خداناباوران، پیروان ادیان دیگر، روش برخورد، دستور اسلام

[oprah vinfrey]

اسلام،آیین دوستی و مهرورزی است و ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺩﯾﻦ ﺍﻣﺮﯼ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻏﯿﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ یافت ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ، ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﻋﺎﯾﺖ ﺣﻘﻮﻕ، ﺧﻮﺵ ﺭﻓﺘﺎﺭﯼ ﻭ ﻫﻢ ﺯﯾﺴﺘﯽ ﻣﺴﺎﻟﻤﺖ ﺁﻣﯿﺰ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﭘﯿﺮﻭﺍﻥ ﺳﺎﯾﺮ ﺍﺩﯾﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﭼﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺤﺖ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺍﺳﻼﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ (ﺍﻫﻞ ﺫﻣﻪ) ﻭ فﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﻏﯿﺮ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
با خدا ناباوران یا به اصطلاح اسلام کفار نیز  باید باتوجه به ﺷﺮﺍﯾﻂ "ﺫﻣﻪ" ﺭفتار شود، ﻭﺍﮔﺮ افرادی  ﺷﺮﺍﯾﻂ "ﺫﻣﻪ" ﺭﺍ ﺭﻋﺎﯾﺖ ﻧﮑﻨﻨﺪ ﯾﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺧﯿﺎﻧﺘﯽ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﺪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﺳﻼﻡ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ شد[8]
 تعدادی از احادیث در این باره:
ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ (ﺹ) ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: "ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻌﺎﻫﺪﯾﻦ ﺍﺳﻼﻡ، ﺳﺘﻢ ﺭﻭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﻃﺎﻗﺖ ﺍﻭ ﺗﮑﻠﯿﻔﯽ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﺤﻤﯿﻞ ﮐﻨﺪ، ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ".[1]
ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: "ﻫﺮ ﮐﺲ ﺍﻫﻞ ﺫﻣﻪ (ﯾﻬﻮﺩﯼ، ﻣﺴﯿﺤﯽ ﻭ ﺯﺭﺗﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﺍﺳﻼﻡ ﺍﻧﺪ) ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺭ ﺭﺳﺎﻧﺪ،‌ ﻣﺮﺍ ﺁﺯﺍﺭ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ".[2]
ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﯽ (ﻉ) ﻧﯿﺰ ﻓﺮﻣﻮﺩ: "ﻫﺮ ﮐﺲ ﺍﻫﻞ ﺫﻣﻪ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺭ ﺭﺳﺎﻧﺪ، ﮔﻮﯾﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﺯﺍﺭ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ".[3]
 
ﭘﯿﺸﻮﺍﯾﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﻣﻌﯿﺸﺘﯽ ﻏﯿﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ.
 
ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ،‌ ﺍﺯ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ (ﺹ) ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ: "ﺑﻪ ﻓﻘﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﺍﺩﯾﺎﻥ ﺍﻟﻬﯽ ﺻﺪﻗﻪ ﺑﺪﻫﯿﺪ".[4]
ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﯽ (ﻉ) ﺩﺭ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﺵ ﺑﻪ ﻣﺎﻟﮏ ﺍﺷﺘﺮ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: "ﺍﯼ ﻣﺎﻟﮏ، ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺭﻋﯿﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﯽ ﭘﺮ ﻋﺎﻃﻔﻪ ﻭ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﯼ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻨﮕﺮ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﺟﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻝ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﭙﺮﺩﺍﺯ. ﺍﯼ ﻣﺎﻟﮏ، ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺻﻨﻒ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ: ﯾﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺩﯾﻨﯽ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻭ ﯾﺎ ﭘﯿﺮﻭﺍﻥ ﻣﺬﻫﺐ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺍﻧﺪ، ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻧﺪ".[5]
ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﯿﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ (ﻉ) ﺑﻪ ﻣﺎﻟﮏ ﺍﺷﺘﺮ، ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﺼﺮ ﻧﺎﭼﯿﺰ ﺑﻮﺩﻩ، ﻭ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﻓﺘﺢ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺳﭙﺎﻩ ﺍﺳﻼﻡ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻃﺒﻌﺎﹰ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺪﻩ ﻗﻠﯿﻠﯽ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﺍ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﮐﺜﺮﯾﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﺴﯿﺤﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ.[6]
ﮔﻔﺘﻨﯽ ﺍﺳﺖ؛ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﮐﻠﯽ ﺍﺳﻼﻡ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎ ﮐﻔاﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪﯼ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ، ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪﯼ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن بد رفتاری کردند، تا حد امکان باید آنهارو ببخشند، مگر آنکه چاره ای جز دفاع نباشد[5]
منابع:
اسلام کوئست
[1] ﺭ. ﮎ: ﺻﺪﺭ ﺍﻟﺪﯾﻦ ﺑﻼﻏﯽ، ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﻗﻀﺎ ﺩﺭ ﺍﺳﻼﻡ، ‌ﺹ 57؛ ﺯﯾﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﯾﻦ، ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ، ﺍﺳﻼﻡ ﻭ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ، ﺹ 397. "ﻣﻦ ﻇﻠﻢ ﻣﻌﺎﻫﺪﺍﹰ ﻭ ﮐﻠﻔﻪ ﻓﻮﻕ ﻃﺎﻗﺘﻪ ﻓﺎﻧﺎ ﺧﺼﻤﻪ ﯾﻮﻡ ﺍﻟﻘﯿﺎﻣﺔ".���
[2] ﺻﺪﺭ ﺍﻟﺪﯾﻦ، ﺑﻼﻏﯽ، ﻫﻤﺎﻥ، ﺹ 57. "ﻣﻦ ﺁﺫﯼ ﺫﻣﯿﺎﹰ ﻓﻘﺪ ﺁﺫﺍﻧﯽ".�
[3] ﺍﺑﻦ ﺍﺑﯽ ﺍﻟﺤﺪﯾﺪ، ﺷﺮﺡ ﻧﻬﺞ ﺍﻟﺒﻼﻏﻪ، ﺝ 20، ﺹ 253، ﺣﺪﯾﺚ 578."ﻣﻦ ﺁﺩﯼ ﺫﻣﯿﺎﹰ ﺁﺫﺍﻧﯽ".

4] ﻋﻔﯿﻒ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻔﺘﺎﺡ ﻃﺒﺎﺭﻩ، ﺭﻭﺡ ﺍﻟﺪﯾﻦ ﺍﻻﺳﻼﻣﯽ، ﺹ 276."ﺗﺼﺪﻗﻮﺍ ﻋﻠﯽ ﺍﻫﻞ ﺍﻻﺩﯾﺎﻥ ﮐﻠﻬﺎ".
[5] ﻧﻬﺞ ﺍﻟﺒﻼﻏﻪ، ﻧﺎﻣﻪ 53. " ﻭﺍﺷﻌﺮ ﻗﻠﺒﮏ ﺍﻟﺮﺣﻤﺔ ﻟﻠﺮﻋﯿﺔ ﻭ ﺍﻟﻤﺤﺒﺔ ﻟﻬﻢ، ﻭ ﺍﻟﻠﻄﻒ ﺑﻬﻢ، ﻭ ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻦ ﻋﻠﯿﻬﻢ ﺳﺒﻌﺎﹰ ﺿﺎﺭﯾﺎ ﺗﻐﺘﻨﻢ ﺃﮐﻠﻬﻢ، ﻓﺎﻧﻬﻢ ﺻﻨﻔﺎﻥ: ﺍﻣﺎ ﺍﺥ ﻟﮏ ﻓﯽ ﺍﻟﺪﯾﻦ، ﺍﻭ ﻧﻈﯿﺮ ﻟﮏ ﻓﯽ ﺍﻟﺨﻠﻖ ...".
[6] ﻣﺠﻠﻪ ﻣﮑﺘﺐ ﺍﺳﻼﻡ ﺳﺎﻝ 8، ﺵ 5، ﺹ 49.
[8] ﻧﻬﺞ ﺍﻟﺒﻼﻏﺔ، ﻧﺎﻣﻪ 53. "ﺍﻥ ﻋﻘﺪﺕ ﺑﯿﻨﮏ ﻭ ﺑﯿﻦ ﻋﺪﻭﮎ ﻋﻘﺪﺓ ﺍﻭ ﺍﻟﺒﺴﺘﻪ ﻣﻨﮏ ﺫﻣﺔ ﻓﺤﻂ ﻋﻬﺪﮎ ﺑﺎﻟﻮﻓﺎﺀ ﻭ ﺍﺭﻉ ﺫﻣﺘﮏ ﺑﺎﻻﻣﺎﻧﺔ،‌ ﻭ ﺍﺟﻌﻞ ﻧﻔﺴﮏ ﺟﻨﺔ ﺩﻭﻥ ﻣﺎ ﺃﻋﻄﯿﺖ ﻓﺎﻧﻪ ﻟﯿﺲ ﻣﻦ ﻓﺮﺍﺋﺾ ﺍﻟﻠﻪ ﺷﯿﺀ ﺍﻟﻨﺎﺱ ﺍﺷﺪﹼ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﺎﹰ ، ﻣﻊ ﺗﻔﺮﻕ ﺍﻫﻮﺍﺋﻬﻢ،‌ ﻭ ﺗﺸﺘﹽﺖ ﺁﺭﺍﺋﻬﻢ، ﻣﻦ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﺍﻟﻮﻓﺎﺀ ﺑﺎﻟﻌﻬﻮﺩ".