دنیای تینو سگال

[Navisa.]

پ. ج - تینو سگال هندی تبار متولد ۱۹۷۶ لندن و ساکن برلین است. وی در آلمان و پاریس بزرگ شد و در رشته رقص در دانشگاه هومبولت برلین و فولک وانگ ایسن تحصیل کرد. در پاریس نیز در محضر اساتید کوروئو گرافی و رقص مثل اگزویه له روی و جروم بل، آموزش دید.

به اعتقاد دکلن لانگ، یکی از داوران جایزه ترنر، اگر جایزه ترنر بخواهد تحولات جدید در هنر مدرن را دنبال کند، تینو سگال همه این ویژگی ها را در خود دارد. به گفته آقای لانگ، جایزه ترنر، درباره آزمون محدودیت های هنر است، این که ماهیت هنر سگال چیست؟ آیا این تئاتر است، آیا رقص است، آیا هنر مفهومی است؟ به اعتقاد او، هنر سگال، هنر تعامل بین انسان و موقعیت است و او درباره سیاست، اقتصاد، ارتباط، هنر و مفاهیم روشنفکرانه حرف می زند.

سگال، یکی از مطرح ترین هنرمندان نسل جدید در آلمان است که اجراهای زنده و کارهای نمایشی و کورئوگرافیک او توجه زیادی را به خود جلب کرده است. کارهای او در بزرگ ترین نمایشگاه ها، موزه ها، گالری ها و بی ینال های هنری جهان از جمله بی ینال ونیز به نمایش درآمده است. “این پیشرفت” (۲۰۱۰)، “این موفقیت/این شکست” (۲۰۰۷)، “این خوب است” (۲۰۰۱) و “این پروپاگانداست” (۲۰۰۲)، از جمله کارهای هنری سگال در طی سال های گذشته بوده است.

سگال در سال ۱۹۹۹ بیست سبک مختلف رقص را به شکل کاملا عریان بر روی صحنه ای لخت اجرا کرد. کار دیگر او به نام «بوسه»، نخستین اجرای او در آمریکا بود که در سال ۲۰۰۷ در موزه هنرهای معاصر شیکاگو و بعد در موزه کاگنهایم نیویورک اجرا شد. در این نمایش، دو رقصنده به سبک آثار هنری کلاسیک، از جمله مجسمه بوسه رودن، همدیگر را در آغوش گرفته و می بوسند.

پیچیده ترین و روشنفکرانه ترین کار اجرایی او، نمایش «این وضعیت» بود که در سال ۲۰۰۷ اجرا شد. پرفورمنس «این وضعیت»، در واقع گفتگویی بین بازیگر و تماشاگر است که شکلی بداهه پردازانه داشته و از قبل به آن فکر نشده است.

«این وضعیت»، تا کنون در کشورهای آلمان، رومانی، صربستان، ترکیه، گرجستان و هند اجرا شده و در اجرای آلمان آن، تعدادی از بازیگران ایرانی از جمله مهدی مقیم نژاد، نیکو ترخانی، علی اتحاد و مانی باغبانی در کنار بازیگران آلمانی، فرانسوی و سوئدی به ایفای نقش‌ پرداختند.

سگال، در سال ۲۰۱۲، در نمایشگاه داکیومنتا در آلمان، نامزد دریافت جایزه شده بود.

عنوان اثر هنری سگال در گالری تیت مدرن لندن که نامزد جایزه ترنر شده، «این انجمن ها» ست. در سال ۲۰۱۲ گالری تیت مدرن لندن، سگال و ۱۲ هنرمند دیگر را برای مجموعه ای از اجراهای زنده در راهروی ورودی تیت انتخاب کرد. «این انجمن ها»، یکی از قسمت های این مجموعه بود که سگال آن را با شرکت ۷۰ رقصنده (روایت گر) و بازدید کننده گالری اجرا کرد.

«این پیوستگی ها»، نمایشی درباره رابطه بین تماشاگر و بازیگر، درباره جهان واقعیت و جهان نمایش، درباره حضور اجتماعی، درباره فرد و رابطه او با جامعه، و درباره تعلق پذیری و منفرد بودن است.

تینو سگال و شرکت کنندگان در “این پیوستگی‌ها”- عکس از جانی گرین در این کار سگال که جنبه نمایشی دارد و شکلی از پرفورمنس است، بازیگران بر اساس کورئوگرافی و میزانسن خاصی در فضای داخلی تاریک تیت حرکت کرده و داستان های زندگی خود را برای بازدیدکنندگان عادی گالری، روایت می کنند. سگال می گوید که اجراهایش هیچ متن از پیش نوشته شده یا دستورالعملی برای بازیگران ندارند.

کارهای سگال که غالبا اجراهایی کورئوگرافیک اند، در موزه ها، گالری ها و مراکز فرهنگی و به وسیله افراد آموزش دیده که سگال آنها را مفسر می نامد، به اجرا درمی آیند و واکنش یا مشارکت تماشاگر را طلب می کنند. بازیگران، خوانندگان و رقصندگان او، زنان و مردانی از سن های مختلف با پس زمینه های متفاوت اند. کسانی که باید در میانه اجرا، کار او را تفسیر کنند، به عنوان افراد عادی در میان بازدیدکنندگان مخفی می شوند.

تینو سگال، هنرمندی مینی مالیست است و تنها به صورت زنده و در لحظه‌ اجرا می کند و اجازه‌ی ضبط و ثبت با دوربین عکاسی یا ویدئو را نمی دهد و بنابراین کار هنری او تنها به عنوان یک تجربه بصری و نمایشی در ذهن کسانی که آن را تجربه کرده اند زنده می ماند. او حتی کاتالوگ هم چاپ نمی کند.

می گوید که در جست‌وجوی اشکال مختلف ارتباط انسانی، ورای اقتصاد مبنتی بر بازار و سرمایه است اما در عین حال کسب درآمد از طریق آثارش را نیز رد نمی کند و به همین دلیل او امتیاز اجرای آثارش را به صورت شفاهی می فروشد. با عوامل صحنه و بازیگرانش نیز به صورت شفاهی قرارداد می بندد و به آنها می گوید که هر اجرا حداقل ۶ هفته روی صحنه خواهد بود.

ویژگی مشترک کارهای او این است که مبتنی بر فضا و زمانی اند که اشغال می کنند و تاثیری که بر جای می گذارند. موقعیت های بازسازی شده که مواد اصلی آن را صدای انسان، زبان، حرکت و تعامل تشکیل می دهند و از هیچ گونه شی یا اکسِسواری روی صحنه استفاده نمی شود و تنها به کورئوگرافی و دیالوگ متکی است.

سگال در سال ۲۰۰۵ با نمایش «این خیلی معاصر، خیلی معاصر، خیلی معاصر است»، به نمایندگی از سوی کشور آلمان در بی ینال ونیز شرکت کرد.

نمایش های او ترکیبی از رقص، آواز، مونولوگ، سخنرانی، موعظه و دیالوگ بین بازیگران و تماشاگران است که معمولا در فضاهای تاریک یا کم نور اتفاق می افتد. بازیگران به تماشاگران (بازدیدکنندگان گالری) نزدیک می شوند و قصه های خود را برای آنها روایت می کنند.

یکی داستان کودکی اش را و تاثیری که بر زندگی اش گذاشته، تعریف می کند، دیگری از عشق از دست رفته اش می گوید و یکی دیگر از کتابی که نقش مهمی در زندگی او داشته است.

داستان ها جنبه اعتراف گونه دارند و عموما مربوط به تجربه های شخصی بازیگران و روابط و تاثیرات آنها در زندگی است. یکی از تماشاگران می گوید: «این اپرای تینوست و ما هم روی صحنه آنیم.»

نمایشگاه آثار نامزدهای دریافت جایزه ترنر، از ۲۳ اکتبر در شهر لاندن دری به تماشا گذاشته می شود. برنده جایزه ۴۰ هزار پوندی ترنر نیز روز دوم دسامبر ۲۰۱۳ اعلام خواهد شد.

*منبع: بی بی سی فارسی (این متن بخشی از مطلب: نگاهی به آثار تینو سگال و دیگر نامزدهای جایزه ترنر ۲۰۱۳ است.)

دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
http://www.bbc.co.uk/persian/arts/2013/05/130509_l13_l41_turner_prize.shtml

لینک دو اثر اجرایی هنرمند در بینال ونیز و موزه ی تیت مدرن لندن:

دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
https://www.youtube.com/watch?v=knF5WY_d1KU

دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
https://www.youtube.com/watch?v=C7V1zzrq3kU