معرفی و نقد بازی Killer is Dead

[Wanton]

در گذشته، از ناكامی های بازیسازان ژاپنی و اثرات ضعیف آن ها در نسل هفتم سخن گفتیم. همچنین اشاره کردیم كه در این بین، هنوز هم برخی هستند كه بدون توجه به وضعیت بازار و مقوله بسیار مهم سود و زیان به ساخت عناوین بعضاً بزرگ خود مشغول هستند. بزرگانی همچون هیدئو كوجیما (Hideo Kojima)، شینجی میكامی (Shinji Mikami) و صد البته استاد گوئیجی سودا (Goichi Suda) ملقب به Suda 51 كه به عنوان یكی از بازیسازان صاحب سبك ژاپنی شهرت جهانی دارد. وی علاوه بر بازیسازی، هنر ناب خویش را تدریس می كند و همزمان، یك مولف بزرگ در این حوزه نیز محسوب می شود.

سودا عقاید و ایده های بسیار متفاوتی در مورد بازیسازی دارد و بدیهی است که عناوینی كه زیر دستان پرتوان او شكل می گیرند، خاص باشند. حضور سودا و تیم Grasshopper Manufacture در این نسل به چند بازی كوچك و متوسط محدود می شود كه در جرگه عناوین سودائیسمی (بازی های متفاوت سودا) جای می گیرند. دو مورد از مطرح ترین و آخرین آثار وی Shadows of the Damned و Lollipop Chainsaw هستند كه هر كدام در نوع خود خیلی خوب ظاهر نشدند. اكنون نوبت به ادامه معنوی یكی از متفاوت ترین بازی های او یعنی Killer7 با عنوان جدید Killer is Dead رسیده كه پیش از انتشار، خیلی ها اعتقاد داشتند که خاص ترین عنوان خلق شده بدست این بازیساز توانمند است. این بازی در سبك مورد علاقه او، یعنی Hack & Slash ساخته شده تا امید بسیاری به آن داشته باشیم.

داستان

تا به حال از هنر سودا در زمینه بازیسازی صحبت كردیم. او در عین حال، نویسنده قهاری هم هست كه علاوه بر كارگردانی بازی های خود، خالق سناریوهای آن ها نیز محسوب می شود. در KiD نیز این پروسه تكرار شده است. داستان بازی در آینده ای نه چندان دور اتفاق می افتد و دنیا رو به سیاهی و تباهی حركت می كند و پیشرفت تكنولوژی باعث سرعت گرفتن اقدامات منفعت طلبانه و شكل گیری ارگان های تروریستی بسیاری گردیده است. طبیعتاً چنین دنیای تاریكی نیاز به یك منجی از خود گذشته دارد تا یك تنه برای اجرای عدالت تلاش كند. حدس شما درست است، ضدقهرمان یا به قول خود سودا، قهرمان این بازی یك قاتل تمام عیار به نام موندو زاپا (Mondo Zappa) است كه توسط سیستم های وابسته به دولت برای از بین بردن چند تن از خطرناك ترین تروریست های بازی استخدام شده است و موظف است تا در این راه از هیچ گونه تلاشی مضایقه نكند.

اشخاصی كه هر كدام به چپاول برخی از ثروت های محیطی مشغول بوده و قدرت های ماورایی بسیاری بدست آورده اند. این تلاش در قالب مبارزه با Bossهای انتهایی مراحل تحقق میابد و روندی منطقی دارد. داستان سرایی و شخصیت پردازی در KiD حد وسط ندارد و دو روی سیاه و سفید را تجلی می كند. طراحی شخصیت اصلی برگرفته از بزرگان سینما و صنعت بازیسازی است و تیپ خاص و مرموزی به آن بخشیده است. متأسفانه به این دلیل كه شناخت كافی از آن وجود ندارد، ممكن است خیلی با داستان ارتباط برقرار نكنید، اما در ادامه شیفته آن می شوید. از طرفی، در طول داستان، با شخصیت های فرعی جدیدی همچون ناتالیا (Natalia) آشنا می شوید كه بدون پیش زمینه كافی با شما همراه می شوند و اصلاً نمی توانند در ذهن بازیكن نفود كنند. بطور كلی، KiD از همان قائده كلی بازی های سودائیسمی تبعیت می كند و پر از تناقض های شخصیتی است.

گرافیك

همانطور كه در ابتدا اشاره شد، بازیساز مجنون ژاپنی به چیزهای خاصی عشق می ورزد كه همگی به دور از تجمل و در عین سادگی به نقاط مثبت بازی های او تبدیل می شوند. سبك Cel-Shaded تم گرافیكی مورد علاقه اوست كه در گذشته ارادت خاصش را به آن دیده ایم. KiD از نظر گرافیكی شباهت بسیاری به K7 دارد، اما از تکنیک های روز بهره می برد. اغراق در نورپردازی، شدت و براقی رنگ های تند در كنار جلوه های بصری متنوع و بی كران، دست به دست هم داده اند تا شاهد سبك جدیدی از ساختار گرافیكی در بازی های کامپیوتری باشیم. ابعاد تكنیكی ای همچون سایه زنی ها، نورپردازی و كیفیت بافت ها ارزش های فنی چندانی ندارند، اما به لحاظ فانتزی سرپوشی قابل قبول بر ضعف ها هستند. توجه به ریزه كاری ها وتوده جلوه های بصری باعث نشده که سازندگان از مدلسازی و طراحی شخصیت های اصلی و فرعی غافل شوند و از این رو، كار خود را بسیار خوب انجام داده اند. میان پرده های سینمایی نیز حالتی نیمه پلاستیكی دارند و مشخصاً از قوائد كلی سبك كارتونی بازی تبعیت می كنند. آنچه كه بدیهی است، در این بازی شاهد یكی از زیباترین خروجی های موتور Unreal Engine 3 از نظر هنری هستیم.

موسیقی/صداگذاری

عناوین اصیل ژاپنی، معمولاً از نظر صداگذاری در نسخه های انگلیسی كمی لنگ زده اند و این چیز جدیدی نیست. آنچه كه عناوین سودا را به یكی از استثنائات از این نظر تبدیل می كند، همكاری تیم او با یك گروه مستعد از صداپیشگان بذله گوی آمریكایی است كه باعث شده تا همچون عناوین قبلی وی، KiD از این نظر مشكلی نداشته باشد و صداپیشگی شخصیت های اصلی و فرعی به شكل درستی انجام شود. با این وجود، به عنوان كسی كه هر دو زبان را تجربه كرده، نسخه ژاپنی این بازی را به علاقه مندان پیشنهاد می كنم. به علاوه این بازی پر از افكت های صوتی دیگر است.

صدای برخورد شمشیرها، شلیك گلوله ها، ناله دشمنان و حتی نعره Bossهای غول پیكری كه در سرتاسر بازی شنیده می شوند. از آنجایی كه گیم پلی عناوین Hack & Slash بر پایه مبارزات نفس گیری پایه ریزی شده، موزیك و تأثیر آن نقش غیر قابل انكاری را ایفا می كند. هر چقدر که یک بازی در این زمینه موفق عمل كند، لذت و ارزش های گیم پلی آن دو چندان می شود، در حالیكه عكس این قضیه نیز محتمل است.خوشبختانه KiD در این زمینه در دسته اول قرار می گیرد، زیرا موسیقی متن بازی، سمفونی زیبایی با گیم پلی ایجاد می كند و به هنگام مبارزات، ریتم تند و هیجان انگیز آن انرژی مضاعفی برای یك مبارزه نفس گیر به بازیكن انتقال می دهد. البته از آ*****ا یامائوکا (Akira Yamaoka) کمتر از این هم انتظار نمی رفت.

گیم پلی

بازار Hack & Slashهای مطرح در سال 2013 بسیار داغ بوده است. عناوین فوق العاده ای همچون DmC ،Metal Gear Rising و God of War: Ascension یكی پس از دیگری، روزهای خاطره انگیزی برای علاقه مندان به این سبك به ارمغان آوردند. گیم پلی KiD همچون عناوین مذكور، بر 3 حالت دفاع، حمله و جاخالی دادن استوار است كه این حالت ها استخوان بندی این سبک را تشكیل می دهند. آنچه كه وجه تمایز این بازی شده، گیم پلی سرعتی و روان است كه از این نظر حتی از Metal Gear Rising پیشی می گیرد.

سیستم مبارزه ای فوق العاده سریع و مبتنی بر فنون چندضرب متنوع كه چندان پیچیده نیستند، به علاوه استفاده از سلاح گرم سایبورگی موندو كه در دست چپش قرار دارد، لحظات نفس گیری را را برای شما رقم می زنند. پس از تجربه بازی، خود به خود به یادDmC  و شباهت های میان این دو افتاده و چیزهای جدیدی را جستجو می كنید. سیستم امتیازدهی، بسته به نوع و تنوع چندضرب ها عمل می كند و پس از نابودی دشمنان XP دریافت می كنید. چند نوع تمام كننده كشنده هم در نظر گرفته شده كه استفاده از آن ها بنا بر نوع ضرباتی كه به كار می برید، میسر می شود. نمونه هایی نظیر Punishment ،Assassination و... كه هر كدام منابع مورد نیاز خود را برای فعال شدن می طلبند و با استفاده از فنون چندضربی كه تعریف می كنید، بدست می آیند.

مبارزه با یك Boss غول پیكر در انتهای هر مرحله، همچنان اصلی ترین بخش گیم پلی را تشكیل می دهد. هیولاهای چند ده متری و كند، در كنار ابرسامورایی های مجهز به تكنولوژی های سایبورگی كه استراتژی و نوع مبارزه با هر كدام با دیگری فرق می كند. دست چپ موندو نقش مهمی در گیم پلی ایفا می كند و كاربردهای سلاح سایبورگی موجود در آن غیر قابل انكار است. همچنین، یك سری مراحل فرعی عجیب و غریب به عنوان پاگردهای تنفسی گیم پلی در بازی وجود دارند كه اگر سراغشان نروید، چیزی را از دست نداده اید. امكان شخصی سازی و ارتقاء قابلیت ها و اسلحه ها نیز وجود دارد و این مهم با استفاده از امتیازاتی كه كسب كرده اید امكان پذیر می شود. آخرین بخش گیم پلی، مربوط به صحنه های QTE می شود كه با همان اسلوب آشنا، اما به شكلی كه باعث افت روند سرعت گیم پلی نشود، در KiD گنجانده شده است.

نتیجه گیری

تعریف سودا از مقوله بازیسازی، باعث می شود تا همواره تناقض در جای جای عناوین جدیدش دیده شود كه حتی به منتقدین و نمراتی كه به بازی های او می دهند هم انتقال پیدا كند. عده ای عناوین او را تحسین می كنند و نمرات خوبی به آن ها می دهند و بعضی دیگر به قصد نابودی از ایده های جدید او انتقاد می كنند. در نهایت، آنچه كه می ماند، بازیكنان هستند كه میان لذت بردن یا نبردن از KiD باید یكی را انتخاب كنند.