بازی آنلاین
آپلود عکس
11-05-2012، 12:45
بريل نخستين واضع و مبتکر خط مخصوص نابينايان که آنرا به شيوه قابل آموزش عرضه کرد در چهارم ژانويه 1809 در شهر کوچکی در نزديکی پاريس بنام کاوپ وری متولد شد . پدرش کارگاه کوچکی داشت که در آنجا به ساختن زين اسب مشغول بود و خانواده کوچک خود را اداره ميکرد. متاسفانه هوش سرشار لويی برايش بسيار گران تمام شد . تنها سه سال داشت که هنگام کنجکاوی زياد در مورد ابزار کار پدرش ، در اثر برخورد يک درفش به يکی از چشمانش دچار کم بينايی شديد شد وبه خاطر گسترش عفونت ، يکسال بعد بکلی نابينا شد .
با اينحال ، کودکان نابينايی که از الفبای بريل اطلاع داشتند ، مجبور بودند اين الفبا را نزد خود فرابگيرند زيرا به خاطر عدم اعتماد عموم مردم و مسئولين ، اين الفبا هنوز اجازه آن را نيافته بود که بطور رسمی تدريس شود و تنها در سال 1868 يعنی دقيقا 16 سال بعد از مرگش ، بصورت يک الفبای جهانی از طرف همه کشور های دنيا پذيرفته شد .
لويی بريل که برای هميشه نامش برروی الفبای ساده و ابداعيش به يادگار ماند ، در سال 1852 ، در سن 43 سالگی درگذشت .
امروز لويی بريل ، در معبد پانتئون که در واقع آرامگاه بزرگان فرانسه محسوب ميشود ، در کنار جاودانانی همچون ويکتور هوگوو دخترش ادل هوگو، ژان ژاک روسو ، اميل زولا و ميرابو، سرمست افتخار ، آرميده است .
لويی بريل در چهارم ژانويه 1809 در شهر کوچکی در نزديکی پاريس بنام کاوپ وری متولد شد . پدرش کارگاه کوچکی داشت که در آنجا به ساختن زين اسب مشغول بود و خانواده کوچک خود را اداره ميکرد .متاسفانه هوش سرشار لويی برايش بسيار گران تمام شد . تنها سه سال داشت که هنگام کنجکاوی زياد در مورد ابزار کار پدرش ، در اثر برخورد يک درفش به يکی از چشمانش دچار کم بينايی شديد شد وبه خاطر گسترش عفونت ، يکسال بعد بکلی نابينا شد .
اين حادثه تاثير بسيار بدی بر زندگيش گذاشت بشکلی که مسير منطقی زندگی خانوادگيش دستخوش تغييرات اساسی شد . هنگامی که نابينا شد ، مادرش با گريه به پدرلويی گفت : او هم مانند گدای کور دهکده خواهد شد . اما پدرش که مردی خودساخته و قوی بود گفت : من دوبرابرکار ميکنم . سه برابر کار ميکنم . گدای کور دهکده پدر ومادر نداشت اما لويی پدری مثل من و مادری مثل تو دارد . از اين گذشته لويی دارای هوش سرشاريست .
درمورد هوش لويی ، اشتباهی صورت نگرفته بود . در سن 6 سالگی هنگامی که پدرش او را برای سرگرمی به کارگاهش برد ، از او خواست قطعات چرمی کوچک و بزرگ و متوسط را از هم جدا کند . اما هنگامی که برای سرکشی نزد پسرش آمد ، نتوانست آنچه را که ميديد باور کند . پسر بچه 6 ساله ، علاوه بر جدا کردن قطعات کوچک و بزرگ و متوسط ، رنگها را هم از هم جدا کرده بود . وقتی در اين مورد از پسر توضيح خواست ، لويی گفت : سياه ها زبر ترند . قرمز ها برآمدگی های منظم دارند و قهوه ای ها نرمترند . پسرک انگار با انگشتانش ميديد وهنگامی که يکی از همسايگانش از او پرسيد چرا هميشه موقع راه رفتن آواز ميخواند ، لويی گفت : وقتی به ديوار نزديک ميشوم صدايم تغيير ميکند . آواز خواندن راهيست برای جلو گيری از برخوردنم به موانع . اين دقت باعث ميشد که مغز لوييس به دقت و تمرکز عادت کند . واين لازم بود . زيرا ميليونها کودک نابينا در تمام سالهای قبل و بعد از او چشم انتظار اراده خستگی ناپذير او بودند .
بخاطر نابينايی ديگر نتوانست در مدرسه شهر کوچکش درس بخواند . لذا در 10 سالگی وارد انستيتوی رويال که مخصوص کودکان نابينا بود شد . اين انستيتو سالها پيش توسط شخص خير خواهی تاسيس شده بود . اما تنها امکانات آن ، 14 کتاب به زبان فرانسوی بود که تنها حروفش برجسته بودند و استفاده از آنها برای کودکان نابينا بسيار خسته کننده و زجر آور بود . از طرف ديگر مقررات خشک و غير انسانی اين موسسه و رفتار معلمين بی سوادش ، به انزوای کامل کودکان نابينا کمک شايانی ميکردند .
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
http://www.pic.tooptarinha.com/images/9qiwil6kvr88gl67n6s.gif
لويی مطمئن بود که بايد راه بهتری وجود داشته باشد . اما شروع چنين کار بزرگی برای يک نوجوان نابينا ، به ظاهر غير ممکن می نمود. شايد طبيعت منتظر تولد اين مرد آهنين بود تا بدون اهميت دادن به محدوديتهای جسمانيش پای در راهی بگذارد که تمامی نابينايان تاريخ را در روشنايی شريک کند .
نخستين جرقه اختراع بزرگ او ، ملاقات يک کهنه سرباز فرانسوی بنام کارلوس باربير بود . کارلوس باربير بخاطر ارائه روشی بنام نوشتن در شب تا حدی شهرت کسب کرده بود . اين روش استفاده از 12 نقطه برجسته بود که سربازان را در برقراری ارتباط در مواقع بحرانی جنگ ، کمک ميکرد . ترتيب های مختلف اين دوازده نقطه در واقع يک سيستم کد گذاری سری بود که تنها افرادی که از رمز آن باخبر بودند ميتوانستند پيامش را درک کنند .
اما مشکلی که لوييس داشت اين بود که ياد گيری ترکيبهای مختلف 12 نقطه برای کسانی که نابينا به دنيا آمده بودند بسيار سخت بود . اين بود که با تلاشی خستگی ناپذير 12 نقطه را به شش نقطه کاهش داد . لوييس در اين هنگام تنها 15 سال داشت. هنگامی که در 1829 نخستين کتابش را با الفبای ابداعی خود نوشت ، هرچند مخالفت های زيادی از جانب کهنه پرستان موسسه های نابينايان صورت گرفت ، اما به سهولت جريان آب راه خود را در ميان نابينايان تشنه علم و دانش باز کرد. در واقع اولين کاربران روش لويی بريل ، همکلاسی های باهوش و بی امکاناتش بودند . لويی تنها به الفبا قانع نبود . اين بود که در 1837 علايم مربوط به رياضيات و نت های موسيقی را هم به الفبای خود اضافه کرد .
شايد تير خلاص بر پيکر تفکر متحجرانه مسوولين شکم پر معاصر لويی ، نکوداشتی بود که در زمان حياتش برای او گرفته شد . در اين مراسم ، لويی از يک دختر بچه نابينای 6 ساله خواست که سالن را ترک کند . بعد از يکی از حضار خواست متنی را با صدای بلند بخواند وهمزمان کودک نابينای ديگری متن را با الفبای بريل بازنويسی کرد . بعد از اتمام متن ، لوييس از دختر بچه نابينا خواست که وارد سالن شود و متن تهيه شده را بخواند . دختر با اعتماد به نفس کامل وارد سالن شد و متن را با شيوايی کامل از روی الفبای بريل بدون هيچ مکث يا اشتباهی خواند . اينجا بود که صدای کر کننده تشويق حضار ، اعتراضات جاهلانه مخالفين را برای ابد خاموش کرد .
با اينحال ، کودکان نابينايی که از الفبای بريل اطلاع داشتند ، مجبور بودند اين الفبا را نزد خود فرابگيرند زيرا به خاطر عدم اعتماد عموم مردم و مسئولين ، اين الفبا هنوز اجازه آن را نيافته بود که بطور رسمی تدريس شود
دو سال بعد از مرگ بريل ( 1854) طح ابتکاری او در تمام موسسات تعليم و تربيت نابينايان فرانسه به رسميت شناخته شد و به يادبود وی به نام خود او معروفيت يافت .
و در سال 1868 يعنی دقيقا 16 سال بعد از مرگش ، بصورت يک الفبای جهانی از طرف همه کشور های دنيا پذيرفته شد .
لويی بريل که برای هميشه نامش برروی الفبای ساده و ابداعيش به يادگار ماند ، در سال 1852 ، در سن 43 سالگی درگذشت .
با اينحال ، کودکان نابينايی که از الفبای بريل اطلاع داشتند ، مجبور بودند اين الفبا را نزد خود فرابگيرند زيرا به خاطر عدم اعتماد عموم مردم و مسئولين ، اين الفبا هنوز اجازه آن را نيافته بود که بطور رسمی تدريس شود و تنها در سال 1868 يعنی دقيقا 16 سال بعد از مرگش ، بصورت يک الفبای جهانی از طرف همه کشور های دنيا پذيرفته شد .
لويی بريل که برای هميشه نامش برروی الفبای ساده و ابداعيش به يادگار ماند ، در سال 1852 ، در سن 43 سالگی درگذشت .
امروز لويی بريل ، در معبد پانتئون که در واقع آرامگاه بزرگان فرانسه محسوب ميشود ، در کنار جاودانانی همچون ويکتور هوگوو دخترش ادل هوگو، ژان ژاک روسو ، اميل زولا و ميرابو، سرمست افتخار ، آرميده است .
لويی بريل در چهارم ژانويه 1809 در شهر کوچکی در نزديکی پاريس بنام کاوپ وری متولد شد . پدرش کارگاه کوچکی داشت که در آنجا به ساختن زين اسب مشغول بود و خانواده کوچک خود را اداره ميکرد .متاسفانه هوش سرشار لويی برايش بسيار گران تمام شد . تنها سه سال داشت که هنگام کنجکاوی زياد در مورد ابزار کار پدرش ، در اثر برخورد يک درفش به يکی از چشمانش دچار کم بينايی شديد شد وبه خاطر گسترش عفونت ، يکسال بعد بکلی نابينا شد .
اين حادثه تاثير بسيار بدی بر زندگيش گذاشت بشکلی که مسير منطقی زندگی خانوادگيش دستخوش تغييرات اساسی شد . هنگامی که نابينا شد ، مادرش با گريه به پدرلويی گفت : او هم مانند گدای کور دهکده خواهد شد . اما پدرش که مردی خودساخته و قوی بود گفت : من دوبرابرکار ميکنم . سه برابر کار ميکنم . گدای کور دهکده پدر ومادر نداشت اما لويی پدری مثل من و مادری مثل تو دارد . از اين گذشته لويی دارای هوش سرشاريست .
درمورد هوش لويی ، اشتباهی صورت نگرفته بود . در سن 6 سالگی هنگامی که پدرش او را برای سرگرمی به کارگاهش برد ، از او خواست قطعات چرمی کوچک و بزرگ و متوسط را از هم جدا کند . اما هنگامی که برای سرکشی نزد پسرش آمد ، نتوانست آنچه را که ميديد باور کند . پسر بچه 6 ساله ، علاوه بر جدا کردن قطعات کوچک و بزرگ و متوسط ، رنگها را هم از هم جدا کرده بود . وقتی در اين مورد از پسر توضيح خواست ، لويی گفت : سياه ها زبر ترند . قرمز ها برآمدگی های منظم دارند و قهوه ای ها نرمترند . پسرک انگار با انگشتانش ميديد وهنگامی که يکی از همسايگانش از او پرسيد چرا هميشه موقع راه رفتن آواز ميخواند ، لويی گفت : وقتی به ديوار نزديک ميشوم صدايم تغيير ميکند . آواز خواندن راهيست برای جلو گيری از برخوردنم به موانع . اين دقت باعث ميشد که مغز لوييس به دقت و تمرکز عادت کند . واين لازم بود . زيرا ميليونها کودک نابينا در تمام سالهای قبل و بعد از او چشم انتظار اراده خستگی ناپذير او بودند .
بخاطر نابينايی ديگر نتوانست در مدرسه شهر کوچکش درس بخواند . لذا در 10 سالگی وارد انستيتوی رويال که مخصوص کودکان نابينا بود شد . اين انستيتو سالها پيش توسط شخص خير خواهی تاسيس شده بود . اما تنها امکانات آن ، 14 کتاب به زبان فرانسوی بود که تنها حروفش برجسته بودند و استفاده از آنها برای کودکان نابينا بسيار خسته کننده و زجر آور بود . از طرف ديگر مقررات خشک و غير انسانی اين موسسه و رفتار معلمين بی سوادش ، به انزوای کامل کودکان نابينا کمک شايانی ميکردند .
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
http://www.pic.tooptarinha.com/images/9qiwil6kvr88gl67n6s.gif
لويی مطمئن بود که بايد راه بهتری وجود داشته باشد . اما شروع چنين کار بزرگی برای يک نوجوان نابينا ، به ظاهر غير ممکن می نمود. شايد طبيعت منتظر تولد اين مرد آهنين بود تا بدون اهميت دادن به محدوديتهای جسمانيش پای در راهی بگذارد که تمامی نابينايان تاريخ را در روشنايی شريک کند .
نخستين جرقه اختراع بزرگ او ، ملاقات يک کهنه سرباز فرانسوی بنام کارلوس باربير بود . کارلوس باربير بخاطر ارائه روشی بنام نوشتن در شب تا حدی شهرت کسب کرده بود . اين روش استفاده از 12 نقطه برجسته بود که سربازان را در برقراری ارتباط در مواقع بحرانی جنگ ، کمک ميکرد . ترتيب های مختلف اين دوازده نقطه در واقع يک سيستم کد گذاری سری بود که تنها افرادی که از رمز آن باخبر بودند ميتوانستند پيامش را درک کنند .
اما مشکلی که لوييس داشت اين بود که ياد گيری ترکيبهای مختلف 12 نقطه برای کسانی که نابينا به دنيا آمده بودند بسيار سخت بود . اين بود که با تلاشی خستگی ناپذير 12 نقطه را به شش نقطه کاهش داد . لوييس در اين هنگام تنها 15 سال داشت. هنگامی که در 1829 نخستين کتابش را با الفبای ابداعی خود نوشت ، هرچند مخالفت های زيادی از جانب کهنه پرستان موسسه های نابينايان صورت گرفت ، اما به سهولت جريان آب راه خود را در ميان نابينايان تشنه علم و دانش باز کرد. در واقع اولين کاربران روش لويی بريل ، همکلاسی های باهوش و بی امکاناتش بودند . لويی تنها به الفبا قانع نبود . اين بود که در 1837 علايم مربوط به رياضيات و نت های موسيقی را هم به الفبای خود اضافه کرد .
شايد تير خلاص بر پيکر تفکر متحجرانه مسوولين شکم پر معاصر لويی ، نکوداشتی بود که در زمان حياتش برای او گرفته شد . در اين مراسم ، لويی از يک دختر بچه نابينای 6 ساله خواست که سالن را ترک کند . بعد از يکی از حضار خواست متنی را با صدای بلند بخواند وهمزمان کودک نابينای ديگری متن را با الفبای بريل بازنويسی کرد . بعد از اتمام متن ، لوييس از دختر بچه نابينا خواست که وارد سالن شود و متن تهيه شده را بخواند . دختر با اعتماد به نفس کامل وارد سالن شد و متن را با شيوايی کامل از روی الفبای بريل بدون هيچ مکث يا اشتباهی خواند . اينجا بود که صدای کر کننده تشويق حضار ، اعتراضات جاهلانه مخالفين را برای ابد خاموش کرد .
با اينحال ، کودکان نابينايی که از الفبای بريل اطلاع داشتند ، مجبور بودند اين الفبا را نزد خود فرابگيرند زيرا به خاطر عدم اعتماد عموم مردم و مسئولين ، اين الفبا هنوز اجازه آن را نيافته بود که بطور رسمی تدريس شود
دو سال بعد از مرگ بريل ( 1854) طح ابتکاری او در تمام موسسات تعليم و تربيت نابينايان فرانسه به رسميت شناخته شد و به يادبود وی به نام خود او معروفيت يافت .
و در سال 1868 يعنی دقيقا 16 سال بعد از مرگش ، بصورت يک الفبای جهانی از طرف همه کشور های دنيا پذيرفته شد .
لويی بريل که برای هميشه نامش برروی الفبای ساده و ابداعيش به يادگار ماند ، در سال 1852 ، در سن 43 سالگی درگذشت .
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
