بازی آنلاین
آپلود عکس
02-02-2013، 9:20
(آخرین ویرایش در این ارسال: 06-05-2013، 14:14، توسط Azarbayjanliam.)
شاخه فرهنگی انجمن جیت کان دوی ایران
اکنون که شاخه های زیادی از هنرهای رزمی دنیا را فرا گرفته و علاقه مندان این هنرها از طریق فیلم ها و رسانه ها هر یک به شاخه ای از هنرها علاقه مند شده اند هنوز به چند سوال مهم درباره تاریخ این هنرها و چگونگی پیدایش مکاتب و آیین های جوان مردی از دل این هنرها و همچنین موطن آن ها پاسخ دقیق داده نشده است لذا این جانب صلاح دیدم مطلبی کلیدی در این زمینه را که به لطف خدا در نزد ما معلوم و مبرهن می باشد اما عامه و حتی بسیاری از بزرگان خانواده ی رزمی از آن بی خبرند را بیان و در واقع فاش نمایم. و این را فقط و فقط به پاسداشت زحمات استاد عزیزم میرحسن کوه کمری و با اذن ایشان انجام دادم، زیرا به زعم ما چپاول اندیشه و علم از سوی رندان بسیاری سال ها گریبان گیرایشان شده چیزی که سال ها تأثیر ایشان را بر روی افکار عمومی جامعه ی رزمی مخفی نگهداشت، غافل از آنکه – آن چه که مردم یاد گرفتند و رفتند در مقابل آن چه نمی دانند مانند کاه و کوه است. بعضی از اسناد و مدارک سخنان خود را در حین عنوان مقاله آورده ام و بعضی دیگر از کسانی که علاقه مندند بدانند می توانند از طریق ارتباط با دفتر آموزشگاه تندر کسب اطلاع کنند.
الف) کسانی که از این حقایق باخبرند بسیار انگشت شمارند و تازه آن عده ی کم هم در سکوتی طولانی به سر می برند و منشأ اصلی هنرهای رزمی، چینی ها نبوده اند بلکه این هنرها بین ایرانیان و تورانیان بوده است. قدیمی ترین استاد تاریخی هنرهای رزمی، مربوط به تصاویر برجسته سنگی متعلق به «۵۰۰۰» سال پیش است که در منطقه بابل کشف شده و در واقع همان ایران قدیم است. توران همان سرزمین ترکستان است که در زمان حکومت فریدون بر ایران، یکی از پسران او به نام تور متولی آن بود و به همین دلیل نام آن را توران نهادند. منشاء هنرهای رزمی کنونی در واقع همین ترک ها بوده اند که ظاهراً بعد از اسلام زمانی که این سرزمین را اویغورستان می نامیدند و پس از تصرف سرزمین چین که اویغورها «۲۰۰» سال حاکمان مطلق آن شدند، این هنرها در این سرزمین توسعه یافت و بیشتر، مرکز گسترش آن را شهر «شانگ سی» در استان «هبی» البته با اسامی کنونی آن می دانند. این استان همسایه ی استان چینی و بودائی نشین «هنان» می باشد که معبد شائولین در آن است و به غلط به دلیل آن که حکومت کنونی چین بودائیست آن را منشأ هنرهای رزمی به دنیا معرفی کرده اند که این یک دروغ تاریخی است.
ب) ترکستان یا توران سرزمینی پهن آور در شمال چین است که از یک سو همسایه ی ایران و از سوی دیگر همسایگی چین را دار است و ساکنان آن قبایلی ترک زبان بوده اند که ترک های دیگر نقاط یا از نوادگان آن ها هستند یا توسط آن ها ترک زبان شده اند.
ج) این سرزمین منشأ و محل اسکان چندین قبیله ی تقریباً هم ناد از قبیل اویغورها، ختاها، اقوزها و ترکمن ها می باشد که بعضی از این اقوام اکنون صاحب سرزمینی مستقل هستند از جمله قرقیزها. این سرزمین قریب به ۵۰ سال است که طی انقلاب مائویی کموئیستی و جریان استحاله ی فرهنگی مائو از قصد به دلایل بسیار از صفحه روزگار محو شده و نام آن به ایالت «سین کیانک» تغییر نام داده است و اهالی آن وادار شده اند به جای زبان ترکی حتی الامکان به چینی تکلم کنند. این ترک ها که ریشه و حقیقت اکثر – ترک های آسیای میانه می باشند، انسان هایی نگاورو دلیر بوده اند که سال های متمادی از چین تا آسیای صغیر عرصه ی تاخت و تاز آن ها بوده است و حکومت ایران و چین نیز سال ها در دست همین اقوام بوده یعنی سلجوقیان، تیموریان و غزنویان.
د) شباهت ظاهری ترک ها، مغول ها، چینی ها و منچوها سبب شده است که مردم دنیا در تشخیص به اشتباه بیفتند و استحاله فرهنگی کمونیست ها و دست کاری تاریخی آن ها و در ضمن سست عنصری برخی. تاریخ نویسان چینی سبب شده که دوره های حکومتی این اقوام در چین جزو سلسله های حکومتی چین حساب شود. اما اگر کمی دقت شود ترک ها از نظر جسمانی بسیار با چینی ها متفاوت اند و دارای بدن های تنومند و قوی می باشند که واژه ی «یغور» که در واقع از کلمه ی «اویغور» گرفته شده دلیل بر همین مدعاست.
ه) پس از اسلام تقریباً همه ٔ این اقوام ترک به علل مختلف و از جمله آنکه همیشه تحت تأثیر فرهنگ ایرانی بوده اند و دیگر آنکه روح سلحشوری و جهاد را در اسلام می دیدند به اسلام گرویدند و در میان چینی ها به «هوئی »ها و اقوام، «هو» شهرت یافتند.
و) چینی ها در جست وجوی معنای کلمه ی «لگویش» که کلمه ترکی با معنایی بسیار عمیق است و ریشه در فرهنگ رزمی اسلامی ترک ها دارد کلمه باستانی «کونگ فو» را به کار بردند که در حقیقت به معنی عام «حکمت» است و قبل از ظهور و بروز هنر رزمی در بین آن ها به حکما اطلاق می شد و هیچ ربطی به رزمی نداشت از جمله حکیم معروف «کونگ فو تزو» یا استاد کونگ فو که به یونانی «کونفوسیوس» اطلاق می شود و اساساً رزمی کار نبوده است.
ز) کلمه «ووشو» ابتدا به ساکن لکواوشو «یاکیوشو» بوده است که به معنی هنر ملی است و برگرفته از اپرای چینی و همان آکروبات چینی است و کلمه «وو» «در چینی به معنی «من» است نه رزم ریشه ی اصلی آن از ترک ها به چینی ها منتقل شده، آن هم به صورت محدود، کلمه ی «وور» در ترکی است به معنی «بزن» و «ووروش» به معنی «زدن» که چون چینی ها مخرج را نداردند و نمی توانند «ر» را تلفظ کنند می گویند «ووئوش» که بعداً به «ووشو» تبدیل شد.
نتیجه آن که هنرهای رزمی که اکنون به کونگ فو چینی یا بوکس چینی یا ووشو مشهور شده اند در واقع در بین ترک های ترکستان است که اکنون بیشتر آن ها مسلمانند و به قوم «هویی» یا «هود» مشهور می باشند که «وانگ یو» و «کارتر وانگ» و حتی «بروس لی» یا کارگردانی مانند آنگ لی «که فیلم عظیمی مثل» ببر خیزان، اژدهای پنهان را ساخته و حتی بیشتر قهرمانان آن فیلم از این طایفه اند، و اگر کسی بخواهد حقیت آن را اخذ کند باید به نزد اساتیدی که در بین این قوم هستند برود که بسیار در آموزش رازدار و مخفیکارند و اصلاً اسار رزمی نزد آن ها بوده است نه بین چینی ها، حتی تعصب ملی هم بین این ها بوده نه چینی ها که اکنون مردم دنیا همه ی آن ها را چینی خطاب می کند در حالی ه هم به ترک بودنشان تعصب دارند وهم به مسلمان بودنشان. پس فلسفه ی هنرهای رزمی نه به تاتوئیسم ربط دارد و نه به ذهن، بلکه ادیان سعی در خوراندن دین خود که در بسیاری مواقع اقتباس شده ٔ ناقصی از اسلام می باشد، به هنرهای رزمی نموده اند. این هنرها توسط ترک ها به چین و ژاپن و از طریق منچوری به کره رفته است و به ووشو، کاراته و تکواندو تبدیل شده است.
● اما توسط چه کسی و چرا این بلبشوی تاریخی دامن زده شد؟
باید گفت توسط یکی از بزرگ ترین هنرمندان رزمی صد سال اخیر جناب «وانگ ژی پینگ» که ترک بوده و در حقیقت بنیاد فدراسیون چین را او نهاده است و در اصل نامش «نورالدین محمد» بوده است، استاد مسلمان اهل ارومچی که با همراه شدن با مائو و کفایت کردن به یک سبک از سبک های رزمی به نام مسلمانان به زغم بسیاری از ترک ها خیانت بزرگی در حق این قوم کرد که البته نمی توان یک طرفه قضاوت کرد، شاید هدف او در امان ماندن و بهره مند شدن اقوام «هویی» از حمایت های جمهوری خلق چین و ایجاد جبهه ی واحد در مقابل امیرپالیسم بوده است. خانواده های چینی که فامیلی های «لو لی، وانگ» دارند ترک تبارند.
در هر حال مجموعه ی بالا برای اولین بار است که در دنیا به طور علنی مطرح می شود و تاکنون جز بزرگان خانواده رزمی که از ترک های مسلمان می باشند، از آن اطلاع نداشته اند. که به صلاح دید استادم و نظر به این که از دیدن این همه چپاول که نسبت به این ودیعه ی مسلمانان که به خاطرآموزه های اسلامی و از طریق ایرانی ها و ترک ها به گوش چینی ها و ژاپنی ها و کره ای ها و از این سه کشور به همه ی دنیا رسیده خسته شدیم و تصمیم به چاپ و افشای آن گرفتم. تا کی باید آموزه های اسلامیان را یاد بگیرند و در غالب مکاتبی چون «شین تو، تائو «ذن و بودا» به خوردمان دهند؟ پس نتیجه آن که رزمی به معنی کنون اش متعلق به ترک های ترکستان بوده و هست که بعد از اسلام و آموزه های اسلامی پیشرفت جهشی نمود و دنیا را تحت تأثیر قرار داد و اکثر بازیگران رزمی فیلم های دهه های ”۴۰، ۵۰، ۶۰ و ۷۰“ و حتی کنونی سینمای رزمی چین همین ها بوده اند که این مطلب به طور علنی برای اولین بار آن هم از طرف شاخه فرهنگی جیت کان دوی ایران فاش می شود و از این به بعد هر سخنی در این رابطه اقتباس از ما خواهد بود و «این مدعیان در طلبش بی خبرانند». ضمناً این مقاله را تقدیم می کنیم به انجمنی که در سال «۱۳۲۰» توسط دو بازرگان ایرانی ترکتبار مقیم ارومیه در ایران تأسیس شد و منشاً برکات بسیاری بود و کانون رزمی ما مدیون و متعلق به آن هاست و اساتید بزرگی که در جامعه ی رزمی گم نامند حق بزرگی بر گردن استاد ما میر حسن کوه کمری دارند استاد و معلم بزگ «غلامعلی کسرائی عصر»، «مرحوم استاد بزرگ اسماعیل اویغور»، «مرحوم استاد باقر ملاح»، بزرگ استادمان که رئیس انجمن بود و «۱۰» سال پیش مرحوم شده و استاد بزرگ جیت کان دو که دوست نداشته اند. نامشان فاش شود و استاد چیت کان دو «بهروزعلیزاده» که بیشترین حق را برگردن استادمان دارد، ایشان خود را مدیون او و پدربزرگوارشان که در واقع اولین استاد ایشان بوده اند می دانند.
● ضربه پا کوپشی پهلو
▪ در فرهنگ کهن رزمی این ضربه انتهاء سلوک ضربات سخت می باشد.
▪ اجراء این ضربه به ندرت در افراد برگزیده آیین رزمی و پا گذشت سال ها ممارست مقدور می باشد.
▪ این ضربه در آیین کهن رزمی به الماس درخشان شهرت داشته و چهارمین ضربه از چهارگانه اصلی است.
▪ قدرت گیری از مفصل ران و کمر در اجرای این ضربه و تصویرسازی ذهنی و هل دادن و کوبیدن ادغام شده مهم است.
▪ بدون هیچگونه حرکت اضافی یا به عقب کشیدن پا و در لحظه زدن و نگهداشتن در آخر اجرالزامی است.
الف) کسانی که از این حقایق باخبرند بسیار انگشت شمارند و تازه آن عده ی کم هم در سکوتی طولانی به سر می برند و منشأ اصلی هنرهای رزمی، چینی ها نبوده اند بلکه این هنرها بین ایرانیان و تورانیان بوده است. قدیمی ترین استاد تاریخی هنرهای رزمی، مربوط به تصاویر برجسته سنگی متعلق به «۵۰۰۰» سال پیش است که در منطقه بابل کشف شده و در واقع همان ایران قدیم است. توران همان سرزمین ترکستان است که در زمان حکومت فریدون بر ایران، یکی از پسران او به نام تور متولی آن بود و به همین دلیل نام آن را توران نهادند. منشاء هنرهای رزمی کنونی در واقع همین ترک ها بوده اند که ظاهراً بعد از اسلام زمانی که این سرزمین را اویغورستان می نامیدند و پس از تصرف سرزمین چین که اویغورها «۲۰۰» سال حاکمان مطلق آن شدند، این هنرها در این سرزمین توسعه یافت و بیشتر، مرکز گسترش آن را شهر «شانگ سی» در استان «هبی» البته با اسامی کنونی آن می دانند. این استان همسایه ی استان چینی و بودائی نشین «هنان» می باشد که معبد شائولین در آن است و به غلط به دلیل آن که حکومت کنونی چین بودائیست آن را منشأ هنرهای رزمی به دنیا معرفی کرده اند که این یک دروغ تاریخی است.
ب) ترکستان یا توران سرزمینی پهن آور در شمال چین است که از یک سو همسایه ی ایران و از سوی دیگر همسایگی چین را دار است و ساکنان آن قبایلی ترک زبان بوده اند که ترک های دیگر نقاط یا از نوادگان آن ها هستند یا توسط آن ها ترک زبان شده اند.
ج) این سرزمین منشأ و محل اسکان چندین قبیله ی تقریباً هم ناد از قبیل اویغورها، ختاها، اقوزها و ترکمن ها می باشد که بعضی از این اقوام اکنون صاحب سرزمینی مستقل هستند از جمله قرقیزها. این سرزمین قریب به ۵۰ سال است که طی انقلاب مائویی کموئیستی و جریان استحاله ی فرهنگی مائو از قصد به دلایل بسیار از صفحه روزگار محو شده و نام آن به ایالت «سین کیانک» تغییر نام داده است و اهالی آن وادار شده اند به جای زبان ترکی حتی الامکان به چینی تکلم کنند. این ترک ها که ریشه و حقیقت اکثر – ترک های آسیای میانه می باشند، انسان هایی نگاورو دلیر بوده اند که سال های متمادی از چین تا آسیای صغیر عرصه ی تاخت و تاز آن ها بوده است و حکومت ایران و چین نیز سال ها در دست همین اقوام بوده یعنی سلجوقیان، تیموریان و غزنویان.
د) شباهت ظاهری ترک ها، مغول ها، چینی ها و منچوها سبب شده است که مردم دنیا در تشخیص به اشتباه بیفتند و استحاله فرهنگی کمونیست ها و دست کاری تاریخی آن ها و در ضمن سست عنصری برخی. تاریخ نویسان چینی سبب شده که دوره های حکومتی این اقوام در چین جزو سلسله های حکومتی چین حساب شود. اما اگر کمی دقت شود ترک ها از نظر جسمانی بسیار با چینی ها متفاوت اند و دارای بدن های تنومند و قوی می باشند که واژه ی «یغور» که در واقع از کلمه ی «اویغور» گرفته شده دلیل بر همین مدعاست.
ه) پس از اسلام تقریباً همه ٔ این اقوام ترک به علل مختلف و از جمله آنکه همیشه تحت تأثیر فرهنگ ایرانی بوده اند و دیگر آنکه روح سلحشوری و جهاد را در اسلام می دیدند به اسلام گرویدند و در میان چینی ها به «هوئی »ها و اقوام، «هو» شهرت یافتند.
و) چینی ها در جست وجوی معنای کلمه ی «لگویش» که کلمه ترکی با معنایی بسیار عمیق است و ریشه در فرهنگ رزمی اسلامی ترک ها دارد کلمه باستانی «کونگ فو» را به کار بردند که در حقیقت به معنی عام «حکمت» است و قبل از ظهور و بروز هنر رزمی در بین آن ها به حکما اطلاق می شد و هیچ ربطی به رزمی نداشت از جمله حکیم معروف «کونگ فو تزو» یا استاد کونگ فو که به یونانی «کونفوسیوس» اطلاق می شود و اساساً رزمی کار نبوده است.
ز) کلمه «ووشو» ابتدا به ساکن لکواوشو «یاکیوشو» بوده است که به معنی هنر ملی است و برگرفته از اپرای چینی و همان آکروبات چینی است و کلمه «وو» «در چینی به معنی «من» است نه رزم ریشه ی اصلی آن از ترک ها به چینی ها منتقل شده، آن هم به صورت محدود، کلمه ی «وور» در ترکی است به معنی «بزن» و «ووروش» به معنی «زدن» که چون چینی ها مخرج را نداردند و نمی توانند «ر» را تلفظ کنند می گویند «ووئوش» که بعداً به «ووشو» تبدیل شد.
نتیجه آن که هنرهای رزمی که اکنون به کونگ فو چینی یا بوکس چینی یا ووشو مشهور شده اند در واقع در بین ترک های ترکستان است که اکنون بیشتر آن ها مسلمانند و به قوم «هویی» یا «هود» مشهور می باشند که «وانگ یو» و «کارتر وانگ» و حتی «بروس لی» یا کارگردانی مانند آنگ لی «که فیلم عظیمی مثل» ببر خیزان، اژدهای پنهان را ساخته و حتی بیشتر قهرمانان آن فیلم از این طایفه اند، و اگر کسی بخواهد حقیت آن را اخذ کند باید به نزد اساتیدی که در بین این قوم هستند برود که بسیار در آموزش رازدار و مخفیکارند و اصلاً اسار رزمی نزد آن ها بوده است نه بین چینی ها، حتی تعصب ملی هم بین این ها بوده نه چینی ها که اکنون مردم دنیا همه ی آن ها را چینی خطاب می کند در حالی ه هم به ترک بودنشان تعصب دارند وهم به مسلمان بودنشان. پس فلسفه ی هنرهای رزمی نه به تاتوئیسم ربط دارد و نه به ذهن، بلکه ادیان سعی در خوراندن دین خود که در بسیاری مواقع اقتباس شده ٔ ناقصی از اسلام می باشد، به هنرهای رزمی نموده اند. این هنرها توسط ترک ها به چین و ژاپن و از طریق منچوری به کره رفته است و به ووشو، کاراته و تکواندو تبدیل شده است.
باید گفت توسط یکی از بزرگ ترین هنرمندان رزمی صد سال اخیر جناب «وانگ ژی پینگ» که ترک بوده و در حقیقت بنیاد فدراسیون چین را او نهاده است و در اصل نامش «نورالدین محمد» بوده است، استاد مسلمان اهل ارومچی که با همراه شدن با مائو و کفایت کردن به یک سبک از سبک های رزمی به نام مسلمانان به زغم بسیاری از ترک ها خیانت بزرگی در حق این قوم کرد که البته نمی توان یک طرفه قضاوت کرد، شاید هدف او در امان ماندن و بهره مند شدن اقوام «هویی» از حمایت های جمهوری خلق چین و ایجاد جبهه ی واحد در مقابل امیرپالیسم بوده است. خانواده های چینی که فامیلی های «لو لی، وانگ» دارند ترک تبارند.
در هر حال مجموعه ی بالا برای اولین بار است که در دنیا به طور علنی مطرح می شود و تاکنون جز بزرگان خانواده رزمی که از ترک های مسلمان می باشند، از آن اطلاع نداشته اند. که به صلاح دید استادم و نظر به این که از دیدن این همه چپاول که نسبت به این ودیعه ی مسلمانان که به خاطرآموزه های اسلامی و از طریق ایرانی ها و ترک ها به گوش چینی ها و ژاپنی ها و کره ای ها و از این سه کشور به همه ی دنیا رسیده خسته شدیم و تصمیم به چاپ و افشای آن گرفتم. تا کی باید آموزه های اسلامیان را یاد بگیرند و در غالب مکاتبی چون «شین تو، تائو «ذن و بودا» به خوردمان دهند؟ پس نتیجه آن که رزمی به معنی کنون اش متعلق به ترک های ترکستان بوده و هست که بعد از اسلام و آموزه های اسلامی پیشرفت جهشی نمود و دنیا را تحت تأثیر قرار داد و اکثر بازیگران رزمی فیلم های دهه های ”۴۰، ۵۰، ۶۰ و ۷۰“ و حتی کنونی سینمای رزمی چین همین ها بوده اند که این مطلب به طور علنی برای اولین بار آن هم از طرف شاخه فرهنگی جیت کان دوی ایران فاش می شود و از این به بعد هر سخنی در این رابطه اقتباس از ما خواهد بود و «این مدعیان در طلبش بی خبرانند». ضمناً این مقاله را تقدیم می کنیم به انجمنی که در سال «۱۳۲۰» توسط دو بازرگان ایرانی ترکتبار مقیم ارومیه در ایران تأسیس شد و منشاً برکات بسیاری بود و کانون رزمی ما مدیون و متعلق به آن هاست و اساتید بزرگی که در جامعه ی رزمی گم نامند حق بزرگی بر گردن استاد ما میر حسن کوه کمری دارند استاد و معلم بزگ «غلامعلی کسرائی عصر»، «مرحوم استاد بزرگ اسماعیل اویغور»، «مرحوم استاد باقر ملاح»، بزرگ استادمان که رئیس انجمن بود و «۱۰» سال پیش مرحوم شده و استاد بزرگ جیت کان دو که دوست نداشته اند. نامشان فاش شود و استاد چیت کان دو «بهروزعلیزاده» که بیشترین حق را برگردن استادمان دارد، ایشان خود را مدیون او و پدربزرگوارشان که در واقع اولین استاد ایشان بوده اند می دانند.
● ضربه پا کوپشی پهلو
▪ در فرهنگ کهن رزمی این ضربه انتهاء سلوک ضربات سخت می باشد.
▪ اجراء این ضربه به ندرت در افراد برگزیده آیین رزمی و پا گذشت سال ها ممارست مقدور می باشد.
▪ این ضربه در آیین کهن رزمی به الماس درخشان شهرت داشته و چهارمین ضربه از چهارگانه اصلی است.
▪ قدرت گیری از مفصل ران و کمر در اجرای این ضربه و تصویرسازی ذهنی و هل دادن و کوبیدن ادغام شده مهم است.
▪ بدون هیچگونه حرکت اضافی یا به عقب کشیدن پا و در لحظه زدن و نگهداشتن در آخر اجرالزامی است.
استاد میرحسن کوه کمری (بنیانگذار جیت کان دو در ایران )
احمد علیپور (نائیب رئیس جیت کان دو ایران )
مجله رزم آور
احمد علیپور (نائیب رئیس جیت کان دو ایران )
مجله رزم آور
بر گرفته از: دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
http://www.aftabir.com
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
نقدهایی از طرف اینجانب:
1- این مقاله، خود، تأکید بر این دارد که ریشه هنرهای رزمی مربوط به ترکهاست و نه اقوام "هونِ" چین، و از طرفی دیگر چنان بر وجود ایرانیان تأکید می کند که گویی ترکها هم از اینان یاد گرفته و امپراطوریهای گسترده ای که خود ایران نیز قسمتی از آنها بوده است را بنا کرده اند! اگر ارتباطی هم بوده است، مطمئناً بین ترکهای ایران و ترکستان شرقی بوده، دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
رقـص آذربایـجــانی نیز نمود عینی این مدعاست.
2- منطقه شمالی چین از قدیم الایام معروف به "ترکستان شرقی" است، و خود اویغورها نیز بر این حقیقت تأکید دارند. لفظ توران، فریدون و تور، اصالتاً ریشه تاریخی نداشته و تنها مستعمل در داستانهای شاهنامه هستند.
3- کلمه «یغور» از نظر گرامر زبان ترکی، هیچ ربطی به واژه ی "اویغور" ندارد(البته که نام اویغورهای جنوبی "یاقور" می باشد).
4- واللهُ اعلم ...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
جهت آشنائی با موسیقی ملت اویغور، می توانید ویدئوی زیر را تماشا کنید:
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
