پلبی ها

[SɪʟᴠᴇʀMɪɴᴅ]

پلبی‌ها یا پلب‌ها (به انگلیسی: Plebs یا Plebeians و به لاتینی: plebeius)، به اهالی غیربومی روم باستان گفته می‌شد که بعدها ساکن این سرزمین شدند. در برابر آنها، پاتریسی‌ها قرار داشتند که ساکنان لاتینی نخستین روم بودند.مدتی پس از استقرار طوایف و قبایل پاتریسی در روم، سکنهٔ شهر رم پیوسته و رفته رفته رو به افزایش گذاشت. اهالی سایر شهرها و ایالات ایتالیا نیز، برای زندگی به رم روی آوردند.
از سوی دیگر، رومی‌ها شهرهای همجوار را تسخیر می‌کردند و بخشی از اهالی این شهرها را در روم اسکان می‌دادند. در ضمن آن‌ها بهترین اراضی همسایگان خویش را نیز تصرف می‌کردند و به «مزرعهٔ اشتراکی» (که مجموعه‌ای از قطعات زمین متعلق به پاتریسی‌ها بود)، پیوند می‌زدند.
اهالی غیربومی روم و فرزندانشان را پلب می‌نامیدند. اکثر آن‌ها زارع و پیشه‌ور بودند. قطعات زمینی که به پلبی‌ها می‌رسید، بسیار کوچک و نامرغوب بود. با وجود این، در میان آن‌ها افراد ثروتمند نیز حضور داشتند. پلبی‌های ثروتمند عبارت بودند از: بازرگانان و مالکان کشتی‌ها.
پلبی‌ها از هرگونه حقوقی به‌طور کامل بی‌بهره بودند. آن‌ها نصیبی از مزرعهٔ اشتراکی نمی‌بردند و در مجلس ملی و سنای روم نیز حق شرکت نداشتند. با وجود این، این تصور که همهٔ آنان جزو بردگان محسوب می‌شدند، صحیح نیست.
لبی‌ها تودهٔ اصلی شهروندان رومی را تشکیل می‌دادند. برخی افزارمند یا پیشه‌ور، گروهی آزادمرد و بسیاری از آن‌ها روستایی بودند. شاید در آغاز همهٔ ایشان همان ساکنان مغلوب تپه‌های شهر بودند.
جمعی از پلبی‌ها به نام کلینتس (به معنای: وابستگان) خوانده می‌شدند. اینان کسانی بودند که به یکی از پاتریسی‌های بانفوذ که به وی پاترونوس (به معنای: حامی و پشتیبان) گفته می‌شد و جزو طبقات فرادست بود، تعلق داشتند. این گروه از پلبی‌ها به پاداش اینکه از پاترونوس زمین می‌گرفتند و در پناه او می‌زیستند، او را در صلح یاری و در جنگ خدمت و در انجمن‌ها، فرمانبرداری می‌کردند.
طبقه‌ای فرودست‌تر از پلبی‌ها هم وجود داشت که همان بردگان یا بندگان بودند.