متن آهنگ مریض حالی از محسن چاوشی

[♱ ᴠɪᴄᴛᴏʀ ♱]

نه جیک جیک مستانت ، نه سردی زمستانت

رجوع کن به دستانت

که روز های بسیاری ، که ظلم ها روا کردی

به دست های بسیاری

شبانه مردِ گاریچی ، به خانه میکِشد خود را

اگر که مادیان (اسب ماده) خسته ، اگر طناب هم پاره

درون مرد همواره ، کشیده میشود باری

مریض حالی ام خوش نیست ، نه خوابِ راحتی دارم

نه مایلم به بیداری

درونِ ما تفاوت هاست ، تو مبتلا به درمانی

نه من دچار بیماری

کنار تخت میخوابم ، مگر هوا که بند آمد

نفس کشیدنت باشم

تو روز میشوی هر شب ، و صبح میشوی هر روز

تو خوابِ راحتی داری

خیال بافی ات بد نیست ، خیال کن که خواهی رفت

همین که رفتی و مُردم ، تلاش کن که برگردی

و در کمال خونسردی ، مرا به خاک بسپاری

زیاد یاوه میگویم ، گره بزن زبانم را

زیاد از تو مینوشم ، بگیر استکانم را

بگیر هر چه را دارم ، ببخش هر چه را داری

مریض حالی ام خوش نیست ، نه خوابِ راحتی دارم

نه مایلم به بیداری

درونِ ما تفاوت هاست ، تو مبتلا به درمانی

نه من دچار بیماری

کنار تخت میخوابم ، مگر هوا که بند آمد

نفس کشیدنت باشم

تو روز میشوی هر شب ، و صبح میشوی هر روز

تو خوابِ راحتی داری

تو را شبانه تا هر شب ، به روی شانه خواهم برد

تو را شبانه خواهم مرُد

شبانه های لب هایم ، لبانه های شب هایت

شبانه های بیداری

چه بیقرار و سنگین بار ، به خانه میکَم خود را

چه بیگدار در قلبم ، زبانه میِکشی خود را

من از تو سخت دلگیرم ، تو از که سخت بیزاری