گفتگو آزاد | نُسخه [467]

[[ SouL ]]

دلم میخواست الان دفتر ریاضیم جلوم بود و مشغول نوشتن مشقام بودم:۷+۵:؟ بعد با دست بشمرم و جوابو بنویسم ۱۲
 فردا صبحش معلم دفترامون میزاشت رو میز و یکی یکی صحیح میکرد ؛ منم برای یه صد آفرین ته برگه خوشحال میشدم شایدم یه کارت صد آفرین یا بهترش هزار آفرین میگرفتم 
موقع زنگ تفریح روبروی ویترین جوایز کارت هامو تو ذهن میشمردم که بدونم چقدر مونده تا به راکت بدمینتون برسم
ولی کی این قدر پیر شدم رفت؟ :»

قشنگ بود، حرف دل خیلیاست..

ولی دوران ما تکلیف ریاضی ۵+۷ نبود! این مثالی بود که معلم حل می‌کرد و تکلیفامون بیشتر نجومی و سخت بودن، امتحان هم از اون سخت‌تر
اینو گفتید یاد زنگ‌های دیکته و املا افتادم!

معلم دفترامون میزاشت رو میز و یکی یکی صحیح میکرد

دفتر املای ما رو که مبصر جمع میکرد میذاشت رو میز معلم، از استرس یه‌جا بند نمیشدیم! وقتی هم که به دفتر خودمون می‌رسید، نفسمون رسما بند میومد و چشامون زوم میشد رو خودکار قرمز معلم که ببینیم تیک میخوره یا خط، چنتا غلط داریم و غیره..!
ولی خوشی واقعی همون دورانی بود که آرزو داشتیم بزرگ شیم و دریغ از اینکه مقصدی در کار نیست...
به موضوع قشنگی اشاره کردید، بعد چن‌ماه کلمات یه متن رو تونستم با تک‌تک سلول‌هام حس کنم..