سطری از کتاب

[sober]

زمان، چیزی است که واقعا وجود دارد. به هرحال در این موضوع هیچ شکی نیست. اما بهش نمی‌شود دست زد. توی دست هم نمی‌توان نگهش داشت. شاید چیزی شبیه بوی خوش باشد. اما در عین حال، چیزی است که مدام از کنارت می‌گذرد. پس حتماً از جایی می‌آید. شاید چیزی شبیه باد باشد. ولی نه! آهان، حالا فهمیدم! شاید مثل نوعی موسیقی باشد که فقط آدم متوجه صدایش نمی‌شود. بس که همیشه زیر گوشت است، دیگر صدایش را نمی‌شنوی. هرچند که به گمانم بعضی وقت‌ها صدایش را شنیده‌ام، صدایی خیلی آهسته.

مومو/میشائیل انده