نامه بیستم(مريم حيدرزاده)

[parnia tajik]

نامه هجدهم

یک تکه سلام

دو فنجان مکث و چند نقطه چین به احترام نام قشنگت ای کاش مطمئن بودم نامه ام را یک جای امن نگه می

داری تا راحت پس از سلام نامت را می نوشتم و نوشتن نامت برای قطره های اشکم عقده نمی شد . اما

حیف می ترسم تو نامه ام را که پاره می کنی اسمت هم . . .

پس بگذار عقده ی من و حرمت تو هر دو حفظ شوند . این هم سرنوشتی ست . دورترین نزدیکم چگونه ای ؟

هنوز هم تصمیم نداری زیر قولی که به او داده ای بزنی و بیای سراغ من ؟

هنوز هم باور نکرده ای من یک فرق عجیب با همه ی آدم های این دنیا دارم ؟

هنوز هم آنجا دلواپس کسی نیستی ؟

خوش به حال دل بی دلواپسیت . الهی چشم به راه هیچ کسی نمانی نگرانی درد بدیست . یک نگاه گاهی

انسان را به جرم هیچ به اشد مجازات می رساند . راستی یک سوال محض رضای کسی که شاید روزی دلت

برایش شور بزند بگو ببینم این تو نبودی که قانون جدایی را تصویب کردی ؟

عزیزم جدایی اولش قانون نبود تبصره ای کوچک لای تقویم یک انسان شکست خورده از عشق بود من نمی

دانم تو خواستی تاریخ مرگ کدام گل را از تقویم آن دوست بد اقبال در بیاوری که چشمت به تبصره افتاد و میلت

کشید قانونش کنی . اگه اینجا بودی با آن سحر قشنگ نگاهت شانه بالا می انداختی و می فهماندی که فعلا

چنین است حق با توست همیشه حق با توست همیشه سر من پایین است و شانه های تو بالا مهم نیست

فدای سر آرزوهای به بار نشسته ات .

اما عزیزم هیچ فکرش را کرده ای ما انسان ها چرا با هم اینگونه ایم راستی اگر بهار سالی یک بار نمی آمد چه

کسی کارت های تبریک را می خرید ؟

تو فکر نمی کنی اگر ما روز تولد نداشتیم خیلی بهتر بود . بهتر نبود روز تولد ما واقعا روز تولدمان باشد ؟ حالا

گاهی گمش می کنیم .

گاهی لازم است به جای آگهی خرید تلفن همراه آگهی کمک یک همراه را در روزنامه ها منتشر کنیم و زیرش

با خط قرمز هشدار دهیم (( کی به دادم می رسی ؟ )) راستی ثواب شد با یک تیر دو نشان هم می شود زد

تو کی به دادم می رسی ؟ باشد جواب نده فهمیدم قصور از من است هنوز وقتش نرسیده که تو وقتت را به

دادرسی کسی اختصاص دهی . من خودم هم نمی دانم چرا چیزی را که می دانم پاره اش می کنی این قدر

با دقت و تمیز می نویسم شاید هم خوب می دانم همین که برق نگاه تو آتش به واژه هایم بزند تا ابد برایم

کافیست به سیاه کردن کاغذم نگاه نکن برای سپید ماندن دفتر غصه هایت خیلی دعا می کنم . می دانم

حرفم را گوش نمی کنی به خاطر خودت کمی مراقب خودت باش .

زمستان تو را خوب نمی شناسد می ترسم اشتباهی مریضت کند اگر نامه را تا آخر خوانده باشی کلی منت

گذاشتی اگر نخوانی هم هرچه از تو رسد زیباست .

خب دیگر از دور غبار نشسته بر پنجره های نیمه باز تفکرت را می بوسم .

کسی که تو فرق میان او و دیگران را احساس نمی کنی اما او می داند که بی اعتنایی تو معنایی دارد که آن

را تنها مجنون فهمید و بس .


کاش باز منو ببخشی که واست نامه نوشتم

تو بخوای نخوای می مونی پیش من تو سرنوشتم