معرفی هواپیما ترابری نظامی لاکهید سی-۱۴۱ استارلیفتر

[SɪʟᴠᴇʀMɪɴᴅ]

هواپیمای سی-۱۴۱ استارلیفتر یک هواپیمای ترابری نظامی راهبردی در حال خدمت برای ایر موبیلیتی کامند (فرماندهی جابه جایی هوایی) (به انگلیسی:Air Mobility Command) نیروی هوایی ارتش ایالات متحده آمریکا بود. این هواپیما برای جایگزینی هواپیماهای باربری با موتور پیستونی نظیر داگلاس سی-۱۲۴ گلوبمستر ۲ ساخته شد، این هواپیما بر اساس الزامات سال ۱۹۶۰ طراحی و در سال ۱۹۶۳ نخستین پرواز خود را انجام داد، ساخت هواپیما برای تحویل ۲۸۵ فروند از پیش شرط شده در ۱۹۶۵ آغاز گردید، ۲۸۴ عدد برای نیروی هوایی و یک عدد جهت استفاده در دیدبانی هوایی برای سازمان ملی هوانوردی و فضایی آمریکا (ناسا) ساخته شد. این هواپیما برای حدود ۴۰ سال در حال خدمت رسانی باقی‌ماند تا اینکه آخرین فروند از آن در سال ۲۰۰۶ توسط نیروی هوایی ایالات متحده از خدمت خارج گردید و پس از آن با هواپیمای سی-۱۷ گلوبمستر ۳ جایگزین شد.در اوایل دهه ۱۹۶۰ میلادی خدمات حمل و نقل هوایی نظامی نیروی هوایی ایالات متحده بر تعداد قابل توجهی از هواپیماهای با نیروی رانشی پروانه‌ای برای جابه جایی‌های راهبردی متکی بود، این هواپیماها می‌بایست سریع تر از رده خارج می‌شدند و نیروی هوایی به مزیت‌های موتورهای جت نیاز داشت. نیروی هوایی در این فاصله ۴۸ فروند هواپیمای سی-۱۳۵ استراتولیفتر سفارش داد، سی-۱۳۵ هواپیمای کاربردی بود اما تنها درهای کناری برای بارگیری داشت و تجهیزات حجیم و بزرگ‌تر از اندازه در آن جای نمی‌شد، و به‌طور ویژه توسط ارتش آمریکا استفاده می‌شد.
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.

در بهار سال ۱۹۶۰ نیروی هوایی از پروژه نیاز عملیاتی خاص ۱۸۲ رونمایی کرد، نامی که برای هواپیمایی به کار می‌رفت که می‌بایست توانایی حمل هر دو تسلیحات راهبردی و تکنیکی را دارا می‌بود، از بعد راهبردی هواپیما توانایی حمل تسلیحاتی با شعاع عملیاتی حدود ۳٬۵۰۰ مایل دریایی (۴٬۰۰۰ مایل، ۶٬۵۰۰ کیلومتر) و وزن ۲۷٬۰۰۰ کیلوگرم (۶۰٬۰۰۰ پوند) را داشت، در نقش تاکتیکی نیز نیازمند این بود که هواپیما بتواند تدارکات را در ارتفاع کم رها کرده و به مقصد برساند و دسته چتربازها را در نبرد حمل کرده و رها کند، تعدادی از شرکت‌ها به پروژه نیاز عملیاتی خاص ۱۸۲ (SOR 182) پاسخ مثبت دادند، شامل بوئینگ، لاکهید و جنرال داینامیکس.لاکهید با یک طراحی یکتا به نیازها پاسخ داد، مدل ۳۰۰ لاکهید، نخستین جت بزرگ که از ابتدا برای حمل بار طراحی شد، مدل ۳۰۰ بال‌های پهناور با طراحی بال-بالا (بال‌های هواپیما به بالای بدنه هواپیما متصل می‌شوند) داشت که چهار موتور توربوفن تی اف ۳۳ هرکدام با نیرویی معادل ۲۷٬۰۰۰ پوند (lbf) در زیر بال‌ها نصب شده بودند. چیز مهمی که در آن دیده می‌شد این بود که کابین در ارتفاع ۱٬۲۷ متری (۵۰ اینچ) از سطح زمین قرار داشت که اجازه دسترسی آسان به کابین را از طریق درهای پشتی می‌داد. دو درب کناری عقب هواپیما طراحی شده بود تا دسته چتربازها از هواپیما پرش کنند (در اوت ۱۹۶۵ این مدل نخستین پرش چتربازها از یک هواپیمای با موتور جت را فراهم نمود). درهای باربری پشتی می‌توانستند برای پرتاب تجهیزات هوابرد در هنگام پرواز باز شوند. بال‌های کناری نصب شده، فضای داخلی برای نگه داشتن و حمل بار به اندازه ۳٬۰۵ متر (۱۰ فوت) عرض، ۲٬۷۴ متر (۹ فوت) ارتفاع و ۲۱٬۳۴ متر (۷۰ فوت) درازا را در اختیار می‌گذاشت. این اندازه استارلیفتر را برای حمل به عنوان مثال یک موشک بالستیک قاره پیمای کامل ال جی ام-۳۰ مینیتمن در نگه دارنده خود آماده می‌ساخت. هواپیما توانایی حمل حد بالای ۳۲٬۱۳۶ کیلوگرم (۷۰٬۸۴۷ پوند) در مسافت‌های کوتاه و تا ۴۱٬۷۳۰ کیلوگرم (۹۲٬۰۰۰ پوند) در نسخه‌ای که برای حمل موشک مینیتمن بدون حمل سایر تجهیزات پیکربندی شده بود را داشت. این هواپیما همچنین می‌توانست تعداد ۱۵۴ نیروی نظامی، ۱۲۳ چترباز یا ۸۰ بیمار در بستر را با خود حمل نماید.
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.

نخستین قانون رسمی جان اف کندی (رئیس جمهور وقت ایالات متحده آمریکا) پس از مراسم تحلیف، دستور توسعه لاکهید ۳۰۰ در تاریخ ۱۳ مارس ۱۹۶۱، به همراه قراردادی برای طراحی سی-۱۴۱ شامل پنج هواپیما به منظور آزمایش و ارزیابی بود، نخستین چیز غیرعادی که در هواپیما به نظر می‌رسید این بود که هواپیما برای هر دو استاندارد مناسب برای پرواز نظامی و غیرنظامی طراحی شده بود. نمونه اولیه هواپیمای سی-۱۴۱ ای (C-141A) به شماره سریال ۲۷۷۵–۶۱ در یک رکورد زمانی سرهم‌بندی و ساخته شد، که در تاریخ ۲۲ اوت ۱۹۶۳ از کارخانه لاکهید در شهر ماریتا ایالت جورجیا بیرون آمد و نخستین پرواز خود را در تاریخ ۱۷ دسامبر همان سال و همزمان با ۶۰مین سالگرد نخستین پرواز برادران رایت انجام داد. پس از آن کارخانه لاکهید و نیروی هوایی برنامه آزمایش‌های عملیاتی و ساخت و تحویل ۲۸۴ فروند از این هواپیما در ابتدا برای واحدهای خدمات حمل و نقل هوایی نظامی (MATS) که بعدها به فرماندهی ترابری هوایی نظامی (MAC: Military Airlift Command) تغییر نام داد را در سال ۱۹۶۶ آغاز نمودند.تلاش برای فروش هواپیما در بازار غیرنظامی تنها به سفارش مشروط و موقت تعداد چهار فروند از هواپیما برای خطوط هوایی اسلیک (Slick Airways) و فلاینگ تایگر لاین (Flying Tiger Line) منجر شد. این مدل‌ها باید کشیده تر می‌بودند، این کشیدگی به اندازه ۱۱٬۲۸ متر (۳۷ فوت) درازتر از یک سی-۱۴۱ اِی بود، و بانام تجاری ال-۳۰۰ سوپراستارلیفتر (L-300 SuperstarLifter) به فروش رسید. تغییرات دیگری نیز در هواپیما برای هرچه بیشتر تجاری تر شدن آن انجام شد. این توسعه پایدار نماند و تنها یک فروند از هواپیمای نمایشی غیر تجاری ساخته شد، عدم فروش تجاری هواپیما باعث شد تا لاکهید هواپیما را به ناسا اهدا کند.در هنگام خدمت رسانی، سی-۱۴۱ نشان داد که پیش از آن که پر و انباشته شود گنجایش حجمی آن پر می‌شد، بدین معنی که اغلب هواپیما گنجایش حمل وزن اضافه داشت که به هدر می‌رفت چراکه محل حمل بار پر بود. برای درست کردن اشکال دیده شده در مدل اصلی و بهره بردای از همه ظرفیت‌های سی-۱۴۱، همه ناوگان ۲۷۰ تایی در حال خدمت سی-۱۴۱ ای کشیده تر شدند و گنجایش حداکثر حجم بار مورد نیاز به آن‌ها اضافه شد. برنامه تبدیل بین سال‌های ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۲ رخ داد و نخستین این هواپیماها در دسامبر ۱۹۷۹ تحویل داده شد. این هواپیمای بهبود یافته سی-۱۴۱بی نام گرفت. تخمین زده شده بود که برنامه کشیده تر شدن هواپیما و در شرایطی که گنجایش آن افزایش یافته بود باعث شود ۹۰ فروند از هواپیمای جدید خریداری شود. همچنین یک بوم مخزن برای سوخت‌گیری هوایی به هواپیما افزوده شد. بدنه هواپیما با افزودن دو بیرون زدگی پیش و پس از بال‌ها پهناور تر شده بود. در مجموع ۷٬۱۱ متر به طول بدنه افزوده شد و این اجازه را به هواپیما داد تا ۱۰۳ برانکارد برای مجروحان، ۱۳ تخته بار استاندارد، ۲۰۵ سرباز، ۱۶۸ چترباز و افزایش‌های معادل در سایر بارها را جابه‌جا نماید.