آن‏گاه که خورشید پنهان می ‏شود

[[ιяяesιsтιвLe]]

آن‏گاه که خورشید پنهان می ‏شود،

روز حقیقی من آغاز می ‏گردد...

در آن لحظه که خورشید با تمامی نورش،

در دریا فرو می ‏رود،

من بیدار می ‏شوم،

با سایه‏ ها

با اشباح و شاعران

و با زبان‏ های رنج ‏آورِ آمیخته با اسرار...

تنها عشق تو مرا از روزمره گی شبانه،

با شب ‏زنده‏ داری، بیرون می ‏کشد،

آن ‏گاه که تن در نور مهتاب می ‏شویم

و بر جاروی جادوگران به پروازِ اساطیری می ‏روم...

از آن روز که تو را شناختم،

و در نور سیمین و درخشان حضورت،

خویشتن شست‏شو دادم،

دریافتم که شب ‏زنده‏ داری شاعرانه‏ ی جغدها،

تن شستن در نور مهتاب است،

و همسفری با جادوگران بر جاروهای پرنده،

به سوی اسرار...

زیباترین نکته در بهار این است،

که عشق هرگز تحقق نمی ‏یابد،

و شکوفه‏ ها هرگز به میوه بدل نمی ‏شوند...

پس آیا به ‏راستی،

وعده ‏ی آینده،

شیرین ‏تر از نومیدی تحقق ‏یافته نیست؟



"غاده السمان"



از کتاب: رقص با جغد