نقدی بر بازی ایرانی قتل در طهران

[B I N A M]

در چند سال اخیر و با رشد صنعت بازیسازی در ایران، عموم بازی‌های ایرانی سعی کرده اند به سمت سبک‌های معروف و پرطرفدار بروند، امری که باعث شکست خوردن اکثر این بازی‌ها شده است. قتل در کوچه‌های طهران یکی از معدود بازی‌‌های ایرانی است که سعی نموده راه خود را جدا کرده و به سمت سبک Adventure رفته است. فارغ از کیفیت بازی، تلاش سازنده برای ساخت یک بازی در این سبک قابل تحسین است.
وقایع بازی در سال ۱۳۱۲ اتفاق می‌افتد، جایی که یک قاتل زنجیره‌ای با کشتن کودکان بی گناه، وحشت را در کوچه‌های تهران سکنی داده است. کارآگاه افشار به عنوان بازپرس جدید پرونده، وظیفه دارد طی مدت کوتاهی قاتل را یافته و تهران وحشت‌زده را نجات دهد. داستان در ابتدا جذاب بوده و به خوبی روایت می‌شود، یافتن هدف قاتل از انجام قتل‌های بی رحمانه و شناسایی وی موجب می‌گردد انگیزه لازم برای پیش برد بازی در شما وجود داشته باشد، چیزی که عموم بازی‌های ایرانی از آن بی بهره اند. داستان از طریق میان پرده‌های نقاشی شده و صحبت با افراد مختلف روایت می‌شود که در نوع خود جالب است، البته هر چه به انتهای بازی نزدیک می‌شویم، داستان افت کرده و از جذابیت ابتدایی آن کاسته می‌شود، با این وجود بخش داستانی بازی در مجموع نمره قبولی را کسب می‌کند.

در ابتدای ورود به بازی، متوجه می‌شوید که با یک عنوان ماجراجویی سوم شخص از نوع اشاره و کلیک روبرو هستید. نمای کلی بازی شما را به یاد بازی Still Life که کلیت داستانی مشابه با همین عنوان دارد، می‌اندازد. همانند سایر بازی‌های این سبک، هدف اصلی در بازی یافتن آیتم، حل معما و صحبت با افراد مختلف برای به دست آوردن سرنخ است. معماهای بازی را می‌توان به چند بخش تقسیم کرد، معماهای منطقی، پازل‌های مختلف و معماهای بی ربط! برخی معماهای بازی کاملا منطقی بوده و روش حل مخصوص به خود را دارد، در عوض برخی دیگر آن چنان بی ربط هستند که برای حل آن باید از روش متداول حل این دسته معماها، یعنی تست تمامی ‌آیتم‌ها استفاده کنید! آیتم‌های بازی قابلیت تفکیک و ترکیب دارند که به این وسیله این قابلیت، پازل‌های جالبی در بازی خلق شده است. برای مثال جهت حل یکی از معماها باید با ترکیب چند آیتم یک بیل درست کنید و در معمایی دیگر با تفکیک این بیل و استفاده از چند آیتم دیگر، یک بادبادک بسازید!

جستجوی نقطه به نقطه تصویر یکی از مشکلات بزرگ بازی به حساب می‌آید. برخی آیتم‌ها به قدری بی ارتباط با موضوع و محلی که در آن قرار دارید هستند که موجب سردرگمی شما خواهند شد. مشکل وقتی حادتر می‌شود که در برخی قسمت‌های بازی، تا یک آیتم خاص را پیدا نکنید، لوکشین بعدی آزاد نمی‌شود، حال آن که آیتم مدنظر در معماهای فعلی کاربردی نداشته و شما در آن لحظه نیازی به آن آیتم ندارید. این مشکل باعث می‌شود تا در بسیاری موارد، شما در لوکشین‌های مختلف به دنبال آیتمی بگردید که در گوشه‌ای از تصویر مخفی شده است و این امر موجب خسته کننده شدن بازی می‌شود. در کنار این، کنترل شخصیت اصلی مشکل بوده و خصوصا در هنگام خروج از یک صحنه باید تلاش زیادی به خرج دهید! یکی از بدترین باگ‌های این عنوان، مشکل در برداشتن یک آیتم خاص است؛ به نحوی که مجبورید بازی را از آخرین ذخیره خود بارگذاری کنید. علاوه بر این گیر کردن شخصیت اصلی در برخی گوشه‌ها نیز همین وضعیت تکرار از آخرین ذخیره را برای شما به وجود خواهد آورد.

قتل در کوچه‌های طهران به صورت کلی یک گیم پلی استاندارد و جالب ارائه می‌دهد، ولی روند غیر منطقی پیشبرد بازی از ارزش‌های این عنوان می‌کاهد. در یکی از مراحل بازی همکارتان از شما می‌خواهد که یک جدول سودوکو را حل کنید، حال آنکه سودوکو اولین بار ۴۰ سال پس از وقایع بازی اختراع شده است. علاوه بر این در طول بازی به اشخاصی اشاره می‌شود که در سال ۱۳۱۲ هنوز وجود خارجی نداشته‌اند! دیگر مشکلات غیر منطقی بازی در حل برخی پازل‌ها پدید می‌آید، شما نیمه شب به اداره نظمیه می‌روید و برای ورود غیرقانونی به آن جا، سرایدار را فریب می‌دهید، بدون توجه به اینکه سرایدار نظیمه، معروف ترین کارآگاه جنایی تهران را نمی‌شناسد! بگذریم از اینکه اداره نظمیه فقط توسط یک سرایدار پیر و بدون هیچ نگهبانی، محافظت می‌شود!

چیزی که بیشتر از گیم پلی در بازی خودنمایی می‌کند، طراحی بسیار زیبای بازی است. از منوی بازی تا پس زمینه‌های مراحل، همگی طراحی هنرمندانه ای دارند. مراحل متنوعی در بازی وجود دارد که هر یک به زیبایی به تصویر کشیده شده و طراحی جزییات موجود در محیط نیز به خوبی رعایت شده است. البته طراحی شخصیت‌ها خصوصا شخصیت اصلی، در حد دیگر بخش‌های بازی نیست و مدل ساخته شده برای شخصیت‌ها کیفیت پایینی دارد. نکته جالب توجه در بازی، استفاده از صدای بهرام زند برای صداگذاری کارآگاه افشار است که به تنهایی ارزش‌های بازی را چند درجه بالاتر می‌برد. لحن صدای بهرام زند کاملا با حس و حال بازی همخوان بوده و شخصیت کارآگاه افشار را برای بازیکن به یک شخصیت محبوب تبدیل می‌کند. موسیقی به کار رفته در طول مراحل نیز به خوبی با فضای بازی سازگار است و در برخی مراحل قطعات موسیقی سنتی و قدیمی پخش می‌شود که بسیار خاطره انگیز است. با تمام این تفاسیر می‌توان گفت که بازی از نظر تکنیکی و فنی نسبت به سایر بازی‌های ایرانی در سطح بالایی قرار می‌گیرد.

قتل در کوچه‌های طهران تفاوت عمده ای با اکثر بازی‌های ایرانی دارد، تلاش برای موفقیت در سبکی غیر از شوتر! بازی با وجود مشکلات بخش گیم پلی، ارزش خرید داشته و می‌توان امیدوار بود که تیم سازنده در آینده، عناوین باکیفیت‌تری در این سبک روانه بازار کند.