بازی آنلاین
آپلود عکس
21-02-2021، 10:07
هواپیمای سی-۱۴۱ استارلیفتر یک هواپیمای ترابری نظامی راهبردی در حال خدمت برای ایر موبیلیتی کامند (فرماندهی جابه جایی هوایی) (به انگلیسی:Air Mobility Command) نیروی هوایی ارتش ایالات متحده آمریکا بود. این هواپیما برای جایگزینی هواپیماهای باربری با موتور پیستونی نظیر داگلاس سی-۱۲۴ گلوبمستر ۲ ساخته شد، این هواپیما بر اساس الزامات سال ۱۹۶۰ طراحی و در سال ۱۹۶۳ نخستین پرواز خود را انجام داد، ساخت هواپیما برای تحویل ۲۸۵ فروند از پیش شرط شده در ۱۹۶۵ آغاز گردید، ۲۸۴ عدد برای نیروی هوایی و یک عدد جهت استفاده در دیدبانی هوایی برای سازمان ملی هوانوردی و فضایی آمریکا (ناسا) ساخته شد. این هواپیما برای حدود ۴۰ سال در حال خدمت رسانی باقی‌ماند تا اینکه آخرین فروند از آن در سال ۲۰۰۶ توسط نیروی هوایی ایالات متحده از خدمت خارج گردید و پس از آن با هواپیمای سی-۱۷ گلوبمستر ۳ جایگزین شد.در اوایل دهه ۱۹۶۰ میلادی خدمات حمل و نقل هوایی نظامی نیروی هوایی ایالات متحده بر تعداد قابل توجهی از هواپیماهای با نیروی رانشی پروانه‌ای برای جابه جایی‌های راهبردی متکی بود، این هواپیماها می‌بایست سریع تر از رده خارج می‌شدند و نیروی هوایی به مزیت‌های موتورهای جت نیاز داشت. نیروی هوایی در این فاصله ۴۸ فروند هواپیمای سی-۱۳۵ استراتولیفتر سفارش داد، سی-۱۳۵ هواپیمای کاربردی بود اما تنها درهای کناری برای بارگیری داشت و تجهیزات حجیم و بزرگ‌تر از اندازه در آن جای نمی‌شد، و به‌طور ویژه توسط ارتش آمریکا استفاده می‌شد.در بهار سال ۱۹۶۰ نیروی هوایی از پروژه نیاز عملیاتی خاص ۱۸۲ رونمایی کرد، نامی که برای هواپیمایی به کار می‌رفت که می‌بایست توانایی حمل هر دو تسلیحات راهبردی و تکنیکی را دارا می‌بود، از بعد راهبردی هواپیما توانایی حمل تسلیحاتی با شعاع عملیاتی حدود ۳٬۵۰۰ مایل دریایی (۴٬۰۰۰ مایل، ۶٬۵۰۰ کیلومتر) و وزن ۲۷٬۰۰۰ کیلوگرم (۶۰٬۰۰۰ پوند) را داشت، در نقش تاکتیکی نیز نیازمند این بود که هواپیما بتواند تدارکات را در ارتفاع کم رها کرده و به مقصد برساند و دسته چتربازها را در نبرد حمل کرده و رها کند، تعدادی از شرکت‌ها به پروژه نیاز عملیاتی خاص ۱۸۲ (SOR 182) پاسخ مثبت دادند، شامل بوئینگ، لاکهید و جنرال داینامیکس.لاکهید با یک طراحی یکتا به نیازها پاسخ داد، مدل ۳۰۰ لاکهید، نخستین جت بزرگ که از ابتدا برای حمل بار طراحی شد، مدل ۳۰۰ بال‌های پهناور با طراحی بال-بالا (بال‌های هواپیما به بالای بدنه هواپیما متصل می‌شوند) داشت که چهار موتور توربوفن تی اف ۳۳ هرکدام با نیرویی معادل ۲۷٬۰۰۰ پوند (lbf) در زیر بال‌ها نصب شده بودند. چیز مهمی که در آن دیده می‌شد این بود که کابین در ارتفاع ۱٬۲۷ متری (۵۰ اینچ) از سطح زمین قرار داشت که اجازه دسترسی آسان به کابین را از طریق درهای پشتی می‌داد. دو درب کناری عقب هواپیما طراحی شده بود تا دسته چتربازها از هواپیما پرش کنند (در اوت ۱۹۶۵ این مدل نخستین پرش چتربازها از یک هواپیمای با موتور جت را فراهم نمود). درهای باربری پشتی می‌توانستند برای پرتاب تجهیزات هوابرد در هنگام پرواز باز شوند. بال‌های کناری نصب شده، فضای داخلی برای نگه داشتن و حمل بار به اندازه ۳٬۰۵ متر (۱۰ فوت) عرض، ۲٬۷۴ متر (۹ فوت) ارتفاع و ۲۱٬۳۴ متر (۷۰ فوت) درازا را در اختیار می‌گذاشت. این اندازه استارلیفتر را برای حمل به عنوان مثال یک موشک بالستیک قاره پیمای کامل ال جی ام-۳۰ مینیتمن در نگه دارنده خود آماده می‌ساخت. هواپیما توانایی حمل حد بالای ۳۲٬۱۳۶ کیلوگرم (۷۰٬۸۴۷ پوند) در مسافت‌های کوتاه و تا ۴۱٬۷۳۰ کیلوگرم (۹۲٬۰۰۰ پوند) در نسخه‌ای که برای حمل موشک مینیتمن بدون حمل سایر تجهیزات پیکربندی شده بود را داشت. این هواپیما همچنین می‌توانست تعداد ۱۵۴ نیروی نظامی، ۱۲۳ چترباز یا ۸۰ بیمار در بستر را با خود حمل نماید.
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
نخستین قانون رسمی جان اف کندی (رئیس جمهور وقت ایالات متحده آمریکا) پس از مراسم تحلیف، دستور توسعه لاکهید ۳۰۰ در تاریخ ۱۳ مارس ۱۹۶۱، به همراه قراردادی برای طراحی سی-۱۴۱ شامل پنج هواپیما به منظور آزمایش و ارزیابی بود، نخستین چیز غیرعادی که در هواپیما به نظر می‌رسید این بود که هواپیما برای هر دو استاندارد مناسب برای پرواز نظامی و غیرنظامی طراحی شده بود. نمونه اولیه هواپیمای سی-۱۴۱ ای (C-141A) به شماره سریال ۲۷۷۵–۶۱ در یک رکورد زمانی سرهم‌بندی و ساخته شد، که در تاریخ ۲۲ اوت ۱۹۶۳ از کارخانه لاکهید در شهر ماریتا ایالت جورجیا بیرون آمد و نخستین پرواز خود را در تاریخ ۱۷ دسامبر همان سال و همزمان با ۶۰مین سالگرد نخستین پرواز برادران رایت انجام داد. پس از آن کارخانه لاکهید و نیروی هوایی برنامه آزمایش‌های عملیاتی و ساخت و تحویل ۲۸۴ فروند از این هواپیما در ابتدا برای واحدهای خدمات حمل و نقل هوایی نظامی (MATS) که بعدها به فرماندهی ترابری هوایی نظامی (MAC: Military Airlift Command) تغییر نام داد را در سال ۱۹۶۶ آغاز نمودند.تلاش برای فروش هواپیما در بازار غیرنظامی تنها به سفارش مشروط و موقت تعداد چهار فروند از هواپیما برای خطوط هوایی اسلیک (Slick Airways) و فلاینگ تایگر لاین (Flying Tiger Line) منجر شد. این مدل‌ها باید کشیده تر می‌بودند، این کشیدگی به اندازه ۱۱٬۲۸ متر (۳۷ فوت) درازتر از یک سی-۱۴۱ اِی بود، و بانام تجاری ال-۳۰۰ سوپراستارلیفتر (L-300 SuperstarLifter) به فروش رسید. تغییرات دیگری نیز در هواپیما برای هرچه بیشتر تجاری تر شدن آن انجام شد. این توسعه پایدار نماند و تنها یک فروند از هواپیمای نمایشی غیر تجاری ساخته شد، عدم فروش تجاری هواپیما باعث شد تا لاکهید هواپیما را به ناسا اهدا کند.نمونه اولیه پس از تولید یک برنامه آزمایش‌های پرفشار را آغاز نمود شامل تحویل نخستین هواپیما با شماره سریال ۸۰۳۷–۶۳ به گروه حمل و نقل هوایی ۱۷۰۷ام از خدمات حمل و نقل هوایی نظامی (MATS) در تاریخ ۱۹ اکتبر ۱۹۶۴ و در پایگاه نیروی هوایی تینکر واقع در شهر اوکلاهما سیتی، آزمایش‌ها ادامه پیدا کرد و در ۲۵ ژانویه ۱۹۶۵ گواهی نامه مجوز حمل و نقل هوایی فدرال برای هواپیما بدست آمد. نخستین تحویل به یک واحد عملیاتی به شماره سریال ۸۰۸۰–۶۳ در تاریخ ۲۳ آوریل ۱۹۶۵ به اسکادران حمل و نقل هوایی ۴۴ام، گروه حمل و نقل هوایی ۱۵۰۱، پایگاه نیروی هوایی تراویس واقع در کالیفرنیا اتفاق افتاد. اگرچه آزمایش عملیاتی ادامه پیدا کرد، به علت درگیری نظامی ایالات متحده در جنوب ویتنام، سی-۱۴۱ به زودی در پروازهای عملیاتی در منطقه عملیاتی به کار گرفته شد.در ۱ جون ۱۹۹۲، به دنبال انحلال فرماندهی ترابری هوایی نظامی ایالات متحده، همه هواپیماهای سی-۱۴۱ و شاخه‌های (گروه‌های) ترابری هوایی که به آن‌ها اختصاص یافته بود به فرماندهی تازه تأسیس حمل و نقل هوایی (فرماندهی حمل و نقل هوایی ایالات متحده :AMD: Air Mobility Command) فرستاده شد. هواپیماهای سی-۱۴۱ متعلق به فرماندهی اندوخته نیروی هوایی ایالات متحده (AFRC: Air Force Reserve Command) و گارد ملی هوایی ایالات متحده (ANG: Air National Guard) و واحدهای آن‌ها نیز به فرماندهی حمل و نقل هوایی فرستاده شدند.در ۱۶ سپتامبر ۲۰۰۴، سی-۱۴۱ در تمام وظایف خود در واحدهای نیروی هوایی ایالات متحده خارج شد و تنها وظایفش در واحدهای اندوخته نیروی هوایی و گارد ملی هوایی برای پاسخ دهی به باقی‌مانده مدت خدمات عملیاتی خود محدود شد. به همین ترتیب در ۲۵ سپتامبر ۲۰۰۵ تنها هشت هواپیمای سی-۱۴۱ همچنان در پرواز بود که همگی به شاخه ترابری هوایی ۴۴۵ام از اندوخته نیروی هوایی واقع در پایگاه هوایی رایت-پترسون متعلق بودند، در سال‌های ۲۰۰۵٬۲۰۰۴ و ۲۰۰۶ هواپیماهای سی-۱۴۱ متعلق به شاخه ترابری هوایی ۴۴۵ام بیشتر برای تخلیه اعضای مجروح در مأموریت‌هایی در عراق و افغانستان شرکت داشتند و هشت هواپیمای باقی‌مانده در سال ۲۰۰۶ به‌طور رسمی بازنشسته شدند.در سال ۱۹۹۴، یکی از هواپیماها در پایگاه هوایی رایت-پترسون توسط خدمه آن به عنوان هانوی تاکسی (شماره سریال نیروی هوایی: ۰۱۷۷–۶۶) شناخته شد، نخستین هواپیمایی که در سال ۱۹۷۳ برای انجام عملیات بازگشت به خانه در روزهای پایانی جنگ ویتنام به منظور بازگرداندن اسیران جنگی ایالات متحده به خانه در شمال ویتنام فرود آمد.در سال ۲۰۰۵، هانوی تاکسی و دیگر هواپیماها توسط نیروی هوایی سردسته هوایی عملیاتی انتخاب شدند که برای تخلیه کسانی که در جریان طوفان کاترینا پناهنده شده بودند در جریان بود، این هواپیما به همراه سایر هواپیماها در این عملیات‌ها هزاران نفر از جمله بیماران و آسیب دیدگان نیازمند خدمات پزشکی را جابه‌جا و تخلیه نمودند.در ۵ می ۲۰۰۵ و در زمان اعلام بازنشستگی هشت فروند سی-۱۴۱ باقی‌مانده، هانوی تاکسی پروازهایی را آغاز نمود که در آن برای جانبازانی که برخی از آن‌ها از جمله اسیران جنگ ویتنام بودند که سوار بر این هواپیما به میهن بازگشته بودند را آغاز نمود تا برای آن‌ها فرصتی باشد برای تجربه دوباره پرواز با سی-۱۴۱ پیش از بازنشستگی رسمی این هواپیما.در ۶ می ۲۰۰۶، هانوی تاکسی با هدایت سرهنگ جیمز اف. بلکمن (Col. James F. Blackman) و سرهنگ بنجامین جوهانسون (Col. Benjamin Johnson) برای آخرین بار به پرواز درآمد و در پایگاه نیروی هوایی رایت-پترسون به زمین نشت و با شرکت در مراسم رسمی بازنشستگی برای نمایش به موزه ملی نیروی هوایی ایالات متحده واقع در این پایگاه هوایی در نزدیکی دیتون تحویل داده شد.
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
نخستین قانون رسمی جان اف کندی (رئیس جمهور وقت ایالات متحده آمریکا) پس از مراسم تحلیف، دستور توسعه لاکهید ۳۰۰ در تاریخ ۱۳ مارس ۱۹۶۱، به همراه قراردادی برای طراحی سی-۱۴۱ شامل پنج هواپیما به منظور آزمایش و ارزیابی بود، نخستین چیز غیرعادی که در هواپیما به نظر می‌رسید این بود که هواپیما برای هر دو استاندارد مناسب برای پرواز نظامی و غیرنظامی طراحی شده بود. نمونه اولیه هواپیمای سی-۱۴۱ ای (C-141A) به شماره سریال ۲۷۷۵–۶۱ در یک رکورد زمانی سرهم‌بندی و ساخته شد، که در تاریخ ۲۲ اوت ۱۹۶۳ از کارخانه لاکهید در شهر ماریتا ایالت جورجیا بیرون آمد و نخستین پرواز خود را در تاریخ ۱۷ دسامبر همان سال و همزمان با ۶۰مین سالگرد نخستین پرواز برادران رایت انجام داد. پس از آن کارخانه لاکهید و نیروی هوایی برنامه آزمایش‌های عملیاتی و ساخت و تحویل ۲۸۴ فروند از این هواپیما در ابتدا برای واحدهای خدمات حمل و نقل هوایی نظامی (MATS) که بعدها به فرماندهی ترابری هوایی نظامی (MAC: Military Airlift Command) تغییر نام داد را در سال ۱۹۶۶ آغاز نمودند.تلاش برای فروش هواپیما در بازار غیرنظامی تنها به سفارش مشروط و موقت تعداد چهار فروند از هواپیما برای خطوط هوایی اسلیک (Slick Airways) و فلاینگ تایگر لاین (Flying Tiger Line) منجر شد. این مدل‌ها باید کشیده تر می‌بودند، این کشیدگی به اندازه ۱۱٬۲۸ متر (۳۷ فوت) درازتر از یک سی-۱۴۱ اِی بود، و بانام تجاری ال-۳۰۰ سوپراستارلیفتر (L-300 SuperstarLifter) به فروش رسید. تغییرات دیگری نیز در هواپیما برای هرچه بیشتر تجاری تر شدن آن انجام شد. این توسعه پایدار نماند و تنها یک فروند از هواپیمای نمایشی غیر تجاری ساخته شد، عدم فروش تجاری هواپیما باعث شد تا لاکهید هواپیما را به ناسا اهدا کند.نمونه اولیه پس از تولید یک برنامه آزمایش‌های پرفشار را آغاز نمود شامل تحویل نخستین هواپیما با شماره سریال ۸۰۳۷–۶۳ به گروه حمل و نقل هوایی ۱۷۰۷ام از خدمات حمل و نقل هوایی نظامی (MATS) در تاریخ ۱۹ اکتبر ۱۹۶۴ و در پایگاه نیروی هوایی تینکر واقع در شهر اوکلاهما سیتی، آزمایش‌ها ادامه پیدا کرد و در ۲۵ ژانویه ۱۹۶۵ گواهی نامه مجوز حمل و نقل هوایی فدرال برای هواپیما بدست آمد. نخستین تحویل به یک واحد عملیاتی به شماره سریال ۸۰۸۰–۶۳ در تاریخ ۲۳ آوریل ۱۹۶۵ به اسکادران حمل و نقل هوایی ۴۴ام، گروه حمل و نقل هوایی ۱۵۰۱، پایگاه نیروی هوایی تراویس واقع در کالیفرنیا اتفاق افتاد. اگرچه آزمایش عملیاتی ادامه پیدا کرد، به علت درگیری نظامی ایالات متحده در جنوب ویتنام، سی-۱۴۱ به زودی در پروازهای عملیاتی در منطقه عملیاتی به کار گرفته شد.در ۱ جون ۱۹۹۲، به دنبال انحلال فرماندهی ترابری هوایی نظامی ایالات متحده، همه هواپیماهای سی-۱۴۱ و شاخه‌های (گروه‌های) ترابری هوایی که به آن‌ها اختصاص یافته بود به فرماندهی تازه تأسیس حمل و نقل هوایی (فرماندهی حمل و نقل هوایی ایالات متحده :AMD: Air Mobility Command) فرستاده شد. هواپیماهای سی-۱۴۱ متعلق به فرماندهی اندوخته نیروی هوایی ایالات متحده (AFRC: Air Force Reserve Command) و گارد ملی هوایی ایالات متحده (ANG: Air National Guard) و واحدهای آن‌ها نیز به فرماندهی حمل و نقل هوایی فرستاده شدند.در ۱۶ سپتامبر ۲۰۰۴، سی-۱۴۱ در تمام وظایف خود در واحدهای نیروی هوایی ایالات متحده خارج شد و تنها وظایفش در واحدهای اندوخته نیروی هوایی و گارد ملی هوایی برای پاسخ دهی به باقی‌مانده مدت خدمات عملیاتی خود محدود شد. به همین ترتیب در ۲۵ سپتامبر ۲۰۰۵ تنها هشت هواپیمای سی-۱۴۱ همچنان در پرواز بود که همگی به شاخه ترابری هوایی ۴۴۵ام از اندوخته نیروی هوایی واقع در پایگاه هوایی رایت-پترسون متعلق بودند، در سال‌های ۲۰۰۵٬۲۰۰۴ و ۲۰۰۶ هواپیماهای سی-۱۴۱ متعلق به شاخه ترابری هوایی ۴۴۵ام بیشتر برای تخلیه اعضای مجروح در مأموریت‌هایی در عراق و افغانستان شرکت داشتند و هشت هواپیمای باقی‌مانده در سال ۲۰۰۶ به‌طور رسمی بازنشسته شدند.در سال ۱۹۹۴، یکی از هواپیماها در پایگاه هوایی رایت-پترسون توسط خدمه آن به عنوان هانوی تاکسی (شماره سریال نیروی هوایی: ۰۱۷۷–۶۶) شناخته شد، نخستین هواپیمایی که در سال ۱۹۷۳ برای انجام عملیات بازگشت به خانه در روزهای پایانی جنگ ویتنام به منظور بازگرداندن اسیران جنگی ایالات متحده به خانه در شمال ویتنام فرود آمد.در سال ۲۰۰۵، هانوی تاکسی و دیگر هواپیماها توسط نیروی هوایی سردسته هوایی عملیاتی انتخاب شدند که برای تخلیه کسانی که در جریان طوفان کاترینا پناهنده شده بودند در جریان بود، این هواپیما به همراه سایر هواپیماها در این عملیات‌ها هزاران نفر از جمله بیماران و آسیب دیدگان نیازمند خدمات پزشکی را جابه‌جا و تخلیه نمودند.در ۵ می ۲۰۰۵ و در زمان اعلام بازنشستگی هشت فروند سی-۱۴۱ باقی‌مانده، هانوی تاکسی پروازهایی را آغاز نمود که در آن برای جانبازانی که برخی از آن‌ها از جمله اسیران جنگ ویتنام بودند که سوار بر این هواپیما به میهن بازگشته بودند را آغاز نمود تا برای آن‌ها فرصتی باشد برای تجربه دوباره پرواز با سی-۱۴۱ پیش از بازنشستگی رسمی این هواپیما.در ۶ می ۲۰۰۶، هانوی تاکسی با هدایت سرهنگ جیمز اف. بلکمن (Col. James F. Blackman) و سرهنگ بنجامین جوهانسون (Col. Benjamin Johnson) برای آخرین بار به پرواز درآمد و در پایگاه نیروی هوایی رایت-پترسون به زمین نشت و با شرکت در مراسم رسمی بازنشستگی برای نمایش به موزه ملی نیروی هوایی ایالات متحده واقع در این پایگاه هوایی در نزدیکی دیتون تحویل داده شد.
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
