یادداشت مربی تیم ملی فوتبال ایران از خاطره‌اش در دیدار با ماندلا

[Ѧℳℐℝ]

دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.


در یادداشتی که دن گاسپار نوشته و به صورت اختصاصی در اختیار ایسنا قرار گرفته، مربی آمریکایی تیم ملی ایران ازخاطرات دیدار با نلسون ماندلا، رهبر پیشین آفریقای جنوبی گفته است.

در این یادداشت آمده است: "حرکت کوتاهی بود، اما اهمیت زیادی برای من داشت. بی‌شک آن نقطه عطف زندگی من محسوب می‌شد. آن دست دادن در بهترین لحظه زندگی الهام بخش من شد. برای من آن لحظات جادویی بودند. هر کس با او دست می‌داد تحت تاثیر قرار می‌گرفت. می توانستید خیلی راحت تواضع، شور و شوق و درستی او را درک کنید. آن لحظه می‌توانستید درک کنید که شما مهم‌ترین چیز برای او هستید. چه افتخار بزرگی است ملاقات با آن مرد بزرگ. می دانستم که چنین روزی می‌آید که دیگر نلسون ماندلا در کنار ما نباشد. همیشه به این روزها فکر می‌کردم و هنوز هم قلبم بابت این اتفاق درد می‌گیرد. پر واضح است که فقدان نلسون ماندلا در روز قرعه‌کشی جام جهانی 2014 برزیل به وقوع پیوست. او قدرت ورزش را و این که ورزش چطور می‌تواند تاثیر سیاسی در جهان داشته باشد را درک کرده بود. ماندلا فوتبال را دوست داشت، زیرا فوتبال نشان دهنده تنوع و گوناگونی در جهان بوده است.

مهم‌ترین خاطره من از نلسون ماندلا به سال 1998 در مسابقات "کاپ ماندلا" بر می‌گردد. من در آن سال کمک مربی آفریقای جنوبی بودم و قبل از بازی ما با تیم ملی فرانسه نزد ماندلا رفتیم و فرصت این را داشتیم که به صحبت‌های نلسون ماندلا گوش کنیم و خاطرات او از آزادی و 27 سال زندانی بودن او را گوش کنیم. دست او را فشار دادیم و همین لحظه هم می‌توانم فشار دستان او را حس کنم. نلسون ماندلا به عنوان یک بوکسور سابق، دستان قوی داشت. امروزه وقتی با مشکلی مواجه می شوم به دست دادن با نلسون ماندلا فکر می‌کنم و می فهمم که مشکلات من در مقایسه با او خیلی کم اهمیت و خیلی کوچک است. می فهمم که دغدغه‌های من کوچک هستند. ماندلا با خنده‌اش صلح و جدیت را با هم منتقل می‌کرد. او بسیار صبور و بخشنده بود. من به عنوان مربی فوتبال افتخار این را داشتم که با بازیکنان و مربیان بزرگی کار کنم. با احترام به همه آنها هیچ کدام از آنها نتوانستند تاثیری که در یک ملاقات از نلسون ماندلا گرفتم از آنها بگیرم. میراث او آن چه او انجام داد و آنچه او بوده، محسوب می‌شود.

فرانسیوس پینار، کاپیتان تیم راگبی آفریقای جنوبی قبل از بازی پرتغال و اسپانیا در جام جهانی 2010 به صحبت با اعضای تیم ملی پرتغال پرداخت.

من عضوی از کادر فنی تیم ملی پرتغال برای جام جهانی 2010 آفریقای جنوبی بودم. من به همراه اعضای تیم ملی پرتغال دیداری با فرانسیوس پینار ، بازیکن سابق راگبی آفریقای جنوبی داشتم. او کسی بود که در سال 1995 در جام جهانی راگبی به همراه آفریقای جنوبی به قهرمانی رسید. او با بازیکنان و اعضای کادر فنی پرتغال به صحبت پرداخت. اگر فیلم "شکست ناپذیر" را با بازی مت دامون به عنوان نقش فرانسیوس و مورگان فریمن در نقش نلسون ماندلا دیده باشید می‌توانید با داستان زندگی آنها آشنا باشید. بازیکنان پرتغال نسخه ادیت شده فیلم را دیدند. فرانسیوس قبل از تماشای فیلم پیام الهام بخش بسیار با ارزشی را به ما گفت.

نکته اول ، او از بازیکنان خواست تا تصور کنند. او خواست تا بازیکنان حمایت یک کشور را تصور کنند. آن دختران و پسران کوچکی که پیراهن تیم‌هایشان را می‌پوشند و قبل از بازی‌های بزرگ با آن به خواب می‌روند تا در انتظار بازی تیم محبوب‌شان باشند.

نکته دوم این است که هیچ "اگر"ی را نپذیری. چه می‌شد اگر پاس سالمی نمی‌دادم؟ چه می‌شد اگر تکل سالمی نمی‌زدم؟ چه می‌شد اگر شوت دقیقی نمی‌زدم؟ او به بازیکنان گفت که این لغت را از دایره ذهنی‌شان پاک کنند.

نکته سوم انرژی مثبت بود. از لحظه‌ای که از رختخواب بیدار می‌شوید باید انرژی مثبت خودتان را حفظ کنید، زیرا این انرژی مسری است و به دیگران منتقل می‌شود. فرانسیوس به واقع بازیکنان ما را با گفته‌هایش تحت تاثیر قرار داد و آنها را به جمله پایانی هدایت کرد. هیچ وقت با ترس بازی نکنید، بلکه همیشه با شور و هیجان بازی کنید.

درباره فیلم "شکست ناپذیر" فرانسیوس پینار یکسری نکات را گفت، اول این که غزال آفریقایی از آن چیزی که فیلم نشان داد خیلی بهتر است. دوم، این درست نیست که بازیکنان نمی خواستند به روستا بروند و با کودکان دیدار کنند و الهام بخش آنها در ورزش راگبی باشد. آنها رفتند و برای رفتن‌شان نیز مشتاق بودند. در پایان و از همه مهم‌تر او به خوبی لحظه‌ای را به یاد آورد در زندانی که نلسون ماندلا 27 سال در آن بود، ایستاد، دستانش را بلند کرد و در آغوش یکدیگر قرار گرفتند. برای اولین بار فهمید زندانی که نلسون ماندلا در آن است چقدر کوچک است. این احساس تا آخر با فرانسیوس باقی ماند. تصور کنید نمی‌توانید با دستانتان کودکان تان را برای 27 سال در آغوش بگیرید.

این تجربه بسیار ویژه بدون کارلوس کی‌روش امکان پذیر نبود. خیلی خوشبخت و سپاسگزارم از اعتمادی که کارلوس کی‌روش به توانایی‌هایم دارد و به من اجازه داد تا با او در آفریقای جنوبی باشم."