق باعث که مردم برای شادی به خیابان‌ها بریزند. بریتانیایی‌ها که کشورشان فاقد یک نیروی زمینی قدرتمند بود، نیروی دریایی خود را مهمترین خط دفاعی خود می‌دانستند. روزی که نلسون در جبل‌الطارق به پیروزی رسید (21 اکتبر) روز جبل‌الطارق نام گرفت، و مردم ترانۀ "بریتانیا بر موجها حکومت می‌کند" (که در سال 1740 ساخته شده بود) را می‌خواندند. ترس در زمان جنگ باعث پیدایش اتحاد میان بریتانیایی‌ها شده بود، و حمایت از انقلاب فرانسه کم کم رنگ می‌باخت. 
 
در همین احوال، ناپلئون روی زمین به پیروزی‌های بزرگی دست می‌یافت. در ماه نوامبر، سواره نظام ناپلئون بدون مقاوت وارد وین (پایتخت اتریش) شد، و همزمان سایر نیروهایش ارتش‌های در حال عقب نشینی اتریش و روسیه را در موراویا تعقیب می‌کردند. در اوایل دسامبر، تاپلئون در آسترلیتز به متحدین بریتانیا (روس‌ها و اتریشی‌ها) رسید. الکساندر، امپراطور روسیه در آنجا بود. همین طور فرانسیس دوم، امپراطور اتریش. ناپلئون 68000 نیرو داشت و نیروهای اتریش و روسیه مجموعاً 85000 نفر بودند. او در ابتدا دشمن را فریب داد تا فکر کند ارتش ناپلئون ضعیفتر از آن چیزی است که واقعاً هست، و سپس در لحظۀ بزنگاه با فراخواندن نیروهای ذخیره دشمن را غافلگیر کرد. او در این جنگ هم پیروز شد. در دوازده ساعت نبرد، نیروهای اتریش-روسیه 12000 کشته و زخمی دادند و 15000 تن از آنان نیز به دست فرانسوی‌ها اسیر شدند. در مقابل فرانسوی‌ها 6000 نیرو را از دست دادند. امپراطور روسیه به همراه نیروهایش به سمت روسیه گریخت. 
 
نبرد آسترلیتز صحنه را برای تسلط یک دهه‌ای فرانسویان بر قارۀ اروپا آراست. فرانسه و اتریش در چهارم دسامبر پیمان آتش بسی را به امضا رساندند. در 26 سپتامبر، فرنسیس دوم پیمان پرسبورگ را امضا نمود که به موجب آن سرزمین‌های بیشتری در شمال ایتالیا به فرانسه واگذار می‌شد. این پیمان باعث شد تا ونیز جزئی از شاهنشاهی میلان که از حکومت‌های اقماری ناپلئون بود، شد. ضمناً بخشی از قلمروی اتریش به باواریا، متحد ناپلئون، می‌رسید. همچنین به موجب پیمان پرسبورگ، اتریش از جنگ خارج شد. 
 
ناپلئون برای بزرگداشت پیروزی در آسترلیتز، اقدام به بنای یادبودی به نام "دروازۀ پیروزی" کرد که طرح آن از دروازۀ کنستانتین در رم الهام گرفته شده است. ساخت این بنا تا سال 1836 به درازا کشید. 



دروازۀ پیروزی