شعری برای آرمیتا رضائی نژاد

[gomnam]

شعری برای ارمیتا
يكي بود،يكي نبود،زير گنبد كبود
دختر قصه ي ما ،آرميتا نشسته بود

دفتر نقاشي شو روي پاش گذاشته بود
اشكي از چشاش چكيد ،بغض اون شكسته بود

عكس باباشو كشيد:عينكي روي چشاش
پيرهنش سبز و قشنگ؛اينم از رنگ موهاش

خودشو كشيد توي آغوش گرم بابا
گيسوهاش بلندن و شده مثل پريا

"باباجون يادش بخير شباي حضور تو
حالا كار من شده،شب به شب مرور تو

مگه بم قول ندادي،كه ميريم امام رضا
تنهامون گذاشتي و ،رفتي تو پيش خدا؟

قرار ما اين نبود ،كه مامان تنها بشه
اشك توي چشم مامان دائما پيدا بشه"

عكس بابا رو گرفت توي آغوش خودش
قربون باباش مي رفت،"بابا داريوش"خودش

"آرميتاي ناز من ،من همش پيش شمام
سرتو بالا بگير، زل بزن توي چشام

تو مگه قرار نشد گوش به حرف من بدي
بازي و شادي كني ، مامانو غصه ندي؟"

باباجون ببخش منو،آرميتافداي تو
همه ي نقاشيام،بابايي براي تو

خواب ديدم دوباره كه،موهامو ناز مي كني
دستاي مردونتو رو به من باز مي كني

عكس تو توي خونه،هميشه روبرومه
ديدن دوباره ي ،خنده هات آرزومه

تو توي بهشتي و دل من به اين خوشه
مطمئنم كه خدا دشمناتو مي كشه...