رمان دموکراسی عشق (اسرار آمیز ، عاشقانه) به قلم: خودم

[ըoφsիīkα]

اینم از جلد رمان:
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.

---

پست اول
با چشم های پف کرده به آینه خیره شدم ، قیافه ای غریبه مقابلم ظاهر شد ، چنگی به آینه زدم و یک قدم به عقب رفتم ، موهایم را به پشت گوش انداختم و با خودم گفتم:
- فقط با این...
ضربه های متوالی به در برخورد کرد و به دنبالش صدای تکراری و حال به هم زنه:
- خانم؟ میشه بیام تو؟ خانم؟
عصبی تر از همیشه داد زدم:
- نخیر نمیشه ، بفرمایید برید.
- اما آخه...
- بـــرو.
چمدانم رو باز کردم ، لباسی به سیاهی شب و چشمام برداشتم و تن کردم ، خیلی آروم از اتاق خارج شدم ، آرمان روی مبل چرمی سیاه رنگ توی سالن نشسته بود ، چشمام از نفرت پر شد ، خیلی آروم رفتم و روی مبل کنارش نشستم ، حس می کردم در مبل حل شدم ، سیاهی لباس و مبل مکمل هم بودند ، نیم ساعتی به سکوت گذشت و اون خیره به میز جلوی پاش و من خیره به فرش زیر پام بودم ، بالاخره آرمان سکوت رو شکست:
- حالت چطوره؟
چشم هام رو باز و بسته کردم و با خشم نگاش کردم ، بی توجه به نگاهم ، دوباره پرسید:
- حالت چطوره؟ خوبی؟ چیزی نیاز نداری؟
پوزخندی به وضوح قابل مشاهده گوشه لب هام نقش بست و بعد صدای بلند"هه" گفتنم ، چشم هاش رو کمی بزرگ کرد و بعد خیره نگاهم کرد ، با یه سکوت ، با صدایی تقریبا بلند گفتم:
- اگه تا الان موندم به خاطر تو نبوده ، تو رو فقط به عنوان یه موجود اضافی تو زندگیم می پذیرم ، پس کاری نکن که کلا محوت کنم از زندگیم.
آرامش همیشگیش سخت آزارم میداد ، صداش شنیده شد:
- چرا؟
- واسه حرف زدن دیره ، دیگه نه توضیح میدم ، نه توضیح می خوام ، فقط هستم ، نه با تو ، برا خودم هستم...
- دوسم نداری... جرم منه؟ تقصیر منه؟
عصبی داد کشیدم: به خودم مربوطه.
اون هم کمی صداش رو بالا برد و گفت:
- من نبودم که می کشتنت بیچاره.
- یه بار مردن بهتر از صدبار کشته شدن تو این خونس. فقط برو... گمشو.
- چی باعث شده اینطوری بشی عشق من؟
دو قطره اشک ، هم زمان از چشمام باریدن و من ابتدا لب هام رو به هم فشردم و بعد با یه صدای خفه گفتم:
- آرمان... تو زندگیم اضافه ای...
- الان یادت اومده؟
دوباره صدام بالا رفت:
- چون تو رو شناختم.
- حرف بزن لامصب ، بگو چی شده...
- برو بمیر... زمان حرف زدن تمام شده ، وقتی سکوت کرده بودی باید فکر الان رو می کردی...
- وقتی بدون لمس تنت ، حتی بدون شنیدن صدات...
حالت التماس و ناتوانی گرفت و ادامه داد:
- عاشقت شدم... دیگه چی می خوای تو دختر؟ عشقم پاکه...
- هه ، پاک ، انقدر دوروبرت داشتی که نیازی به من نبود...
یک لحظه خودم ساکت شدم ، حرفی که نمی خواستم بزنم رو زدم اما خیلی مهم نبود ، خیلی آروم گفت:
- چی گفتی؟
نگاهم رفت به سمت خدمتکار های فضولی که به بهانه ی کار ، با چهارتا گوش و چهارتا چشم به ما گوش میدادن و نگاه می کردند. عصبی به همشون نگاه کردم و داد زدم:
- زود برید پی کارتون.
در عرض چند ثانیه سالن خالی شد ، آرمان آروم بهم نزدیک شد ، چشم های خون گرفتم رو تو چشماش دقیق کردم و با یه صدای متوسط گفتم:
- ازت متنفرم.
آرمان ثابت شد و حرکتی نکرد ، پوزخندی زدم و برگشتم به اتاق ، در اتاق رو قفل کردم ، موبایلم روی میز داشت خودکشی می کرد ، رفتم سمتش و جواب دادم:
- بله؟
- نگران شده بودم.
- سلام ، خوبی؟
- کجا بودی دختر؟
- داشتم با آرمان حرف می زدم. یعنی دعوا...
- چندبار گفتم حرف نزن باهاش؟
- نمیشه ، اعصابمو خورد می کنه.
- می خواستم یه سر بیام پیشت.
- بعد از ظهر آرمان نیست ، بیا.
- باشه عزیزم ، خودتو ناراحت نکن ، فعلا.
- خدافظ.
قطع کردم ، یه کتاب برداشتم و شروع به مطالعه کردمم ، یکم که گذشت خوابم گرفت و به خواب رفتم ، نمی دونم ساعت چند بود که با یه صدا که تازگیا بهش آلرژی پیدا کرده بودم بیدار شدم:
- خانم؟... خانم؟... لاله خانم اومدن.
بی حوصله گفتم:
- بگو بشینن تو سالن میام خدمتشون.
بلند شدم ، لباس هام رو عوض کردم ، موهام رو مرتب کردم و رفتم بیرون ، لاله رو کاناپه نشسته بود ، از دور که منو دید ، دوید به سمتم ، بغلم کرد و گفت:
- عزیزدلم.
در بغلم فشردمشو گفتم:
- دیگه به ما سر نمی زنی...
- خفه شو ، چطوری؟
- خوبم.
نشستیم رو مبل ، لاله هم سن خودم بود ، یه دختر مستقل ، محکم و خوشکل بود ، خیلی دوسش داشتم ، دوستی بود که همیشه کمک می کرد به آدم ، همیشه همراه آدم بود ، آدمی نبودم که بتونم احساساتم رو بروز بدم ، آدم مغروری بودم ، غرور زیادیم خودم رو هم خیلی آزار میداد ، بعضی وقتا فکر می کردم اگه لاله نبود شاید دووم نمیاوردم تا الان ، با یادآوری این جمله یه لبخند بهش زدم و گفتم:
- خیلی دوست دارم عوضی.
یه لبخند خوشکل زد و گفت: منم همین طور.
یکمی حرف زدیم ، بعد لاله گفت با هم بریم بیرون ، برگشتم به اتاقم ، این روزا عذادار خودمم ، یه شلوار مشکی با یه مانتوی سیاه برداشتم و پوشیدم ، موهام رو بستم و شال مشکی رنگ رو سرم کردم ، از اتاق رفتم بیرون ، لاله موهاش رو مرتب می کرد ، دوتایی به سمت در خروجی حرکت کردیم ، تو راه یکی از خدمتکارا رو دیدم ، خشک و خیلی سرد بهش گفتم:
- من می رم بیرون.
من و لاله از خونه بیرون رفتیم ، بعد از گذشتن از اون حیاط سلطنتی و مزخرف بالاخره از اونجا خارج شدیم ، سوار ماشین لاله شدم ، حرکت کرد و به محض سوار شدن ، ضبطش رو روشن کرد ، صدای یه آهنگ آشنا اومد ، وقتی که تموم شد آهنگ بعدی و همین طور ، هیچ حرفی بین ما رد و بدل نمیشد ، رسیدیم ، از ماشین پیاده شدیم ، از همون بچگی ، شاید بهترین دوران زندگیم تو زمان های با لاله بودن خلاصه میشد ، نشستیم روی یه تخت و کلی حرف زدیم ، شب هم لاله منو رسوند خونه و خودش رفت. از در خونه وارد شدم و مسافت رو تا سالن اصلی طی کردم ، آرمان طبق عادت همیشش روی کاناپه سیاه رنگ نشسته بود ، با خودم فکر می کردم ، چجوری یه روزی به این آدم اعتماد کردم؟ به کاناپه خیره شدم و با یاد روزی که تو آغوشش بودم...
- دنیای منی تو کوچولو.
- انقد دوسم داری؟
- خیلی بیشتر...
- آرمان؟
- جانم؟
- تنهام نذار... هیچ وقت ، هیچ وقت ، هیچ وقت ، باشه؟
- چشم عزیز دلم...
موهام رو عقب دادم و پشت گوشم گذاشتم و خودم رو سفت تر به آغوشش چسبوندم ، موهام رو بویید و گفت: زندگی ام بسته به تار موت اینقدر زندگی ام را پشت گوش ننداز... لبخند زدم و بهش گفتم:
- تو همیشه مال منی ، باشه؟
- معلومه عزیزم.
- این یه دستور بودا.
- چشم سرورم.
مستانه یه لبخند از سر شادی و امنیت زدم...