رمان زیـتـون

[Mไ∫∫ ∫MΘKξЯ]

...هواپیما کمی خلوت شده بود...ساعت مچیم رو نگاه کردم.. ساعت به وقت تهران باید3 صبح می بود...توجهم به هم همه اطرفم جلب شد...مردم عجله داشتن پیاده شن...به کجا چنین شتابان..خندم گرفت...بلند شدم...شال دور گردنم رو روی سرم گذاشتم...کیف دستیم رو از باگاژ بالای سرم برداشتم..یقه پوست پالتوم رو بالا کشیدم..لکه کوچکی رو لبه جیبش بود...سفید بود دیگه همیشه امکان به وجود آمدنش بود...با دستمال مرطوب توی دستم به جونش افتادم.... به سمت در خروجی حرکت کردم...به مهمانداران هواپیما نگاه کردم با اوون لبخند مصنوعی..خوب همیشه به نظرم مصنوعی بود...یادش به خیر بهم گفتن..برو ...دنبالش مهماندار شو...گفتم دوست ندارم 3 صبح با اوون رژ لبای قرمز مسخره وایسم به مردم لبخند بزنم...کیفم رو توی دستم جا به جا کردم...
به انگلیس گفت خوش آمدید با سر جوابش رو دادم...پام رو از در بیرون گذاشتم..حالت تهوع به سراغم اومد...بوی سوخت هواپیما وقتی ناشتا بودم همیشه حالم رو به هم میزد..یادش بخیر اگه بوسه ( buse) اینجا بود می گفت خوب غذات رو می خوردی...غذاهای هواپیما هم به همین اندازه حالم رو بهم می زد....از پله ها پیاده شدم..کمی لرز کردم..باد سرد دی ماه...کمر بند پالتوم رو محکم کردم..پام رو به سالن ورودی گذاشتم...خوب این هم وطن..چه حسی باید داشته باشم بعد از حدود 9 سال...اشک توی چشمام جمع بشه...بشینم خاک وطن رو ببوسم..پوزخندی زدم...هیچ احساسی نداشتم...
صدای لوس زنی تو سالن پیچید...پرواز شماره 457 ..هواپیمایی ترکیه..از استانبول به زمین نشست...البته من حدس زدم این رو گفته باشه..چون امکان نداشت با میزانی که این خانوم محترم دهنش رو کج می کرد بفهمی چی میگه..
به غلطک زل زدم تا چمدونم رو پیدا کنم...هاکان ( hakan) ازم پرسیده بود نمی ترسی داری بر می گردی؟
گفتم : بر نمی گردم 4 ماه بعد بر می گردم همین جا...
_اگه ببیننت؟
به چشمای نگران قهوه ایش نگاه کردم : تهران روستا نیست..10 میلیون آدم توش زندگی می کنه...9 سال گذشته من دیگه یه دختر بچه بی پناه 19 ساله نیستم...
چمدون قرمز رنگم رو دیدم...سنگین بود...دسته اش رو بالا کشیدم و دنباله خودم کشیدم... به گیت چک پاسپورت رسیدم...روسریم رو جلو کشیدم...وطن..وطن..
دو تا خانواده پشت سرم عجیب شلوغ می کردن...بلند بلند از تفریحاتشون توی استانبول صحبت می کردن..از خیابون استقلال..
پشت میزهای کوتاهه یه کافه تو بی اوغلی ( bey oglu) نشستیم.. ساعت 12 شبه صندلی هامون بیرون کافه استوواطراف شلوغه...صدای موسیقی بلندی از هر جا میاد که با هم قاطی می شه....بوسه سرش رو رو شونه دوست پسر جدیدش گذاشته..مو هاش کوتاهه قرمزش کرده..تو دماغش حلقه داره..مسته..داره ترانه زیر لبش زمزمه می کنه...
دنیز : بلیط برگشتت رو اپن گرفتم...رسیدی برو هتل برات رزرو کردیم اسمش یه چیزیه به فارسی که..
_منشیت گفت..اوین..
_آهان آره همون...فردا ش می ری شرکتش خودتو معرفی می کنی...قراره برای این 4 ماه یه آپارتمان در اختیارت بزارن...
بوسه : چه با کلاس...
دنیز ( deniz) : وظیفشونه دارم یکی از بهترین مهندسای معماره یکی از بزرگترین شرکتای ساختمان سازی ترکیه رو براش می فرستم...
لبخند میزنم...چه قدر برای رسیدن به این جمله تلاش کرده بودم...
هاکان : باید بیان دنبالش...اون وقت شب..
به چشمای دلخورش نگاه می کنم گونش رو می بوسم... : نترس با تاکسی می رم..
_مجبور نیستی ..به پولش احتیاجی نداری..
_دارم هاکان...
_اگه فقط اجازه می دادی..
_من به تو خیلی بیشتر از این حرفا مدیونم...
پاسپورتم رو جلوی مرد بد اخلاقی گذاشتم...که پشت شیشه نشسته : به عکسم نگاه کرد...مهر ورود رو زد...
با انگلیسی بد لهجه ای گفت..خوش آمدید ...
حوصله نداشتم.. به ترکی جواب دادم......به مردمی نگاه کردم.... بعضی با دسته گل..بعضی با لبخند...بعضی در بغل هم با گریه...خوب کسی دنبال من نیومده...خنده ام گرفت....انتظاراتت رو برم...
می خوام هرچه سریعتر این فضا رو ترک کنم...خیلی خیلی بهم اضطراب می ده...شبی که داشتم می رفتم رو به یادم میاره...پشتم می لرزه..
دستکش های چرمیم رو دستم کردم...به سمت تاکسی رفتم... : آقا می خوام برم هتل اوین...
_بفرما خواهر من...
از این کلمه متنفرم...خواهر...پشتش چه چیزایی که نخوابیده...
چمدونم رو صندوق عقب گذاشت.. سوار شد...آینه اش رو تنظیم کرد و الهی به امید تو گفت..
ضبطش روشن بود..آهنگی از هایده بود ...
تو اوون شب جهنمی آهنگ هم بود؟..درست یادم نمی یاد...همه چیز پشت مه ...فقط می دونم بعد از اوون دیگه هیچ وقت داریوش گوش نکردم...
_خانوم خیلی وقته ایران نبودید..
دوست ندارم حرف بزنم : 9 ساله..
_فضولی نباشه ...کجا زندگی می کنید...
_استانبول..
_جدی؟؟؟ وای من عاشق ماحسونم...الان براتون یکی از آهنگاشو می زارم...
_نیازی نیست..
به حرفم توجهی نکرد دنباله آهنگ گشت..
_دیدیدش..
_کی یو؟
_ماحسونو دیگه...
می خندم...چرا باید دیده باشمش... : خیر ندیدم...
صدای یکی از خز ترین آهنگای ماحسون پیچید..
_خیلی با حاله نه؟
بله ای با حرص گفتم...
شیشه رو کمی پایین می کشم..بوی بنزین با بوی خوش بو کننده ماشین دلم رو بهم میزنه.. دلم آشوبه...چه قدر طول کشیده بود که این استرس همیشگی از بین بره دوباره برگشت...
راننده مسلسل وار داره از داداشش که رفته بوده ترکیه تا غیر قانونی از اوون جا بره اروپا حرف میزنه...رو روانمه...
به محض رسیدن به هتل باید به هاکان زنگ بزنم..می دونم الان تو حیاط خونه سفیدشون نشسته..حیاطی که وقتی از لبه باغچه اش پاهات رو آویزون می کنی دریای مرمرست...
دلم تنگ می شه...دنیز گفت بلیط برگشتم اپنه...یعنی انقدر اپن هست که همین الان برگردم با پروازی که اومدم بر گردم استانبول..
آبروی دنیز میره...به هتل رسیدیم....شانس آوردم کمی پول ایرانی تو فرودگاه آتا تورک از یه توریست ایرانی خریدم..هر چند مطمئم سرم کلاه رفت..پول راننده رو پرداختم...
وارد هتل شدم..همه جا بوی تمیزی می داد..به پذیرش نزدیک شدم...مرد حوان خوش قیافه ایه نگاهی به لباسام کرد...دستکشم رو از دستم در آوردم..پاسپورتم رو از کیفم بیرون آوردم و جلوش گذاشتم...نگاهی به پاسپورت سبزم انداخت و با انگلیسی سلیسی بهم خوش آمد گفت و فرمی رو داد تا پر کنم...من هم انگلیسی جواب دادم..فارسی حرف می زدم که چی بشه...که کنجکاو تر بشه..
کارت رو به سمتم دراز کرد...پادوی هتل با من تا طبقه 5 اومد..انعام رو بهش دادم...به سوئیت لوکسم نگاه کردم..تو دلم از دنیز به خاطر دست و دلبازیش تشکر کردم...خسته ام خیلی خسته.



با سومین بوق صدای منتظرش تو گوشی پیچید... : الو ..
_الو ... هاکان...
_سلام ....پس رسیدی هتل؟!!!
_ای بابا تو چرا انقدر نگرانی پسر..اینجا وطنه من...
پوزخند زد...
خودم هم به این توجیه خندیدم...
_برو بخواب هاکان...
از پشت سرش صدای دریا میاومد....دلم پر می کشید برای اوون تاب تو حیاط که وقتی روش نشستی و بالا میری احساس می کنی می تونی دریا رو بغل کنی..
_دنیز نباید این لقمه رو برات می گرفت..
_من تنها مهندسشم که فارسی می دونه...این پروژه برای شرکت خیلی مهمه...نه از لحاظ مالی بیشتر پرستیژی و مطرح شدن تو بازار ایران..
_نمی دونم..کلافه ام..خیلی مراقب خودت باش...
ازم قول گرفت به محض این که خط خریدم و این که تو هر آپارتمانی ساکن شدم بهش خبر بدم...

خوابیدم یا نخوابیدم.؟؟..بلند شدم ....ساعت رو نگاه کردم ساعت 8..خوب فکر می کنم دو ساعت خوابیدم...تو خواب و بیداری فقط اوون زیر زمین نمور به یادم میومد .... بوی ترشی تو بینیم بود...دوش آب رو باز کردم حرکت آب داغ از پشتم حس ما سا ژ می داد بهم...حوله ام رو پوشیدم بیرون اومدم..جلوی آینه نشستم..برس به دست به خودم توی آینه نگاه کردم..
موهام قهوه ای شکلاتی بو د با تن قرمز...دقیق یادم نمی یومد رنگ اصلیش چی بود... هرچند مهم هم نیست..برس رو روش کشیدم به نرمی حرکت کرد...ماهانه قیمت نسبتا گزافی خرج کرم ها و لوسیون هام می کردم... تو 7 سال کم کم اینا رو یاد گرفته بودم...
بوسه و سمیرا همیشه معترض بودن به خرجی که برای خریدن لباس های مارکدار و زیور آلات می کردم...
بلند شدم مو هام رو خشک کردم...آرایش مختصری کردم ساعت 10 باید تو شرکت می بودم..
آدرس رو دوباره چک کردم..زعفرانیه...خوب خیلی هم دور نبود....
پالتو چرم مات قهوه ای پوشیدم..با بوت های مخمل بلند تا بالای زانو به رنگ سبز..جوراب شلواری قهوه ای..دیگه احتیاجی به شلوار نبود... با عطر اهدایی دنیز دوش گرفتم..یادم داده بودن که عطر در حقیقت امضای آدمه..
سوار آسانسور شدم... یکی از کارای مورد علاقه ام از چایکوفسکی..
....لابی....باز هم یه صدای لوس و کشدار...
کیف لب تابم رو تو دستم جا به جا کردم...
به سمت پذیرش رفتم...نوبت عوض شده بود..دختر جوان با مزه و کوتاه قدی ایستاده بود...
بدون حرف کارت ورودی در اتاقم رو به دستش دادم... پرسید : اتاق تمیز شه؟
_بله..لطفا برام آژانس بگیرید
به پسر گیس بلند راننده آژانس نگاه کردم..پراید طوسی رنگش از تمیزی برق می زد...سوار شدم..یه ادکلن تند مردانه...لای شیشه رو باز کردم...فرمون ماشین اندازه پیش دستی بود..کلی چیز میز از آینه جلو آویزون بود..
با صدایی شبیه به فریاد و چیزی شبیه به انگلیسی سعی داشت ازم بپرسه کجا میرم..
به فرض که خارجیم..کر که دیگه نیستم...
_ خیابونه زعفرانیه لطفا...
با تعجب تو آینه نگاهم می کنه...می دونم داره به این اخم دوخته شده یه صورتم نگه می کنه...
_ایرانی هستید؟
_بله...بله ام جای هر گونه بحث رو گرفت...
به اطراف نگاه می کردم..خو شحالم قرار نیست از اوون محله رد بشم.....
مهسای گلم رو یادم می یاد با اوون صور ت گرد بامزه و اوون لاکای جیغ قرمز رنگ..به دستام نگاه کردم..لاک قهوهای سوخته...
صدای فریادی تو ذهنم می پیچه ...و صدای شکستن چند تا شیشه و بوی تند لاک...فراره من به سمت در و قایم شدن پشتش...
صدای مشتش به در : ...بی آبرو...حالا تو ماه محرم واسه من لاک می زنی...
سرم رو تکون می دم..احساس می کنم این کار خاطراتم رو پاک می کنه...
_خوب خانوم اینم زعفرانیه..
کارت رو جلو چشمش گرفتم.....تا بقیه آدرس رو هم بره..
جلوی ساختمون لوکسی ایستاد...یه ساختمون ویلایی خوشگل و مدرن با یه تابلو بزرگ شرکت مهندسی پویا سازه..
خوب خودشه به ساعتم نگاه کردم 10..به موقع رسیدم...
پیرمرد مو سفیدی جلو در نشسته بود و با لهجه با مزه گیلانی ازم پرسید : گل دخترم کجا؟...
...دخترم...دخترم...این اصطلاح رو چند وقت بود نشنیده بودم...
_با جناب آقای بردیا سروش کار داشتم...
_رئیس رو می فرمایید...بفرما داخل...بعد از پله ها سمت چپ...
اما با دستش سمت راست رو نشون داد...ترجیح دادم دستش رو جدی بگیرم..
از حیاط جالبی که توش پر بود از آثار مدرنی که چیزی بین آکسسوار و صندلی بودن رد شدم...پله ها رو بالا رفتم..
طبق روال تمام این جور شرکتا...منشی دختر مو بور بی خیالی بود که شدیدا هم تو جو کاره ای بودن فرو رفته بود...
با صدای تو دماغی که مطمئنم حاصله عمل بد دماغش بود : امرتون..
برگه معرفی نامه ام به زبان انگلیسی رو که مهر شرکت رو داشت و عکس منم بالاش بود بی حرف به سمتش گرفتم...
شروع کرد به خوندن..
بوسه با اوون دوربینش جلوم ایستاده هی فلاش می زنه..
_کورم کردی بوسه...بگیر تموت شه بره دیگه..
_آخه عادت ندارم ازت عکس پرسنلی بگیرم...دلم عکسای خودمون رو می خواد...

از هپروت خارج شدم...منشی داشت به هم توضیح می داد که باید چند لحظه صبر کنم تا مهمون آقای دکتر برن..
رو مبل با مزه ای که تو سالن بود نشستم..ساعت 10/10 خوب بی ادبی جناب مهندس رو می رسونه...بلند شم برم.؟.
قیافه عصبی دنیز جلوی چشمم اومد...

تو حیاط خونه هاکان داریم ماهی کباب می کنیم...بوی ماهی با بوی دریا قاطی شده...هاکان پشت منقل با بهروز شوهر سمیرا دارن بلند بلند می خندن..
دورم یه شنل قرمز پیچیدم داریم با دنیز راکی می خوریم...سیگارم رو در میارم...دنیز ..بلند می شه فندک در میاره... جنتل منه..به شدت بلده چی کار کنه.. : خوب بلدی با دخترا چه طور رفتار کنیا..
از اوون خنده های نابش می کنه...سمیرا بلند می شه می ره پیشه شوهرش...
_حواست باشه...بردیا خیلی دون ژوانه...خیلی جذاب و بلده چه طور با دخترا حرف بزنه..تو کار بی نهایت جدیه ...اما غیر قابل توصیف دختر بازه..من پیشش هیچم...تو لقمه باب طبعشی..
دود سیگارم رو می دم بیرون : من لقمه هیچ کس نیستم دنیز..
_اوون که بله...

_خانوم... خانوم..
با صدای منشی پرت می شم بیرون از خاطراتم...
_دکتر منتظرتونن..
لهجه لوس انگلیسیش رو دوست دارم..بهم لبخند می زنه..با سر جوابش رو می دم...



منشی جلوتر از من معرفی نامه ام رو رو میزش گذاشت... اتاقش خیلی شیک و مدرن..همه چیز سفید خالص بود ...چه قدر نگهداریش تو شهری مثل تهران باید سخت باشه...
پشت میزش نبود سمت راست اتاق روی مبل چرمی سفید پشت یه میز پذیرایی پاش رو رو پاش انداخته بود و داشت برگه من رو مطالعه می کرد...سرش پایین بود..عینک مستطیل قاب مشکی به چشم داشت..پیراهن مردانه شیک طوسی روشن ، شلوار مخمل کبریتی زغالی و کروات باریک مشکی داشت و ساعت رولکسش خیلی تو چشم بود...
سرش رو بلند کرد..موهای حالت دارش رو با حرکتی که مطمئنم برای تاثیر گذار بودنش کلی تمرین کرده از پیشونیش کنار زد..
داشت اسکنم می کرد.می دونستم داشت پیش خودش می گفت که من دختر قد بلندیم..خوب قد 176 برای دختر های ایران بلند حساب میشد..تمام دوره نوجوانیم به متلک خوردن بابنت همین گذشت..اما بعدها همین قد زندگیم رو زیر و رو کرد...
با صدای بم جذاب و لهجه بریتانیایی زیبایی سلام کرد و دستش رو به سمتم دراز کرد...
دستکش هام رو از دستم در آوردم و دستش رو فشردم...سمیرا همیشه می گفت خانوم ها با سر انگشت دست می دن..من و بوسه می خندیدیم...من عین مردها دست می دادم...با دست تعارف کرد که بشینم...
رو مبل رو به رو نشستم...عینکش رو در آورد چشمای قهوه ای داشت...به طور کلی مرد جذابی بود...
به دنیز حق می دادم بگه زمینه دختر کشی داره...هرچند لباسای گرون قیمت وا دکلن فرانسوی و شرکت شیکش رو هم باید به این زمینه اضافه کرد...
_ مهندس آک یورک ( ak yurek) گفتن که شما بهترین مهندسش هستید هر چند جوانید...
خوب مهندس آک یورک..منظور دنیز بود..باید حواسم می بود صمیمیتمون آشکار نشه..حتما صلاح نبوده که دنیز نگفته..
_شما مهندس باده اورهون ( or hun) هستید..فوق لیسانس معماری از دانشگاه استانبول که ممتاز فارق التحصیل شدید... پارسال ...ولی بعد از اتمام لیسانستون ...در حقیقت به مدت 4 ساله که تو شرکت آک یورک هستید...که خوب رفرانس خوبیه...
به لهجه بریتانیایی و لحن شیکش دقت می کنم...بوسه معتقد بود لهجه بریتانیایی س...ی...با به یاد آوری این حرف و مطابقتش با مرد رو به روم لبخندی زدم..
_خوب...خانوم باده... من در خدمتتون هستم...
_من در خدمت شما هستم دکتر مهندس سروش...
به وضوح جا خورد..انتظار فارسی نداشت...دوباره به اسم و فامیلم و عکسم نگاه کرد...
_خودم هستم جناب مهندس...
نگاهم کرد..از همون نگاها که معنیش این بود که تو که فارسی می دونی مرض داری انگلیسی من رو خرج می کنی؟؟؟
_شما فارسی می دونید؟
_ ایرانی هستم...
_اسم و فامیلتون اما...
_ شهروند ترکیه هستم... خوب یه توجیح مسخره برای کسی که شهروند انگلستان بود...فامیلش که تغییر نکرده بود...
_خوب ...خوبه...دنیز به من نگفته بود...
_ایشون فکر نمی کردن مهم باشه...
تو صندلیش جا به جا شد...لحنم رو دوست نداشت مطمئنم...جوابام صاف مستقیم و لحنم سفت و محکمه...سالها به اجبار همین طور زندگی کردم..
پام رو روی پام ا نداختم...
_ببخشید..نپرسیدم چیزی میل می کنید...
_چای لطفا...
گوشی رو برداشت : یه دونه چای...یه نسکافه...
احساس می کردم توقع دارم عذر خواهی کنه که یه ربع من رو نگه داشته پشت در اما به روش نیاورد...
_استانبول رو دوست دارید؟
_بوی دریاش رو دوست دارم...
_من دو سه باری اومدم...مهمان دنیز بودم...
با به اسم کوچیک خوندن و مطرح کردن صمیمیتش می خواد بگه با آ ک یورک در ارتباطه...پوزخند میزنم...
آبدارچی فنجا نها رو همراه با ظرف بیسکوییت رو میز گذاشت...
_بفرمایید .... خوب در جریان کار هستید که...
_بله قراره یه شهرک لوکس و مدرن توی یه زمین به وسعت سه هکتار در لواسون ساخته بشه..که مربوط یه طبقه ممتاز..مثل پروژه ای که شرکت ما نمونه اش رو در گرجستان و آذربایجان پیاده کرد...
_عینش رو نمی خوام...
_من هیچ وقت کپی کار نمی کنم دکتر...
_ما اولین باره داریم با یک مهندس خانوم همکاری می کنیم..
می دونم..مهندس عزیز...شما محل همکاریتون با خانوم ها جای متفاوت و نرم تریه... : فرموده بودند...
_کمی ممکنه براتون سخت بشه...
به جلو خم شدم : مهندس قبل از اومدنم هم شما در جریان جنسیتم بودیدی نبودید؟
_خوب آخه..من فکر می کردم..که..که..
_سنم بالاتر باشه؟
_هم این هم...خوب مهم نیست....حالا که اینجایید..
فنجان رو رو میز گذاشتم و دستم به سمت لب تابم رفت : اجباری نیست دکتر..من بر می گردم استانبول...و از جام بلند شدم...
_ای بابا بنشینید...شما خیلی آتیشید ها.... من که حرفی نزدم...الان کجا اقامت دارید؟
_هتل اوین...
_خوب خوبه...دو روز اگر تحمل کنید..آپارتمانی که براتون در نظر گرفتیم آماده میشه..
_ ممنون...
_اگر وقت داشته باشید..بریم سر زمین..جا رو ببینید..
بلند شدم..
_چاییتون رو میل می کردید..
_من اهل تعارف نیستم..برای کار اومدم...
باشه ای گفت و پالتوش رو برداشت...
وارد پارکینگ شدیم... bmw لوکس سفید رنگی داشت...درش رو باز کرد...:..بفرمایید..

با سمیرا سوار ترامواییم ساعت 8 صبح اوج ساعت شلوغی باید به دانشگاه برسیم...انقدر آدم هست که از پنجره هیچ جا رو نمی بینیم...اعلام هم نمی کنن یا ما از هم همه نمی شنویم....بعد گذر یه مدت می فهمیم رد کردیم...پول نداریم دوباره بلیط بخریم....می خندیم.. اون میزانی هم که داریم برای برگشتن از دانشگاه به خونه است..مثل اسب رم کرده به سمت دانشگاه می دوییم...

_خوب خانوم مهندس معنی اسمتون چیه؟
_اسمم فارسی...به معنی شراب...
شراب رو چند بار زیر لب تکرار می کنه...
هم سفر خوبی نبودم....داشتم لجش رو در میاوردم...
_صبحانه میل کردید؟..
تلاش برای ایجاد ارتباط...
_خیر وقت نشد ترسیدم دیر برسم رو قرارهام حساسم..
باز هم معذرت خواهیم رو دریافت نکردم...



_من در خدمتون هستم اگر چیزی میل می کنید؟
_من ترجیحم اینه که ناهار بخورم...
_جای زیبایی رو می شناسم که بر گشتنی اونجا نگه می دارم..
_خودتون رو معذب من نکنید..من هتل هم می تونم غذا بخورم...
_نترسید جای خوبی می برمتون...

هوا خیلی سرده..تو آپارتمانمون ...تو کوچه پس کوچه های بی اوغلی نشستیم...هر چی داریم پوشیدیم پول نداریم بخاری گازی رو روشن کنیم...
پشت میز زهوار در رفته مون نشستیم...شام لوبیا پخته داریم...به جای برنج می خوریم..دستمال کاغذی رو مثل پیش بند به یقه ام زدم...رو میز شمع کلفت و بی ریخت مشکی رنگی روشن کردم و تو گلدون وسط میز گل مصنوعی گذاشتم..نون رو به نیت مرغ می خوریم...بیرون برف می یاد...بارها کارشون رو شروع کردن...صدای موسیقی می یاد..با سمیرا از خنده رو زمین ولو شدیم...

_من زیاد رو غذا تیک ندارم...با زهم ممنون...
لبخند جذابی زد...
_پروژه آذربایجان هم کار شما بود درسته...
_بله کار من بود...فضای سبزش اما طراحی دوست دختر مهندس آک یورک بود موگه (muge) ..
_دختر با استعدادیه...
_دقیقا...
موسیقی لایتی تو ماشین پخش شد...

تو کافه دانشگاه با بوسه و سمیرا نشستیم.....موسیقی لایتی داره پخش می شه ...داریم قهوه می خوریم...بوسه موهاش رو سفید کرده..شلواره پاره پاره تنشه و یه آدامس تو ابعاد لنگه کفش تو دهنشه... : ببین تو زمینه اش رو داری...
با صدای بلند می خندم... : شوخی جالبیه...
سمیرا دل خوره : این کک چیه به تنبونش می ندازی بوسه ..امکان نداره...بزار زندگیش رو بکنه...
_تا کی می خواد میز تمیز کنه؟
_تا درسش تموم شه..مگه من دارم چی کار می کنم؟
_خلاصه من جات اقدام کردم...باید ریسک کرد...


-به نظرتون پروژه مناسبی هست؟؟؟
با دست موهام رو تو شالم می برم... :شما و مهندس آک یورک از من با سابقه ترید..
لبخند پیروز مندی زد.. :دنیز میگه کمی ریسک داره...
_ تو زندگی باید ریسک کرد مهندس..من این رو یاد گرفتم...
_جالبه...شما ریسک رو دوست دارید؟
_من پیشرفت رو دوست دارم...
ابروش رو بالا برد...تحلیلی روم نداره مطمئنم...زنان تعریفی به مراتب ساده تر براش دارن...
پام رو رو پام می ندازم : سیگار که ناراحتتون نمی کنه.؟
_نه ..راحت باشید...
جعبه سیگار چرمم رو در آوردم...می دونم که می دونه چیز گرون قیمتیه... با فندک روشن کردم...دودش رو کامل به ریه فرستادم...

بوی سیگار بهمن پدر بزرگ تو اتاق پیچیده....7 سالمه دارم تو دفتر مشقم که رو قالی قرمز لاکی وسط اتاق پهنه به زور کلمه بابا رو می نویسم....
پدر بزرگ با رادیوی کوچیکش ور میره... پیژامه سفید با راهای آبی تنشه...لاغر و کچل..به برق کله اش زیر لامپ می خندم....

_تقریبا داریم می رسیم...خسته که نشدید؟...فکر کنم دیشب درست نخوابیدید...
_نه خسته نیستم...به هر حال باید این زمین رو می دیدم..چون وقتمون کمه...4 ماهه...
_خوب دقیق دقیق که نمی شه گفت..کمی این ور یا اون ور...
_من 4 ماهه باید تحویل بدم.... برای دکترا اقدام کردم...
_این عالیه...
_ممنون....
ماشین رو کنار زمین پارک کرد... : این جاست بفرمایید...
تا چشم کار می کنه...زمین نسبتا بایری کنار رود خونه ...اطراف باغ..کمی جلوتر چند تا رستوران لوکس...هوا تمیز..سبک و سرد...
_خوب نظرتون چیه؟
_امممم....جای جالبیه...خوش دسته...براش تفکرات مدرنی دارم...
با هم شروع به راه رفتن تو زمین کردیم....
_این پروژه برام مهمه..چون این زمینه آبا اجدادیمه...
_خوب از آب در میاد...
_امیدوارم...
کیفم رو تو دستم جا به جا کردم...موبایلش مدام در حاله زنگ خوردن بود...جواب نمی داد...
_خودش رو کشت...شاید آتیش گرفته....
خنده ای کرد : الان تمرکزم رو کاره....
خوب دنیز حق داشت...موقع کار جدیه...
دو ساعتی زمین رو بالا پایین کردیم...
_ساعت 2/30 گرسنه شدید حتما....تا رستوران راهی نیست میشه پیاده هم رفت...
_پیشنهاد خوبیه....
رستوران شیکیه... من رو جایی برد که در شان ساعت رولکس و عطر چند صد هزار تومنیش بود...
شاید هم در شان جعبه سیگار پوست تمساح من....
صندلی رو برام کشید....جنتل منه...عین هاکان.. دون ژوانه....عین دنیز....عین همه مردهایی که 7 سال اخیر باهاشون آشنا شدم...
با لبخند تشکر کردم...
منو رو به دستم داد....غذای اول کشک بادمجون....

به دو از اتاق خارج می شم...پیراهنم آبی چین داره...آشپز خونه مادر بزرگ ته حیاطه...مامانم اونجاست....
مادر بزرگم با پیراهن چیت گلدارش پشت به در روی زمین داره کشک سابیده رو صاف می کنه...مامان پای اجاقه... بوی بادمجون سرخ کرده می یاد...
_از خر شیطون بیا پایین دختر....
_مامان جان من چه خیری از شوهر دیدم آخه...
_اون بی غیرت رو بهش می گی شوهر...مرتیکه مفنگی....7 سال باهاش زندگی کردی...با یه دختر 6 ساله ...یه ساله برگشتی خونه بابات...
_چی کار می کردم...هر چی داشتیم و نداشتیم رو فروخت..چشم به خودم داشت..
_پدرت پیره..ما هستیم و حقوق باز نشستگی و 6 تا نون خور..
_خوب می رم سره کار...
_دکتر مهندساش رو زمینن با سواد دوم راهنمایی کجا می خوای بری....خر نشو..حاج کاظم لقمه خوبی..پولداره...سر شناسه...فکر می کنی تا کی این بر و رو و جوونی رو داری...
_18 سال ازم بزرگتره...بعد هم می گه بدون بچه ات بیا...
_یه چند وقت پیش من می مونه...زنی ....نرمش می کنی می بری پیش خودت...
تو عالمه بچگی ...وحشت می کنم...کی پشت و پناهم باشه...مادر بزرگی که من رو روزی 10 بار آب می کشه که نجس نباشم..پدر بزرگ پیر و از کار افتاده یا دایی سرباز و خاله 17 ساله سر به هوا...

_خانوم باده....خانوم مهندس...کجایید؟؟
دستی به پیشونیم کشیدم تا سر درد حاصل از وحشت تکرار اوون روزها از سرم بپره.... : ببخشید...
به گارسون منتظر نگاه کردم : استیک گوشت..کامل پخته...سس قارچ داشته باشه...خامه نمی خورم...آب معدنی...سالاد کاهو...سسش روش نباشه با یه لیمو....منو رو بستم و رو میز گذاشتم....
گارسون با غضب نگاهم می کنه...خوشش نیومده ازم...منم از این جور مشتری ها اوون روزا خوشم نمی یومد...
سفارش میگو سوخاری با سالاد کلم و نوشابه داد...
هنوز با تعجب نگاهم می کرد..
_این جا طول می کشه تا یه باشگاه برای ورزشم پیدا کنم..باید مراقب خوردنم باشم...
با نمک دونه توی دستش بازی میکرد :همیشه ان جوری غذا می خورید ؟
_تقریبا همیشه....
_حالا یکی دو کیلو که مهم نیست...
لبخندی می زنم...پس خبر نداره...
_برای نوع زندگی من داشته مدتها...ترک عادت هم موجب مرض است...
_خودتون رو اذیت می کنید شما خانوم ها...
...نفرمایید دکتر جذاب...همه دختران اطراف شما برای حفظ موقعیتشون در رختخواب شما مطمئنم بیشتر خودشون رو اذیت می کنن....

شما فردا تشریف بیارید شرکت با دوست و شریکم در این پروژه ...امین عزیز آشناتون کنم....
_من فردا راس 9 اونجام..کلا می خوام کار رو شروع کنیم..کم کم...
_چه قدر منظم....دوست ندارید کمی تهران رو بگردید..چه می دونم...دیدار اقوام برید...
_من کسی رو ندارم...تهران هم مطمئنم تغییر نکرده...برج آزادی هنوز سر جاش مطمئنا..همون طوری که گذاشتمش رفتم...بازار در همون حد شلوغه با بوی ادویه و عرق تن....زیاد مشتاق نیستم...
بلند خندید :خیلی با مزه بود... تو این چند ساعت که با هاتون آشنا شدم ..متوجه شدم که شما هیجان زده نمی شید...
لبخند کجی زدم... : آقای دکتر...اگر قرار باشه من هیجان زده بشم باید اتفاقی در حد باریدن برف قرمز باشه....
_برف قرمز....خیلی جالبه...
می دونستم به چی فکر می کنه....خوب دوست گرام..من از اوون زنهایی نیستم که براشون گل بخرید ذوق مرگ بشن...یا با طلا خفه...

رو صندلی دانشگاه نشستم...ترم سه ام...دیشب تو اتاقم با ترس و لرز تا صبح کارام رو تموم کردم....صبح برای نماز صبح که همه ایستادیم...زیر چادر گل دار صورتیم چرت میزدم...دسنی مردونه...گل رزی روی دسته صندلیم میزاره...سرم رو بالا می گیرم با خجالت نگاهی به چشمای عماد نگاه می کنم...اولین گل زندگیم..اولین نگاه با محبت...
خجالت می کشم...نگاهم رو از نگاهش می گیرم....

تلفن رو برداشتم با پذیرش صحبت کردم...سوپ جو و کمی میوه سفارش دادم...
خوب اینم اولین روز بازگشت به میهن...از پنجره به تاریکی بیرون زل زدم...

از پله های آپارتمان داریم میریم بالا...وحشت زده و غریبم..پاهام میلرزه و دلم ضعف میره.....سمیرا با آرامشش سعی داره حالم رو خوب کنه...راهرو..تنگ و تاریکه...بوی کلم پخته و ادرار گربه می ده...از توی یه خونه...صدای گریه نوزاد می یاد...سمیرا در چوبی قرمز رنگی رو تو طبقه سوم باز می کنه...از آپارتمان رو به رو زنی میانسال با پیراهن خونه مخمل..کفشای سر پایی و موهای بوری که روش بی گودیه می یاد بیرون تا آشغال رو بزاره پشت در...به سمیرا سلام میکنه...بعدها چه قدر از کیکای خشک و بی مزه اش رو به خوردمون داد....آپارتمان یه اتاق خوا ب داره...همه چیز زهوار در رفته و لنگه به لنگه است...سمیرا چمدونم رو کنار دیوار می زاره...چشمام از شدت گریه باز نمی شه...از پنجره بیرون رو نگاه می کنم...تاریک نیست...تابلو نئون کافه ها کوچه رو روشن کرده...صدای خنده های مستانه میاد...سمیرا دستش رو رو شونه ام میزاره : عادت می کنی...مجبوری...

سوپم رو برام آوردن...لب تابم رو باز کردم...یک عالمه e maill از بوسه...از سمیرا...حتی از مهسا...شروع کردم به جواب دادن...به فکر خرید یه خط موبایل بودم...امروز فراموشم شده بود....

صبح راس ساعت وارد شرکت شدم...منشی ورودم رو به سمع و نظر دکتر رسوند...تشریفات..اوون چیزی که به پولدارها هر روز یاد آوری می کنه..موقعیتشون رو..
با خوش رویی از پشت میزش بلند شد و به سمتم اومد...اعتراف می کنم که خوش تیپه....
_به به....خانوم باده ....خوش اومدید و چه قدر آن تایم...
_سلام...تمام تلاشم رو می کنم برای خوش قول بودن..
_تا شما یه فنجان چای میل بکنید ..امین هم میرسه...

با دنیز تو اتاقش نشستیم...داریم پروژه رو برسی می کنیم.... دنیز : شریک داره...دوست صمیمیش امین..همیشه و همه جا با همن....می خنده..منم می خندم...این همیشه و همه حا برای ما یاد آوره خیلی چیزهاست.. با باز شدن در سرم رو چرخوندم خوب چیزی که می دیدم..یه مرد خیلی قد بلند بود..چون کم پیدا می شد مردهایی که اختلاف قدی زیادی با من داشته باشن...این مرد چارشونه نسبتا...یعنی کمی تا قسمتی غول بود...
سبزه..چشمای عسلی روشن..رو هم رفته خوش قیافه بود...البته نه اون قدر که تا حالا ندیده باشی اما خوب بود...شلوار کتون سرمه ای داشت..بندینک بسته بود...پیراهن مردونه که دکمه بالاش رو هم بسته بود چهار خونه سرمه ای و زرد..گره کرواتش باز بود تقریبا نزدیکای سینه اش...موهاش نسبتا بلند بود...
خنده دار بود که این طور داشتم بررسیش می کردم..با صدای بردیا به خودم اومدم....
_به به..امین بابا...شما یه کم دیر نکردید احیانا؟؟؟
مرد..لبخند کجی زد : داشتم گند دیشب شما رو جمع می کردم...
بردیا بلند خندید....
امین به سمت من که داشتم نگاهشون می کردم چرخید و دستش رو دراز کرد : شما باید خانوم مهندسی باشید که از شرکت آک یورک اومده...
دستش رو فشردم : بله خودم هستم..خوشبختم...
با دست اشاره کرد که بنشینم : من هم..هر چند..ما منتظره یه خانوم مهندس..ترک و مسن بودیم...
_بله مهندس سروش هم تعجب کردن...
روی مبل نشست...خوش ژست بود..با نگاهی که احساس می کردم تا ته ذهنم رو می خونه نگاهم کرد : من هم تعجب کردم.اما با توجه به کار...رزومه و سوابق گزارش شده ازتون..همکاری با شما باعث افتخاره...
_خیلی ممنونم..مهندس....
_فامیلیم پاکدل...اما شما همون امین صدا کنید ...من که شما رو همون باده صدا می کنم...
بردیا که به میز تکیه داده بود : اسمشون مورد داره....
خندیدم...خوب اشاره جالبی به معنی اسمم بود...
بردیا با تعجب نگاهم کرد : باورم نمی شه..خندیدید..از دیروز تا حالا فکر می کردم..خندیدن بلد نیستید...
_من...سخت تحت تاثیر قرار می گیرم...
امین با ابروی بالا رفته نگاهم کرد...
..خوب من..یاد گرفته بودم...تموم این سالها....که هیجان اضافی...خنده های بلند..ممنوع...ممنوع...
نگاهی به این دو شریک جذاب انداختم..... : من باید یه خط موبایل بخرم...دوستانم نگرانم هستن....
بردیا : همین الان می گم براتون تهیه کنند...
_فقط ببخشید...هزینه اش...رو خودم می پردازم...
امین با همون لحن جدی : این چه حرفیه..وظیفه ماست..آپارتمانتون هم تا فردا آماده می شه..
_نیازی به مبله کردن نبود...من که فقط برای خواب اوون جا می رم..چند ماه هم که بیشتر این جا نیستم...
_اولا که وظیفه است...ثانیا..اگر پروژه بیشتر طول کشید...
حتی فکر طولانی تر شدنش هم بهم استرس می ده..
_به هر حال ممنون...


تو هتل کنار پنجره ایستاده بودم...حوله سفید رنگ تنم بود و داشتم از تو فنجان که ازش بخار بلند می شد..هات چاکلت می خوردم و به برف بیرون نگاه می کردم...
حس غریبی بود...یه چیزی بین بودن و نبودن...یه معلقی تلخ توی فضا...به هیچ جا بدرستی متعلق نبودن....
سمیرا معتقد بود..تعلقات به افراده..نه به جاها...اگر خودت رو متعلق به کسی بدونی...اوون لحظه است که فکر می کنی جا و مکان داری...
بوسه اما مخالف بود...می گفت من هر روز تو دل یکیم..این جوری که تو می گی..پس در به دری بیش نیستم...
با یاد آوری این حرفها خنده ام می گیره...چه قدر حضورشون پر رنگه..عین اینکه زیر نکته مهم کتابت با خودکار مشکی محکم خط می کشیا..تا یادت نره..تا حس کنی درست رو با دقت خوندی..
منم زیر این اسما تو زندگیم با خودکار که چه عرض کنم با تموم داشته هام خط کشیدم تا یادم بمونه...که زندگی به من تنها درسی که داد..مقاومت بود و مقاومت....

بوسه رو اولین بار سال اول دانشگاه دیدم...به خاطر اوون موهای رنگ پشمک و لباس های عجیبش توجهم بهش جلب شد...
بوفه دانشگاه کنار دریاست..سرمای زمستون ...برف ریزی دیشب باریده و مه کمی روی پل و دریا رو گرفته..انقدر به چهره خندان و خواستنیش نگاه می کنم که از گردنش یه دوربین با لنز بزرگ آویزونه که به سمتم میاد و می پرسه که آیا تو دبیرستان یا دوره لیسانس هم کلاسیش بودم یا نه....
این میشه سر آغاز یه دوستی عمیق و رفت و آمد های فراوون بوسه به اوون آپارتمان مشترک با سمیرا...
مادر بوسه یه مانکن باز نشسته است...زنی که بار اول محو زیبایی و ظرافتش شدم..وقتی اولین بار به صرف شام تو ویلای لوکسش از ما پذیرایی کرد...جایی که در و دیوارش پر از عکسای دوره جوونیش بود..
پدرش صاحب یه بار بود...جای لوکسی که محل رفت و آمد هنر پیشه ها و خوانده ها بود..دنیای رنگی به قول خودشون...
یه جای اولترا لوکس..که محل قرار مدارهای کسایی بود که نونشون رو از دیده شدن در میاوردن...
بوسه دانشجوی فوق لیسانس عکاسی مد...تو کارش موفق..آزاد..رها..همیشه عاشق...
پدرش خیلی راحت از دوست پسر جدید بوسه انتقاد می کرد و مادرش بی هیچ نظری..تو بشقاب من برنج می ریخت...
حاصل این دیدار اگر چه حسرت و نخوابیدنهای شبانه برای نداشته ها بود..
اما چند وقت بعدش...به معنای واقعی زیر و رو شدن..هر آنچه که داشتم بود...

از کنار پنجره کنار اومدم....لباس خوابم رو پوشیدم که یه بلوز شلوار ساتن قرمز رنگ بود...کادو بود....کی؟؟؟..از طرف کی؟؟؟
خیلی هم یادم نمی یومد....
روی تخت دراز کشیدم..ماجرای من از کجا آغاز شد..از اوون روز..تو 7 سالگی تو حیاط خونه مادر بزرگ؟؟؟...تو راهروهای دانشکده معماری شهید بهشتی؟؟..اون شب پر استرس تو فرودگاه امام؟؟؟..اون آپارتمان زهوار در رفته؟؟؟..
نه..به نظرم که نه...ماجرای من از آشنایی با فلاش دوربین آغاز شد....

چند روز بعد از آشنایی با خانواده بوسه..تو رستوران دارم میزها رو پاک می کنم...سمیرا هم 4 ساله که تو همین رستوران گارسونه...جای تر تمیز و آرومیه..محل رفت و آمده خانواده های متوسط و تحصیل کرده...
لباسمون یه دسته..بلوز استین سه ربع...یقه مردونه سفید..دامن تنگ سورمه ای..جوراب شلواری شیشه ای سورمه ای..کفش تخت سورمه ای..و موهایی که به اجبار محکم دم اسبی می شه...و رژ لب صورتی..نیش باز..لاس زدن با مشتری..حاضر جوابی همون قدر ممنوعه که بد اخمی و بد خلقی...
بعضی روزها از زور خستگی نمی تونم رو پاهام بایستم...اما اجازه ندارم بزارم مشتری بویی ببره...
بعد از چند وقتی که از پیشنهاد بوسه گذشته که من به شوخی و سمیرا با دلخوری ردش کرده...بوسه خندان و شاد..مثل کسی که چیزی رو کشف کرده وارد رستوران می شه...دارم سر میز از مشتری سفارش می گیرم...و با تبلت توی دستم تیک می زنم که مستقیم با شبکه به آشپز خونه وصله...
بوسه جلوی در ایستاده با چشم و ابرو اشاره می کنه که عجله کنم... با دیدنش خنده ام می گیره که سر گارسون که همون سمیرا باشه بهم تذکر می ده...خودم رو جمع و جور می کنم و به سراغش می رم که بی خیال مثل همیشه..تکیه زده به دیوار حیاط پشتی داره آدامس می جوه...
_مرگت چیه بوسه عزیزم؟؟؟؟
_موفق شدیم ..به خدا موفق شدیم...
_چی شده ؟؟ شدی مثل ارشمیدس هی می گی یافتم...یافتم...
_می خوام از این لباس فرم نجاتت بدم....
ابروهای در هم و نگاه مضطربم رو که می بینه می فهمه که این جا جای مقدمه چینی نیست...
_قبول کردن ببیننت...
چیزی تو گلوم گیر می کنه..قلبم بعد از مدتها پر از آرزو و امید و در عین حال استرس می شه..من این راه رو حتی بهش فکر هم نکرده بودم..تو قاموسمون نبود...بوسه حتی نمی تونست حدس بزنه که من از کجا دارم میام...چی بر من گذشته...
_بوسه!!!!...تو مطمئنی؟؟؟
از اوون قیافه لوده و بی خیال در میاد : من که از اول مطمئن بودم..اما مامانم بیشتر مطمئنم کرد..ببین من نمی گم درهای بهشت به روت باز می شه...اما از این گارسونی در میای..خرج دانشگاهت راحت تر در میاد...فضا هم شاد تره...
_آخه..آخه..سمیرا مخالفه..
_مگه سمیرا مادرته؟؟؟؟ تو به اوون چی کار داری..کار خودت رو بکن...
_نمی شه..من به سمیرا مدیونم..اگه اوون و خواهرش..مهسا نبودن..من الان واقعا نمی دونم کجا بودم...
چونه اش رو می خارونه... : باهاش حرف بزن...بهش ثابت کن که این راه..می تونه به تو و آینده ات کمک کنه...
شب سمیرا سرش تا گردن تو کتابهای قطوره مهندسی برقه...دورش فوق لیسانس و رشته اش به شدت سخته...داره کشتی می گیره با فرمو لها...
من اما مثلا دارم ماکت درست می کنم اما فکرم تو پروازه..ساعت 2 صبحه و ما مجبوریم شبی 4-5 ساعت بخوابیم تا بتونیم زندگی کنیم...هیچ حمایت مالی نداریم..من به خاطر اینکه در حقیقت کسی رو ندارم..پل های پشت سرم خراب تر از خرابه و سمیرا به خاطر اینکه مادرش و خواهرش تو ایران جز حمایت معنوی..آهی در بساط ندارن تا بتونن رو کنن...
سرش رو بالا میاره و خسته بهم نگاه می کنه : چی شده..بنال و راحتم کن...دو ساعت زل زدی بهم...
می ترسم مطرح کنم..سمیرا برای خودش قوانین داره...نزدیک دو ساله باهاش زندگی می کنم....از ایران هم بسته تر و دست به عصاتر زندگی می کنه...لباس هاش پوشیده است...آهسته می ره و میاد تا به قولی گربه شاخش نزنه...جز در زمینه درس..تو هیچ زمینه ای..لحظه ای حاضر نیست ریسک کنه...
با سر اشاره می کنه که داره کلافه می شه...
_امروز بوسه اومده بود بگه که حاضر شدن ببیننم...
چشماش گرد می شه..و نفس تندی می کشه اما در کمال خونسردی باهام بر خورد می کنه... : می دونی می خوای چی کار کنی؟؟؟
_کار خلافی نیست به خدا سمیرا...
ابروش رو بالا می ندازه.. : توصیفت از خلاف چیه؟؟؟
_دختر طبقه بالاییمون...
_پس تو خط قرمزات دور ترن...
_این بده؟؟؟
_ریسکه...می شناسمت..دو ساله..خواهرم خیلی بیشتر می شناختت..اگه اهل چیزی بودی..پا به پای من این زندگی نکبتی رو تحمل نمی کردی...من اگه مخالفم..ترسم از زدنت به جاده خاکیه..همین جا قول بده که چند ساله دیگه نه به این شغل که به عنوان خانوم مهندس می شناسنت..من قسم می خورم که تا آخرش پیشت باشم....
از جام بلند می شم...اشکم رو با پشت دست پاک می کنم...محکم بغلش می کنم...خیلی مسخره است که اولین باره که این جمله رو از دهن کسی می شنوم....

تو تختم جا به جا شدم...اوون موقع ها..چه قدر سریع...می تونستم اشک بریزم..از سر شوق یا غصه..هر چه که بود..چشمه اشک جو شان بود..این روزها اما..اشک ریختن هم برام کیمیا شده... صبح بلند شدم..با صدای زنگ موبایل...شماره ناشناس بود از یه خط موبایل فوق العاده رند..با خستگی الو گفتم..صدای بمی تو گوشی پیچید : صبحتون به خیر خانوم مهندس...
بی حواسیم رو که حس کرد ادامه داد : بردیا هستم...
_صبح شما هم به خیر...مخموریه صبحه..نشناختم...
همون طور جدی : من ..تو لابی هتل هستم..کمی زود تر از قرارمون اینجام..منتظرم تشریف بیارید....
تقریبا از رخت خواب گوله شدم بیرون..شانس آوردم که دیشب چمدونم رو جمع کرده بودم...
یقه پالتوم رو که صاف کردم...رکورد زده بودم و تونسته بودم ظرف نیم ساعت کامل حاضر شم..اگر چه چشمام نشان بی خوابی داشت اما رو هم رفته اوضاع قیافه بد نبود...
در آسانسو ر که باز شد و به لابی رسیدم...رو مبل چرم رو به رو..بردیا با پالتو مشکی و کروات..مثل همیشه تر تمیز و شیک..آسوده تو لب تابش چیزی رو مطالعه می کرد...
_سلام....
سرش رو هم بالا نیاورد..خوب بی ادبی محض...
_سلام خانوم مهندس..چند لحظه اجازه بدید...خوب فرستاده شد...
فکر کنم..منظور نظر این بچه خوشتیپمون..e-maill بود....
نگاهی از سر رضایت به من انداخت...دستش رو به سمت چمدان دراز کرد... : کمکتون کنم...
بی هیچ رو در بایستی..چمدون رو دستش دادم...به پذیرش که نزدیک شدیم..با ژست دوست داشتنی دستش رو به لبه تکیه داد و زل زد به دختر جوانی با نیشهای باز که نگاهش می کرد... : خوب خانوم محترم...حساب کتابها رو بفرمایید در خدمتم...
دختر جوان تو کامپیوتر به دنبال چیزی گشت و با صدای تو دماغی و لحنی پر از عشوه شتری : قبلا حساب شده...
بردیا به سمتم چرخید : خانوم مهندس..این چه کاریه...
_کار من نیست..کار شرکته..این روند کاریه...
_آخه..ما تقبل کرده بودیم...تامین محل زندگی شما رو...
_درسته..به همین خاطر آپارتمانتون رو دارید در اختیارم می زارید دیگه...
کمی ابروهاش در هم رفت..اما دیدن چراغ زدن دختر پشت پذیرش کمی حالش رو بهتر کرد...
پاسپورتم رو برداشتم..و ازشون فاصله گرفتم.....
کار به لحظه نکشید که دستور رفتن داد...
_دختره..داشت چشمام رو در میاورد...
لبخندی زدم..بی معنا...خوب آنچه در دل داشتم قابل بازگویی نبود...که دکتر جان...دختر بازی هم باید با کلاس باشه...در شان...
تو راه تماما بحث کاری بود..خوشحال شدم...دنیز دیشب پای تلفن باز هم تاکید کرده بود که رابطه با بردیا در حد کاری باشه..یا کمی بیشتر..دلخور میگم..همچین می گی انگار من به جماعت پسر رو می دم..
می خنده..شاد و سر خوش.. : نه والا..اما باده..این پسره..دوست دوره دکترای من تو لندنه..استاد مخ زنیه..نمی خوام موندگار شی..این جا لازمت دارم...
به دور همی های بی نظیرمون...به نشستن رو نیمکت های سرد کنار ساحل..گپ زدن..مست کردن..سیگار کشیدن هامون که فکر می کنم..پیش خوم اعتراف می کنم که اگر راه داشت..بلیط رو همین لحظه ok می کردم...
با دست به در آپارتمان اشاره کرد...طبقه آخر به آپارتمان 7 طبقه..بالای زعفرانیه..که فاصله کمی با شرکت داشت..جای بسی خرسندی که می شد پیاده رفت و آمد کرد..دو واحدی بود..واحد غربی به من اختصاص داده شده بود..
در که باز شد..آپارتمانی حدودا 150 متر..سه خوابه..که بسیار جمع و جور به رنگ بنفش مبله شده بود..همه چیز نو بود...
این دو شریک جذاب..به نظر میومد..شدیدا هم دست و دلبازن...
_پسندید مهندس؟؟
_ممنون..فقط یه کم زیادی بزرگه...
_اما جای امنیه...من به دنیز قول دادم که امنیت شما شدیدا حفظ بشه...
به لبه کانتر آشپزخونه تکیه داد و با لحنی پر از پرسش ادامه داد : خیلی خیلی براشون مهمید..کچلم کرده بس که سفارش کرده...
..خوب...مدتهاست که من می شناسمش...با خودش..هاکان...بوسه..سمیرا و بهروز..فراز و نشیب های فراوون طی کردیم...
_من مهندس دست پروردشم...یکم روم حساسه...
باور نکرد که ماجرا همینه...نگاهم کرد....من وسط سالن ایستادم...خوب این جا جای جدید زندگیه منه...چه قدر تلخه که من مدام جا عوض کردم...