روش زندگی پارسیان ب طور خلاصه!

[tyjtfhdhr]

پارسیان، در اثناي تاریخ دراز خود، بھ زبانھاي گوناگون سخن مي گفتھ اند. فارسي باستاني زبان دربار و بزرگان قوم در زمان داریوش اول بھ شمار مي رفت؛ این زبان با زبان سانسكریت پیوند بسیارنزدیكي دارد، و این خود، نشان مي دھد كھ آن دو زبان لھجھ ھایي از زباني قدیمیتر بود ه اند؛ این ھردو لھجھ از خویشان بسیار نزدیك زبان انگلیسي بھ شمار مي روند. از لغت فارس قدیم دو شاخة زند، یعني زبان زند اوستا، و شاخة پھلوي بیرون آمد؛ از ھمین شاخھ است كھ زبان فارسي كنوني برخاستھ است.

در آن ھنگام كھ پارسیان بھ كار خط نویسي پرداختند، براي نوشتن اسناد خود، خط میخي و الفباي ھجایي آرامي را بھ كار بردند. پارسیان ھجاھاي سنگین و دشوار بابلي را آسانتر كردند و عدد علامات الفبایي را از سیصد بھ سي و شش رسانیدند؛ این علامات رفتھ رفتھ، ازصورت مقاطع ھجایي بیرون آمد و شكل حروف الفباي میخي را بھ خود گرفت. ولي باید دانست كھ خط نویسي را پارسیان سرگرمي زنانھ مي پنداشتند، و كمتر دربند آن بودند كھ از عشق ورزي وجنگاوري و شكار دست بردارند و بھ كار نویسندگي اشتغال ورزند و اثري ادبي ایجاد كنند.

مرد عادي معمولا بیسواد، و بھ این بیسوادي خرسند بود و تمام كوشش خود را در كار كشت زمین مصروف مي داشت.کتاب مقدس "اوستا" كشاورزي را ستوده و آن را مھمترین و والاترین كار بشري دانستھ كھ خداي بزرگ اھورمزدا از آن بیش از كارھاي دیگر خشنود مي شود.

 قسمتي از اراضي ملك مردم بود، و خود بھ كشاورزي در آن مي پرداختند؛ گاھي این خرده مالكان جمعیتھاي تعاوني كشاورزي متشكل از چند خانوار تشكیل مي دادند و بھ صورت دستھ جمعي بھ كاشتن زمینھاي وسیع مي پرداختند؛ قسمت دیگر از اراضي متعلق بھ اشراف و زمینداران بزرگ بود، كھ دھقانان، در برابر قستي از درآمد زمین، بھ كشت و زرع در آنھا مشغول بودند؛ قسمتي را نیز بندگان بیگانھ (كھ ھرگز درمیان آنان ایراني وجود نداشت) كشاورزي مي كردند.

 براي شخم كردن زمین، گاو آھن چوبي بھ كار مي بردند، كھ بھ آن نوك آھني بستھ بودند و با گاو كشیده مي شد. آب را از نقاط كوھستاني بھ وسیلة قنات بھ زمینھاي خود مي آوردند. محصول عمدة كشاورزي، كھ مھمترین مادة غذایي نیزمحسوب مي شد، گندم و جو بود، ولي مردم گوشت فراوان نیز مي خوردند و شراب زیاد مي نوشیدند.

كوروش بھ سربازان خود شراب مي داد. مباحثة جدي درامور سیاسي آنگاه در مجامع پارسیھا صورت مي گرفت كھ اھل مجلس مست باشند، چیزي كھ بود، بامداد روز بعد، در نقشھ ھاي طرح شده تجدید نظر مي كردند. یكي از نوشابھ ھاي ایرانیان قدیم مشروبي بود بھ نام ھومھ كھ آن را بھ عنوان قربانی طرف توجھ بھ خدایان تقدیم مي كردند، و چنان گمان داشتند كھ ھر كس از آن بنوشد، بھ جاي روشن شدن آتش خشم و انگیختگي، تقوا و عدالت در او بیدار مي شود.