10تا از علائم بلوغ فکری و عاطفی(:

[†ᴾᴼᴵˢᴼᴺ†]

10 نشانه بلوغ فکری و عاطفی

وقتی به بلوغ فکری و عاطفی می رسی ......

۱- یاد می گیری که رفتارِ بد خیلی از آدم ها بر خلاف اونچه که معمولا تصور می کنیم بیشتر به خاطر ترس ها و نگرانی هاشونه تا به خاطر حماقت یا بدذاتی. دیگه سرسختانه خودبرترپندار نیستی و این حس رو نداری که وای دنیا از آدمای احمق و بدذات پر شده. اولش این تغییر دید کمی گیج کننده است چون دنیا رو مثل قبل خیلی ساده، تقسیم به دو دسته مشخص سیاه و سفید نمی کنه ولی با مرور زمان دنیا رو به جای جالب تری بدل می کنه.


دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.




۲- یاد می گیری اون چیزی که توی ذهنت داری خیلی راحت و سر راست توسط بقیه فهمیده نمی شه. متاسفانه احساسات و نیات باید با لغات توصیف بشن. به مرور متوجه می شی که از دست بقیه ناراحت شدن به خاطر نفهمیدنِ تو بدون اینکه از پیش، در آرامش و به وضوح چیزی رو توضیح داده باشی منصفانه نیست.

hتخصص اصلی من اصلا همینه که اونچه در ذهن دارم اشتباه بگم. تو این دوره زمونه که بخشی از ارتباطات ما با متن و تکست و تلگرام وغیره است این اتفاق سخن تر هم می شه. سخت تر فهمیده می شیم و سخت تر می فهمیم
hتخصص اصلی من اصلا همینه که اونچه در ذهن دارم اشتباه بگم. تو این دوره زمونه که بخشی از ارتباطات ما با متن و تکست و تلگرام وغیره است این اتفاق سخن تر هم می شه. سخت تر فهمیده می شیم و سخت تر می فهمیم


۳- متوجه این موضوع می شی که تو هم اشتباه می کنی(شگفتاااا یاللعجب). با شجاعتی مثال زدنی اولین گام های لرزان برای تصمیم گیری های حیاتی زندگی رو بر می داری. هر چند کم و گاه به گاه باشه.




۴- خودآگاهی رو یاد می گیری. نه چون خفن بودن رو یاد گرفتی بلکه از طریق شناخت و فهم این موضوع که بقیه هم می تونن مثل تو احمق، وحشت زده و یا گم شده باشند (مثل تو احساس گم شدگی و پوچی آدم مدرن رو داشته باشند). ما همه به اقتضای زمان در زندگیمون عمل می کنیم که خب اشکالی هم نداره.



دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.



۵-دیگه از سندرم ایمپاستر رنج نمی بری، خودت رو در مقابل بقیه خیلی کوچک و ضعیف نمی بینی چون می تونی بپذیری که آدم ها گاهی نشون می دن چیزی هستند که در واقع نیستند. همه ما تلاش می کنیم به نحوه های متفاوت نقش هایی بازی کنیم تا جنبه ی احمقانه خودمون یا رفتارهای وابسته به حس و حال خودمون رو از دیده ها پنهان کنیم.

سندرم ایمپاستر همون دست کم گرفتن توانایی ها و موفقیت های خود در مقابل بقیه است. حقیقتا اینم اتفاق عجیبیه. برای ما یا حداقل من که خیلی سخته ارائه درستی از خودم باشم. همیشه تو گوش ما خوندن که باید متواضع باشیم و از سمت دیگه دنیای امروز نیاز داره که ارائه قابل قبولی از خودمون ارائه بدیم تا به موفقیت برسیم. چطور می شه هم متواضع بود و هم خود رو به شکل قابل قبول ارائه داد.
سندرم ایمپاستر همون دست کم گرفتن توانایی ها و موفقیت های خود در مقابل بقیه است. حقیقتا اینم اتفاق عجیبیه. برای ما یا حداقل من که خیلی سخته ارائه درستی از خودم باشم. همیشه تو گوش ما خوندن که باید متواضع باشیم و از سمت دیگه دنیای امروز نیاز داره که ارائه قابل قبولی از خودمون ارائه بدیم تا به موفقیت برسیم. چطور می شه هم متواضع بود و هم خود رو به شکل قابل قبول ارائه داد.




۶- پدر و مادرت رو می بخشی چون به این درک می رسی که اونها برای آزار تو، تو رو به دنیا نیاوردن. اونا هم مشکلات زیادی برای خودشون داشتن و برای خیلی تصمیم ها سختی ها و خوددرگیری های زیادی داشتن. خشم تو (از پدر و مادرت) بدل به همذات پنداری و شفقت می شه.



۷- متوجه تاثیر چیزهایی روی روحیه و خلقیات می شی که به نظر کوچک و بی اهمیت بودن. مثل میزان خواب، میزان قند یا الکل خون، پیش فرض ها، تجارب و یا هر چیز دیگه ای. بنابر این فقط زمانی با افراد در مورد مسائل مورد علاقه ات یا مسائل مهم و اساسی خودت صحبت می کنی که در حالت خوبی باشند. به اندازه کافی استراحت داشته باشند، تحت تاثیر الکل نباشند، گرسنه نباشند و استرس و عجله برای انجام کار دیگه ای نداشته باشند.(کسی که یک ساعت دیگه باید به قطار برسه شنونده خوبی برای مسائل مهم زندگی نیست)


۸- متوجه می شی که انسان هایی که در دایره نزدیکان داری همینجوری الکی رفتار عصبی، نامناسب یا کینه توزانه نشون نمی دن . غالبا می خوان که توجه تو رو جلب کنن، حالا احتمالا این رفتارها شیوه هایی هست که بلد هستند. متوجه تردید پشت لحظه های نه چندان خوش آیند دیدار آشنایان می شی و بالاخره یه روزی تفسیر تو به جای قضاوت، مهر و علاقه خواهد بود.


۹- دست از ناز و قهر کردن بر می داری. وقتی کسی چیزی می گه که بهت بر می خوره، تا آخر شب بهش فکر نمی کنی و اونو مثل یه بار اضافی با خودت اینور اونور نمی کشی. به جاش یادت می آد که دیر یا زود می میری. همه می میریم. از بقیه انتظار این رو نداری که همیشه بدونن (توی زندگی یا فکر تو) چی به چیه. به شکل مستقیم بهشون می گی، و وقتی که فهمیدن شروع به بخشش می کنی. حتی اگر هم نفهمیدن باز تو به شکل و بهانه دیگه ای می بخشی.



۱۰- یاد می گیری که زندگی کوتاهه و به همین خاطر هم خیلی مهمه که اون چیزی که فکر می کنی رو بگی. متمرکز روی چیزهایی بشی که حقیقتا می خوای و به افرادی که برات مهم هستن یادآور بشی که چقدر برات اهمیت دارند. چه بهتر که این یادآوری هر روزه باشه.