نسیم بود یا یک خیال

[ღdorsaღ]

بهت نمی گم دوسِت دارم،ولی قسم می خورم که دوسِت دارم بهت نمی گم هرچی
که می خوای بهت می دم،چون همه چیزم تویی نمی خوام خوابتو ببینم، چون

توخوش ترازخوابی اگه یه روزچشمات پرِاشک شد ودنبال یه شونه گشتی که

گریه کنی،صِدام کن بهت قول نمی دم که ساکتت کنم ،اما منم پا به پات گریه می

کنم اگر دنبال مجسمه سکوت می گشتی صِدام کن، قول می دم سکوت کنم اگه

دنبال خرابه می گشتی تا نفرتتو توش خالی کنی ، صِدام کن چون قلبم تنهاست

اگه یه روزخواستی بری قول نمیدم جلوتو بگیرم اما باهات میدوم اگه بیه روز

خواستی بمیری قول نمی دم جلوتو بگیرم اما اینو بدون من قبل از تو میمیرم

---

دل من هم ازغصه برایش حرف زد

دلتنگی به دل گفت ای دل،محبوبم

با غم خود نکن تو مایوسم

دل گفت:ای یار تو که رازمرا می دانی

اسرار درون سینه ام را میخوانی

ندارم تاب شانه های بی پناه را

ندارم روی نظر به دیده ی بی گناه را

دریا شدم با غرورش کویرم کرد

سنگ شدم با زورش اسیرم کرد

عاشق شدم کور و زمین گیرم کرد

به دور ها رفت و بسیار پیرم کرد

با نگاهی سوزاند دست جگرم را

در زمستان آتش زد خاکسترم را

چشم وا کردم دیدم او رفته بود

پر زدم اما بال و پرم شکسته بود

هر دم از من فرار میکرد او چرا؟

اینگونه مرا بیمار میکرد او چرا؟

مگر من دیوانه و مجنون نبودم؟

مگر من به عشق او محکوم نبودم؟

بازگریه امانم را برید،بغضم شکست

سکوت کردم و صدا در گلویم شکست

من برایش اندکی بیش نبودم آری

او فراوان بودم و من بیش نبودم آری

در آسمان بود در طلب یک ماه پر نور

اما من ستاره ای بیش نبودم و کم نور

خورشید ِ من،ترانه میخواند برای یارش

کاش ماه ِ او باشد یار و غمخوارش

ماه او اما،ماه منم هست انگار

رفیق راه ستاره است بی انکار

سرود این شاعرک باز شعری برای او

می سراید و می نشیند به پای او

می ماند تا روزی که بازگردد از سفر

دارد برایش آرزوی سفری بی خطر

او سفر کرد و رفت به سوی ماه

ندانست ستاره می سوزد درغم و آه

دلتنگی تو بگو من چه کنم هر دم با دردش؟

تو بگو من چه کنم با برخورد سردش؟

تنگ شد مجالم دیگر فرصتی باقی نیست

زمان وداع رسید دیگر از شعر خبری نیست

میروم کنار پنجره باز میکنم یاد او

او که نیست،دلتنگی تو بمون به جای او