بازی آنلاین
آپلود عکس
سری بازی های Red Faction در واقع در سبك FPS بودند و می توان این نام را یكی از بزرگترین بازی های Volition نامید. نسخه قبلی این بازی یعنی Red Faction: Guerrilla تغییر بزرگی كرد و به یك بازی TPS تبدیل شد كه در آن، محیط كاملاً تخریب پذیری داشت. Guerrilla عنوانی بسیار لذت بخش با یك محیط بزرگ روی سطح مریخ بود و پس از تأیید شدن دنباله آن، یعنی Armageddon، بسیاری از طرفداران بازی خوشحال شدند. ولی آیا Armageddon به اندازه بازی قبل لذت بخش است؟
داستان
داستان بازی در سال 2170 روی كره مریخ اتفاق می افتد. اینبار ما در نقش داریوش میسون (Darius Mason) نوه الک میسون (Alec Mason) قهرمان بازی قبل قرار می گیریم. داریوش همانند پدربزرگ خود انسانی یكدنده است و بیشتر مرد عمل است تا حرف. طی حادثه ای سطح، مریخ غیر قابل زیستن می شود و همه به زیر آن پناه می برند كه معلوم نیست چه موجوداتی و چه نوع طبیعتی آن زیر در انتظار آن ها است. از آنجا كه مردم، داریوش را یكی از دلایل تخریب سطح مریخ می دانند، در طول بازی شما باید همانند Guerrilla با پیوستن به Red Faction وفاداری خود را ثابت كنید و مردم را نجات دهید.
داستان بازی به شدت ضعیف كار شده است. از شخصیت پردازی ضعیف گرفته تا روایت كلی آن. در اصل، همین مقدمه كوتاه، مهم ترین اصل داستان را شرح می دهد و در طول بازی شما آنچنان درگیر پیچ و خم های وقایع اصلی بازی نیستید و فقط مأموریت های خود را انجام می دهید. هر چند داستان در نسخه قبل هم آنچنان درخشان نبود، ولی آیا این درست نیست كه در دنباله یك بازی باید نقاط ضعف قبل را قوی كرد؟ با اینکه الک میسون در نسخه قبل شخصیت پردازی خاصی نداشت، ولی خیلی راحت تر می توانستیم با او ارتباط برقرار كنیم. اینبار داریوش بیشتر از پدربزرگ خود حرف می زند، ولی به علت صداگذاری ضعیف و دیالوگ های نه چندان جالب به این موضوع هم ضربه خورده است.
گرافیك
گرافیك بازی نه تنها هیچ فرقی نسبت به قبل نداشته، بلكه طراحی هنری نسخه قبل را هم از بین برده است. فضای سطح ماه در بازی قبل خیلی زیبا بود، ولی اینبار شما در غارها و فضاهای بسته و مرده هستید. بافت ها بی كیفیت هستند و مدل شخصیت ها، به خصوص داریوش ضعیف كار شده اند. گرافیك بازی آنقدر ضعیف است كه تمام دموها از پیش پردازش شده هستند و كاملاً از نظر بصری با گرافیك داخل بازی تفاوت دارند. ساختمان ها خیلی شبیه به مدل های قبلی هستند. ماشین ها هم همینطور و طراحی جانوران خطرناك هم تقلیدی روشن از Dead Space است. نورپردازی بسیار خوبی در بازی به كار رفته و سایه های با كیفیتی هم مشاهده می كنیم. فریم بازی بسیار بالا است و با وجود تخریب های شدید، هیچ افتی در آن مشاهده نمی شود كه در نسخه قبل هم با چنین موضوعی روبرو بودیم.
موسیقی/صداگذاری
صداگذاری بعضی محیط ها خیلی ساكت است و صداگذاری شخصیت داریوش بد كار شده است. سعی شده تا شخصیت داریوش آدمی بامزه باشد كه مسلماً تقلیدی كوركورانه از نولان نورث (Nolan North) صداگذار نیتن دریک (Nathan Drake) در بازی Uncharted است، ولی نتیجه اجرایی خشك و سرد شده است. تعداد شخصیت های جانبی آنقدر زیاد نیست و نمی توان چندان روی كیفیت آن ها قضاوت كرد. موسیقی بازی قطعاتی بسیار ساده دارد و قطعات درخور و یا حتی اركسترال، آنچنان به گوش نمی رسند.
گیم پلی
گیم پلی Armageddon یك نزول واضح نسبت به قبل است. اصلی ترین كلید Guerrilla محیط تخریب پذیر آن و فیزیك خیره كننده بازی بود. تخریب كردن ساختارها روی مریخ واقعاً لذت بخش بود و شما با ماشین به اطراف می رفتید تا باعث تخریب شوید. این موضوع در كنار محیط Open-World بازی خیلی خوب جواب می داد، ولی متأسفانه سازندگان در Armageddon كار خود را راحت تر كرده اند و بازی را دیگر Open-World نساخته اند. بسته كردن فضای بازی بزرگترین لطمه را به Red Faction زده است. شما نمی توانید حتی یك خراش هم به دیواره های اطراف بیندازید و فقط بعضی ساختمان های داخلی را می توانید خراب كنید كه این موضوع هم در فضایی بسته خیلی كسل كننده و سر در گم است.
عملاً ساختارها از بازی حذف شده اند و مهم ترین دلیل لذت این بازی یعنی تخریب پذیری وسیع آن از بین رفته است. Armageddon خیلی بیشتر شبیه به Dead Space شده است. شما باید با جانورهای عجیب و البته تكراری و خالی از خلاقیت مبارزه كنید. این مبارزات در مقابل نبردهای جذاب با نیروهای امنیتی Guerrilla واقعاً خیلی ضعیف جلوه می كند. شما باید بدون هدف همینطور شلیك كنید و این جانورها را كه از در و دیوار بر سر شما می آیند، بكشید. البته بعضی مبارزات با مریخی ها و انسان ها هم وجود دارند، ولی خیلی كمتر از كشتن جانورها هستند. تیراندازی خیلی لذت بخش است و بازی این موضوع را از Guerrilla به ارث برده و روی آن بیشتر كار كرده است.
دروبین بازی به طور كلی تغییر كرده و دیگر دوربین آزاد قبل را ندارید و فقط نمای كمر به بالای داریوش را در گوشه سمت چپ تصویر نشان می دهد كه این دوربین در Dead Space و Gears of War هم هست. تغییر دوربین، عملی هوشمندانه بوده، چون دوربین آزاد بازی قبل، بیشتر با همان محیط باز منطبق بود و این دوربین جدید در فضای بسته خیلی خوب عمل می كند. تنوع اسلحه ها بسیار زیاد و جالب است. بعضی اسلحه ها مثل اسلحه مغناطیسی، خیلی قوی كار شده اند كه كمی به بالانس بودن چیدمان اسلحه ها ضربه زده اند. ولی استفاده از اسلحه مغناطیسی بسیار لذت بخش است. شما می توانید هر شیء در محیط را با مغناطیس به سمت شیء دیگری بكوبید. می توانید دو ساختمان را به هم بزنید و یا دو بیگانه (Alien) را به هم بكوبید. رانندگی های جذاب نسخه قبل هم از Armageddon حذف شده و ربات سواری همچنان به قوه خود باقی است. متأسفانه Red Faction: Armageddon به علت تنبلی Volition عنوانی خیلی ضعیف تر نسبت به نسخه قبل است.
نتیجه گیری
Red Faction: Armageddon بازی بدی نیست و می تواند در نوع خود لذت بخش باشد، ولی متأسفانه این بازی نسبت به نسخه قبل خود افت بسیار شدیدی داشته كه در حقیقت ایده هایی كه بسیاری از مخاطبان جدید خود، مثل نویسنده این مطلب را جذب كرده بود را نابود كرده است.
-------------------------------------------------------------------
حالا عکس
داستان
داستان بازی در سال 2170 روی كره مریخ اتفاق می افتد. اینبار ما در نقش داریوش میسون (Darius Mason) نوه الک میسون (Alec Mason) قهرمان بازی قبل قرار می گیریم. داریوش همانند پدربزرگ خود انسانی یكدنده است و بیشتر مرد عمل است تا حرف. طی حادثه ای سطح، مریخ غیر قابل زیستن می شود و همه به زیر آن پناه می برند كه معلوم نیست چه موجوداتی و چه نوع طبیعتی آن زیر در انتظار آن ها است. از آنجا كه مردم، داریوش را یكی از دلایل تخریب سطح مریخ می دانند، در طول بازی شما باید همانند Guerrilla با پیوستن به Red Faction وفاداری خود را ثابت كنید و مردم را نجات دهید.
داستان بازی به شدت ضعیف كار شده است. از شخصیت پردازی ضعیف گرفته تا روایت كلی آن. در اصل، همین مقدمه كوتاه، مهم ترین اصل داستان را شرح می دهد و در طول بازی شما آنچنان درگیر پیچ و خم های وقایع اصلی بازی نیستید و فقط مأموریت های خود را انجام می دهید. هر چند داستان در نسخه قبل هم آنچنان درخشان نبود، ولی آیا این درست نیست كه در دنباله یك بازی باید نقاط ضعف قبل را قوی كرد؟ با اینکه الک میسون در نسخه قبل شخصیت پردازی خاصی نداشت، ولی خیلی راحت تر می توانستیم با او ارتباط برقرار كنیم. اینبار داریوش بیشتر از پدربزرگ خود حرف می زند، ولی به علت صداگذاری ضعیف و دیالوگ های نه چندان جالب به این موضوع هم ضربه خورده است.
گرافیك
گرافیك بازی نه تنها هیچ فرقی نسبت به قبل نداشته، بلكه طراحی هنری نسخه قبل را هم از بین برده است. فضای سطح ماه در بازی قبل خیلی زیبا بود، ولی اینبار شما در غارها و فضاهای بسته و مرده هستید. بافت ها بی كیفیت هستند و مدل شخصیت ها، به خصوص داریوش ضعیف كار شده اند. گرافیك بازی آنقدر ضعیف است كه تمام دموها از پیش پردازش شده هستند و كاملاً از نظر بصری با گرافیك داخل بازی تفاوت دارند. ساختمان ها خیلی شبیه به مدل های قبلی هستند. ماشین ها هم همینطور و طراحی جانوران خطرناك هم تقلیدی روشن از Dead Space است. نورپردازی بسیار خوبی در بازی به كار رفته و سایه های با كیفیتی هم مشاهده می كنیم. فریم بازی بسیار بالا است و با وجود تخریب های شدید، هیچ افتی در آن مشاهده نمی شود كه در نسخه قبل هم با چنین موضوعی روبرو بودیم.
موسیقی/صداگذاری
صداگذاری بعضی محیط ها خیلی ساكت است و صداگذاری شخصیت داریوش بد كار شده است. سعی شده تا شخصیت داریوش آدمی بامزه باشد كه مسلماً تقلیدی كوركورانه از نولان نورث (Nolan North) صداگذار نیتن دریک (Nathan Drake) در بازی Uncharted است، ولی نتیجه اجرایی خشك و سرد شده است. تعداد شخصیت های جانبی آنقدر زیاد نیست و نمی توان چندان روی كیفیت آن ها قضاوت كرد. موسیقی بازی قطعاتی بسیار ساده دارد و قطعات درخور و یا حتی اركسترال، آنچنان به گوش نمی رسند.
گیم پلی
گیم پلی Armageddon یك نزول واضح نسبت به قبل است. اصلی ترین كلید Guerrilla محیط تخریب پذیر آن و فیزیك خیره كننده بازی بود. تخریب كردن ساختارها روی مریخ واقعاً لذت بخش بود و شما با ماشین به اطراف می رفتید تا باعث تخریب شوید. این موضوع در كنار محیط Open-World بازی خیلی خوب جواب می داد، ولی متأسفانه سازندگان در Armageddon كار خود را راحت تر كرده اند و بازی را دیگر Open-World نساخته اند. بسته كردن فضای بازی بزرگترین لطمه را به Red Faction زده است. شما نمی توانید حتی یك خراش هم به دیواره های اطراف بیندازید و فقط بعضی ساختمان های داخلی را می توانید خراب كنید كه این موضوع هم در فضایی بسته خیلی كسل كننده و سر در گم است.
عملاً ساختارها از بازی حذف شده اند و مهم ترین دلیل لذت این بازی یعنی تخریب پذیری وسیع آن از بین رفته است. Armageddon خیلی بیشتر شبیه به Dead Space شده است. شما باید با جانورهای عجیب و البته تكراری و خالی از خلاقیت مبارزه كنید. این مبارزات در مقابل نبردهای جذاب با نیروهای امنیتی Guerrilla واقعاً خیلی ضعیف جلوه می كند. شما باید بدون هدف همینطور شلیك كنید و این جانورها را كه از در و دیوار بر سر شما می آیند، بكشید. البته بعضی مبارزات با مریخی ها و انسان ها هم وجود دارند، ولی خیلی كمتر از كشتن جانورها هستند. تیراندازی خیلی لذت بخش است و بازی این موضوع را از Guerrilla به ارث برده و روی آن بیشتر كار كرده است.
دروبین بازی به طور كلی تغییر كرده و دیگر دوربین آزاد قبل را ندارید و فقط نمای كمر به بالای داریوش را در گوشه سمت چپ تصویر نشان می دهد كه این دوربین در Dead Space و Gears of War هم هست. تغییر دوربین، عملی هوشمندانه بوده، چون دوربین آزاد بازی قبل، بیشتر با همان محیط باز منطبق بود و این دوربین جدید در فضای بسته خیلی خوب عمل می كند. تنوع اسلحه ها بسیار زیاد و جالب است. بعضی اسلحه ها مثل اسلحه مغناطیسی، خیلی قوی كار شده اند كه كمی به بالانس بودن چیدمان اسلحه ها ضربه زده اند. ولی استفاده از اسلحه مغناطیسی بسیار لذت بخش است. شما می توانید هر شیء در محیط را با مغناطیس به سمت شیء دیگری بكوبید. می توانید دو ساختمان را به هم بزنید و یا دو بیگانه (Alien) را به هم بكوبید. رانندگی های جذاب نسخه قبل هم از Armageddon حذف شده و ربات سواری همچنان به قوه خود باقی است. متأسفانه Red Faction: Armageddon به علت تنبلی Volition عنوانی خیلی ضعیف تر نسبت به نسخه قبل است.
نتیجه گیری
Red Faction: Armageddon بازی بدی نیست و می تواند در نوع خود لذت بخش باشد، ولی متأسفانه این بازی نسبت به نسخه قبل خود افت بسیار شدیدی داشته كه در حقیقت ایده هایی كه بسیاری از مخاطبان جدید خود، مثل نویسنده این مطلب را جذب كرده بود را نابود كرده است.
-------------------------------------------------------------------
حالا عکس
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
