گفتگو آزاد | نُسخه [459]

[سهَ‌ند]

تو به شدتتت احساس تنهایی میکنی و خودتم دیگه نمیدونی واسه درست شدنش باید چی کار کنی

دقیقا. خودم بهت گفته بودم دیگه. هر جا رو هم میخونم نوشته تنهایی باعث میشه که عمر آدم کم بشه. و من نمیدونم که این خوبه یا بد. ولی خب حداقل تلاشم رو میکنم میدونی. تا حدی که بشه سعی میکنم به بقیه نزدیک بشم حرف بزنم. و خب فکر کنم که اگه کرونا نبود خیلی بهتر میشدش. چون بالاخره بخاطر دانشگاه تونسته بودم چنتا دوست پیدا کنم. تو خونه هم خیلی وقت ها اوضاع واسه حرف زدن خوب نیستش. یعنی خب هر چقدم فاصله زیاد باشه باید بتونی بالاخره با خانوادت حرف بزنی. شاید اونا هم بلد نیستن باهام حرف بزنن. یا اونا هم خب مشکلای خودشونو دارن نمیشه ازشون انتظار داشت که بخوان بعد یه روز کار و اینور اونور رفتن بیان با بچه شون درباره اینکه مدادش گم شده یا دوستش میخواد خودکشی کنه و ناراحته حرف بزنه. واسه همین مجبور میشی خودت بگردی دنبال مدادت. یا اینکه اگه این مدادت از دست رفت بگردی دنبال یه مداد جدید. بهرحال اولین نفری که مداده رو تراش کرد خودت بودی دیگه. بعدشم که ولش کردی به امون خدا. دیگه از یه مداد تراش شده چه انتظاری داری؟ که دیگه تراش نشه و کوچیکتر نشه؟ یکی دیگه پیدا میشه که صد برابر بیشتر از تو می تراشتش. و وقتی دوباره میبینیش میفهمی که چقدر کوچیک شده و داره از بین میره.
بعدم خدایی سخته یه مداد جدید پیدا کردن. مگه آدم از چنتا مداد خوشش میاد. واسه من که برخلاف بقیه مدادرنگی ۴۸ تایی نخریدن که هر وقت خواستم هر کدوم رو بردارم. باید خودم هی بگردم یدونه یدونه پیدا کنم.