خودروهای زرهی ایتالیا در جنگ دوم جهانی

[L²evi]

 
 

خودروهای زرهی ایتالیا در جنگ دوم جهانی - قسمت اول
 

در اواسط سال 1938 بود که ارتش ایتالیای فاشسیت ( به رهبری بنیتو موسولینی ) دریافت که تجهیرات و  تسلیحاتش برای نبرد احتمالی آینده ، منسوخ و از رده خارج می باشد. به همین علت در 29 جولای سال 1938 ارتش ایتالیا برنامه ای را برای نوسازی ساختار تسلیحاتی خود به اجرا در آورد به این امید که بتواند طی پنج سال آنرا به پایان رسانده و به نتایج آن به صورت عملی دست یابد. این برنامه نیازمند صلحی نسبتا طولانی در اروپا بود تا ارتش قادر شود که علاوه بر سامان دادن به اوضاع خود در مستعمرات افریقایی ، صنایع و کارخانجات خود را به روز کرده و آنها را از لحاظ جغرافیایی به مناطقی امن و مطمئن انتقال دهد ، اما دوران ثبات و صلح در اروپا عمر زیادی نداشت و طی همین سالها بود که جرقه های ناامنی در حال روشن ساختن آتش سوزان جنگ دوم جهانی بود.

 

البته نمی توان ارتش ایتالیا را ، ارتشی جنگ ندیده و بی تجربه دانست . ارتش ایتالیا طی جنگ اول جهانی و نبردهای مستعمراتیش تجارب و درسهایی را به دست آورد اما در هیچ یک از این جنگها ، نیروی زرهی ایتالیا اثری قاطع و محکم نداشت ( بسیاری از جبهه های جنگ ایتالیا طی جنگ اول در مناطق کوهستانی بود و همین امر باعث شد که امکان استفاده از نیروهای زرهی برای  ارتش ایتالیا فراهم نشود و همین امر نیز یکی از دلایل عدم توجه کافی به نیروی زرهی در دکترین های نظامی این کشور بود ) با این حال در سال 1938 دکترین جدیدی تحت عنوان "جنگ سریع" تدوین شد که مطابق با مندرجات آن ، قرار شد که نیروهای مکانیزه در حجمی گسترده توسعه داده شود یکی از تبعات این دکترین جدید ،  صدور دستورالعملی برای ایجاد و تجهیز واحدهای زرهی در ارتش ایتالیا بود. البته یک سال قبل از این تاریخ نیروی زمینی ارتش ، در اقدامی تنها تیپ موتوریزه خود را به تیپ زرهی ارتقاء داده بود.

 

هریک از تیپ های جدید زرهی ، از یک هنگ تانک برخودار بودند. در هر هنگ تانک نیز یک گردان تانک سبک (LEGGERO  اصطلاحی ایتالیایی به معنی سبک) و دو گردان تانک متوسط (MEDIO) به خدمت گرفته شده بودند. در کنار هنگ تانک ، هر تیپ زرهی ، دو هنگ پیاده نظام موتوریزه را نیز در خدمت داشت.

در کنار هر تیپ زرهی ، دو گروهان ضد تانک ( مجهز به دوازده توپ ضد تانک 47 میلیمتری) ، یک گروهان ضد هوایی (مجهز به شش آتشبار ضد هوایی 20 میلیمتری) و یک گروهان مهندسی نیز پیش بینی شده بود.

 

(( در اینجا لازم است که سیستم نامگذاری خودروهای زرهی ایتالیا را طی جنگ اول و دوم جهانی بررسی نماییم ، زیرا در ادامه کتاب به کرات اسامی خودروهای زرهی ایتالیا مورد استفاده قرار می گیرد. الگوی نامگذاری ارتش ایتالیا برای تخصیص نام بسیار ساده و ابتدایی بود. نام تانکها از سه قسمت تشکیل شده بود ، قسمت اول نام شامل یکی از سه حرف L ، M و  یا P بود ، L برای تانکهای سبک ، M  برای تانکهای متوسط و P برای تانکهای سنگین . دومین جزء عددی بود که وزن تانک بر حسب تن را مشخص می کرد و سومین قسمت نیز یک عدد دو رقمی بود که سال طراحی تانک را مشخص می نمود. به عنوان مثال نام M13/40 مشخص کننده یک تانک سبک 13 تنی است که در سال 1940 طراحی شده است. البته در بعضی از مواقع تانک M13/40 را به اختصار M13  ویا M40  می نامیدند. البته یک استثنا در این میان وجود دارد و آن نام CV 3/33 و یا CV 3/35 است ، CV عنوان معرفی بود که برای تانکتها استفاده می شد ، تانکت را می توان  به کوچکترین و سبک ترین نوع تانک دانست. پس CV 3/33 مشخص کننده یک تانکت سه تنی است که در سال 1933 طراحی شده است. البته مقیاس وزنی ارتش ایتالیا برای تعیین سبک ، متوسط و یا سنگین بودن تانک کاملا با متفقین و حتی کشورهای متحد نظیر آلمان نازی و ... متفاوت بود. تانکهای سنگین ایتالیا در ردیف وزنی تانکهای متوسط آلمانی و آمریکایی قرار می گرفتند و تانکهای متوسط ایتالیایی نیز از لحاظ وزنی معادل  تانکهای سبک آلمانی و آمریکایی بودند. نام معرف توپهای خودکششی ایتالیایی نیز الگویی مشابه تانکهای داشت ، حرف اول تعیین کننده وزن بدنه تانکی بود که توپ یا هویتزر بر روی آن نصب شده و دو عدد دیگر نیز معمولا مشخص کننده سال طراحی آن بود . به عنوان مثال نام معرف توپ خودکششی سموونت M40 da 75/18  ، مشخص می کند که این توپ خودکششی بر روی بدنه یا شاسی تانک متوسط M40 ( همان تانک M13/40 )  نصب شده است. عدد 75/18  نیز  مشخص کننده یک توپ 75 میلیمتری از نوع L/18  می باشد. اما در بعضی مواقع به نامهای معرفی همانند M42M da 75/34  و یا M42L da 105/25 برخورد می کنیم حرف M و یا L  که پس از M42 آمده اند مشخص کننده طول لوله توپ می باشند ، M  برای توپهایی که طول لوله آنها متوسط است و L برای توپهای لوله بلند.))

 

 

خودروهای زرهی ایتالیا در جنگ دوم جهانی - قسمت دوم

 

در سال 1938 ، زمانی که نیروی زمینی ارتش قصد ایجاد دو تیپ زرهی داشت ، مشخص گردید که از 1347 تانک سبک مورد نیاز فقط تعداد کمی در دسترس می باشد در مورد تانکهای متوسط نیز حرفی برای گفتن نبود زیرا جزء چند نمونه اولیه ، ارتش ایتالیا هیچ تانک متوسطی نداشت. این آمار ناخوشایند ، سران ارتش را وادار نمود که برنامه ای برای تولید 268 دستگاه تانک متوسط ، 697 دستگاه تانک سبک جدید (  دارای برجکهای مجهز شده به توپهای 20 میلیمتری ) و 48 اتوموبیل زره پوش در سال 1939 تدوین نمایند.
با وجود تدوین این برنامه ارتش با تعلل و کندی غیرقابل توضیحی در گسترش توان زرهی به پیش رفت به گونه ای که در سال 1939 فقط سفارش خرید 100 دستگاه تانک متوسط مدل 39-11 داده شد ، در این زمان تیپ های زرهی نیروی زمینی ایتالیا به تانکهای از رده خارج فیات 3000 مجهز بود ، تانک فیات 3000 در واقع یک نمونه ایتالیایی از تانک مشهور فرانسوی رنوی 17-FT بود.
در اواخر سال 1939 ، ارتش دومین سفارش خود برای تانکهای متوسط 39-11 را لغو نمود زیرا تانکهای متوسط بهینه شده 40-13 توجه سران ارتش را به خود جلب کرده و سفارشی برای خرید 400 دستگاه از آنها ، قطعی گشت.
اما بد نیست نگاهی به لشگرهای زرهی ارتش ایتالیا داشته باشیم.ایتالیا در حین جنگ دوم جهانی از 70 لشگر رزمی در میادین نبرد بهره برد که از این تعداد فقط چهار لشگر زرهی بودند ،  لشگر زرهی 131 جنتارو (CENTAURO  )، لشگر 132 زرهی آرِییته(ARIETE) ، لشگر زرهی 133 لیتوریو(LITTORIO) و لشگر سوار زرهی آرِییته 2.
از این چهار لشگر زرهی سه لشگر جنتارو ، آرِییته و لیتوریو تا قبل از سال 1941 شکل گرفته و آماده شده بودند.
لشگر زرهی جنتارو به طور رسمی در تاریخ 20 آپریل سال 1937 از ارتقاء تیپ 1 زرهی به لشگر زرهی  ،  در شهر سی ینا  موجودیت یافت ، لشگر زرهی آرِییته نیز در تاریخ 1 فوریه سال 1939 در شهر میلان اعلان موجودیت کرد ،آرِییته نیز همانند جنتارو  از ارتقاء تیپ 2 زرهی ،  به لشگر زرهی پدید آمد . لشگر زرهی لیتوریو نیز در اواخر سال 1937  در شهر پارما بوجود آمد ، تا قبل از این تاریخ لیتوریو یک لشگر پیاده نظام بود اما در اواخر 1937 با اضافه شدن یک تیپ زرهی به این لشگر پیاده نظام ، لیتوریو به عنوان یک لشگر زرهی پا به میدان نهاد.
اینگونه بود که تا اواخر سال 1939 نیروی زمینی ارتش ایتالیا به سه لشگر زرهی تجهیز شده بود . طبق جدول موقت تشکیلات و تجهیزات ( که در آن سال تهیه شده بود) قرار بر این شد که هر لشگر زرهی یک هنگ تانک ( با چهار گردان ) و یک هنگ پیاده نظام موتوریزه ( با سه گردان ، یک گردان موتور سیکلت و دو گردان مجهز به کامیون و دیگر خودروها) را به خدمت بگیرد. همچنین مطابق این جدول موقت می بایست برای پشتیبانی از هر لشگر زرهی یک گروهان ضد تانک ( مجهز به شش توپ 47 میلیمتری ) ، یک هنگ توپخانه ( مجهز به 24 توپ موتوریزه 75 میلیمتری و 12 آتشبار ضد هوایی 20 میلیمتری ) و یک گروهان مهندسی به کار گرفته شوند.
 

(( نشان لشگر زرهی آرِییته ))
 
 
(( نشان لشگر زرهی جنتارو ))
 
از چهار گردان زرهی هر هنگ ، سه گردان به تانکهای متوسط ( در مجموع 184 دستگاه) و گردان چهارم نیز به تانکهای سنگین(PESANTE یا سنگین به زبان ایتالیایی) مجهز بود ، البته لازم به ذکر است که توسعه تانکهای سنگین تا جولای سال 1940 به تعویق افتاد.
کمپانی آنسالدو در فاصله تابستان سال 1939 الی بهار 1940 ، تانکهای متوسط جدید 39-11 را به لشگر زرهی آرِییته تحویل داد ، اما لشگر های زرهی جنتارو و لیتوریو ( این لشگر زرهی در سپتامبر سال 1939 شکل گرفت ) تا سالهای 1941 و 1942 موفق به تکمیل ظرفیت زرهی خود با تانکهای جدید نشدند.
همانطور که ذکر شد نیروی زمینی ارتش ایتالیا تا پیش از 16 نوامبر سال 1939 ، سفارشی برای خرید تانکهای متوسط جدید 40-13 به شرکت آنسالدو نداد اما در مارس 1940 بود که نیروی زمینی قراردادهایی برای خرید تانکهای سبک 40-6  با فیات و اتوموبیل های  زره پوش  با آنسالدو منعقد کرد.
در اوایل سال 1940 بود که لشگر زرهی جنتارو در کشور آلبانی مستقر شد ، لازم به ذکر است که کشور آلبانی در 7 آپریل سال 1939 مورد حمله ارتش ایتالیا قرار گرفته و تسخیر شد زیرا سران حکومت فاشیست ایتالیا مدتها آرزوی ضمیمه کردن آلبانی را به ایتالیا در سر داشتند.
 
 


خودروهای زرهی ایتالیا در جنگ دوم جهانی - قسمت سوم
 
در 10 ژوئن سال  ، 1940 ایتالیا رسما به کشورهای فرانسه و انگلستان اعلان جنگ داد و متعاقب آن از ناحیه آلپ به جنوب فرانسه حمله برد ، طی این جنگ کوتاه مدت ، تعداد محدودی از تانکهای سبک 35/33-3 شرکت جستند. در 28 اکتبر سال 1940 بود که ارتش ایتالیا از طریق آلبانی ، به یونان حمله کرد ، در این حمله تانکهای سبک سری 3 لشگر زرهی جنتارو به کار گرفته شدند ، در نوامبر همین سال بود که 37 دستگاه تانک متوسط 40-13  ، برای تقویت توان زرهی لشگر جنتارو به میدان نبرد گسیل شدند. اما در کل درگیری قابل توجهی بین تانکهای ایتالیا و ارتش یونان رخ نداد. در نهایت ورماخت مجبور به دخالت در قضیه یونان شد ، در حمله نهایی متحدین به یونان در آپریل سال 1941  ، لشگر زرهی جنتارو نیز سهمی بر عهده داشت و در نهایت نیز یونان در 23 آپریل سال 1941 بعد از مقاومتی دلیرانه به زانو درآمد و تسلیم شد.
بعد از تصرف یونان ( که عمده این کار توسط ورماخت انجام شد ) لشگر زرهی جنتارو برای پشتیبانی از لشگر زرهی لیتوریو در حمله به نیروهای یوگسلاوی به سوی شمال روانه شد. در این زمان توان زرهی لشگر زرهی لیتوریو محدود به 93 تانک سبک ، 24 تانک آتش افکن سبک و 15 تانک متوسط 40-13 شده بود. به همین دلیل لشگر زرهی لیتوریو برای تجدید قوا به ایتالیا فرستاده شد.
 
 

(( در تصویر فوق تانکهای سبک 35-3 متعلق به لشگر زرهی لیتوریو را مشاهده می نمایید ، این تصویر در ژوئن سال 1940 در شمال ایتالیا گرفته شده است ، تانکهای 35-3 به دو خدمه نیاز داشتند ، بارانی و کلاه چرمی سیاه رنگ جزئی از یونیفرم استاندارد نیروی زرهی ارتش ایتالیا بود. با شروع جنگ دوم جهانی ،  ایتالیا سه لشگر زرهی  را در اختیار داشت . بجز لشگر زرهی آرِییته (که دو گردان از تانکهای متوسط 39-11 را در اختیار داشت ) دو لشگر دیگر انحصارا به تانکهای سبک سری 35 مجهز شده بودند ، هر گردان زرهی به 61 تانک سبک ( از سری 35) و 16 آتش افکن ( سبک از سری 33CV ) تجهیز گردیده بود. در انتهای تصویر تعدادی از این آتش افکنها قابل مشاهده می باشند.))
 
 
 
در ژانویه سال 1941 بود که لشگر زرهی آرِییته به تریپولی لیبی فرستاده شد. هدف از این کار تقویت نیروهای مارشال مشهور ایتالیایی ردولفو گرازیانی (RODOLFO GRAZIANI) بود.سربازان گرازیانی در سپتامبر سال 1940 ، حمله خود به مصر را آغاز نمودند اما در همین حین نیز نیروهای انگلیسی به قصد تصرف لیبی به سمت آن رهسپار شدند. دو گردان از تانکهای متوسط 39-11 و سه گردان از تانکهای متوسط 40-13  در لیبی مستقر شدند البته هفت گردان تانک سبک پیش از این در لیبی مستقر شده بودند. وظیفه اصلی لشگر زرهی آرِییته سد کردن حمله نیروهای انگلیسی به لیبی بود. طی نبردهایی نیروهای انگلیسی موفق شدند که تقریبا تمامی واحدهای زرهی ایتالیایی را نابود سازند ، دلیل اصلی این انهدام گسترده پراکنده شدن نیروهای زرهی در میان نیروهای پیاده نظام بود ، تانکهای ایتالیایی به جای آنکه در کنار هم یک نیروی زرهی پرقدرت و کارآمد را ایجاد کنند در میان سربازان پیاده نظام پراکنده شدند ، این تفرقه باعث کاهش قابل ملاحظه توان زرهی ایتالیایی ها شد ، نتیجه این تاکتیک بی خردانه این شد که تقریبا تمامی واحدهای زرهی ایتالیایی به طور کامل نابود شدند.
 
در اوایل سال 1941 توان تسلیحاتی لشگر زرهی آرِییته محدود به 93 دستگاه تانک سبک 35/33-3 ( مجهز به تفنگهای ضد تانک 20 میلیمتری که جایگزین مسلسلهای 8 میلیمتری قبلی شده بودند) ، 24 دستگاه آتش افکن و یک گردان شامل 52 تانک متوسط 40-13 بود. این تانکهای متوسط بلافاصله پس از رسیدن سپاه افریقایی آلمان به فرماندهی فیلد مارشال اروین رومل در تاریخ 14 فوریه سال 1941 به تریپولی وارد شدند.
 
 

 
 
(( دو تانک متوسط 40-13 متعلق به لشگر زرهی آرِییته  در حال حرکت از خاکریزهایی سنگ چین شده در شمال افریقا . لشکر زرهی آرِییته ( که می توان آن را مشهورترین لشگر زرهی ایتالیا دانست ) در اوائل سال 1941 بود که وارد افریقا شد.))
 
 
 
 
خودروهای زرهی ایتالیا در جنگ دوم جهانی - قسمت چهارم
 
در آگوست سال 1941 ، جدول جدید تشکیلاتی و تسلیحاتی نیروهای زرهی توسط ارتش ایتالیا مورد تایید قرار گرفت و مطابق با این جدول ، آرِییته و دیگر لشگرهای زرهی مورد سازماندهی مجدد ( البته در بسیار موارد بصورت ناقص ) قرار گرفتند . طبق این جدول ، به هر ستاد فرماندهی سه اتوموبیل زره پوش  و یک گروه شناسایی زرهی ( متشکل از چهار اسکادران ) تخصیص داده شد . هر گروه در کاملترین شکل از 26 اتوموبیل زره پوش ، 56 تانک سبک 40-6 و نه زره کوب سموونت (SEMOVENTE) DA47/32  بهره می برد. علاوه بر این مطابق این جدول جدید تشکیلاتی ، هر لشگر از یک هنگ تانک ( دارای سه گردان ) با مجموع 192 تانک متوسط 40-13 برخوردار بود به هنگ پیاده نظام لشگر های زرهی نیز چهار اتوموبیل زره پوش اختصاص داده شد.هنگ توپخانه زرهی نیز به 30 دستگاه سموونت DA75/18 و 13 خودروی فرماندهی زرهی مجهز گردید علاوه بر این موارد هر هنگ توپخانه زرهی ،  24 عراده توپ صحرایی موتوریزه 75 میلیمتری ، 12 عراده توپ صحرایی موتوریزه 105 میلیمتری ، 8 قبضه آشتبار ضد هوایی 90/53 ، 34 قبضه توپ ضد هوایی 20 میلیمتری بریدا (BREDA) و یک هنگ ضد تانک ( مجهز به 19 دستگاه سموونت DA47/32 ) را در اختیار داشت.
 
در لشگر زرهی آرِییته بجای هنگ ضد تانک و گروه شناسایی ، مجموعه ای از 41 اتوموبیل زره پوش  به کار گرفته شد. در اوایل بهار سال 1942 بود که لشگر زرهی لیتوریو به شمال افریقا فرستاده شد ، هدف از این کار تقویت لشگر زرهی آرِییته بود . در 11 ژوئن سال 1942 آلمانها تحت فرمان فیلد مارشال اروین رومل به سپاه هشتم انگلیس ، که در غزاله (GAZALA) لیبی موضع گرفته بود ، یورش بردند ، در این عملیات دو لشگر زرهی ایتالیایی آرِییته و  لیتوریو ، آلمانها را همراهی می نمودند.  در 21 ژوئن سال 1942 بود که نیروهای متحدین موفق شدند که طبروق لیبی را به چنگ آورده و سپس پیکان حمله خود را متوجه مصر نمودند. در نبرد العلمین مصر که از تاریخ 23 اکتبر تا 4 نوامبر سال 1942 جریان داشت دو لشگر زرهی آرِییته و لیتوریو با تلفاتی بسیار سنگین مواجه شدند ، بقایای این دو لشگر به کندی به سمت تونس رهسپار شدند.(( بد نیست بدانید که در این نبرد آلمانها به کمک نیروهای ایتالیایی موفق شدند تلفات شدیدی بر نیروی انگلیسی وارد نمایند ، نیروهای انگلیسی زمانی که وارد روستای العلمین مصر ( در حدود 100 کیلومتری کانال سوئز) شدند ، خسته و درهم شکسته بودند و مارشال رومل برای انهدام کامل آنها فقط به یک قدم دیگر احتیاج داشت اما رومل نیز برای یکسره کردن کار ، نیاز به نیروهای تقویتی داشت ، هیتلر به درخواست رومل برای ارسال نیروهای تقویتی جواب رد داد زیرا برای جبهه روسیه که همچون کوره ای سیری ناپذیر بود ، به نیرو نیاز داشت . بر اثر این تصمیم بی خردانه هیتلر ، نیروهای رومل در اطراف العلمین زمینگیر شده و از ادامه عملیات بازداشته شدند. مارشال رومل از این تصمیم به شدت آزرده خاطر شد و این امر در یادداشتهای روزانه اش کاملا مشهود است : " بر خلاف ما نیروهای انگلیسی به سرعت در حال اعزام نیروهای تازه نفس به منطقه هستند ، آخرین فرصت ما برای حمله به بقایای  سپاه هشتم انگلیس و تصرف ناحیه ای وسیع در شرق مصر از دست رفت و ..."
نیروهای انگلیسی از این غفلت هیتلر ( همانند آنچه که در دانکرک گذشت ) بهترین بهره برداری را نمودند و به سرعت حجم گسترده ای از سربازان و تجهیزات و تسلیحات را به واحدهای خود در العلمین رساندند.در اواسط آگوست سال 1942 رومل با درک این قضیه که از طرف هیتلر و ستادش انتظار کمک نباید داشته باشد ، منابع محدودش را جمع آوری ، سازماندهی و آماده حمله کرد ، اما در سوی دیگر نیروهای انگلیسی که در زمانی کوتاه به نحوی قابل توجه تجهیز شده بودند کاملا آماده ظاهر شدند.
حمله مارشال رومل با ضد حمله شدید ژنرال مونتگمری ( فرمانده نیروهای انگلیسی ) در 23 آگوست سال 1942 پاسخ داده شد این ضد حمله شدید که با حمایت آتش مداوم و مهیب توپخانه همراه شده بود ، خطوط آلمانها را درهم کوبید و از آن زمان بود که پروند پیروزی و پیشرفت سپاه افریقایی رومل برای همیشه بسته شد  با ورود نیروهای آمریکایی به شمال افریقا کار به شدت بر آلمانها دشوار شد ، زمانی که هیتلر به خود آمد و سعی در تقویت سپاه افریقایی خود داشت ، دیگر همه فرصتها از دست رفته بود ،  با قطع شدن خطوط تدارکاتی سپاه افریقایی به دلیل کنترل منطقه مدیترانه توسط ناوها و هواپیماهای متفقین ، آلمانها در افریقا منزوی شده و در نهایت 248 هزار سرباز و نیروهای آلمانی سپاه افریقا به اسارت نیروهای آمریکایی و انگلیسی درآمدند و این پایان کار متحدین در افریقا بود. این پیروزی  بنا به گفته چرچیل نقطه عطفی مهم در جنگ دوم جهانی بود))
 
در 10 جولای سال 1943 متفقین عملیات هاسکی (HUSKY ) را آغاز نمودند ، هدف این حمله سیسیل بود. در این تهاجم همه جانبه سپاه هشتم انگلیس به فرماندهی ژنرال مونتگمری و سپاه هفتم آمریکا به فرماندهی ژنرال جورج پاتون به سیسیل یورش بردند . در سیسیل در حدود چهارصد هزار سرباز ایتالیایی ( که اکثر آنها به زور وارد ارتش شده و از موسولینی دل خوشی نداشتند و اکثر آنها بدون جنگ تسلیم متفقین شدند) به عنوان مدافع حضور داشتند . در این عملیات ، چند نبرد زرهی کوتاه بین تانکهای متفقین و زره کوبهای ایتالیایی از نوع سموونت DA 47/32 و سموونت DA90/53 (24 دستگاه) رخ داد ، اما بازهم به دلیل ضعف آرایش زرهی و  گسترش بی دلیل که منتهی به تفرقه و جدایی واحدهای زرهی شد ، این زره کوبها ضعیف ترین عملکرد ممکن را از خود به نمایش گذاشتند.در نهایت تلاش نود هزار مدافع آلمانی و معدود سربازان ایتالیایی تسلیم نشده نتیجه نداد و در  17 آگوست سیسیل کاملا از نیروهای متحدین پاکسازی شد و در سوم سپتامبر سال 1943 نیروهای آمریکایی و انگلیسی حمله به ایتالیا را آغاز نمودند. (( با از دست رفتن سیسیل جو ایتالیا به شدت متشنج شد و در نهایت منجر به این شد که مخالفین موسولینی او را بر کنار کرده و زندانی نمایند پس از خلع قدرت بنیتو موسولینی دیکتاتور فاشیست ایتالیا ، دولت جدید در هشتم سپتامبر سال 1943 قرارداد تسلیم بدون قید و شرط را امضاء کرد. هیتلر که از این قضیه سخت به خشم آمده بود ، دستور اشغال ایتالیا را صادر کرد ، نیروهای آلمانی وارد ایتالیا شده و در حدود دو سوم این کشور از جمله رم را اشغال نمودند. این نیروی به فرماندهی فیلد مارشال آلبرت کسلرینگ موفق شدند که یک خط دفاع مستحکم در جنوب رم ایجاد نموده و تا مدتی پیشروی سربازان آمریکایی و انگلیسی را متوقف نمایند ، موسولینی نیز توسط گروهی از کوماندوهای زبده آلمانی به فرماندهی کلنل اتو اسکورزنی مشهور از زندان آزاد شد))