او

[PhilosophiasScientiae]

او نامه می نوشت.

یواشکی، طوری که کسی نبیند.

او از من حرف می زد.

طوری که اخم های چند نفر در هم می رفت و ابروهایشان را بالا می انداختند.

او یک بار گفت شبیه کسی هستم که من هیچ وقت نمی شناختمش. هنوز هم نمی شناسم.

او به من کتاب هدیه داد.

و من یک بار که یادداشت هایش را روی میز جا گذاشته بودم، مامان حرف هایش را خواند و گفت حرف هایش بوی دیوانگی می دهد.

و من رویم را برگرداندم.

از او

از کتابش

از یادداشت هایش

از وقت هایی که اتفاقی می بینمش و می گذرم.

نمی دانم چرا، با صدای گریه ی زن همسایه، یاد او افتادم.

یاد عمر کوتاهش

+ نوشته فَرنوش