جذب سپاس

[מַברִיק]

میگن خود کرده را تدبیر نیست،
میگن اونی که خودش زمین خورده نباید گریه کنه؛ من اما دلم می‌خواد گریه کنم...
برای انتخاب تویی که بزرگترین اشتباهم بودی برای باوری که شکست از من، به دست توئی که مومنت بودم...
برای دلی که سرش به همون سنگی خورد که برای تو به سینه می‌زد...
برای تیکه پاره‌های غروری که به پای تویی شکست که نباید می‌شکست...
برای روزایی که رنگ تاریکی و غم گرفتن خیلی وقته...
برای شبایی که با اشک و شب نخوابی و حسرت سر میشن یه عمره...
برای این تنهایی لعنتی
که یقه‌ی روزگارمو چسبیده و ول نمی‌کنه...
برای همه‌ی خنده‌هایی که به گریه ختم می‌شن
برای بغضی که مثل سرطان چنگ زده به کل وجودم انگار...
آره من خودم خواستمت و زمین خوردم سر خواستنت اما دلم می‌خواد های های گریه کنم...
به حال دلی که هنوز می‌خوادت!