امتیاز موضوع:
  • 0 رأی - میانگین امتیازات: 0
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5

داستان كوتاه به زبان مازندراني / ابراهيم باقري حميدآبادي

#1
 مَجمِه­به­سرا

داستان كوتاه به زبان مازندراني / ابراهيم باقري حميدآبادي

اَتا روز همین­تی اينجه نيشتِمي، سِرِه­ی دِلِه نیشت بیمه. خَلتوم نیه، همین چند روز پیش بِیه. یک دفعِه بَدیمه رِمبش دَکِتِه و ساز و سِمايِ صدا لَرگ پیجِنه. راس بَیْمه بوردِمه بیرون: خدایا! چه خَوِره؟! چی تی بَی­بو؟! لینگِ درِ کنداجه یور نیشتمه كه بَدیمه زَنا دمِ در، رَج، ویشون سر مَجمه، نالِ تِک­جِه اِسّانه تا کلک بیرون.
حسن لوتی نالِ سر؛ تَنبِک وِنه کَشِ بِن، چی تی تَمبِک بِن تش دکارده، شي اَتا لینگِ سرِم هی اِشتِلوک زنده. ونِه همراه اکبِر قِرنِه­چیِ قرنه­ي صدا هم بلنده. وِنِه دیم هفتِ چَفت هكارد، چی تی قرنه­ی دِلِه وا کانده؟!
جعفرِ پیِر، حیات دِلِه، دئي­يه مردم که دِ دستی چَکّه زونه رِ، پذیرایی کارده.
اِسا می یاد کَفِنه: آه! عروسی­یه. می جعفرِ عروسی­یه.
شومبه گِردمبِه هارشِم جعفر کِجه دَرِه؟ وِنِه عروس کی­یه؟! هرچی چرخ گِرمه نا جعفر پیداءِ نا ونه عروس.
بوردمه جعفر پیرِ پلی، وِرِه بکَشيمه کنار، باتِمه:
ـ اَره، جعفر کوئِه؟!
ـ بورده دامادِ حموم.
ـ پس مِره ناِتِنی جعفر عروسی دارنو؟!
ـ تِرِه ناتِمی؟! تی پیر مارِ خِدا بیامِرزه؛ دَکال حواسِ سر دَنی. تهِ شهِ جعفرِ کابِ تَش دَكاردي باتی اگِه داماد نَوّی، نیلمه کَلِک­جِه یور بوری، شی شیرِ تِره حِلال نِکامبه؛ اِسا گانی مِره نائوتنی؟! بِرو بِرو اَندِه شیرینی رِ مردم دِله پخش هِكان؛ آبرو ریزی نَکان؛ مِن بورِم خانعلی چپون مَنگِل سَر کَلک سری رِ بَیرم بیارم. اَی نِماشون عروس بیاردِنه کلِک سَری آماده بوءِ، برو...
دیگه نپِرسِمه جعفر عروس کی­یه. ترسیمه جعفر پیِر تِک هرچی دَره مِرِه بارِه. شیرینی تبلِه رِ بَیتِمو بوردِمه مهمونای میون. خِش بِیمونی گاتِمو، شیرینی رِ پخش کاردمه. مهمونا شیرینی رِ گتِنه، کِلی هم دانه، چَکّه هم زونه، ندومبه چی شی وِسِه مِره نِشانهِ دَکال؛ دَگِردِسمه هارِشِم کی دَره سِما کانده که اینتی همه­ی حِواسِ شی ور جلب هِکارده؛ بَدیمه می جعفر، زَنايِ مَجمه به سرِ میون اِسّاءِ، وِنِه تَن لباس دامادی، ونه لینگ چرمِ شره، تک پر خنده، چش دره مِجه؛ زَنایِ مجمه دِله هرکدوم اَتا وَره سر بَوری، خون مجمه­ی دور تا دورجه تپه تپه کاندو سماعی کاندنه جعفر دور گردننه، هِدی هِدی­جم قشنگ­تر. شیرینی تبله می دَس­جه جِر دَکته؛ می دل خاسه اَتا شي قد قایده شونگ بَکشم. می نفس بالا نیَمو: جعفر جان! ته اون زنایِ میون چیکار کاندی؟! اون سر بَوری وره­ها و مجمه­های پِر خون کِججه بیمونه؟!
نَدوسمه خشحال بوّم یا بَترسِم! می جعفر خشحال بي­یه. ونه دور و وَر زَنا هم که سِما کاردنه، خجیر خجیر لباس و قرمز قرمز دیم داشتنه، شه هر کدوم اَتا عروسِ موندسنه، خشحال بینه، کَلّی دانه؛ اَی ویشون سر مجمه و اون وره، با اون خون كه بنه کَلِسه چی شی بیه؟!
می تِک دَوِس بیا، اِسا نا بیتومبه حرف بزنم نا هیچ کسِ ونگ هادم. همین­تی شی سرجا مِخ بخارد بيمه تکون نتوسمه بَخارِم. می دس و بالم شِل بیّو و هی الان بِنه بَیرم کی بِنه بَیرم بیمه.
جعفر همین­تی مره اِشِنِه، خنده هم ونه تِک سرجه پر نینه. عَین همون ماقع که اماره همش خنده یارده بعد شه یواش یواش خنده کارده اَمِه خنده هکاردنو خشحالی تماشا کارده.
همین­تی که دئیمه کَتِمه می نظر بَرسیه که اَتا شی دور و ور آدما رِ بَوینِم، هارشم کی­نِه؟! همسایه­هانه؟ مله­ی آدم هسنه؟ غریبونه؟ فامیلانه؟! اِسا هرچی اِشمبه ویمبه دکال هیچ کس دنی­نه!! این همه آدم این­جه حیاط دله گوش تا گوش نیشت بینه؛ اِسا اَتا نفر دنی­یه! اصلاً ساز و سِما صدا هم َدخاته. دیگه دئیمه شاخ دریاردِمه: اِ، مگه عروسی ني­یِه؟! عروسی ونه اینتی بوءِ که رَقِم به رَقِم گال به گال دگرده؟!
می سر سیوئی بورد و می چش تار بیّو، دی کتمه بنه که یکدفعه اَتا دَس بیمو می بال دِماسو مِره پِشت سرجه بَهیتو یواش بنه هنیشندیه.
اَتا چند دقه مِره هالی نیِّه چی بِگذشته؛ اَتا ماقع مِره حال و جان دَکته که می دیم و دل سر خانک اوجه گلاب­پاش هکاردنه. می چش سو دَکته، می حال اَتاکم بِتر بیه، چش واز هِکاردمه بدیمه اَتا بلندِ دارِ بن، قبرسون میون دَرمه. یک نفرم هی می­ دیم و دیار دَس کَشنه، گلاب­پاش کانده، می دل سرِ خانک کاندو یِواش یِواشم مجه گپ زَنده؛ صدا می جعفر صدا رِ موندسه: نِنا! ته شه مره باتی اگه داماد نَوّی، می عروسی ر نوینی، شی شیر تِره حلال نَکامبه...
اَتا نفس تازه هِکاردمه، راس بَیمه هَمون قبر ور که لِه بورد بِیمِه توک هِدامه هنیشتمه. دگردسمه شی پشت سرِ هِرشامه كه کی­يه مجه گپ زَنده؟ مره هوش بیارده؟ بَدیمه می جعفر جان همون قبر بالا که من ونه نرده رِ توک هدامه نیشت­بیمه، دله ور فلزی قاب پایین نیشتو، دتا لینگ کشه بیته مره اشنه، اَتا پیَله او هم ونه جلو دَره.
ـ جان مار! هَنتی شی شیرِ مِره حلال نکاردی؛ دیگه چند بار عروسی هکانم. هر سال تی دل خاطری ایمبه سِره عروسی کامبه؛
ـ پسر جعفر این جه کجوءِ، اینتا کِنه قبره؟
ـ این جه بهشت رضای مشهدِ، ننا! اِینتا هم می سروءِ، او بیشتِمه در سر هر کس رد بونه، اگه تشناءِ او ره بَخواره امام حسین یاد بیاره مِره اَتا خدا بیامرزی هاده...
□□□
الان 30 ساله که هر سال اول محرمی تا دهِم یازدهم شربت دِرِس کامبه شومبه شی جعفر جان قبر سر، اِسّمبه؛ عزادار، سینه­زنا دَسه اِنِّه امام­زاده­سر، می پسر قبر پِلی جه رد بوننه، ویشون شربت دیمبه،
ـ مشهد شونی؟
ـ نا پسر، مشهد ندومبه ونه قبر کجوءِ که، هیچ کس نِدارمه مِره بَوِره، همین­جه مَله­ی قبرسونی. اَتا قبرِ نشون دِرِس هکاردمی، ونه پیرِن و پوتین خاک بسپارسمی...،... اَی ندومبه سال دیگه هم اینار ویمبه یا نا؟! اَی می جعفر عروسی کانده یا نا؟
ـ چه وِره حلال نکاندی؟
ـ حلال که پسرجان! هکار... نا، دل­جه حلال هکاردمه، زبون نیاردمه...، تَرسمبه بارم دیگه عروسی نیره، ديگه مِره سر َنزِنه، ديگه سال اَتا بارم وره نَوینِم.
ـ چند سال جعفر شهید بَیّه؟
ـ 30 سالِ، پسر!
ـ دوندی 30 سالِ
ـ اَره وچه، الان 30 سال ونه قبر سر شربت دِرِس کامبه، سی بار هر سال دِرِس گت چِله سر بونه، اِمبه تی پَلی این خُو رِ تعریف کامبه؛ من شه نشون دارمه... ؛ پسر!... جعفر! می شیر تره حلال بوءِ پسر! دیگه طاقت ندارمه این خُو رِ بَوینم دیگه اون دل ندارمه...، ديگه نتومبه...  .   /. پايان


دِ تا بي­نشون

هِمِندِ، وَنگِ جِمَنده نَيِّه. دال پَر نَزّو. هِوا تاريك، نا تيرِ صدا بي­يِه نا تَركِشه.

دوستعلي، َلس لَس، شي راه رِ دَي­شي­يِه. وِنه دَسِ لينگ بيگ­ِواري لَرزسِه. ندونِسه كِجه دَرشونه. اصلَن ندونِسه كِجه دَره. آسمون زَنگاله زو. ماه دَئی­یِه،ماه دَکتی نَیِّه.
دوستعلي هَمينتي بي­رَج و نِشون دَيْ­شي­يِه، اِسا كِججِه سر دَربياردِبو خدا عالِم بي­يِه! خاسِه هِرسِه، تَرسيهِ، خاسه تِندتِر بوره، ندونسِه كِجه دَرشونهِ.
وِنه واري آدم كه تير و تركش نِكارده، عملياتاي دِله همه­ رِ پيش كَته، اِسا وِنه لينگ بِنهِ­جِه بَكِندِس نَیِّه.
دوستعلي و ونِه رَفِق، شناسايي­جِه دَئینِه گِردسِنه. پيش پيش دِنبال. كوه و كَمِر ميون بي­يه. دَرّه­یِ ميون تا بالا اينتي سايه بی­یِه كه چِش چِش نَدي­يِه.. ويشون اينتي ماقِع مجبور بينِه همديگه­جِه فاصله بَيرِن که دوستعلي پيشترا رِ بِپّا بوءِ، وِنه رَفِق دِنبال­ترِ. اَتا ماقع دوستعلي رِ هالي بَيِّه شي رَفِق­جِه خَلِ دير دَكِتو وِ رِ گُم هِكاردِه. اِسا وَنگ هِكاردگارِم نَيِّه. نا وِه بيتونسِه وَنگ هادِه نا وِنه رَفِق. اِسا ندونده كِدوم وَري بوره.
اَتا هِمندي دِله دَي­يِه كه دَكّال نا وِنه سر پيدا بي­يه نا وِنه تَه. اَتكَمِه لَس بَيتِه. اَتا گال شي پِشتِ سر هِرِشا. مشكوك بَيِّه: نِكانه وِنه دَگردِم اون وَری بورم؟!! نِكانه اونجِه كه شعبانِ گم هِكاردمِه پِشت وَر كوه و كَمِر ميون بَيْ­بو؟!! پشت ور كِجه شونه؟ رو در رو كِجوءِ؟!!
هِرسـا. سرِ راس هِكارده آسمونِ هِرشـا. اَتـا كم فكـر هِكاردو شي پَلي چُرتكه بزو: ماه، آسمونِ پَلي هِكارده، پس اونتي كه ماه دَرشونه ديم به اِفتاب مارشوءِ. خاه، با اين حساب اون­وَر عراقِ. اِما شِه همين­وَر ـ اِفتاب مارشوجِه دَئيمي يَمومي ديم به اِفتاب درآمِد. مِن كه اينتي دَيْ­شيمِه جنوبِ طرف هَسّه كه!! من شه اشتبا بيَمه بِرا ! اگه خوانه شعبانِ پيدا هِكانِم وِنه اِفتاب غروب طَرِف بورِم.
دوستعلي اَتا دياري رِ هِرشا. آه . . . ! همين وَري­يِه، همين كوه رِ سَر راس هِدار هِكانم بورم رَسمبِه همون درّه­ی دِله كه شعبانِ گم هِكاردمه. من شِه خَله راه بيَموما !! دوستعلي شي دلِ يك جهت هِكاردو راه دَكِته ديم به اِفتاب مارشو. اِسا فکر و خیال وِ رِ وِل نَکانده. هِی شی پَلی گانه: نِکانه شعبان هیچی بَی­بو؟ وِنه مار گِنا دارنه. پیر زِنا تینارِ، شعبان وِنه بالِ ماسِ. صد بار این ریکا رِ باتِمه تی بیَموئِن صِلاح نی­یِه، مگه گوش هِدا، انگار یاسین به گوشِ . . . ، استغفرالله، آدمِ تِکِ واز کاندِه. اگه اَتاچی بَی­بو وِنه مار با اون پیر مردیِ جِوابِ چی بارِم. اَتا خواخِر دارنه لالِ، وِنه چِش دِله چی­تی هارِشم؟ وِنه چِشِ سو شعبانه، وِ رِ چی­تی هالی هِکانِم؟ آخه مرد حسابی! تی بیموئِن چی­شی بی­یِه؟ تی اون پیرِ پیِر با اون لَرزونِکِ مار با اون لالِ خواخِر شِه اَتا جبهه بینه که اَتا لَشکِر آدِم خاسِه ویشونِ­جِه بَرِسِن که. الآن من ته رِ چی­تی پیدا هِکانِم؟
□ 
اِسا بِشنوئين دوستعلي رَفِق، شعبانِ خَوِه:
شعبان، دوستعليِ پِشتِ سَر با هشت ـ ده متر فاصله هَمينتي شي دور و وَرِ بِپّا بي­يِه، يِواش يِواش يَمو كه يك دَفه دِ تا دَس، تاريكي دِله، وِنه تِكِ بَيتِنو، بيستا، وِ رِ بَكشينه سَنگِ پِشت. دوستعلي هم بي­خَوِر از همه جا شي راه رِ پيش بَيتو دِلا دِلا بورده.

دوستعلي تا درّه­ی دِله بَرِسه هزار جور فکر و خیال هِکارده، چار چِشمی هم شی دور وَرِ اِشا. شعبان­شون دِ تا بِرار بینو اَتا خواخِر. اَتا بِرار ده دوازده ساله بی­یِه، او دَکِته بَمرده. وَچونِ هِمراه بوردبینِه تَجِن او دَکِفِن، او وِ رِ بَکِشیه ،خفه بَیّه بَمردِه. اگه اون روز شعبان وِنه پیر مارِ بَدی­بویی تی دل کباب بی­یِه. قیامت بی­یه. چو بر زمین نیََمو. اَی وِنه خواخِرِ بَدی­بویی. این کیجا لال لالی کارده شِه رِ زو، زار زار بِرمه کارده. سنگ دل پاره بی­یه .چند روز بوگذشته که خَوِر بیاردِنه شعبان بِرار جنازه رِ تیجِن دِهونه، دِریو لب پیدا هِکاردنه. شعبان  و وِنه بِرار قاسم دِ چِمبلی آغوز بینه. اَتا یک سال قاسم بَمِردِنجه بُگذِشت­بو نُگذِشت­بو، شعبان این­جِه اون­جِه نیشتِ­بی­یِه گاتِه:
ـ مِن نِخامبِه قاسمِ واری بَمیرم، قاسم خو دِله مِرِ باته تِه وِنه اَتا چی وِسه جان هادی که ارزش داره. وِنه مردافکن این دنیای­جِه در بوری.
اَوّل اوّل این حرفا رِ یواشکی گاته، نِخاسه وِنه پیِر مار بِفَهمِن. یِواش یِواش وِنه حَرفا وِنه مار گوش بَرسیه. جنگ که شروع بَیّه مَطِل نِکارده، می دمِ دِماسه بیَمو کردستان. من شِه چند بار بوردبیمِه وِنه مار پَلی باهات بیمه که می تقصیر نی­یه. وِنه مار بیچاره حرف نَزو، فقط باتِه:
ـ پِسر دوستعلی هرجا دَری وِ رِ شی پَلی دار. سرِ ما از تقدیر الهی، ونه دَمِ بَیرِم مرگ دَمِ که نَتومبِه بَیرِم. هرچی خدا بِخاسه. امام حسین شِمه پِشت و پِناه.
اِسا که شی پَلی فکر کامبِه ویمبه: این زِنا فیلسوف بی­یا. این بی­سوادِ زِنا عَجِب تفسیری هِکارده: سرِ ما از تقدیر الهی [نَگردِنه].
شعبانِ خواخِرِم که می قِسمت بَی­بیهِ. بعد از قاسم دیگه مِن و شعبان بَی­بیمی دِ چِمبلی آغوز. اَمِ سر سیوا نَیّه. یا ویشونِ سِره دئیمی یا اَمه سِره. اَمه بَخاردن و بَخواتن یَتا جا بی­یه. تا این که یِواش یِواش این لالِ کیجا اَمه دل دِله خانه هِکارده. سپاه که استخدام بَیمِه شی پیر مارِ حرفِ هیچی هِکاردِمه بوردمِه وِنه خواسِّگاری. الآن لیلا، هم شی برارِ راه داری کاندِه، هم می­یه.
ونِه اَتا بِخواسی داری لال بوءِ بَوینی اِسا که نتوندِه با حرف تِه رِ باره دوس دارمِه چی­تی با شی حرکت و رفتار شی دوس داشتنِ، شی مُحبتِ تی دل دِله کارنِه. آدم لیلا رِ ویندِه دیوانه بونه. عشق زبون نِخوانه دل خوانه دل که اَنده مرِ هالی بَیّه هیچ کس لیلای قایدِه دل ندارنِه. دوستعلی اینتی بوردِ بی­یِه لیلای پَلی، انگار تازه وِنجه بَرسی بی­یه دَئی­یه وِنجِه پَرچیم پِشت یِواشکی گپ زو، دور و وَرِم ِاسا که هیچ کس ویشون سَرساب نَوّه؛ اصلِن وِ رِ هالی نَیّه کی اَنده راه پِشتِ سر بیشتِه. به خودش که بیَمو بَدی­یه: آ. . . دَرّه­ی میون دَرِه.
دّره­ رِ كه تَن دَکِته، اسلحه رِ دَس بَيته، دِلّا دلّا بي چكِ چَمر، شي دور و وَرِ اِشاءِ، اتا شاب دِ تا شاب پيش   شي­يِه.
درّه دِله ديگه هِمندِ واري سو نَيِّه. ماه مار بوردبی­یِه. سنگ و چِكلِم سايه كاردِه، اینتی بی­یه تاريك زندون.
صدتا دويست­تا شاب، بَلكوم ويشتر كه بورده، بَدي­يه آدم نِك و ناروءِ. اسلحه رِ شی دَس بَيته. خَله بي سرُ صدا نزديك بَیّه. تِن­تِر كه بورده بَدي­يه اَتا نَفِر وِنه نفس بالا بي­يه نَي­يه پيش خاد دَره گپ زَنده: ها دوستعلي! كِجه بوردي؟ اَي تي آخِرِ نَوّه، مِرِه سَر بيشتي، من شِه دونِسِمه وِنه تيناري بَميرم.
دوستعلي اوّل فكر هِكارده تَلوءِ. پيشتر كه بورده خوب دِقت هِكارده، بَدي­يه نا شعبانِ صداءِ. تَن دَكِته. تَن كه دَكِته بدون اين كه طرف متوجه­ي وِ بَوِّه وِ رِ خوب هِرِشا. بَدي­يِه نا شعبانِ، خادِشه. وِنه ديم و ديار همه خوني، نفس بالا نِنه، يِواش شِه سَرِ بَوِردِه وِنه گوش بِن، باته: شعبان! دوستعلي­مه، سر صدا نِكان، انگار اصلِن مِره ندي، مي صدا رِ نشنوسي، الآن تِِرِه دوش گِرمه وَرمِه.
شعبان دِ تا نَفِسِك بَزّو، خواسه گپ بَزنه دوستعلي رِ اِتاچي باره، نَتونِسّه.
دوستعلي اسلحه رِ حِمايِل هِكاره شي دوشِ سَر. دَس دَسِ سو هِكارده بَدي­يه نا شعبانِ اسلحه دَره نا وِنه نارنجَكا و قُمقمه وِنه كَمِر دَوِسّوءِ.
دسِ دِمِدا وِنه كَشِ بِن، وِره راس هِكارده كَتلي بيشته شي دوش سَر و اَتا نَفِس بَزو راس بَیو راه دَكِته ديم به اِفتاب درآمِد. هَنتا دِ تا شاب نَزو كه تير وِنه لينگِ بِن صدا هِكارده. اَتا نا، دِ تا نا، هشت ده تا. وِ رِ شي دور دَپيجِندي­يه. اينتي كِلافه بَيِّه كه دَكّال شي بيَمو راه رِ گُم هِكارده، نَدونسه چي­تي هِكانه. ديرتر كه بورده بَدي­يه تيرُ تركِشِ صدا دَخواتِه. خارِك گوش هِدا بدي­يهِ همون­جِه كه شعبان دِمّدا بَي­يه­ي ميزان خنده و قَه قهِ صدا اينه.
بدجوري وِنه حال بَهيت بَيِّه. وِنه دل خواسه دَگِردِه هرچي تير دارنه اونايِ سر خالي هِكانه بعد شي راه رِ بَيره بوره. هرچه اِشاءِ كه شعبان دَئيه وِنه دوش و وِنه دَس و بال دَوِس بي­يِه. دَگِردِسه اَتا پِشتِ سَرِ هارشه كه دِواره وِنه لينگ بِن تير زوزه هِكارده. تا بورده اين لينگ اون لينگ هِكانه اينتي وِ رِ كلافه هِكاردنه كه دِ بار، سه بار نزديك بي­يه بِنه بَيره، با الله و علي شي تو رِ بَيته. همواَنده هِكارده كه شه رِ اونجِجِه در بَوِره و فِرار هِكانه. با اين كه دونِسه ديم به عراق دَرشونه ولي چاره­اي نِداشته فقط خواسه اونايِ دَس­جِه دَر بوره بَعدَن اَتا فكر هِكانه. ديگه نِسّا. هرچي قِد داشته بيشته شي دِ تا لينگ و دوشِ سَر، همينتي نَفِس نَفِس زو شي­يه.
شعبانم وِنه دوشِ سَر ، اَتا نِك و ناره كاردِ و اَي تا خَلتوم بيستا بي­يِه.
تا خَله راه هر وقت اِساءِ اتا دم بَيره، اونا وِنه دور و وَر و لينگِ بِن رِ رگبار وَندِسِنه، وِره گِج و گِمراه كاردِنه. بيچاره چَن بار بِنه بَخواردِ بي­يِه، اَي به زور راس بَيِّه شعبانِ دوش بَيتِه آي راه دَكِته. اونا هَمينتي وِره دِمبال كاردِنه، تا عراق خاك دِله بوردِنه.
ديگه دوستعلي شِل بَيْ­ بي­يِه. دِ تا شاب كه زو، دِلا بي­يِه، دِ تا دَسِ يِشتِه ساقِ سَر، نَفِس زو نَفِس زو، اَي راه كَته. اونا هم تا دينه دوستعلي هِرِساءِ، همون بِلا رِ وِنه سَر ياردِنه. دوستعلي خاطِرِم ديگه جمع بَيْ ­بي­يِه كه دَرنه وِره گمراه كاندِنه تا خنده هِكانِن. ديگه دَربَند ويشونِ تير و تركِش نَيِّه. شي دَم زوءِ، نَفِس گیتیه، راه كَته. دِمبال فُرصت دَيي­يِه ويشونِ گُم هِكانه، اَتا جا خِف بَوِّه، شعبانِ اَتا كم بيتِر بَتِر هِكانه، بعد اَتا ديگه مسيرجِه راه دَكفِه ديم به اِفتاب درآمِد و بوره ايران جبهه­ي وَر.شيش هفت كيلومتر راه بورده، قَشِنگ دِكِت بينه عراق خاك دِله. هِرِسا. شعبانِ بيشته بِنه. هِنيشته اَتا نَفِس بَيره، هارشِه كِجه دَرنه، غرب كِجوءِ؟ شرق كِدوم وَري­يه؟
شعبانِ كه بِنه بيشتِه اَتا چَن ثانيه بُگذشته، بَدي­يِه نا اونا ديگه تير و تركِش نِكاردِنه. اَتا نَفِس بَكِشيو وِنه خيال جمع بَيِّه كه يا اونا وِ رِ گُم هِكاردِنه يا بَدينه ديگه مرزِ جِه يور بَيِّه وِرِ دَس بَيتِنه.
دوستعلي خاطرجمع شعبانِ پَلي دراز بَكِشيه اَتا نَفِس بَيره بعد شعبان سرِ وضعِ­جه بَرِسه. شعبان شِه هوش نَي­يه. معلوم نيِّه شهيد بَيِّه يا زندوءِ.
هَنتا چند ثانيه رد نَيْ­بي­يِه كه بَدي­يِه پچ پچ صدا اينه. بورده راس بَوِّه شي دور و وَرِ هارِشِه، دِ تا اسلحه وِنه سر بالا دراز بَيِّه. دِ تا آدم نقاب دار تِفِنگِ ديم به ويشون نِشونه بَيتِنو، شي اَزرِق چِشِ دَربياردِنه ويشونِ اِشِنه. دوستعليِ تَن يخ بَيّو. اَتا چِش اون دِ نَفِر اِشِنه، اَتا چِش شعبانِ: خدايا ! ويشون دِ نَفِر نَوِسه بي­بون. . . !؟ خنده و قَه قَه صدا خَله ويشتِر بی یِه. يِواش سر چرخ هِدا پِشتِ وَرِ هِرشا، بَدي­يه دياري­جِه پنج شيش نفر سايه زنده. تِن­تر اينِّه. 
همين ماقع شعبان هوش بيمو. وِنه تِك خا شك بَهيت بي­يِه. دوستعلي شي دَسِ به حالت تسليم بيارده بالا، باته: مِن اصلَن مقاومت نَكامبِه. تسليم بومبه، فقط اَتا لحظه اجازه هادين شي رَفِق تِكِ په رِ دِ تا تِپ او بِمالِم، وِنه تِك خاشك بَيته. دَكال نَدومبِه وِنه كِجه زخمي . . .
اَتا از اونا شي اسلحه رِ بيارده دوستعلي سُفال سَر، بدون حرف و كِلام، مُعَطِل نِكارده، ماشه رِ بَكشيه. جا در جا دوستعلي رِ بكوشته. بعد خَله خونسرد دلا بَيّو وِنه پَلي اسلحه با وِنه كَمِر نارنجَكا و قُمقمه رِ دِماسِ دِ تايي راه دَكتِنه ديم به اِفتاب درآمِد. . .
اِفتاب ديگه دَيي­يه تيره زو. شعبانِ جَسِدِ نيمه جان و دوستعلي جنازه بي­ اَثِر و نِشون همون جِه بَموندِسه تا . . . 
□ 
لیلای اَتا بِرارِ که او بَوِرده، اَتا بِرارِم که دَکال نا وِنه اَثِر بیَمو نا نِشون، وِنه پیر مارِم که از داغ شی دِ تا وَچون و شی داماد داغمیر بَینو دِنیا رِ سَر بیشتِنه بوردِنه، لیلا هم که حرف بَزه­گار نیّه هِنیشه اَتا دَر و همسایه­جِه درد دل هِکانه شی اون گتِ دلِ خالی هِکانه. 29 سالِ که اون پیتِ سِره­یِ دِله تَک و تینار بَهیته دَره، نا راه پَس دارنِه نا راهِ پیش.


ایمان به خدا اعتماد می‌آفریند، حتی زمانی که نقشه‌های او را نفهمی!
پاسخ
 سپاس شده توسط parisa 1375
آگهی


[-]
به اشتراک گذاری/بوکمارک (نمایش همه)
google Facebook cloob Twitter
برای ارسال نظر وارد حساب کاربری خود شوید یا ثبت نام کنید
شما جهت ارسال نظر در مطلب نیازمند عضویت در این انجمن هستید
ایجاد حساب کاربری
ساخت یک حساب کاربری شخصی در انجمن ما. این کار بسیار آسان است!
یا
ورود
از قبل حساب کاربری دارید? از اینجا وارد شوید.

موضوعات مرتبط با این موضوع...
Heart یه داستان عاشقانه غمگین و زیبا از یک دختر((( حتما بخونید)))
  یـه داســتان واقعـی از یه دختر مجرد از زبان خودش ....... خیلی غمگینه
Exclamation مجنون (داستان ترسناک واقعی) +18
  این یک داستان بی معنی است.
Exclamation داستان بسیار ترسناک خونه جدید !
  داستان عاشقی یک پسر خیلی قشنگه(تکراری نیست)
Eye-blink داستان ترسناک +18
  داستان کوتاه دختر هوس باز(خیلی قشنگه)
Rainbow یک داستان ترسناک +18
  داستان|خيانت آرمان به دختر همسايه|

پرش به انجمن:


کاربرانِ درحال بازدید از این موضوع: 1 مهمان