سفرنامه برزیل (1)

[امیررضا*]

"کسی نمی‌داند تعداد طرفداران فوتبال چقدر است. در کتابچه‌ی جام جهانی 1994 آمریکا ادعا شد که 25.6 میلیارد بیننده‌ی تلویزیونی (پنج برابر جمعیت جهان) جام جهانی 1990 ایتالیا را تماشا کرده و تعداد بینندگان جام جهانی آمریکا 31 میلیارد نفر تخمین زده شد.

به گزارش ایسنا، این رقم ها شاید بی معنا به نظر برسد. در همه‌ی جام‌های جهانی اخیر می‌توانید چنین ارقامی با میلیاردها اختلاف ببینید. در همان کتابچه ادعا شده سمبل جام جهانی (سگ مهاجم)تا پایان جام جهانی 94 یک تریلیون مرتبه دیده می‌شود. دقیقا یک تریلیون؟ آیا مطمئن هستند؟ اما بی شکٰ، "فوتبال پرطرفدارترین ورزش جهان است" می‌گویند یک ناپلی وقتی پول داشته باشد، اول چیزی می‌خرد تا بخورد و بعد می‌رود تا فوتبال ببیند و اگر پولی باقی ماند به فکر سر پناه برای خود می‌افتد. برزیلی‌ها می‌گویند حتی کوچکترین دهکده‌شان هم یک کلیسا و یک زمین فوتبال دارد. البته تمام‌شان کلیسا ندارند، اما قطعا زمین فوتبال دارند."

این‌ها توصیف سایمون کوپر از جایگاه و نفوذ اجتماعی فوتبال در جهان است در کتابی که با عنوان "فوتبال علیه دشمن" توسط عادل فردوسی‌پور منتشر شده است.

شاید خواندن دوباره این کتاب در سفر 20 ساعته به برزیل بتواند بهترین استفاده از وقت‌های مرده سفر به برزیل باشد، آن هم برای خبرنگاری که می‌خواهد از قلب این روزهای فوتبال دنیا برای یک ملت روایت کند و به مردم کشورش بگوید در برزیل چه می‌گذرد.

سفر 34 خبرنگار و عکاس ایرانی به برزیل از بامداد سه‌شنبه 20 خرداد آغاز شد تا 17 رسانه مکتوب ایرانی که برای حضور در این رویداد انتخاب شده‌اند چشم و گوش مردم ایران باشند در کنار تیم ملی اما این سفر به همین راحتی هم اتفاق نیفتاد. در مرز رفتن یا نرفتن، تلاش‌های دقیقه نودی و ایرانی‌وار سرانجام جواب داد تا تیم ملی در برزیل "غریبه" نباشد و خبرنگاران و عکاسان بتوانند کنار تیم ملی باشند.

در شرایطی که با نزدیک شدن به شروع جام، امیدها برای موفقیت تیم ملی در جام‌جهانی بیشتر شده، خبرنگاران هم در سفر طولانی مدت‌شان بیشتر از امیدواری‌هایشان می‌گویند، از اینکه می‌شود به این تیم امید بست.

خبرنگارهای ایرانی برای سفر به سائوپائو به دو بخش تقسیم شدند. نصف‌شان از دوبی راهی شهر میزبان تیم ملی شدند و نصف دیگرشان از دوحه. ما (خبرنگار و عکاس اعزامی ایسنا) از جمله کسانی بودیم که از دوحه به سمت سائوپائولو حرکت کردیم و بعد از گذشتن از التهاب‌های روزهای قبل و مرز رفتن و نرفتن مدام به این فکر می‌کردیم که تکلیف تیم ملی چه خواهد شد، آن هم در شرایطی که به خاطر حضور تماشاگرانی از کرواسی، استرالیا و ... در پروازمان به سمت سائوپائو بیشتر جام جهانی را به خودمان نزدیکتر حس می‌کردیم.

بزرگترین فکر در این سفر 20 ساعته و البته سخت این بود که امیدهای بسته شده به این تیم برای صعود از مرحله گروهی محقق شدنی است یا نه. این جواب را می‌شود بعد از بازی با نیجریه گرفت. تا آن روز منتظر می‌مانیم و بمانید.


* سفرنامه خبرنگار ایسنا از برزیل