سطری از کتاب

[sober]

قصد خشم این است که به آن گوش بسپاریم. خشم، ندا و فریاد و تقاضا و تمناست.خشم را باید به دیده حرمت نگریست. چرا؟
زیرا به مثابه‌ی نقشه است. حد و مرزهایمان را نشان‌مان میدهد. خشم نشان میدهد میخواهیم به کجا برویم.نشان میدهد کجا بوده ایم. خشم به راه اشاره میکند، نه فقط به انگشت. خشم به هنگام شفای شخصی که خلاقیتش با مانع رو به روست، نشانه سلامت است. خشم نمایانگر نیاز به اقدام و عمل است، نه ابراز آن. خشم به مسیر و راه اشاره میکند. قصد این بوده که از خشم به صورت سوخت استفاده کنیم تا دست به اعمالی بزنیم که ما را به سوی راهی سوق دهد که خشم به آن اشاره میکند. معمولا با اندکی اندیشه می توانیم پیام نهفته در خشم خود را ادراک کنیم.

راه هنرمند/جولیا کامرون