بازی آنلاین
آپلود عکس
05-07-2020، 20:02
عدد اکسایشِ یک اتم در یک گونهٔ شیمیایی، هم ارز با بار الکتریکی است که به اتم آن عنصر نسبت داده می‌شود، با فرض اینکه همهٔ پیوندها یونی هستند. (اعداد اکسایش ترکیبهای کووالانسی، بر اساسعدد اکسایش یک یون یک تک اتمی برابر با بار آن یون می‌باشد. مثلاً در NaCl، عدد اکسایش یون سُدیم (+Na) برابر ۱+ و عدد اکسایش یونِ کلر (-Cl) برابر ۱- است. عدد اکسایش اتمها در یک مولکول کووالانسی را می‌توان با دادن الکترونهای هر پیوند به اتم الکترونگاتیو تر به دست آورد. برای مولکول
ساختار لوئیس مولکول هیدروژن کلرید.png
هر دو الکترون پیوند کووالانسی به اتم کلر داده می‌شوند، زیرا کلر الکترونگاتیو تر از هیدروژن است. به این ترتیب عدد اکسایش اتم کلر به دلیل یک الکترون اضافی، برابر با ۱- است. عدد اکسایش اتم هیدروژن نیز به علت اختصاص یافتن تنها الکترون آن به اتم کلر، برابر با ۱+ است.
در مورد پیوندهای غیر قطبی بین اتمهای یکسان، که در آن‌ها تفاوت الکترونگاتیوی وجود ندارد، الکترونهای پیوندی به‌طور مساوی بین اتمهای تشکیل دهندهٔ پیوند تقسیم می‌شوند. (حتی اگر تعداد الکترونهای پیوند فرد باشد باز هم به‌طور مساوی تقسیم می‌شوند. )
به این ترتیب عدد اکسایش هر دو اتم کلر در مولکول زیر صفر است.
ساختار لوئیس مولکول کلر.png
قواعد تعیین عدد اکسایش
بر اساس این ایده‌ها قواعد زیر را می‌توان برای تعیین عدد اکسایش بیان کرد:
اتمهای ترکیب نشده و اتمهایی که عناصر مولکولی را تشکیل داده‌اند، عدد اکسایش صفر دارند.
مجموع اعداد اکسایش اتمها در یک ترکیب صفر است، زیرا ترکیبات از لحاظ بار الکتریکی خنثی هستند.
عدد اکسایش یونهای تک اتمی برابر با بار یون است. برای مثال فلزات گروه IA شامل Cs، Rb، K، Na، Li همیشه در ترکیبات خود دارای عدد اکسایش ۱+ و عناصر گروه IIA شامل Ba، Sr، Ca، Mg، Be همیشه دارای عدد اکسایش ۲+ هستند.
مجموع اعداد اکسایش اتمهای تشکیل دهندهٔ یک یون چند اتمی برابر با بار آن یون است.
عدد اکسایش فلوئور، الکترونگاتیو ترین اتم، در تمام ترکیبات فلوئوردار (به استثنای F۲) برابر ۱- است.
عدد اکسایش اکسیژن در اغلب ترکیبهای اکسیژن دار، ۲- است. ولی چند مورد استثنا هم وجود دارد:
در پراکسیدها، عدد اکسایش هر یک از اتمهای اکسیژن، ۱- است. دو اتم اکسیژن در یون پراکسید، -۲ O۲، هم ارزند. هر یک باید عدد اکسایش ۱- داشته باشند تا مجموع آن‌ها برابر با بار یون گردد.
در یون سوپراکسید، O21--، عدد اکسایش هر اتم اکسیژن، ۰٫۵- است.
در OF۲، عدد اکسایش اکسیژن ۲+ است.(قاعدهٔ ۵ را ببینید)
عدد اکسایش هیدروژن در تمام ترکیبات ۱+ است به جز در هیدریدهای فلزی مانند NaH و CaH۲ که در آن‌ها حالت ۱- است و مولکول H۲ که عدد اکسایش هیدروژن در آن صفر است.
در ترکیبات دو نافلز (خواه به صورت یون چند اتمی یا مولکول) عدد اکسایش عنصر الکترونگاتیو تر منفی و برابر بار یون تک اتمی معمولی آن عنصر است. مثلاً در PCl۳ عدد اکسایش Cl برابر ۱- است و بنا بر قاعدهٔ ۲ عدد اکسایش P هم برابر ۳+ می‌شود. یا در مثالی دیگر در مولکول CS۲ عدد اکسایش S برابر ۲- و عدد اکسایش کربن برابر ۴+ است.
تکمیلی
هر عنصر در ترکیبات مختلف توانایی بدست آوردن اعداد اکسایش گوناگونی را دارد. در صفحهٔ فهرست حالت‌های اکسایش عنصرها می‌توانید فهرستی از اعداد اکسایشی که هر عنصر می‌تواند به خود بگیرد را می‌توانید بینید.
عدد اکسایش یک اتم همیشه یک عدد صحیح است ولی میانگین اعداد اکسایش چند اتم از یک عنصر می‌تواند اعشاری باشد. به عنوان مثال در سوپراکسید عدد اکسایش یک اکسیژن -1 و دیگری صفر است و میانگین اعداد اکسایش 0.5- است. برخی قواعد اختیاری تعیین می‌شود.)
ساختار لوئیس مولکول هیدروژن کلرید.png
هر دو الکترون پیوند کووالانسی به اتم کلر داده می‌شوند، زیرا کلر الکترونگاتیو تر از هیدروژن است. به این ترتیب عدد اکسایش اتم کلر به دلیل یک الکترون اضافی، برابر با ۱- است. عدد اکسایش اتم هیدروژن نیز به علت اختصاص یافتن تنها الکترون آن به اتم کلر، برابر با ۱+ است.
در مورد پیوندهای غیر قطبی بین اتمهای یکسان، که در آن‌ها تفاوت الکترونگاتیوی وجود ندارد، الکترونهای پیوندی به‌طور مساوی بین اتمهای تشکیل دهندهٔ پیوند تقسیم می‌شوند. (حتی اگر تعداد الکترونهای پیوند فرد باشد باز هم به‌طور مساوی تقسیم می‌شوند. )
به این ترتیب عدد اکسایش هر دو اتم کلر در مولکول زیر صفر است.
ساختار لوئیس مولکول کلر.png
قواعد تعیین عدد اکسایش
بر اساس این ایده‌ها قواعد زیر را می‌توان برای تعیین عدد اکسایش بیان کرد:
اتمهای ترکیب نشده و اتمهایی که عناصر مولکولی را تشکیل داده‌اند، عدد اکسایش صفر دارند.
مجموع اعداد اکسایش اتمها در یک ترکیب صفر است، زیرا ترکیبات از لحاظ بار الکتریکی خنثی هستند.
عدد اکسایش یونهای تک اتمی برابر با بار یون است. برای مثال فلزات گروه IA شامل Cs، Rb، K، Na، Li همیشه در ترکیبات خود دارای عدد اکسایش ۱+ و عناصر گروه IIA شامل Ba، Sr، Ca، Mg، Be همیشه دارای عدد اکسایش ۲+ هستند.
مجموع اعداد اکسایش اتمهای تشکیل دهندهٔ یک یون چند اتمی برابر با بار آن یون است.
عدد اکسایش فلوئور، الکترونگاتیو ترین اتم، در تمام ترکیبات فلوئوردار (به استثنای F۲) برابر ۱- است.
عدد اکسایش اکسیژن در اغلب ترکیبهای اکسیژن دار، ۲- است. ولی چند مورد استثنا هم وجود دارد:
در پراکسیدها، عدد اکسایش هر یک از اتمهای اکسیژن، ۱- است. دو اتم اکسیژن در یون پراکسید، -۲ O۲، هم ارزند. هر یک باید عدد اکسایش ۱- داشته باشند تا مجموع آن‌ها برابر با بار یون گردد.
در یون سوپراکسید، O21--، عدد اکسایش هر اتم اکسیژن، ۰٫۵- است.
در OF۲، عدد اکسایش اکسیژن ۲+ است.(قاعدهٔ ۵ را ببینید)
عدد اکسایش هیدروژن در تمام ترکیبات ۱+ است به جز در هیدریدهای فلزی مانند NaH و CaH۲ که در آن‌ها حالت ۱- است و مولکول H۲ که عدد اکسایش هیدروژن در آن صفر است.
در ترکیبات دو نافلز (خواه به صورت یون چند اتمی یا مولکول) عدد اکسایش عنصر الکترونگاتیو تر منفی و برابر بار یون تک اتمی معمولی آن عنصر است. مثلاً در PCl۳ عدد اکسایش Cl برابر ۱- است و بنا بر قاعدهٔ ۲ عدد اکسایش P هم برابر ۳+ می‌شود. یا در مثالی دیگر در مولکول CS۲ عدد اکسایش S برابر ۲- و عدد اکسایش کربن برابر ۴+ است.
تکمیلی
هر عنصر در ترکیبات مختلف توانایی بدست آوردن اعداد اکسایش گوناگونی را دارد. در صفحهٔ فهرست حالت‌های اکسایش عنصرها می‌توانید فهرستی از اعداد اکسایشی که هر عنصر می‌تواند به خود بگیرد را می‌توانید بینید.
عدد اکسایش یک اتم همیشه یک عدد صحیح است ولی میانگین اعداد اکسایش چند اتم از یک عنصر می‌تواند اعشاری باشد. به عنوان مثال در سوپراکسید عدد اکسایش یک اکسیژن -1 و دیگری صفر است و میانگین اعداد اکسایش 0.5- است. برخی قواعد اختیاری تعیین می‌شود.)
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
