بازی آنلاین
آپلود عکس
18-09-2018، 22:08
اکسپرسیونیسم یا تعبیرگرایی
اکسپرسیونیسم جنبشی آلمانی است در ادبیات و سایر هنرها (خصوصا هنرهای تجسمی) که بین سال های 1910 تا 1925، یعنی در دوران قبل و بعد و در خلال جنگ جهانی اول به اوج خود رسید. پیشگامان اصلی این جنبش هنرمندان و نویسندگانی بودند که به شیوه های مختلف از ارائه واقعیت های زندگی و جهان بیرون فاصله گرفتند و آثار خود را از آمیختن هنر با حالات تخیلی و عاطفی عمیق ذهن که ناشی از واقعیت های تحریف شده جهان بیرون است، خلق می کردند. از پیشروان این جنبش، در نقاسی می توان از ونیسنت ون گوگ ، یاول گوگین و ادوارد مونچ پروژی نام برد. نقاشی مونچ تحت عنوان فریاد (1894) که تصویری است از چهره شخصی نگران که در زمینه ای سیاه طراحی شده، چهره عبوس فردی را نشان می دهد که از ترس فریاد می کشد و نمایانگر آن چیزی است که به سبک اکسپرسیونیستی معروف است. از میان پیشگامان ادبی این جنبش در قرن نوزدهم می توان از شعرای فرانسوی چالز بودلر و آرتور رمبو ، داستان نویس روسی فیدور داستایوفسکی ، فیلسوف آلمانی فردریک نیچه و از همه مهمتر نمایشنامه نویس سوئدی آگست استریندبرگ نام برد.
اکسپرسیونیسم هیچگاه جنبشی هماهنگ و شفاف نبوده است. اما می توان ادعا کرد که خصوصیت اصلی آن عصیان علیه سنت ادبی و هنری رئالیسم در موضوع و در سبک است. هنرمند و نویسنده اکسپرسیونیست بینش شخصی خود را – که بینشی شدیدا عاطفی و آزرده است - درباره زندگی و جامعه انسانی بیان می کند. برای این منظور آنچه را که معیارهای رئالیسم هنری از خصوصیات واقعی دنیای بیرون ارائه می دهد، اغراق آمیز و تحریف شده می داند و اقدام به تجسم حالات بسیار شدید عاطفی و روحی می نماید. اثر اکسپرسیونیستی متضمن این مفهوم است که آنچه ترسیم یا توصیف می شود تجربه یک فرد تنها و ترسان است که در جامعه ای صنعتی، تکنولوژیک، شهری و در حال فروپاشی زندگی می کند. اکسپرسیونیست های افراطی به طرح دیدگاه هایی آرمانی می پردازند که از جامعه ای نوین در جهانی رستگار خبر می دهد.
نقاشان اکسپرسیونیست جهت ترسیم اشیا و اشکال بی نظم از خطوط ناصاف و رنگ های دلخواه و غالبا هیجان انگیز به جای رنگ های طبیعی استفاده می کنند. از نقاشان پیرو این سبک، می توان به امیل نولد، فرانتز مارک، اسکار کوکوشکا و در دوره ای کوتاه به واسیلی کاندینسکی اشاره نمود. شعرای اکپرسیونیست (شامل گوتفرید بن و و گئورگ تراکل آلمانی) به جای وزن ، نظم و ساختار معمول در شعر ، تصاویر نمادین را محور توجه خود قرار می دادند. نویسندگان اکسپرسیونیست در روایت منثور (برجسته ترین آنها فرانتس کافکا) روش های استاندارد شخصیت پردازی و پیرنگ را کنار گذاشتند و به خلق شخصیت هایی نمادین در دنیایی آشفته و پر از حوادث هولناک پرداختند.
در نوشته های اکسپرسیونیستی نمایشنامه از قالب برجسته و کاملا با نفوذی برخوردار است.
از میان معروفترین نمایشنامه نویسان اکسپرسیونیست آلمانی می توان به گئورگ کایزر (دود، از صبح تا نیمه شب)، ارنست تولر (انسان انبوه) و نوشته های اولیه برتولد برشت اشاره نمود. نمایشنامه نویسان اکسپرسیونیست به جای شخصیت های برجسته، به نمایش انسان های گمنام، و به جای پیرنگ داستان به ارائه نامنسجمی از حالات شدید و متغیر عاطفی می پرداختند و گفتگو را به جملات و عبارات تعجبی و ظاهرا نامربوط تجزیه می کردند و از ماسک و صحنه آرایی غیر معمول، نامتقارن و نامنظم برای صحنه نمایش استفاده می کردند. ماکس رینهارت کارگردان تئاتر ، گرچه خود به این جنبش وابسته نبود تعدادی از نمایشنامه های استریندبرگ و اکسپرسیونیست های آلمانی را کارگردانی کرد و در آنها از شیوه های جدیدی مثل «صحنه دوار» و ایجاد جلوه های ویژه در نورپردازی و صدا استفاده نمود. این روش تئاتر آلمانی تاثیر زیادی در تئاتر آمریکایی گذاشت. یوجین اونیل نمایشنامه نویس آمریکایی در نمایشنامه امپراتور جونز (1920) با استفاده از صحنه های متوالی و نمادین، خاطرات فردی و نژادی یک قهرمان سیاهپوست وحشت زده ی معاصر را روی صحنه می آورد و در نمایشنامه «ماشین حساب» (1923) المررایس از شیوه های غیر رئالیستی به ارائه دنیایی ماشینی، بی حاصل و ترسناک می پردازد که فردی بسیار کوچک و درمانده بنام آقای زیرو در سیستم غیرانسانی تجارت بزرگ، آن را تجربه می کند. تغییرپذیری موجود در این وسیله ارتباطی، سینما را ابزار مهمی برای اکسپرسیونیسم آلمانی نمود. نخستین فیلم اکسپرسیونیستی بنام «خلوتگاه دکتر کالیگاری» (1920) اثر روبرت وینی نشانگر دسیسه های سرپرست دیوانه ی تیمارستانی است در مکانی غیر طبیعی و نکبت بار و فیلم های نوزفراتو (1922) اثر فردریک مورنا و متروپولیس (1926) اثر فرتیزلنگ در زمره فیلم هایی هستند که به طور مکرر نمایش داده می شوند.
اکسپرسیونیسم در سال 1925 رفته رفته قدرت خود را از دست داد و سرانجام در اوایل دهه 1930 با روی کار آمدن نازی ها در آلمان کناز گذاشته شد. اما اکسپرسیونیسم به تاثیرگذاری بر هنر و ادبیات انگلیسی و امریکا و اروپا ادامه داد.تاثیرات مستقیم و غیر مستقیم آنرا در تالیف و اجرای نمایشنامه هایی مثل «پوست دندان های ما» اثر تورنتون و وایلدر و «مرگ یک دستفروش» اثر آرتور میلر و همچنین در نمایشنامه های مکتب تئاتر معنی باختگی، در اشعار آلن گینزبرگ و دیگر نویسندگان سرخورده، در داستان های ساموئل بکت و توماس پنیچون و در تعدادی از فیلم ها ، برداشت ها و رویاهای شخصیت های آشفته و بدبین را به تصویر می کشد، از جمله آثار کارگردان هایی مثل اینگمار برگمن، فدریکو فلینیو مایک آنجلو آنتونیو تاثیرات آکسپرنیسم را به صورت مستقیم و غیر مستقیم می توان مشاهده نمود.
اکسپرسیونیسم جنبشی آلمانی است در ادبیات و سایر هنرها (خصوصا هنرهای تجسمی) که بین سال های 1910 تا 1925، یعنی در دوران قبل و بعد و در خلال جنگ جهانی اول به اوج خود رسید. پیشگامان اصلی این جنبش هنرمندان و نویسندگانی بودند که به شیوه های مختلف از ارائه واقعیت های زندگی و جهان بیرون فاصله گرفتند و آثار خود را از آمیختن هنر با حالات تخیلی و عاطفی عمیق ذهن که ناشی از واقعیت های تحریف شده جهان بیرون است، خلق می کردند. از پیشروان این جنبش، در نقاسی می توان از ونیسنت ون گوگ ، یاول گوگین و ادوارد مونچ پروژی نام برد. نقاشی مونچ تحت عنوان فریاد (1894) که تصویری است از چهره شخصی نگران که در زمینه ای سیاه طراحی شده، چهره عبوس فردی را نشان می دهد که از ترس فریاد می کشد و نمایانگر آن چیزی است که به سبک اکسپرسیونیستی معروف است. از میان پیشگامان ادبی این جنبش در قرن نوزدهم می توان از شعرای فرانسوی چالز بودلر و آرتور رمبو ، داستان نویس روسی فیدور داستایوفسکی ، فیلسوف آلمانی فردریک نیچه و از همه مهمتر نمایشنامه نویس سوئدی آگست استریندبرگ نام برد.
اکسپرسیونیسم هیچگاه جنبشی هماهنگ و شفاف نبوده است. اما می توان ادعا کرد که خصوصیت اصلی آن عصیان علیه سنت ادبی و هنری رئالیسم در موضوع و در سبک است. هنرمند و نویسنده اکسپرسیونیست بینش شخصی خود را – که بینشی شدیدا عاطفی و آزرده است - درباره زندگی و جامعه انسانی بیان می کند. برای این منظور آنچه را که معیارهای رئالیسم هنری از خصوصیات واقعی دنیای بیرون ارائه می دهد، اغراق آمیز و تحریف شده می داند و اقدام به تجسم حالات بسیار شدید عاطفی و روحی می نماید. اثر اکسپرسیونیستی متضمن این مفهوم است که آنچه ترسیم یا توصیف می شود تجربه یک فرد تنها و ترسان است که در جامعه ای صنعتی، تکنولوژیک، شهری و در حال فروپاشی زندگی می کند. اکسپرسیونیست های افراطی به طرح دیدگاه هایی آرمانی می پردازند که از جامعه ای نوین در جهانی رستگار خبر می دهد.
نقاشان اکسپرسیونیست جهت ترسیم اشیا و اشکال بی نظم از خطوط ناصاف و رنگ های دلخواه و غالبا هیجان انگیز به جای رنگ های طبیعی استفاده می کنند. از نقاشان پیرو این سبک، می توان به امیل نولد، فرانتز مارک، اسکار کوکوشکا و در دوره ای کوتاه به واسیلی کاندینسکی اشاره نمود. شعرای اکپرسیونیست (شامل گوتفرید بن و و گئورگ تراکل آلمانی) به جای وزن ، نظم و ساختار معمول در شعر ، تصاویر نمادین را محور توجه خود قرار می دادند. نویسندگان اکسپرسیونیست در روایت منثور (برجسته ترین آنها فرانتس کافکا) روش های استاندارد شخصیت پردازی و پیرنگ را کنار گذاشتند و به خلق شخصیت هایی نمادین در دنیایی آشفته و پر از حوادث هولناک پرداختند.
در نوشته های اکسپرسیونیستی نمایشنامه از قالب برجسته و کاملا با نفوذی برخوردار است.
از میان معروفترین نمایشنامه نویسان اکسپرسیونیست آلمانی می توان به گئورگ کایزر (دود، از صبح تا نیمه شب)، ارنست تولر (انسان انبوه) و نوشته های اولیه برتولد برشت اشاره نمود. نمایشنامه نویسان اکسپرسیونیست به جای شخصیت های برجسته، به نمایش انسان های گمنام، و به جای پیرنگ داستان به ارائه نامنسجمی از حالات شدید و متغیر عاطفی می پرداختند و گفتگو را به جملات و عبارات تعجبی و ظاهرا نامربوط تجزیه می کردند و از ماسک و صحنه آرایی غیر معمول، نامتقارن و نامنظم برای صحنه نمایش استفاده می کردند. ماکس رینهارت کارگردان تئاتر ، گرچه خود به این جنبش وابسته نبود تعدادی از نمایشنامه های استریندبرگ و اکسپرسیونیست های آلمانی را کارگردانی کرد و در آنها از شیوه های جدیدی مثل «صحنه دوار» و ایجاد جلوه های ویژه در نورپردازی و صدا استفاده نمود. این روش تئاتر آلمانی تاثیر زیادی در تئاتر آمریکایی گذاشت. یوجین اونیل نمایشنامه نویس آمریکایی در نمایشنامه امپراتور جونز (1920) با استفاده از صحنه های متوالی و نمادین، خاطرات فردی و نژادی یک قهرمان سیاهپوست وحشت زده ی معاصر را روی صحنه می آورد و در نمایشنامه «ماشین حساب» (1923) المررایس از شیوه های غیر رئالیستی به ارائه دنیایی ماشینی، بی حاصل و ترسناک می پردازد که فردی بسیار کوچک و درمانده بنام آقای زیرو در سیستم غیرانسانی تجارت بزرگ، آن را تجربه می کند. تغییرپذیری موجود در این وسیله ارتباطی، سینما را ابزار مهمی برای اکسپرسیونیسم آلمانی نمود. نخستین فیلم اکسپرسیونیستی بنام «خلوتگاه دکتر کالیگاری» (1920) اثر روبرت وینی نشانگر دسیسه های سرپرست دیوانه ی تیمارستانی است در مکانی غیر طبیعی و نکبت بار و فیلم های نوزفراتو (1922) اثر فردریک مورنا و متروپولیس (1926) اثر فرتیزلنگ در زمره فیلم هایی هستند که به طور مکرر نمایش داده می شوند.
اکسپرسیونیسم در سال 1925 رفته رفته قدرت خود را از دست داد و سرانجام در اوایل دهه 1930 با روی کار آمدن نازی ها در آلمان کناز گذاشته شد. اما اکسپرسیونیسم به تاثیرگذاری بر هنر و ادبیات انگلیسی و امریکا و اروپا ادامه داد.تاثیرات مستقیم و غیر مستقیم آنرا در تالیف و اجرای نمایشنامه هایی مثل «پوست دندان های ما» اثر تورنتون و وایلدر و «مرگ یک دستفروش» اثر آرتور میلر و همچنین در نمایشنامه های مکتب تئاتر معنی باختگی، در اشعار آلن گینزبرگ و دیگر نویسندگان سرخورده، در داستان های ساموئل بکت و توماس پنیچون و در تعدادی از فیلم ها ، برداشت ها و رویاهای شخصیت های آشفته و بدبین را به تصویر می کشد، از جمله آثار کارگردان هایی مثل اینگمار برگمن، فدریکو فلینیو مایک آنجلو آنتونیو تاثیرات آکسپرنیسم را به صورت مستقیم و غیر مستقیم می توان مشاهده نمود.
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
