چه کسی می خواهد زیباتر شود؟

[ابراهیم هادی]

[rtl]چه کسی می خواهد زیباتر شود؟[/rtl]

---

زیبایی هدیه ای است که خدای بزرگ، آن را در همه هستی جای گرفته، از طبیعت و دریا گرفته تا کویر و آسمانش، انسان به دنبال زیبایی است، چرا که می داند با آن به آرامش می رسد، اصلا زیبایی را که می بیند، انگار روحش به پرواز در می آید، شاید علت سفر ها و گردش های این موجود دوپا بر روی زمین همین باشد، به دنبال زیبایی بیشتری است...

---

 خانه اش را می آراید، با بهترین وسایل می چیند که زیباتر شود، به آرایشگاه می رود، عمل های جراحی زیبایی انجام می دهد، که ظاهرش در نظر دیگران قابل تحسین شود، در پاساژ ها و مراکز خرید، به دنبال زیباترین لباس هایی است که بدن او را به بهترین فرم ممکن نشان دهد، خلاصه هر جا که زیبایی باشد، انسان به دنبال کشف و بهره از آن است.







اما خیلی ها که خودشان را بیشتر از این جسم فانی می دانند، به دنبال زیباتر کردن روحشان اند، به مراکز خیریه و اطرافیانشان کمک می کنند، به مکان های مقدس قدم می گذارند، سعی می کنند کتاب بخوانند، رفتارشان انسانی باشد، آنهم به معنای واقعی، شاید در هنگام رانندگی برای کسی بوق هم نزنند، جملات پر معنا و عمیق در شبکه های اجتماعی می گذارند و همیشه یک آرامش خاص در رفتارشان مشهود است.

اما در کلام بزرگان که به دنبال زیبایی بگردی، می گویند: زیبایی فقط ظاهر قشنگ و دلفریب نیست، فقط رفتار والا منشانه و انسانی نیست، می گویند چون مظهر زیبایی خداست، کسی که بتواند دل خود را به خدا بسپارد، زیباییش آسمانی می شود، می گویند: انسان هر چه از نظر معنویت وسیع و متعالی باشد، زیباتر خواهد بود تا جایی که زیبایی او خیره کننده می شود، زیبایی که با دماغ سر بالا و گونه های عمل کرده و اندام اغواگر، قابل توصیف نیست، این زیبایی از همان نوعی است که زیبا رویان عالم هم، در پیشگاهشان، سر تعظیم خم می کنند و همه به دنبال درک محضرشان هستند. زیبایی کسی که دل به خدا سپرده و در این عالم، از هر چه رنگ تعلق پذیرفته، آزاد است، زیبایی است که با تلاش و کوشش حاصل شده، و نتیجه آن هم بدون پشیمانی و محبوبیتش هم فراگیر است.







در کلام بزرگان، از زیبایی به نور تعبیر می کنند، بزرگان علم و دین، همه نورانی بودند، کسانی که با دیدنشان، آرامش و آسایش به قلب انسان می نشیند. اهل بیت و معصومین علیهم السلام که نشان دهنده راه خدا هستند، زیبایی و نورانی شدن را در عبادت خدا می دانند، صادق آل محمد صلوات الله در نماز شب (مستدرک‏الوسائل، ج 12 ص، 73) ، امیرالمومنین علیه السلام  در نماز، (مستدرک‏الوسائل ج ، 3 ص ، 92) و یا در صبر و بردباری (غررالحکم ص ،250).

حضرت علی علیه السلام که ادامه دهنده راه رسول خدا صلی الله و علیه و آله  بودند، فرمودند:" نیکویی صورت مومن به خاطر نیکویی پروردگار به اوست."  (غررالحکم ص91 ) 

پس اگر کاری انجام دهیم، که مورد عنایت پروردگار قرار بگیرد، طبق فرمایش ولی خدا، صورتمان زیبا خواهد شد، و چقدر گفته اند که بهترین اعمال انجام واجبات و دوری از کارهای حرام است.

امیر عشق و کلام، حضرت علی علیه السلام فرمودند:" زیبایی مومن به تقوا و ورع اوست." (غررالحکم ص، 269)







همه می دانیم که زشت ترین چیزها که دل ها را کدر می کند و ما را از زیبایی خدا دور می کند، گناه است، از دوران کودکی بارها شنیده ایم که هر گناه، مانند لکه زشت و سیاهی است که در آیینه دلمان می افتد و ما را از ملکوت آسمان ها جدا می سازد، نا فرمانی از امر خدا، ما را به سیاهی شیطان نزدیک و از سپیدی اولیاء خدا دور می سازد.
کلام پیشوای اول شیعیان نیز، همین است، اگر انسان تقوا را رعایت کند و از گناه و نافرمانی دور باشد، در چشم دیگران زیبا جلوه خواهد کرد، چرا که خدا او را زیبا می سازد و نوری در قلبش می گذارد که همگان را به سوی خود می کشد و شاید این موضوع، رمز این نکته باشد که چرا همه افراد حتی افراد بی تقوا و بی دین، انسان های واقعا مومن را دوست دارند.